https://youtu.be/VHpONlcyLTI

Według Zygmunta Staszewskiego republikanie nie mają wątpliwości, że prezydentem USA będzie Donald Trump. Jego administracja nie uznaje Bidena jako prezydenta elekta. Ekipa prawnicza PDT złożyła pozew w Sądzie Najwyższym zaskarżając decyzję legislatury Pensylwanii o liczeniu głosów pocztowych wpływających po dniu wyborów (po 14 00 następnego dnia). Senator Ted Cruz zgodził się być reprezentantem ekipy Trumpa i przedstawić własnymi słowy całą sprawę. Sędzia Alito odrzucił jednak ten pozew, co daje nam do myślenia na temat roli i jedności kasty sędziowskiej broniącej swojej roli jedynego interpretatora prawa pozytywnego, czyli prawa stanowionego z pozycji władzy. Wg Johna Austina, 19-wiecznego teoretyka brytyjskiego prawa pozytywnego, to właśnie zdobyta władza daje przywilej narzucania prawa (imposition). Brytyjska i niemiecka praktyka sędziowska (ta druga związana z długą historią walki „wiecznej” dynastii Habsburgów z ich niemieckimi rywalami w samym Cesarstwie) łączy narzucanie prawa z jego interpretacją – najpierw prawa rzymskiego, interpretacja w granicach ustalonego obyczaju jest bowiem naturalną potrzebą klasycznego porządku prawnego, a potem prawa pozytywnego stopniowo wyłaniającego się z dialektyki interpretacyjnej, z naginania praw do bieżących potrzeb władzy. Stanowienie prawa staje się wówczas nagrodą dla zwycięzcy w walce o władzę polityczną. Co ciekawe piśmiennictwo brytyjskie i niemieckie (Kant, Bentham, Hegel, Austin, a w końcu ostateczna forma dekadencji jurystycznej, teoria czystego prawa Hansa Kelsena, wyczyszczona z wszelkich odniesień do realności łącznie z samym pojęciem sprawiedliwości) sankcjonuje pozycję politycznego zwycięzcy przez podkreślenie niemal mistycznego, objawionego charakteru poznania jedynie słusznego prawa i jego interpretacji. Interpretacja prawa staje się władzą, co się zowie. Choć bez naturalnych źródeł dochodów, to jednak usadawia się na newralgicznym odcinku walki o władzę i pieniądz. To daje kaście sędziowskiej możliwość skutecznego określania ceny usług i realizacji własnej polityki.

W historii Cesarstwa Austriackiego wprowadzenie konstytucji w 1867 r. jest kulminacyjnym momentem wieloletniego oporu wobec dyktatury sędziowskiej ze strony Franciszka Józefa, ostatniego cesarza o realnej władzy, skutecznie broniącego swoich wpływów przed ambicjami organizacji politycznych reprezentujących interesy obcych mocarstw, a więc liberałów (reprezentujących Prusy i Stany) i socjalistów (związanych z III Republiką Francję i Wlk Brytanią). W końcu Franciszek Józef ulega naciskom najważniejszego wierzyciela Cesarstwa, Anselma von Rottshilda, który w sytuacji głębokiego zadłużenia austriackiego dworu, stawia sprawę na ostrzu noża: „keine Verfassung, kein Geld” (nie ma konstytucji, nie ma pieniędzy). Wprowadzenie konstytucji to rzecz jasna nie koniec jego walki o władzę. Jednak jest to początek równi pochyłej, procesu, który doprowadzi do zabójstwa Arcyksięcia Ferdynanda, do intronizacji heroicznego Karola I1, ostatniego cesarza, I wojny światowej i ostatecznego położenia kresu monarchii legitymistycznej związanej z biblijną (katolicką) koncepcją prawa naturalnego i lex aeterna. Konstytucja również usprawiedliwia ustanowienie Trybunału Konstytucyjnego, którego ambicje do sprawowania pierwszej nominalnej władzy widoczne są już w trakcie debaty nad konstytucją Cesarstwa w 1867 r. i potem aż do abdykacji Franciszka Józefa w 1916 r.

Konstytucja i państwo prawa to również zasłona dymna dla wycofania realnej władzy monarszej do środowiska tożsamego z matecznikiem klanu Anselma von Rottshilda. Oznacza to nieuniknione zastąpienie arystokracji krwi przez realną arystokrację budżetu, przez oligarchię. Monteskiuszowski trójpodział władzy staje się zasłoną dymną dla realnej acz niejawnej władzy monarszej, czy wręcz cesarskiej, dla władzy globalnych imperatorów-kredytodawców gromadzących swoje zasoby nie tyle w postaci pieniądza fiducjarnego ile w formie sieci zależnych od nich kredytobiorców, korzystających choćby z ich consultingu, czyli wywiadu gospodarczego, oraz ich faktorów, oligarchów wprzęgniętych w globalną hierarchię zależności finansowych.

To co dzieje się dzisiaj w Stanach wygląda na odwracanie tego procesu, czyli na przywracanie skuteczności jawnej władzy, przynajmniej tak to wygląda z mojego przyziemnego, naiwnego punktu widzenia. Oczywiście fakt że w Sądzie Najwyższym, czyli w amerykańskiej pragmatycznej wersji Trybunału Konstytucyjnego, nieoddzielonego od właściwego sądu najwyższego, zasiada 6 sędziów nominowanych przez republikanów na jego 9-osobowy skład, nie znaczy zbyt wiele, wobec potęgi jaką jest władza kasty sędziowskiej-prawniczej. Po wycofaniu się realnej monarchii w sferę niejawną traci wszelki sens dzielenie władzy na pierwszą, drugą czy trzecią. Każda kasta, parlamentarna, technokratyczna, medialna, sędziowska, czy akademicka, agresywnie walczy o pozycję naczelną. Niejawne imperium wraz z swoją oligarchią przypatruje się temu tak jak Katarzyna II i jej ambasador Otto von Stackelberg przypatrywali się walce stronnictw w Rzeczypospolitej wygenerowanych przez ich własne intrygi, motywując je do kogucich pojedynków marchewką, kijem i faradyzacją.

Z mojego idealistycznego i krótkowzrocznego punktu widzenia starania Trumpa o podważenie medialnych wyników tych wyborów wyglądają na negocjacje z niejawnym, realnym imperatorem. Organizacji Trumpa, nie całkiem tożsamej z partią republikańską, zależy na wyższych dochodach ludu pracującego, bo jest to organizacja producentów i usługodawców. Jeden imperator globalny, nazwijmy go umownie aszkenzyjskim, jest całkowicie nieprzychylny wobec przywracania realnych dochodów ludzikom. Inny, nazwijmy go umownie sefardyjskim, jest tylko obojętnych. Ale obaj po prostu przyglądają się koguciej walce frakcji wygenerowanych przez ich wzajemne negocjacje. Monarcha sefardyjski, co prawda, nie dostrzega pułapki zastawionej na niego przez aszkenazyjskiego w formie quasi-korporacji LGBTQ. Nie chce albo brak mu rozeznania, a jest to pułapka z powodu wysokich kosztów jakie LGBTQ generuje. Na krótką metę daje to zyski w postaci pełnego, niemal oblubieńczego oddania się swoim pracodawcom osób o zaburzonej dynamice erotycznej. Jednak badania dr Camerona pokazały, przynajmniej organizacji trumpowskiej, iż na dłuższą metę seksoholicy będą gnerować straty finansowe z powodu szybko słabnącej kondycji fizycznej, kosztów leczenia, absencji w pracy, ulegania odruchowi przemoc i powtarzających się konfliktów z prawem stanowionym. Antypedofilskie i antyholiłudzkie enuncjacje Brada Pitta i innych luminarzy szołbiznesu sugerują subtelne rozkładanie quasi-korporacji LGBTQ przez służby sprzężone z organizacją trumpowską. Jest to inna strona walki amerykańskich producentów i usługodawców o swój rynek a nawet o nowe rynki.

W niedanym przemówieniu Trumpa w Georgii w czasie kampanii kandydatów do senatu Kelly Loeflerr i Davida Purdue krótko, ale wyraźnie wybrzmiała krytyka Facbook i Google. Dodajmy do tego fakt, że w branży informatycznej a zwłaszcza w Silicon Valley i korpo-mediach społecznościowych panuje presja „dyscypliny partyjnej” – demokratycznej. Jest przymus miłości do Bidena. Co to znaczy? Z mojego idealistycznego i krótkowzrocznego punktu widzenia oznacza to walkę o rynek informatyczny i internetowo-medialny. Organizacja Trumpa grzeje silniki na wrogie przejęcie tych rynków. Może jestem naiwny, ale wygląda to na przejęcie wbrew życzeniom imperatorów globalnych. Przypomnę państwu, że negocjacje to nie zawarcie umowy. Negocjacje trwają i nie kończą się i mogą przybierać formy różne.

P. Staszewski donosi, iż gen. Flynn i inni doradcy Trumpa namawiają go na wprowadzenie stanu wyjątkowego. Miałoby to być ograniczone wprowadzenie wojska do komisji wyborczych i w ich sąsiedztwo w celu ogłoszenia ponownych wyborów, gdyby nie przyniosły skutków pozwy przeciw środowiskom wspierającym Bidena. Administracje stanów sprzyjających Trumpowie takich jak Texas i Missouri i 16 innych, wnoszą apelację do Najwyższego Sądu o wstrzymanie delegowania elektorów w stanach gdzie doszło do gwałtownych zmian w prawie wyborczym (Georgia, Pennsylvania, Michigan i Wisconsin). Texas wnosi pozew przeciw administracjom tych czterech stanów oskarżając je o złamanie prawidłowości wyborów. Republikanie w House of Representatives naciskają szefa Departamentu Stanu W. Barra, by powołał komisję do zbadania nieprawidłowości wyborczych. Senacka Komisja Bezpieczeństwa Wewnętrznego rozpoczyna przesłuchanie w sprawie oszustw wyborczych. Staszewski twierdzi iż stan wyjątkowy może zostać wprowadzony nawet w przyszłym tygodniu. Wydaje mi się to zbyt radykalne, mało prawdopodobne, te przecieki mogą być bluffem, ale być może walka o rynki będzie tego wymagać.

Chociaż p. Zygmunt podaje jeden niepokojący argument za wprowadzeniem stanu wyjątkowego, mianowicie to, że ponad 80 mln zwolenników Trumpa to posiadacze broni. Ich lepiej nie doprowadzać do skrajności. Oszustwa wyborcze ze strony demokratów mogą być prowokacją. Stan wyjątkowy byłby wtedy buforem między gotowymi na wszystko wyznawcami demo-socjalizmu a broniącymi swego stanu posiadania, również gotowymi na ostrą samoobronę. Oby nie doszło do takiej konfrontacji. 

 

1. Gdy już nie było żadnych szans na odnowę realnej władzy cesarskiej i ratunek dla Austro-Węgier, familia habsburska, spustoszywszy do niemożliwości znaczenie jurysprudencji, rzuciła na pożarcie kulturalnego, spokojnego i pobożnego bratanka cesarza, Karola, syna Ottona młodszego brata Franciszka Józefa.

---

tagi: trump  wybory 2020  biden   władza jawna  władza niejawna 

	Magazynier
	10 grudnia 2020 23:19

40     1789    10 zaloguj sie by polubić