Tak jak napisał Gabriel, zbyt rzadkie były te okazje do spotkań z Jackiem Drobnym. Nie da się tego nadrobić. Ale to, co było, było czymś niezastąpionym. Pierwszy mój kontakt z p. Drobnym miał miejsce w Opolu, w czasie prelekcji Gabriela na temat Kredytu i wojny t. 1. Jacek siedział na widowni i pykał elektryczną fajkę. Nie pamiętam czy zadawał pytania. Niestety nagranie z tego spotkania zostało skasowane przez facebook jako polit-niepoprawne wraz z innymi nagraniami naszego lokalnego kamerzysty. Po prelekcji przed głównym wejściem na Uniwersytet Opolski, Jacek krótko podsumował Marcina Lutra, bo nagle rozmowa zeszła na jego temat, stwierdzając po prostu, że nie było żadnego przybijania tez w Wittenberdze, że to jest produkt propagandowy. Było już ciemno i Jacek zaraz poleciał na pociąg.

Moja pierwsza dłuższa rozmowa z nim miała miejsce w Kliczkowie. Wtedy też poznałem p. Renatą, jego małżonką. Tu muszę stwierdzić, że słowa empatia i zrozumienie są tylko nikłym cieniem jej podejście do Jacka.

Był piękny, upalny czerwiec roku pamiętnego 2019, godzina między 11 a 12. Nie pamiętam od czego zaczęła się nasza rozmowa. Ale to było zaraz po prelekcji Dermota Turinga na temat Enigmy. Stanęliśmy sobie z kuflami czegoś tam w prawicy z Krzyśkiem Saueliosem., p. Renatą i Jackiem i zaczęliśmy sobie gwarzyć. Krzysztof oświecił mnie na temat powojennych losów mistrza Alana, jego homoseksualizmu, procesu i uwięzienia. Ja coś zacząłem gadać o homoseksualistach na pasku sowieckiej razwiedki w szeregach MI6. Ale zmitygowałem się i poprosiłem Jacka by mnie przedstawił małżonce. Niewiele pamiętam z tej rozmowy. Krzysztof, na pomoc. Może więcej sobie przypomnisz? Ale pamiętam Jacka słuchającego i zamyślonego. Mówił niewiele. Ale to co, rzekł było właśnie takie, jak to opisał p. Maciejewski w dzisiejszym tekście:

„Jacek zjawiał się, wchodził do biura i nigdy nie siadał. - Już się nasiedziałem – mówił. Po czym zadawał pytanie – czy wiesz co to jest osoba prawna? Zawsze otwierałem usta w zdumieniu, bo te pytania za każdym razem wywracały wszystko do góry nogami."

Ja też tak miałem. Pierwsze zdanie Jacka wprawiało mnie w stupor mentis i przyprawiało o rozdziawioną buzię.

W Kliczkowie bardzo wyraźnie acz delikatnie postawił kwestię religijnej tożsamości uczestników takich organizacji jak humaniści lub niektóre wspólnoty protestanckie, tolerujących czy nawet aprobujących aktywny homoseksualizm. Pamiętam wyraźnie, że nie wiedziałem, co powiedzieć. Pochwaliłem się za to po kilku chwilach zdziwienia, że widziałem album z herbami polskiej arystokracji z tzw. sali polskiej na Uniwersytecie Padewskim i zacząłem go opisywać. Jacek skwitował:

- Książka telefoniczna do weneckich słupów w Rzeczypospolitej …

Ja na to – yyyyy …

W Hotelu Kazimierzu, 22 października przy kolacji, zasiadłem obok niego. Pan Jacek podszedł do mnie bardzo łagodnie. Zaczął od small talk:

- Ty masz doświadczenie w pisaniu. Co sądzisz o narracji jako nawiązaniu komunikacji z czytelnikiem? ...

Teraz uświadamiam sobie, że to pytanie wynikało z jego lektury jakichś moich tekstów, w których zobaczył upodobanie do narracji.

- To dobry pomysł. Skuteczny. A o czym piszesz?

- O Mikołaju Koperniku.

- O! I jak idzie?

Poskarżył się na nawał pracy i na przymus pisania konspektów. Zwierzyłem się, że być może mnie to też czeka, bo pracodawcy przypomniało się, że jednak chce mnie wywalić. Zauważyłem p. Renatę obok niego. Przedstawiłem się grzecznie i wtedy przypomniałem sobie, żeśmy się już poznali. Tylko pomyliłem Kliczków z Baranowem.

– Aha, twój problem to konspekty – mówię do Jacka. – Potrzebujesz konspektu żeby wystartować – Jacek chyba puścił to mimo uszu, w każdym bądź razie nie obraził się. – Mój problem to cytaty - rzekłem. - Ja mam skrzywienie humanistyczne. Zaczynam pisanie od ułożenia kolejności cytatów.

Ale w sumie Jacka to nie interesowało. On miał swoją metodę. Zaczęliśmy gadać o metodzie i sposobie pisania.

- Wiesz co? - mówię. - Ty potrzebujesz czasu. Potrzebujesz pójść na urlop i mieć ołów w tyłku …

W sumie jednak Jacek dobrze o tym wiedział. Tę chorobę chciał wykorzystać na pisanie. Zaczęliśmy gadać o czasie i o modlitwie. O modlitwie jako prośbie o czas i koncept.

- Czy wiesz – znowu zmienił temat, i to była ta właśnie kwestia, poprzedzona ostrzegającym sygnałem "Czy wiesz" – Czy wiesz że Łukasz Watzenrode załatwił rozdział Prus od Cesarstwa?

To było pytanie kontrolne, sprawdzające stan wiedzy intelokutora.

– yyyyy … – Przesadzam trochę, bo tylko zapatrzyłem się w niego i tylko nieznacznie rozchyliłem buzię. Co świadczyło oczywiście o moim stanie wiedzy na rzeczony temat. Zblefowałem:

- Albrecht miał wtedy wielu sympatyków, nawet wśród feudałów kościelnych, nawet Dantyszek mu sprzyjał ...

Jacek z wielką wyrozumiałością zmienił nieco kierunek rozmowy:

- Watzenrode był Biskupem Warmińskim i wujem Kopernika. Mikołaj u niego pobierał nauki. ...

W tym miejscu padło kilka zdań, których nie zapamiętałem. Wiedza ta przerastała mnie wówczas. W skrócie chodziło o to, że Watzenrode załatwił do odłączenie, bo spaprał przyłączenie rzeczonych Prus Książęcych do Cesarstwa. Może za dużo powiedziane, że spaprał. Po prostu nie udało mu się. A jednak jest to fakt, którego konsekwencje dopiero teraz zaczynam rozumieć, konsekwencje dla Kopernika i jego misji. Kompletnie niezrozumianej i przeinaczonej w naszej ojczyźnianej propagandzie.

Jacek mówił dalej o spotkaniu pod Toruniem młodego Kopernika z czeskimi husytami wyznania pedofilskiego, o jego nauce u Watzenrodego, o pomyłkach Kopernika w obliczeniach metamatycznych, niemożności zastosowania ich do praktyki lotów pozaorbitalnych i o niekorzystaniu przez naszego wielkiego astronoma z przyrządów astronomicznych dostępnych w Akademii krakowskiej. Nagle rzekł coś, co dla mnie było jak szach-mat:

- Czy wiesz, że Kopernik był humanistą?

- yyyyy … – Ale tylko w myślach. Po chwili odzyskałem głos:

- No weź przestań ...

- Tak. System solarny. Słońce to prehistoryczny symbol religijny ...

- ...

W tym momencie tzw. system solarny stanął mi w oczach. To znaczy, w zasadzie nie stanął tylko zawirował. Niedawno bowiem zmogłem kwestię mistycyzmu Hermesa Mercuriosa Trismegistosa (jakoby egipskiego kapłana współczesnego Mojżeszowi, który temuż Mojżeszowi przekazał tajemną wiedzę, to przynajmniej Grecy chcieli wmawiać Żydom) i dopisałem kilka cytatów na temat kultu solarnego w tej właśnie tzw. tradycji hermetyczniej (od imienia Hermes). Jacek trafił w sam środek mojego konceptu. Ciała niebieskie wirowały w moich myślach a ja wrastałem coraz bardziej w krzesełko. Jacek miał mnie całkowicie. Stałem się całkowitym fanem jego projektu kopernikańskiego. Przypomniałem sobie, co Jacek przed chwilą mówił o błędach w obliczeniach Kopernika i nieprzydatności jego obliczeń. Zaświtała mi myśl, że De revolutionibus to traktat religijny, bynajmniej nie chrześcijański. Rzekłem tylko:

- Zgadza się. Jacek, pisz. To jest bardzo ważne.

Zaczęliśmy gadać o źródłach. Poleciłem mu google books i niezawodną metodę szukania cytatów. Poleciłem siebie jako tłumacza angielskich tekstów, ale dodałem że można je zmóc za pomocą tłumacza automatycznego. Dodałem, że niemieckie teksty, nawet 19-wieczne też wchodzą w grę. Jacek krótko podsumował tę myśl:

- No tak. Niemieckie niby mają to skrzywienie ideologiczne, ale za kajzera mogli pisać nawet nieprawomyślnie, były rożne programy i różne spojrzenia. Trzeba to zebrać, póki jeszcze jest dostępne. 

W czasie dyskusji po mojej prelekcji, Jacek nawiązał do kwestii weneckich słupów w Rzeczypospolitej i ustawowego zakazu zajmowania się zorganizowanym handlem przez szlachtę pod groźbą utraty tytułu szlacheckiego. O ile pamiętam jego pytanie było pierwsze. Zapytał się kto doprowadził do tego zakazu, lub w czyim interesie zostało wprowadzone. Odrzekłem krótko, że nie wiem, ale biorę ten temat na klatę, jest ważny. Jak widzicie, mili państwo, tak jak to opisał Gabriel i O. Mniszysko, Jacek ma wielki talent do odnajdywania sedna sprawy. Wkrótce, w którymś następnym tekście naszkicuję odpowiedź na to jego pytanie.

Po kolacji dotarłem do ich pokoju. Tam impreza. Nie byłem zaproszony. Ale wprosiłem się. Otworzył Jacek:

- Nie wiem, czy mogę cię wpuścić, bo właśnie obrabiają ci koło pióra – rzekł. W końcu wpuścił mnie.

--------------

Brakuje mi Jacka i jego talentu do odnajdywania sedna. Pocieszam siebie samego i was wszystkich, wbrew smutkowi rozstania, że Jacek jest u Boga. Jest już górą …

O p. Renacie zapomnieć nie mogę. 

---

tagi: jacek drobny 

	Magazynier
	4 stycznia 2022 18:20

20     2145    19 zaloguj sie by polubić