Ilustracja do tekstu na temat Iwana Pierieswietowa i jego idei filozoficznych do odnalezienia w rzeczonym tekście: http://nextews.com/6fe11065/. A jakże, filozofem był, bo inaczej być nie mogło. Filozof z kotem, tak bym nazwał ten piękny i wiele mówiący obraz. Skojarzenie z Hrihorijem Skoworodą, tak apropos mitów ukraińskich, Hrihorij Skoworoda, cień Katarzyny II. Poszukajcie sobie w wiki coś na temat tego osobnika.

Ja tym czasem do Pierieswietowa. Dlaczego? Ano dlatego, że komentarz p. Maciejewskiego do 22 wydania Szkoły nawigatorów wciąż odbija się echem w moim umyśle, komentarz na temat tego, iż niemowżliwym jest by despota Rurykowicz zaistniał tylko mocą swoich mrocznych obsesji. Najpierw musiał być budżet. Jest o czym myśleć. Siłą rzeczy naprowadza ów komentarz moją chorobliwą podejrzliwość na jeden wątek, który nieśmiało zaznaczyłem w swoim artykule w tej właśnie brytyjsko-rosyjskiej Szkole nawigatorów. Owoż i wątek wprost z przypisu (do owego artykułu) i jego bohater: Iwan Pierieswietow. Według wikipedii, pochodzący z litewskiej Bracławszczyzny, weteran wojen o koronę węgierską walczący najpierw po stronie Jana Zapolyi, a potem po stronie Ferdynanda czeskiego, krótko podobno przebywa w Wołoszczyźnie, potem na Litwie, by w 1537 r. pojawić się w Moskwie. Po wypełnieniu swojej misji „znika,” jak pisze Serczyk, „bez śladu” (Władysław Andrzej Serczyk, Iwan Groźny, str. 28-29). Autor Skazanija o Magmet-Sałtanie i Skazanija o carie Konstantinie. Jego nazwisko, nachalnie metaforyczne, może być jednak pseudonimem. Wskazuje na jego fnkcję „oświeceniową”. Imię zaś, zapewne nie jego własne, wskazuje na to kto ma być „oświecony”, mianowicie Iwan Rurykowicz IV zwany Groźnym. Czysta angielska robota. Dlaczego? Ano dlatego, że mamy precedens analogiczny i nie tak odległy. Mianowicie Konstantyna Platrisa zwanego Anglikiem. Gdzie go mamy? Na szczęście nie my go mamy, ale mieszkańcy Konstantynopola w 1451 roku, na dwa lata przed jego upadkiem pod najazdem Tureckim. Zatem kolejny przypis z innego artykułu, tym razem z Ukraińskiej SN, z tekstu nt. Bł. Grzegorza Chomyszyna: „Działanie innych sił politycznych w rozbijaniu unii Kościoła zachodniego ze wschodnim (unia florencka) jest widoczne w wydarzeniach poprzedzających ostatnią prounijną misję Izydora (biskupa Kijowskiego, zwolennika powrotu prawosławia do jedności z Papieżem i unii florenckiej mającej ratować Bizancjum przed najazdem tureckim) w Konstantynopolu. Opisuje je wielu autorów Donald M. Nicol w książce The Immortal Emperor: The Life and Legend of Constantine Palailogos (Cambridge University Press, 1992, str. 50-51). Gdy Izydor przyjeżdża do Konstantynopola w 1452 r., odkrywa, że poparcie dla unii z Rzymem radykalnie zmniejszyło się za sprawą niejakiego Konstantyna Platrisa, zwanego również Anglikiem, husyckiego posła z Pragi pod rządami Jerzego z Podiebradów (angielskiego przyczułka w imperium Habsburgów), który nakłonił arystokrację i niższe duchowieństwo do przyjęcia anty-rzymskiej postawy. Sytuacja ta jest na rękę sułtanowi Mehmedowi II, który w 1452 r. umacnia swoją fortecę Romilis Hissar na europejskim brzegu Bosforu i tym sposobem przygotowuje punkt oparcia dla ostatecznego ciosu.” Gdzie tu analogia? W misji jakoby "oddolnej", rzekomo biorącej się znikąd. Oraz w metaforycznym psuedonimie. Ostatni bowiem cesarz bizantyński to również Konstantyn z dynastii Paleologów. Przydomek platris oznacza coś płaskiego, płaszczącego się, również pochlebcę. A więc Konstantyn Angliczanin jest posłany przez czeskich husytów wprost do stóp Konstantyna. Ma jemu schlebiać. Zarazem, czego już Bizantyńczycy świadomymi być nie mogą, zwiastuje spłaszczenie ich potęgi, "zrównanie jej z ziemią".

W artykule o Tudorach, Iwanie Groźnym i Kompanii Moskiewskiej, w owym przypisie wyraziłem pogląd, że: „można zatem założyć, że Pierieswietow reprezentuje kolejne ugrupowanie polityczne być może związane z ks. Andrzejem Kurbskim współautorem reform”. Może i z Kurbskim, ale wtedy oznaczałoby to, że również i Kurbski był na garnuszku Ferdynanda I Habsburga. Możliwe, bo wszystkie reformy wprowadzone z pomocą Kurbskiego, postulowane zaś przez Iwana Pierieswietowa, zubożałego szlachcica, „zwyczajnego wojennika”, są kopią reform Ferdynanda I Habsburga sponsorowanego przez Jakuba Fuggera. I dalej mój artykuł: „Pierieswietow wskazuje przyczyny upadku Bizancjum (rozpasanie „bogatych”) i potęgi „carstwa” osmańskiego (wzmocnienie zamożności zwykłych wojenników), car Iwan, wybiera drogę reform, ogłoszonych w tzw. nowym Sudiebniku (1550 r.), reformy systemu administracyjnego, sądowniczego, ziemskiego, podatkowego i wojskowego (trzytysięczne wojsko zawodowe). Pojawia się również protestantyzujący ruch ubogich mnichów, sprzeciwiający się władzy patriarchy Moskiewskiego Makarego, jego reformie Cerkwi i ziemskiej własności monasterów i biskupów. Podobnie jak Henryk VIII, Iwan Groźny dokonuje konfiskaty ziem i gruntów nadanych przez Dumę bojarską biskupom i monasterom po śmierci Wasyla III, by część z nich rozdzielić między drobnych pomieszczików („wojenników”). Odebranie ulg podatkowych panom feudalnym („tarchanów”) jest kolejnym osłabieniem udzielnych klanów książęcych i nowobogackich, bojarskich. Jednocześnie nałożenie znaczniejszych podatków na dobra biskupie i klasztorne (wg tzw. „wielkiej sochy”) znacznie upośledza feudałów kościelnych na korzyść świeckich. Reformy czynią z Iwana wielkiego dobroczyńcę swego narodu. Domostroj, księga przykazań i obyczajów prawosławnych, autorstwa samego cara, ma uczynić z niego niepodważalny autorytet religijny i moralny. Tym sposobem wciela w życie supremację świeckiego władcy nad Cerkwią.” Jest zatem i budżet coś jakby angielski, nie w sensie dosłownym, ale w sensie stylu, zdobyty na rabunku poddanych w stylu Henryka VIII Bigamisty. Od kogoś musiał Iwan Groźny o takim stylu usłyszeć. Ma przecież wejść w układ handlowy z córką Henryka VIII i organizacją jej podległą. Musi zatem osiągnąć odpowiednią zdolność negocjacyjną, czyli wypłacalność, która potem będzie do wykorzystania.

Pierieswietow, ogniwo łączące Groźnego przez Habsburgów z Tudorami. Czemu? Ponież służył najpierw pod Fryderykiem I Habsburgiem, finansowanym przez Fuggera. Fugger zaś niespecjalnie lubił Hanzę. W zasadzie jego firma po jego śmierci przyłożyła rękę do znacznego osłabienia Hanzy, głównego rywala angielskich kupców i samej dynastii Tudorów, którzy w osobie królowej Marii i potem Elżbiety, zrozumieli iż bez zysków z handlu stara, wesoła Anglia jest skazana na całkiem niewesołą nędzę (wynikającą z rabunku dóbr Kościelnych za Henryka VIII, czyli ze zniszczenia infrastruktury ziemiańskiej i wiejskiej). Możliwe są zatem podstolne kontakty Pierieswietowa z angielskim kupiectwem. Możliwe są kontakty Piereswietowa via Fuggerowie z Merchant Adventurers, tymi zachodnimi. Merchant Adventurers for Russia jeszcze nie istnieją w owym czasie.

Zaś misją Pierieswietowa są reformy zerżnięte z programu Ferdynanda I wprowadznego po Mochaczu i Sacco di Roma. Wg wiki: "W 1527 r. Ferdynand I wydał ordynację ustrojową dla Austrii, Czech i Węgier – Hofstaatsordnung (porządek dworu i państwa, pośrednio odgapioną w Domostroju Iwana Groźnego). Określała ona reguły funkcjonowania państw naddunajskich i definiowała ich instytucje polityczne. M.in.: wprowadzała instytucję Tajnej Rady , głównego organu doradczego władcy." Jest to instytucja odgapiona od istniejącej już Rady na dworze Tudorów począwszy od Henryka VII, Court of the Star Chamber. Rada królewska istniała jeszcze w czasach anglosaskich zwana była Witenagemot (łitenajemot), ale to właśnie za Henryka VII pojawiło się pojęcie Privy Councelor, tajny radca. Nazwa Tajna Rada, Privy Council została wprowadzona z panowania Henryka VIII (1509 koronacja Henryka VIII). Dalej wiki informuje: "W 1528 roku Ferdynand zniósł tradycyjne zgromadzenia komunalne czeskich miast, wywołując tym duże niezadowolenie. Ferdynand powołał w Czechach, na Śląsku i na Węgrzech urzędy identyczne do austriackich: rady dworskie (niem. hofrat), kancelarie dworskie (niem. hofkanzlei) i kamery dworskie (niem. hofkammer), czyli izby skarbowe. W 1537 r. podporządkował austriackiej Kamerze Dworskiej odpowiadające jej kamery na Węgrzech (w Preszburgu), w Czechach (w Pradze) i na Śląsku (we Wrocławiu). Dążył wyraźnie do unifikacji podległych sobie ziem i budowy zwartej, scentralizowanej monarchii." To jest już państwo nowoczesne, a raczej nowoczesne imperium z jego rozbudowaną biurokracją.

Tyle wiki ja zaś dodaję, że jest czymś symptomatycznym, że reformy Ferdynanda, naśladowane przez projekt Pieriestwietowa i Kurbskiego, zostały wprowadzone po rozbiciu najważniejszego sojusznika Państwa Kościelnego, królestwa Węgier (1526), i po frontalnym ciosie zadanym Rzymowi zwanym Sacco di Roma (1527). Mogły być wprowadzone dopiero po osłabieniu Kościoła. Tak jak tzw. "demokracja" (pozorowana demokracja) mogła być wprowadzona wraz z innym ciosem zadanym Kościołowi, ciosem zwanym Rewolucją Francuską. Dlaczego? Ponieważ w ten sposób najpierw w Imperium Ferdynada wprowadzono sądownictwo i biurokracja odejmujące Kościołowi autonomii, wplątujące urzędników kościelnych w interesy imperialne. Natomiast wraz z oświeconym absolutyzmem, i tzw. fizjokracją (władzą natury) torującą drogę Rewolucji, w końcu wraz z Rewolucją wprowadzono podwójne i potrójne standardy, podwójne i potrójne kryteria osądu (inne dla poddanego, inne dla rządzącego, i jeszcze inne dla ... sponsora), sprzeczne z klasycznym i biblijnym pojęciem sprawiedliwości, chroniące interesy możnych czyli w skrócie tych, którzy kontrolują emisję pieniądza. Tak hartowało się Imperium, bardzo ciekawie opisane kilka wieków później, ale pod tą samą szerokością geograficzną, od bardzo ciekawej strony, przez Franza Kafkę w powieści Proces. Imperium jako proces na kanwie nieistniejącego prawa, czyli jako fundantor tzw. nowoczesnego państwa. Moloch jednym słowem. Wielkie, gigantyczne więzienie.

Brakuje jednak czegoś jeszcze do pełnej doskonałości tego szklanego pałacu. Czegóż, ach czegóż? Konstytucji. Na przykład Konstytucji 3-majowej. No jak to, powiecie państwo, a prawo naturalne, demokracja i w ogóle? To ja powiem, że owszem prawo, ale nie naturalne tylko natury, czyli herezja fizjokratyzmu. Możemy założyć albowiem i zbadać to założenie, że Hugo Kołłątaj skonstruował ustawy konstytucyjne tak by przynajmniej niektóre z nich dawały miejsce na promocję tegoż właśnie gniota, fizjokracji. Trzeba tylko pogmerać nieco pogrzebaczem w popiołach szkolnictwa jezuickiego i propagandowej akcji mającej zasłonić grabież majątku pojezuickiego i wypromować Konstytucji 3-majową: (http://magazynier.szkolanawigatorow.pl/komisja-edukacji-narodowej-hugo-koataj-i-stanisaw-staszic-czyli-fizjokracja-na-dwu-skibach-cz-i

http://magazynier.szkolanawigatorow.pl/komisja-edukacji-narodowej-hugo-koataj-i-stanisaw-staszic-czyli-fizjokracja-na-dwu-skibach-cz-ii

http://magazynier.szkolanawigatorow.pl/komisja-edukacji-narodowej-hugo-koataj-i-stanisaw-staszic-czyli-fizjokracja-na-dwu-skibach-cz-iii). 

To oczywiście prowokacja z mojej strony. Słyszałem albowiem niegdyś ciekawą rozmowę chyba z Kard. Grocholewski, czy z Ks. Witczykiem. Ktoś zadał pytanie: dlaczego Kościół nie ma konstytucji? Wstęp do odpowiedzi był długi i historyczny, chyba na kanwie Soboru II Watykańskiego, ale konkluzja dość krótka: albowiem konstytucją Kościoła jest Pismo Święte. Pismo Święte, historia prawdziwa relacji Króla dziejów z ludźmi, bardzo konkretnymi i często rozmawiającym z Najwyższym na osobności, czyli rzeczywistość, która wciąż jest przedmiotem medytacji ludzi wierzących. Zatem imperium ducha, globalne, wręcz kosmiczne imperium ducha, Kościół nie ma konstytucji. Mieć nie może. Jego konstytucją jest albowiem RZECZYWISTOŚĆ.

Czy możemy sobie wyobrazić by inne organizacje aspirujące do rangi globalnej miały konstytucje? Mnie się to nie mieści w głowie. To niemożliwe by ludzie rozdęci pychą i ambicją równą budowniczym wieży Babel wiązali sobie ręce jakimiś spreparowanymi formułkami, ludzie pragnący stworzyć własną rzeczywistość na innych zasadach niż Boże prawo, najgłębszym jądrem którego jest prawo miłości doskonałej. Owoż i perspektywa na tzw. konstytucję, która nie może być niczym innym jak tylko pięknym, barokowym ornamenetem zdobiącym niewidzialny "szklany sufit", barierę awansu ekonomicznego. Taki niby podarunek Imperatora zrzucony na głowy ludziom, którzy najpierw są liczącymi się właścicielami i producentami, np. taniego zboża, wołowiny i luksusowego barwnika, zrzeszonymi w liczącej się, silnej organizacji politycznej i handlowej, a potem stać się mają jakimiś pomniejszymi ludzikami, zrzeszonymi w jakichś pomniejszych organizacjach, które muszą stać się zależne i niesamodzielne, ... bo muszą.

---

tagi: imperium  tudorowie  iwan groźny  pierieswietow  nowoczesne państwo  konstytucja. 

	Magazynier
	7 maja 2019 21:07

34     1947    10 zaloguj sie by polubić