Oczywiście tytuł ten wynika z deficytów pisarskich autora tych słów, czyli z chęci wywołania skandalu w celu ugaszenia go. W swoim oświadczeniu broniącym Abp Marka Jędraszewskiego Abp Stanisław Gądecki nie myli się. A przynajmniej nie całkiem się myli. Zaraza tęczowa jest czymś analogicznym do zarazy czerwonej. Gdybyśmy problem rewolucji mogli opisać tylko na poziomie doktrynalnym, Abp Gądecki ma całkowitą racją. Tęczowa zaraza jest programem totalitarnym. I jest to totalitaryzm, czyli zafałszowanie relacji między ludźmi o skali dewastacji niespotykanej do tej pory. Jest to niszczące zarówno dla dzieci i nastolatków, których programy genderowe zamierzają poddać eksperymentom psychicznym o sile rażenia duchowych promieni gamma. Jak i dla samych osób o tendencjach homoseksualnych. Odbiera im bowiem szansę na przyjęcie choćby hipotezy roboczej, iż mogą zostać wyzwolone z pokusy seksoholizmu.

Tekst ten oczywiście do naszych hierarchów nie dotrze. Tym bardziej, że nie dotarły do duchownych ważne teksty p. Maciejewskiego. Jeśli dotarły to w formie zniekształconej. Historia i politologia gospodarcza wciąż są jakimś odchyleniem od kanonu wyższej edukacji. Nawet w wykształceniu seminaryjnym dominuje model studiów nad doktryną. A przecież przedmiotem nauki - przede wszystkim doktryny biblijnej - jest rzeczywistość a nie doktryna - w przypadku Pisma Św. jest to przecież rzeczywistość objawiona nie gdzie indziej jak tylko w historycznych i ekonomicznych warunkach żydowskiej starożytności. No cóż, prężenie mięśni nie pomoże. Potrzebna jest tylko cierpliwość i „skromność”, jak mówi Toyah, „nieodmiennie dająca pokój”. Dlatego jest to raczej rozmowa z samym sobą, blogerami i czytelnikami SN.

Przyznaję, zasugerowałem, że w jakimś sensie Abp Gądecki nie ma racji, ale nie jest to zarzut, raczej pretekst do pokazania mniej znanych cech rewolucji. Czy to znaczy że Abp Jędraszewski też w jakimś sensie nie ma racji? Nie, ponieważ główne przesłanie Abp Jędraszewskiego zawarte jest w tej ostrzegawczej metaforze: zaraza tęczowa. Owszem tak jak Abp Gądecki mówi on o totalitarnym charakterze upolitycznienia ruchu gayowskiego. Ale sama metafora zawiera w sobie więcej niż tylko polemikę doktrynalną. "Zaraza tęczowa" oznacza zjawisko infekcji sumień, które niestety jest świadomie hodowane, w które ktoś inwestuje wielke pieniądza. Inwestycje o takich rozmiarach mogą być dokonywane tylko z uzasadnioną nadzieją na jeszcze większe zyski. Jakie zyski? Zyski z grabieży. 

Zaś mi chodzi właśnie o relację między doktryną Kościoła a niszczeniem go. Oczywiście ruchy rewolucyjne podważają nauczanie chrześcijańskie, jednak ich siła rażenia nie sprowadza się tylko do fałszywych idei, ponieważ funkcja ideologii rewolucyjnej nie wyczerpuje się w ogłupieniu mas i wyparciu z ludzkich umysłów zdrowego rozsądku, a w końcu wiary. Jest tak ponieważ ortodoksja chrześcijańska najpełniej opisuje rzeczywistość. To jest oczywiste, jej autorem bowiem jest Ten, Który Jest, który jest ostateczną rzeczywistością. Doktryny heretyckie, rewolucyjne i ezoteryczne, jeśli ograniczyłyby się tylko do sporu ideowego z Kościołem, nie miałby szans, nie byłby w stanie konkurować z nim. Dlatego muszą uciekać się do politycznego i ekonomicznego niszczenia Kościoła, czyli wierzących. 

Z tej racji moc rewolucji nie zawiera się tylko w ideologii. Totalitaryzm jest największym nieszczęściem, ale tylko na poziomie doktryny i polityki. Czyni ogromne spustoszenia, lecz jego moc jest ograniczona w czasie, ponieważ nie posiada samodzielności ekonomicznej.

Po części tłumaczą to słowa Papieża Franciszka, cytowane w oświadczeniu Ks. Abp. Stanisława Gądeckiego (https://naszdziennik.pl/wiara-kosciol-w-polsce/211677,mamy-do-czynienia-z-totalitaryzmem-swiatopogladowym.html): „Ta rewolucja w obyczajach i moralności często wymachuje 'flagą wolności', ale w rzeczywistości przyniosła dewastację duchową i materialną niezliczonym ludzkim istotom, szczególnie najbardziej narażonym” (Watykan, 17.11.2014). Niech mi wolno dodać, najbardziej narażonym na kuszenie ułudą. Tych kilka słów może być inspiracją do medytacji, która rozrosłaby się do potężnego traktatu na temat nauki polityki, politike episteme.

Ale ja sięgnę tylko do mojej „bogatej wyobraźni literackiej”, zaś na końcu dodam nieobowiązkowy appendix, czyli tło, które podkreśli pewne stałe schematy rewolucji, uwypuklające pewną pułapkę zawartą w LGBTQ i programie genderowym.

A więc teraz o pułapce, oto ona: Wyobraźmy sobie przewrót polityczny w Polsce, wskutek którego władzę zdobywa Robert Biedroń i tęczowa, gejowska i lesbijska grupa aktywistów, czyli praktykujący homoseksualiści, transseksualiści i lesbijki i kto tam jeszcze nie. To tak jakby homoseksualiści z okresu sowieckiego NEPu nagle z tajemnych przyczyn uzyskali przychylność finansowych mecenasów rewolucji, zostali przepchnięci przez partyjne walki pośród moskiewskich i petersburskich bolszewików, i wygrali morderczą, krwawą rywalizację z Lwem Trockim i Stalinem. Taki bieg wypadków siłą swojej logiki, lub jej braku, wpisuje się raczej w konwencję fantastyki politycznej, jakiejś nieprawdopodobnej historii alternatywnej. Zauważmy że sam p. Biedroń i jego zwolennicy kreują się raczej na „męczenników wrażliwości”, na nieszczęśliwych, prześladowanych idealistów, nie na przedsiębiorczych zarządców państwowych. Oni chcą „tylko” „odrobiny” wolności i szacunku dla mniejszości seksualnych. Żeby dobrzy wujkowie z UE zrobili wszystkim dobrze, i żeby można było swobodnie uwodzić małolatów i młodzieńców, bo na stare cioty to już przecież żaden szanujący się homoseks nie popatrzy, i żeby wyszarpnąć trochę tego grosza z PISF na kilka fajnych pornosów, i żeby te rodzice zamkli się w końcu. Bo nie dość, że te ciągle protesty, to jeszcze łeb trzaska od kombinowania. Spokoju nie dają normalnym pe... , pardąs, kochającym inaczej.

Ale załóżmy, że ów fantastyczny scenariusz staje się czymś realnym. Cóż dalej nam rysuje nasza bogata wyobraźnia literacka? Oprócz konsumpcji funduszy państwowych na „eksperymentalne przedsięwzięcia artystyczne”, na automaty z prezerwatywami, na adopcje sierot przez pedofilów, na poronione programy szkolne, widzimy festiwal tzw. głupawy, odreagowanie poczucia upokorzenia nienaturalnością relacji homoseksualnych. Dalej nasza wyobraźnia literacka podsuwa nam malowniczy obraz nieporozumień i zazdrości w ramach ruchu gayowskiego, w końcu awanturę, że tak powiem, karczemno-uliczną, na kształt naparzanki między przygłuchymi staruszkami zmęczonymi przeszkodami w komunikacji. A dalej pokaz pretensji i policzkowania się po buziach biedaków, którzy nagle otrzymali władzę, ale ciągle chcą by ich kochankowie, i wogóle wszyscy, jak dobre wróżki, odgadywali ich nostalgie, frustracje i dylematy, nawiedzające ich nietuzinkową wrażliwość. Tak jak nietuzinkowa była nieustannie urażona duma czarnoskórego, „nierozumianego”, „sponiewieranego” (nie wiadomo przez kogo) księcia ruchu gayowskiego z zeszłego wieku, gwiazdy showbusiness, tzw. Prince'a. Jak mówi poeta: „A emigracja, u nich splasznyje niedarazumienija” – „Zaś emigracja, u niej same nieporozumienia” (Włodzimierz Wysocki). Pod emigrację wystarczy podstawić tu LGBTQ i wszystko pasuje. Na tym można by zakończyć, i w zasadzie przejść do dyskusji. Jeśli ktoś chce, może poczytać appendix czyli szkic historyczny.

Appendix nieobowiązkowy czyli rewolucja

Zarys ten jest siłą rzeczy powierzchowną syntezą tych kilkuset tekstów p. Maciejewskiego, jego książek, pamiętników wydanych przez jego wydawnictwo i kilkudziesięciu tekstów z kwartalnika SN. Zauważmy, że Ojciec Św. mówi, że LGBTQ jest rewolucją. Dlatego potrzebne jest tu zrozumienie tego, czym rewolucja jest.

W pierwszym swoim stadium jest zarazą głupoty (czerwoną, brunatną, zieloną, różową-porno, tęczową), czyli zniekształceniem umysłów. Żeruje zawsze na niewiedzy, na zaniedbaniu praktyki realistycznej oceny osób, trendów i wydarzeń. Tak jak to mamy dziś w Polsce, po części ogarniętej falą zabobonu obrazkowego i memowego (filmowego, facebookowego, instragramowego, twitterowego itp.), falą słabości umysłów. Ciągle są ludzie, którzy chcą czytać ciekawe, realistyczne książki, ale tych książek jest za mało, zaś popularne kanały dystrybucji pomijają wartościowe tytuły.

Pod koniec wieku XIX, tuż przed wybuchem rewolucji roku 1905 r. Polacy czytali wiele, jednak prasa i rynek wydawniczy, tak jak dziś, był opanowany przez ideologiczne uproszczenia polskiej historii i obyczajowości, zaczerpnięte wprost z zatrutego źródła tradycji kołłątajowskiej, zatrutego ponieważ dyskretnie odrzucającego Nauczanie Kościoła. Na tym gruncie mogła zaistnieć nieprawdopodobnie zniekształcona, na poły sentymentalna, na poły cyniczna, wizja rzeczywistości zaprezentowana np. przez Stefana Żeromskiego.

Dziś Polacy poszatkowani są na nisze, takie, w których czyta się dużo i to tekstów wartościowych, rzetelnie wchodzących w rzeczywistość, a także, takie w których tylko ogląda się filmy nasycone przemocą, i takie, w których czyta się tylko najnowsze plotki z portali społecznościowych, albo pozornie ambitne lektury, nie mające jednak wiele wspólnego z rzeczywistością. Lecz to są nisze, oddzielone od siebie grupy.

Różnica w stosunku do przełomu wieków XIX i XX polega na tym, że wówczas podział na grupy-nisze nie istniał. Polacy kultywujący wartości intelektualne, zarówno wierzący jak i oddaleni od Kościoła czytali mniej więcej to samo. W większości były to lektury obarczone niezauważalnym ładunkiem ideologii wrogich wobec katolicyzmu (Mickiewicz, Słowacki, Kraszewski), ale wrogość ta nie rzucała się w oczy, była przykryta symbolami i znaczeniami religijnymi. „Diabeł” ukryty był nawet nie w szczegółach tekstów literackich, ale pod nimi. Żeby go odkryć trzeba było wejść w szczegóły biografii poszczególnych autorów. Nawet bliski przyjaciel Juliusza Słowackiego, św. Zygmunt Szczęsny Feliński, nie potrafił odczytać ezoterycznych a nawet anarchicznych wątków w jego poezji i w jego życiu, nieludzkich z racji rewolucyjnego ich charakteru. Owszem funkcjonowały pisma katolickie i lektury chrześcijańskie takie, jak poezja Cypriana Kamila Norwida, czy kazania i pamiętniki wybitnych duchownych (św. Zygmunta Felińskiego, Bp Łozińskiego). Jednak inspiracje z nich wynikające do konsekwentnych postaw i czynów wiązały się ze stałą i cierpliwą praktyką wiary. Zaś takie osoby w dobie rodzącej się niepodległości Polski były dopuszczane przez nomenklaturę PPSowską co najwyżej do przedsionków wpływowych instytucji, tak jak Mieczysław Jałowiecki, waleczny urzędnik nowej Polski, zmagający się, z plikiem dokumentów i rewolwerem w ręku, z pruskimi bojowcami o dostawy amerykańskiego zboża dla Polski, walczącej z najazdem bloszewickim, lub po prostu na pierwszą linię krwawej, morderczej walki, tak jak gen. Haller czy gen. Dowbór-Muśnicki.

Dzisiaj sytuacja jest odmienna. Rynek treści chrześcijańskich jest przebogaty. Jego jakość została znacznie udoskonalona przez rozwój literatury duchowej: duchowość ignacjańską, franciszkańską, karmelitańską i benedyktyńską, również rodzimą, polską, św. Faustyny Kowalskiej, św. Jana Pawła II i Kard. Wyszyńskiego; a także przez rozwój neotomizmu (O. Mieczysław Krąpiec, Prof. Piotr Jaroszyński, Ks. Maryniarczyk, S. Zofia Zdybicka) inspirowanego francuskim tomistycznym odrodzeniem (Ettiene Gilson); przez liczne próby wyrażenia wiary za pomocą poezji, dramatu, sztuki i muzyki.

Z drugiej strony wrogość wobec chrześcijańskiej ortodoksji nie musi kryć się za parawanem deklaracji religijnych. Jest tak, ponieważ w Europie Kościół został radykalnie zmarginalizowany, a nawet zmanipulowany. Oznacza to, że nawet jeśli LGBTQ jest ideologią totalitarną, totalitaryzm ów przychodzi z zewnątrz, co najwyżej po części korzysta z heterodoksyjnych, antychrześcijańskich wątków w polskiej literaturze.

Jednak na niewiedzy i ciemnocie rewolucjoniści nie poprzestają. Ich celem jest grabież. A ponieważ nie mają możliwości wypracowania własnych środków finansowych, na początku korzystają z budżetów innych organizacji bankowych i politycznych, prawie zawsze o ambicjach globalnych, czyli organizacji imperialnych. Tak więc PPS wraz z młodym Piłsudskim korzystają ze wsparcia służb brytyjskich (James Douglas, oficer prowadzący socjalistów) i funduszy imperium japońskiego, rywalizującego z imperium rosyjskim. Na początku XX wieku Trocki znajduje wsparcie lidera austriackiej socjaldemokracji, Wiktora Adlera, późniejszego ministra spraw zagranicznych nowej, powojennej Austrii, przed I wojną światową prawdopodobnie współpracującego ze służbami brytyjskimi, co sugeruje dalszy brytyjski etap podróży Trockiego (https://youtu.be/K0itojkMPX0). Jego kolejnym sponsorem jest Aleksander Parvus (Izrael Helphand), uciekinier z carskiej Rosji, wspierający również Lenina, wpływowy bawarski socjaldemokrata, związany z niemiecką finansjerą i przemysłowcami zbrojeniowymi. Ostatecznie jego sponsorem staje się amerykański bankier Jakub Schiff, niemiecki emigrant, radykalnie zaangażowany w zniszczenie imperium rosyjskiego, powiązany z globalnym, finansowym imperium Rotschildów. Owe powiązanie zarówno PPSu jak i bolszewików wskazują na ekonomiczne podłoże rewolucyjnej dewastacji Rosji a następnie Polski. Rzecz jasna, przejmując władzę bolszewicy korzystają z zagrabionego, w sposób drastyczny, majątku, ale wojna domowa powoduje ucieczkę lub śmierć wartościowych grup Rosjan, nadto niszczy bazę materialną środków potrzebnych do rozwoju. Bolszewicy nie mogą i nie potrafią dokonywać zyskownych inwestycji, tym samym likwidują ekonomiczną potęgę imperium rosyjskiego, rywalizującą na polu gospodarczym z imperium brytyjskim i z USA zaś w wymiarze militarnym i ekonomicznym z japońskim. Rewolucja bolszewicka jest zatem przeprowadzona w interesie imperium brytyjskiego, amerykańskiej elity ekonomicznej i imperium japońskiego.

Polscy socjaliści, kryjący rewolucyjną naturę swojej misji pod przykrywką haseł niepodległościowych, a potem za Majestatem Rzeczypospolitej, przede wszystkim korzystają ze zdobytej władzy, ale poprzez nią z jednej strony inicjują ważne przemysłowe przedsięwzięcia (port gdyński, dąbrowski okręg przemysłowy); z drugiej strony na mocy zdobytej władzy, zezwalają na niszczenie polskiego rynku przez dewastatorów gospodarczych uciekających przed zachodnim prawodawstwem na młody, przekupny, jeszcze nieuregulowany rynek polski; nadto w majestacie prawa dokonują poważnych nadużyć wobec rodzimej ekonomii w zasadzie w interesie zewnętrznych organizacji finansowych, np. zadłużenia polskich finansów we włoskich bankach przy okazji reformy walutowej Grabskiego; lub przymusowej parcelacji majątków ziemskich, zubożającej ziemian, opierających się uzależnieniu od zewnętrznych organizacji finansowych. Parcelacja zubaża także samych włościan nie potrafiących czerpać długofalowych zysków z nowopozyskanej ziemi. Czyni ich niewolnikami systemu bankowego rodzimego i zewnętrznego. Na polskiej rewolucji, rzekomo niepodległościowej, korzystają finansowi potentaci globalni. Jak informują nas współczesne analizy historii gospodarczej – mimo iż nieco powierzchowne, o rozpoznawalnym, politycznym nachyleniu (Song Hongbing, Wojna o pieniądz), to jednak będące pierwszym krokiem w kierunku realizmu historycznego na tym polu – ostatecznie globalni lobbyści finansowi doprowadzają, metodą działań pośrednich (efekt domina), do likwidacji tzw. II Rzeczypospolitej w 1939 roku. 

Przez analogię, ruch tęczowy, głównie aspirujący do władzy ulicznej, przez prowokacje, i władzy propagandowej (do władzy siłą rzeczy uboższej i słabszej od bolszewizmu i socjalizmu), jest zamierzony jako wstęp do grabieży, jako narzędzie w rywalizacji ekonomicznej. Między jakimi potentatami? To jest temat na osobny tekst. 

---

tagi: rewolucja  gender  tęczowa zaraza  oświadczenie abp s. gądeckiego  abp jędraszewski  doktryna kościoła  lgbtq  sponsorzy rewolucji 

	Magazynier
	9 sierpnia 2019 23:51

45     2278    6 zaloguj sie by polubić