Przeglądam właśnie moje teksty z niedawnej przeszłości w celach edytorskich. I co ja tam znajduję? Ku memy zaskoczeniu tekst, który mówi o tym że tu w SN my ciągle piszemy i spieramy się na temat czwartej władzy, czyli metodologii mycia brudnej szklanki brudną szmatką.

Wilhelm z Tyru piszący Kronikę Królestwa Jerozolimskiego.

Żyjemy w czasach prawie identycznych jak starotestamentalne a to za sprawą odrodzenia się bestii która jak podaje Apokalipsa nie żyje a jednak żyje. Nie widzimy znaków tego czasu a jednak widzimy bo są one nachalne. To są "giganci" i "smoki" które "generują" "opad" toksycznych "nieczystości" na nasze biedne umysły, na archiwa i na komunikację. Pomyślcie państwo tylko, jeśli rzeczone organizacji są "gigantami" i gigantycznymi Godzillami i Kingkongami to jakie ilości tego "opadu" one "generują". Smoki i giganci z czasów prehistorycznych wymarły z tej chyba racji, z powodu wygenerowanego przez nie "opadu". Czyli jest dla nas nadzieja. Czasy nasze przypominają starotestamentalne, ponieważ nauczanie Ewangelii jest ograniczane przez owe giganty.

Znalazłem swój tekst z 3 10 2021 http://magazynier.szkolanawigatorow.pl/jasnieje-sonce-nad-naszym-barakiem-czyli-w-czym-pomyli-sie-wilhelm-z-tyru, który niby przypadkiem odnosi się dokładnie do dzisiejszej dyskusji pod tekstem Gabriela. Tekst w tytule ma słońce nad naszym barakiem i Wilhelma z Tyru, jednego z patronów SN. Piszę w nim o cywilizacji covidowej, która jest po prostu dalszym ciągiem cywilizacji humanistycznej. Cytuję jego fragment: 

Zawłaszczając sprawy publiczne, uśmierca prawdę o nich. Pisanie prawdy o rzeczach publicznych, historycznych, merkantylnych, politycznych, i zarabianie na nich to prawie sprzeczność. A my wraz z p. Maciejewskim przyglądamy się tej apokaliptycznej czarze. Czy sięgamy do dna? Chyba nie, ale przywarliśmy do tego kielicha. I wiele wysiłku włożyliśmy, zwłaszcza p. Maciejewski, w analizę jego zawartości. Kielich jakoby nie ma dna. W nim gęstwina, ale ta gęstwa to mnogie owoce pożądliwości i pogardy, właśnie pogadry, pogardy dla prawdy, bo jest w tej pożądliwości miłość, która buduje miasto człowieka, dodałbym miasto mężczyzn. Mnogie owoce, lecz policzalne.

Badamy je, lecz nie kosztujemy, bo naszym pokarmem i napojem i razem punktem odniesienia jest miłość, która buduje miasto Boga, czyli Miłość Doskonała, tożsama z Osobą Zbawcy, „potężniejsza niż śmierć”, jak głosi Pieśń nad pieśniami, tożsama z Jego wolną, absolutną wolą dobra, prawdy i piękna, zjednoczona z Jego ludzkim Najświętszym Sercem, z Jego ludzką wolą. Serce i Miłość niemal całkiem oczyszczone, 'wyprane' z sentymentów, będące czystym konkretem ledwie delikatnie ozdobionym subtelnymi uczuciami. Serce i Miłość, tak konkretne, że niemal 'bezlitosne'. Nikłym ich cieniem a nawet zaprzeczeniem są niby-miłości, ta sentymentalna i ta zmysłowa. ... 

Można jeszcze przeczytać wstęp Wilhelma z Tyru do jego Kroniki królestwa jerozolimskiego: „Wszyscy mądrzy ludzie zgodzą się z tym, że jest rzeczą bardzo niebezpieczną i śmiałą opisywać czyny królów. Historykom, którzy się tego podejmują, niezależnie od trudu, wyczerpujących studiów, nieprzespanych nocy, grożą dwie rzeczy których nie może uniknąć. Jeżeli ucieknie od Charybdy, trafi na Scyllę, która szczekając jak pies równie dobrze potrafi doprowadzić do rozbicia statku. Albo opowiada się wydarzenia zgodnie z prawdą, a wtedy ściąga się na siebie nienawiść wielu ludzi, albo chcąc uniknąć takiego rozgoryczenia, ukrywa się przebieg wielu wypadków, a wtedy na pewno jest się sprawiedliwym. Obchodzenie prawdy i pilne jej ukrywanie wstrętne jest każdemu historykowi. Pozostawienie wydarzeń bez ich koloryzowania i nieschodzenie ze ścieżek prawdy to rzeczy, które często wywołują złość i nienawiść, jak mówi stare przysłowie: milczenie przysparza przyjaciół, mówienie prawdy – wrogów. Jeżeli w niedozwolony sposób próbuje się zaspokajać czyjeś życzenia i jednocześnie narusza się godność obranego zawodu albo idzie się drogą prawdy to w obu przypadkach ściąga się na siebie nienawiść. Ten kto pisze historie, rozbija się najczęściej o te dwie przeciwstwane rzeczy i ma do czynienia ze złymi następstwami jednej lub drugiej.” 

Nie mogę tu pominąć tłumacza i wydawcy Kroniki królestwa jerozolimskiego, pana Henryka Pietruszczaka. Wielka wdzięczność dla niego za ten kawał roboty. Mam nadzieję że przynajmniej po części nagrodzonej.

Wracając do Kroniki spisanej przez poczciwego Wilhelma z Tyru, zapewne zmarłego w opinii świętości w oczach sobie współczesnych, warto poczytać Kredyt i wojnę II, dowiecie się, jaki spotkał go los. Jak dla mnie, tak jak ostatni mistrz templariuszy Jakub de Molay, Wilhelm jest potencjalnym kandydatem do martyrium, do uznania go świadkiem wiary aż do przelania krwi. Trzeźwy, wyprany z sentymentów, uczciwy aż do ryzyka bolesnej śmierci, wierny i prawdomówny świadek Zbawcy. Nieświadom jednak, jak pokazuje prześwietny jego wstęp, że oprócz Scylly i Charybdy jest jeszcze inny piekielny stwór na tej drodze: Cerber, 'rottweiler kapo', należący do kapo i pełniący jego obowiązki, niesyty pochwał, forsy, wygód, wakacji w Prowansji, tytułów i zaszczytów, wierny sługa progresu śmierci. Dostaje neurotycznego lęku lub czystej wścieklizny na wszelkie odstępstwa od schematów humanizmu i postępu, na wszelkie przejawy dociekliwości. To z nim ściga się Klinika języka. Ściga się? Przecież nie ma szans w tym wyścigu. Po prostu musi wyżyć i razem utrzymać dotychczasowy poziom. Czyli jednak ściga się. ...

Koniec cytatu. 

 

---

tagi: wilhelm z tyru  metodologia  opad  cywilizacja humanistyczna 

	Magazynier
	19 stycznia 2023 13:14

8     1281    6 zaloguj sie by polubić