Rzecz jasna mowa tu o radości ludzi w miarę dojrzałych. Zatem nie jest to nieokiełznana radocha nastolatków. Raczej radość głębokiego smaku czerpanego ze spotkania z ludźmi rozumnymi a pracowitymi i z ważkimi treściamiu zaczerpniętymi od nich. Spotkaniem albowiem, a raczej serią niezliczonych spotkań, konferencja owa była. I powiem szczerze, że wiele wniosło w te spotkania miejsce, mianowicie bardzo starannie i elegancko odnowiony pałac polskich ziemian, Chrystowskich, w Tłokini Kościelnej. W wolnej chwili, to znaczy kiedy już nie byłem w stanie pobierać nowych treści, udałem się na zwiedzanie tego urokliwego budynku i razem gościnnego domu, podziwiając smak z jakim został odnowiony, obrazy i zdjęcia zawieszone na ścianach, takie jak na przykład przedstawiające ciepły, rodzinny i pełnym humoru klimat stworzony przez trzy osoby, Pani i Pan na Tłokini, Zofia i Ignacy Chrystowscy i ktoś trzeci, być może ktoś z rodziny p. Zofii, bo jest podobieństwo do niej, jakaś młoda niewiasta usadowiona w kominku. Córka raczej nie, bo jak informuje mnie Tropiciel (00:02), Chrystowscy dzieci nie mieli. Niestety nie dotarłem jeszcze do źródeł, które pozwoliłyby odtworzyć imię tej osoby. A źródła takie są. Przede wszystkim to niepowtarzalna książka Pałac Chrystowskich w Tłokini Kościelnej Anny Tabaki i Macieja Błachowicza, słusznie rozpropagowanej wraz z zakończeniem renowacji pałacu w 2012 r. P. Krysiak pisze o niej (http://www.rc.fm/polityczne/ksiazka-o-palacu.html) co następuje: „Pałac Chrystowskich w Tłokini Kościelnej – to wydawnictwo po części albumowe, a to za sprawą bogatej ilustracji zdjęciami pochodzącymi z oryginalnego albumu rodzinnego, prowadzonego skrupulatnie przez ostatnią przedwojenną panią domu – Zofię Chrystowską. Tenże album udało się odnaleźć Tadeuszowi Mazkowi i stał się on kanwą do powstania bardzo wartościowego historycznie wydawnictwa. Zdjęcia z albumu zostały w całości zreprodukowane w książce, ale stanowią też jednocześnie elementy bogatego wystroju pałacowych pomieszczeń, co nadaje tak wydawnictwu jak i Pałacowi Tłokinia bardzo osobistego charakteru. ” Wracając do kominka, dziś przedstawia się on w kształcie znakomitym.

Cały zaś splendor dzisiejszy, pieczołowicie odtwarzający całą oryginalną estetykę pałacu, to zasługa tegoż właśnie Tadeusza Mazka, nagrodzonego za najlepszą modernizację roku 2012. A zatem parę słów o nim. Tadeusz Mazek jest właścicielem kaliskiej firmy Mazek Nieruchomości. I jeśli tę rekonstrukcję, wraz z odnalezieniem albumu rodzinnego Chrystowskich, nazywa się modernizacją, to można by śmiało rzec, że przy takich modernizacjach Rzeczypospolita dzisiejsza bez przeszkód osiągnęłaby piękno krajobrazu architektonicznego Rzeczypospolitej Stefana Batorego i Zygmunta III Wazy. No przynajmniej Polski międzywojennej. Dlatego z czystym sumieniem reklamuję tu jego usługi, nadmieniając, że nagroda otrzymana w 2012 roku dotyczyła również modernizacji mieszkalnej, mianowicie takiegoż przysposobienie byłych koszar w Ostrowie Wielkopolskim. Wpisując w wyszukiwarkę imię i nazwisko tego nietuzinkowego przedsiębiorcy razem z nazwą Tłokinia znajdziecie, mili państwo kilka ciekawych tekstów, zaś w jednym z nich coś, co nie sposób by nie przyszpiliło dociekliwego czytelnika Szkoły nawigatorów: kawałek kartki z zeszytu z dedykacją skreśloną ręką Ignacego Chrystowskiego i podpisaną przez oboje małżońków, w słowach przeznaczonych jakby dla nas, " ... Dla przyszłych pokoleń ...". Testament Chrystowskich, o którym zapewne więcej można dowiedzieć się ze źródła, czyli z wyżej wymienionej książki. Pan Ignacy, który gościł w swoich włościach Romana Dmowskiego, Kardynała Kakowskiego i gen. Jan Mariana Hempla i senatora Władysława Jabłonowskiego, zmarł w 1938 r. Pani Zofia została wyrzucona ze swojej posiadłości przez Niemców w 1939 r. Powojenna władza stalinowskiego gangu nie dała szansy pani Zofii na odzyskanie swego majątku. Nie sposób nie zatrzymać się w chwili cichej a intensywnej kontemplacji nad tym wyrazem woli fundatorów pałacu w Tłokini Kościelnej: „Dla przyszłych pokoleń ...”.

Owoż i spełnia się ów testament. Najpierw przez pracę p. Mazka, potem przez zarządzanie pałacem jako miejscem konferencji, zjazdów i uroczystości, przez jego syna Piotra i synową Angelikę. Tydzień temu zaś przez zajazd nawigatorów pod buławą p. Maciejewskiego, który oczywiście był „tylko” pomysłodawcą owej konferencji Nacjonalizm – afirmacja i krytyka postawy, tym, który znalazł Tłokinię, zapewne z pomocą przyjaciół, oraz „tylko i wyłącznie” konfenansjerem i stróżem porządku rzeczonego zajazdu. Co tu dużo mówić. Dla nas i oczywiście nie tylko dla nas wznieśli ten pałac pp. Chrystowscy, zaś p. Mazek go odbudował, a jego syn wraz ze swoją małżonką udostępnili go na potrzeby wyjazdowej Szkoły nawigatorów. I nie jest owo spełnienie testamentu Chrystowskich rzeczą powierzchowną czy przypadkową. Są tylko znaki, jak mawia klasyk, nie ma przypadków. Owoż i znak, który długo będziemy smakować w kontemplatywnej ciszy. Znak. Przystało albowiem, by od takiej konferencji, w takim właśnie miejscu, naznaczonym takim właśnie niebywałym testamentem konkretnych, żywych polskich ziemian, zacząć cykl tych spotkań.

Spotkanie, mili państwo. Tak, spotkanie i spotkania. Jeżdżę, proszę ja was, po Polsce i po moim mieście, do roboty i z powrotem, i słucham sobie nagrań tragicznie zmarłego, w zasadzie zaginionego w Alpach, Ks. Krzysztofa Grzywocza, kierownika duchowego opolskiego Seminarium, egzorcysty, pisarza i mojego serdecznego przyjaciela. Słucham i powtarzam sobie, jak mantry, niektóre fragmenty jego konferencji. Ma cały cykl na temat depresji. W zasadzie to takie rekolekcje: Depresja – proroctwo naszych czasów, tak sobie je zatytułowałem. I cóż on tam mówi. Mianowicie, to, że w depresji terapia polega w 96 % na towarzyszeniu, na byciu z osobą cierpiącą, na spotkaniu. Techniki terapeutyczne to ledwie 4 %. Uzdrowienia dokonuje Najwyższy, za wolną zgodą, rzecz jasna, osoby cierpiącej. Nie mam zielonego pojęcia, czy prof. Święcicki zgodziłby się z tym zdaniem, ale tak czy inaczej niech to zabrzmi jak nieśmiałe podprowadzenie pod jego wykład na marcowej konferencji, którą spodziewamy się skonsumować w Baranowie Sandomierskim.

Owoż i uzdrawiająca moc spotkania. Najpierw z prelegentami i treściami tchnącymi nadzieją.

Przypomnę tematy i wykładowców: „dr hab. Krzysztof Kaczmarski – Rzeczpospolita Wielkiego Narodu – koncepcje geopolityczne Adama Doboszyńskiego, Marek Budzisz – Awans Rimlandu. O nowej geografii politycznej świata w myśli rosyjskich elit oraz konsekwencjach dla relacji z Unią Europejską, prof. dr hab. Piotr Tryjanowski – Zwierzęta zamkowych zakamarków. Jak zamki ukształtowały naszą przyrodę, prof. dr hab. Grzegorz Kucharczyk – Niemcy – kraj rewolucji. Od reformacji do roku 1968 dr Andrzej Gliwa – Niewola brańców tatarskich z ziem południowo-wschodnich Rzeczpospolitej w XVII wieku: doświadczenie przemocy i jego konsekwencje w postaci zespołu stresu pourazowego Piotr Kalinowski – Banknotowa dyplomacja Rzeszy.”

Czemu ja tu łączę treści najczęściej bardzo trudne, czy nawet dramatyczne, z nadzieją? Dlatego, że prawda o rzeczach ważnych, rzuca światło na rzeczywistość, przynajmniej, co jest bardzo ważne, uświadamia nam, w jakich sprawach winniśmy zanosić gorące prośby do Najwyższego. Tak więc mimo tragicznych losów Adama Doboszyńskiego, jest jakaś nadzieja zawarta w jego wizji Polski, jako wielkiego narodu, zdolnego do stworzenia szerokiego obszaru świata ludzkiego, prawdziwie ludzkiej cywilizacji opartej o nauczanie i moc płynące z Kościoła. Adam Doboszyński to postać nieprzeciętna, co znamienne aktywny ziemianin, sekretarza krakowskiego oddziału Związku Ziemian, którego przedstawił nam dr hab. Kaczmarski i to od tej mniej znanej strony, przynajmniej piszącemu te słowa, od strony jego wizji celów, jakie Polacy powinni sobie wyznaczyć, czyli przyszłego, powojennego rozwoju Rzeczypospolitej jako federacji kilku narodów, wyrażonego w dziełach napisanych w czasie wojennej emigracji w Wlk Brytanii, w Wielkim Narodzie oraz w Zagrodach i wspólnotach. Jeżeli były owe cele idealistyczne, czy utopijne, to nie przesłania ów fakt strategicznego geniuszu Doboszyńskiego. Zapewne potrzebne byłyby tu korekty historyczne, aby uczynić z programu Doboszyńskiego program realny. Jednak wiele z tych idei znalazło swój wyraz w społecznym nauczaniu Kard. Wyszyńskiego, jak na przykład silny akcent postawiony na własność i uprawę ziemi, i na, alternatywną wobec liberalnej, organizację pracy produkcyjnej, wywiedzioną ze Społecznej Nauki Kościoła, traktującego robotnika, twórcę i rzemieślnika jako właścicieli swoich umiejętności. No właśnie jako właścicieli, a zatem wolną od agresywnej koncentracji kapitału, czyli od nowego niewolonictwa. Ideologię, politykę i geopolitykę, niemiecką na przestrzeni dziejów i współczesną moskiewską, w sposób fascynujący, przybliżyli nam prof. Kucharczyk, dr. Budzisz i Piotr Kalinowski „Pioter”.

Jeśli mamy dostęp do prawdy, mamy nadzieję, że nie zagubimy się w chaosie własnych domysłów. Owe domysły nabiorą cech porządku, podobnego porządkowi górskiej ścieżki z jej nieprzewidywalnymi meandrami, po której dojdziemy do szczytu i ujrzymy całą szeroką panoramę rzeczywistości. Tak więc doszliśmy i zobaczyliśmy wiele. Część tego, co ujrzeliśmy znalazła swój wyraz w wywiadach przeprowadzonych przez p. Maciejewskiego z dr Kaczmarskim (w trakcie konferencji), z prof. Kucharczykiem (dwie części opublikowane jeszcze przed konferencją i kolejna w trakcie), z dr Budziszem (w trakcie), prof. Tryjanowskim (w trakcie) i dr. Andrzejem Gliwą (zapewne wkrótce).

Być może wykazuję się tu jakimś moim chwilowym skrzywieniem intelektualnym, ale nie potrafię odpędzić od siebie wrażenia, że to wszystko miało charakter terapii umysły, ćwiczeń intelektualnych indukujących skuteczne sposoby poznawania prawdy. Prof. Tryjanowski pouczał nas o jednej z tych kluczowych rzeczy, które zamiecione są pod ów przysłowiowy dywan, mianowicie o czynieniu ziemi poddaną nam, ludziom, w wymiarze fauny. No bo rzeczywiście czynienie flory poddaną mamy dość dobrze opanowane, nawet jeśli w wydaniu amatorskim. Ale świat zwierząt to już gorsza sprawa. Owszem hodowla, ale tu mowa była o mniej zauważalnych, niehodowlanych, dzikich gatunkach zamieszkujących pałace, zamki i ruiny zamkowe. A na ich przykładzie o koniecznym modelu pożądanego podejścia do środowiska zwierząt.

W końcu w wykładzie dr. Gliwy oprócz historii i strategii najazdów tatarskich na ziemie polskie w 17 w. pojawił się ów ważny zwiastun terapeutyczny, mianowicie syndrom po-traumatyczny obecny w relacjach ocaleńców, wykupionych z niewoli tatarskiej i tureckiej, oraz w obrazach z owej epoki z kresów wschodnich.

Nie bez znaczenie były dyskusje z prelegentami, wymiana zdań, nawet głosy krytyczne, jak ów głos prof. Kucharczyka w odpowiedzi na stwierdzenie Piotra Kalinowskiego, mówiącego na temat ukrytych komunikatów politycznych, dyplomatycznych w grafikach na banknotach niemieckich, stwierdzenie dotyczące powiązań Józefa Piłsudskiego z agenturą niemiecką. Było to ważne świadectwo badacza, który miał wgląd bezpośredni w archiwa niemiecki. Prof. Kucharczyk stwierdził, po prostu, że nie ma żadnego śladu agenturalnej działalności Piłsudskiego na rzecz Niemiec czy Austro-Węgier. Na co p. Maciejewski, usprawiedliwiając p. Kalinowskiego przytoczył fragmenty książki Ryszarda Świętka Lodowa ściana: sekrety polityki Józefa Piłsudskiego, w których mowa jest właśnie o domysłach dotyczących współpraca Piłsudskiego z wywiadem niemieckim. Po czym zaraz zacytował pamiętniki austriackiego polityka owego czasu, blisko związanego ze służbami niemieckimi i imperialnymi, który Piłsudskiego wymienił tylko raz i to w całkiem innym kontekście. Nie muszą wyjaśniać, jak poszerzyło to horyzont poznawczy uczestników tej konferencji.

No i spotkania między uczestnikami. Ja pogadałem serdecznie z Tropicielką. Dodam jeszcze że rankiem 8 grudnia, w święto Niepokalanego Poczęcia Maryi, wspólnie uczestniczyliśmy w Eucharystii w kaliskim Sanktuarium Najmiłosierniejszego Serca Zbawiciela, prowadzonym przez oo. Jezuitów. Wysłuchaliśmy świetnego kazania. A zatem Tropicielce i mnie udało się zażyć owego najważniejszego spotkania.

Miałem przyjemność, wraz z moimi przyjaciółmi z Opola, p. Marysią i p. Antonim, oraz z Tropicielką, porozmawiać z mamą p. Lucyny i dziećmi pp. Maciejewskich przy obiedzie. Kątem oka konotując śmigającą w te i z powrotem znakomitą obsługę. Pogadałem sobie bardzo fajnie przy innej okazji z Goryliskiem, ze słynnym panem Ravenem, którego nigdy nie widać, bo zawsze trzyma kamerę, z panem Irkiem fotografem i z Wawrzyńcem z Brzezin, których pozdrawiam serdecznie. Przy kolacji w gustownej restauracji hotelowej zasiedliśmy za okrągłym stołem wraz z Ainolatakiem, p. Marią Ciszewską, panią z radia Wnet, Tropicielką, p. Kaczmarskim, Ks. Filipem z Kanady, p. Kalinowskim. Dosiadła się do nas potem p. Agnieszka, Valser, Parasolnikov i p. Irek fotograf. I im więcej ludzi się tam dosiadało, więcej jakby przestrzeni przybywało, przynajmniej duchowej. Gadaliśmy i słuchaliśmy, słuchaliśmy i gadaliśmy, gadaliśmy i słuchaliśmy. Okrągły stół to genialny wynalazek. Jak komuś za bardzo brzęczał nad uchem jeden temat mógł się przesiąść. Nadto jedliśmy i piliśmy, i piliśmy i jedliśmy, i jedliśmy i piliśmy dania i trunki ze znakomitej kuchni tłokińskiej, doskonale obsługiwani przez miłych, bezpretensjonalnych, komunikatywnych, elastycznych kelnerów, wyrozumiałych dla niezdecydowania i kaprysów ludzi zaskoczonych elegancją, słowem przez zawodowców wysokiej klasy. Gołąbki robią tam doskonałe. Świetni kucharze. Obiad też niczego sobie. Zwłaszcza warzywa w beszamelu i pstrąg pieczony. Z pewnością nie straciłem na wadze mimo całego sportu konferencyjnego. Zaś owe ploteczki jakże ważnymi były spotkaniami. Wszystkich pozdrawiam i dziękuję za ten czas.

Czemu były one takie ważne, nie pytaj, czytelniku miły, tylko napisz w komentarzu.

Była też modlitwa, czyli spotkanie najważniejsze. Była modlitwa na rozpoczęcie, na którą spóźniłem się wraz z Tropicielką, bo musiałem przenieść się do innego pokoju w Domu Pielgrzyma przy słynnym na Polską i świat cały Sanktuarium Św. Józefa. Była też modlitwa za pośrednictwem Niepokalanej w słynną na cały Kościół Powszechny godzinę łaski w samo południe. Była modlitwa również na zakończenie. Żaden z poszukujących prawdy i świętości grzeszników nie wymawiał się od tych wspólnych modlitw-spotkań z Tym, który jest prawdą.

W końcu, dlaczego ta dedykacja? Dlatego albowiem, że Wierzącemu Sceptykowi zawdzięczam moje uczestnictwo w tłokińskiej konferencji, pierwszego zajazdu nawigatorów na dworek ziemiański, pierwszego i jakże znamiennego. Wierzący Sceptyk po prostu pokrył moją opłatę konferencyjną, za co wdzięczność. Po prostu nie stać by mnie było. Albo musiałbym się zapożyczyć, a tego wolałem uniknąć. Forsa w końcu pojawiła się na moim koncie, ale dopiero po konferencji i to niespodziewanie, wskutek dalszej mojej podróży, która wcale a wcale nie miała celów mendykanckich, i inna jeszcze wskutek jakichś aberracji biurokratycznych mojego zakładu pracy. Czyż Pan nie jest Wielki? JESHUA AKBAR!

P.s. W niedzielę natomiast spotkałem jeszcze Ravena i p. Irka w Sanktuarium św. Józefa. Spotkaliśmy się pod cudownym obrazem Trójcy Przenajświętszej i św. Rodziny.

Ja byłem już po Mszy św., oni czekali na kolejną. I wyszedł nam na spotkanie Ks. Prałat Jacek Płota, kustosz sanktuarium. Najpierw opowiadał grupie pielgrzymów z Podhala, i nam przy okazji, historię cudownego obrazu, sporządzonego na rządanie samego św. Józefa w 17 wiecznym (1673 r.) objawieniu prywantym udzielonym pewnemu włościaninowi Stobieni ze wsi Solec (Szulec) i historię jego cudownego uzdrowienia w skutek spełnienia rządania św. Józefa. Potem Ks. Jacek zamienił kilka radosnych słów z nami. Ucieszył się szczerze, że dwaj moi dobrzy znajomi konferencyjni są z Warszawy zaś ja z Opola. Radość niekłamana leczy. Naprawdę leczy. 

---

tagi: konferencja  ziemianie  tłokinia  kalisz  chrystowscy  tadeusz mazek  św. józef  radość 

	Magazynier
	15 grudnia 2018 22:34

22     2311    26 zaloguj sie by polubić