08 06 1979 św. Jana Paweł II u Oo. Paulinów na Skałce miał spotkanie z młodymi i do ich duszpasterzami. Był to w zasadzie dialog z młodymi i kilka strategicznych uwag, w formie pochwał, kierowanych do księży pracujących z młodzieżą. Było to wielkie święto, wielki benefis Papieża Polaka, jego współpracowników z archidiecezji krakowskiej i młodych. Duchowni, wymienieni przez niego byli cichymi protagonistami tego święta. Na pierwszym planie widać było jego i młodych. W ten sposób został skonsumowany wielki dar zwycięstwa Kościoła nad socjalistycznym niewolnictwem, dar sukcesu przetrwania ponurych lat terroru i nędzy. Ale nie tylko przetrwania. Wspólnota wierzących którą prowadzili tacy książęta Kościoła jak bł. Stefan Wyszyński i św. Karol Wojtyła rozwinęła się. Zachowała się jak wyszkolony komandos, według słów ogniomistrza Highway'a: zaimprowizowała, zareagowała i dostosowała się. Dostosowała się, ale nie utraciła tożsamości. Dostosowała się do nowych form bytowania i walki o swoje miejsce w nowej Polsce „ludowej”. JPII miał przygotowane przemówienie, ale tylko początek i koniec tego spotkania okazał się łaskawy dla oryginalnego tekstu. Kilkadziesiąt minut trwał dialog i duszpasterska improwizacja Papieża. JPII był nieprzewidywalny, tak jak młodzi. Radio Maryja wyemitowało dzisiaj całe nagranie z tego spotkania: https://www.radiomaryja.pl/multimedia/w-ramach-katechezy-przemowienie-jana-pawla-ii-wygloszone-8-czerwca-1979-w-krakowie-na-skalce-do-mlodziezy/

Papież zakończył to spotkanie słowami ze swojego tekstu. I to również warto posłuchać i przeczytać: „Jesteście przyszłością świata, narodu, Kościoła. Od was zależy jutrzejszy dzień. Przyjmijcie w duchu odpowiedzialności prostą prawdę, jaką zawierają w sobie słowa tej młodzieżowej piosenki. I nieraz proście Chrystusa przez Jego Matkę, abyście sprostali.

Wy macie przenieść ku przyszłości to całe olbrzymie doświadczenie dziejów, któremu na imię Polska. Jest to doświadczenie trudne. Chyba jedno z trudniejszych w świecie, w Europie, w Kościele. Tego trudu się nie lękajcie. Lękajcie się tylko lekkomyślności i małoduszności. Z tego trudnego doświadczenia, które nosi nazwę Polska, można wydobyć lepszą przyszłość, ale tylko pod warunkiem uczciwości, trzeźwości, wiary, wolności ducha i siły przekonań.

Bądźcie konsekwentni w swojej wierze!

Bądźcie wierni Matce Pięknej Miłości. Zaufajcie Jej, kształtując waszą własną miłość, tworząc wasze młode rodziny.

Niech Chrystus pozostanie dla was drogą, prawdą i życiem.”

Testament św. Jana Pawła II dla nas, dla naszego pokolenia, dla Polaków. Co z niego nam pozostało? Co rozumieliśmy z niego wówczas? Jak łatwo było wykoleić całe nasze pokolenie. Coś jednak pozostało. Inaczej nie byłoby miejsca na sukces wspólnot katolików świeckich i katolickich mediów, przede wszystkim mamy tu na myśli Radio Maryja. Sukces rzecz jasna nigdy nie jest absolutny, zawsze jest ograniczony w rozmiarach i w czasie. Zawsze towarzyszą mu ciernie. Tak samo było w 1979 roku. Sukces i święto to nie jest raj na ziemi, to dar Opatrzności w drodze do nieba. Pozostał również cały zastęp rodzin zaangażowanych w Kościół.

Niestety widzimy, jak przegrywamy z organizacjami biznesowymi i politycznymi, dla których Ewangelia jest rywalem nie do zniesienia. Ale i przegrana jest względna, ograniczona w rozmiarach i w czasie. „Z tego trudnego doświadczenia, które nosi nazwę Polska, można wydobyć lepszą przyszłość, ale tylko pod warunkiem uczciwości, trzeźwości, wiary, wolności ducha i siły przekonań.” Również z tego doświadczenia, które nosi nazwę Polska pod butem nowego socjalizmu korporacyjnego. Socjalizmu, bo choć korpo-socjal posługuje się narzędziami rynkowymi, niszczy rynek, rozmnaża fikcyjne etaty biurokratyczne, tworzy bezrobocie wycinając średnie i małe firmy, od ktorych  zależy 60% zatrudnienia. W walce o dominację sięga po dotacje, czyli przekupstwo. Posługuje się propagandą doskonale skrojoną na potrzeby zmysłowej części naszej duszy. Uwodzi. Być może przesadzam, ale zdaje mi się, że karmi wojnę domową w krajach wielkich i małych. Tym sposobem trzyma polityków w szachu. Politycy kolaborują z nim albo nie wchodzą mu w drogę.

Korpo-socjal istniał już za czasów Jana Pawła II. Lecz mocą Bożego daru, Papież Polak był dla niego nieuchwytny i niepokonany, choćby dletego, że musieli uznać jego charyzmat jako prześladowanego przez niedemokratyczny komunizm, wszak korpo-socjal jest demokratyczny i jest przeciwieństwem totalitaryzmu (jakoby). Zauważmy, Jan Paweł II nie wiedział wszystkiego o świecie zachodnim. Nie znał genealogii organizacji merkantylnych ani ich strategii. Dziewiętnastowieczne encykiliki jego poprzedników mówiące o liberalizmie i masonerii dotknęły ledwie czubka góry lodowej. W zasadzie po dziś dzień nauczanie społeczne Kościoła dalej nie sięgnęło. Oczywiście wydatnie pomaga mu w tym współczesna akademia podtrzymująca zafałszowany obraz historii, w tym liberalni pisarze akademiccy, deklarujący się jako katolicy, typu Ks. John Neuhaus czy Michael Novak. Ot nieunikniona naiwność, nie podejrzewająca podstępu, bo przecież uniwersytet to twór Kościoła. Zaś bł. Kard Newman też był liberałem (jakoby). Owszem uniwersytet jest dzieckiem Kościoła, lecz w momencie jego narodzin, w XI w., przejętym przez organizacje polityczne i merkantylne, żerujące na Kościele przez swoich delegatów na wysokie urzędy duchowne. W zasadzie nie powinno być tam tego podstępu. I co z tego? Jest.

Moje „pretensje” do duchownych są tego samego rodzaju, co „pretensja” do św. Karola Wojtyły o to, że nie był historykiem, takim jak Koneczny lub Szymaniak,i nie umiał dostrzec ciemnej strony tradycji kołłątajowskiej. Są to pretensje naiwne i źle zaadresowane. Tym nie mniej modlę się o dalszy rozwój społecznego nauczania Kościoła, o wydobycie go z zależności od od wykoślawionej historiografii.

Moja najważniejsza „pretensja” dotyczy niezauważania czegoś co dotyczy brzydkiej części ludzkości, nas mężczyzn. Niby duchowni to wiedzą, lecz tak bardzo skupiają się na swojej organizacji prezbiterskiej, typowo dla mężczyzn, że nie zauważają, że świeccy mężczyźni muszą mieć swoje organizacje. Owszem religijne, ale to nie wystarczy. Facet musi żyć i żyje podwójnym życiem. Jeśli poważnie myśli o bycie swojej rodziny, musi żyć w rodzinie i poza nią. Poza nią, w sferze publicznej, w organizacji, która zapewni warunki dla stabilnego źródła dochodu, w organizacji która ochroni jego łopatę, siekierę, pole, stodołę, samochód, biurko, kasę fiskalną, teczkę, biblioteczkę, pulpit szkolny. Ja straciłem stabilne źródło dochodu. Straciłem też organizację wspierającą mnie. A raczej organizacja zawodowa okazała się słabszą wobec lokalnej niejawnej władzy w środowisku zawodowym, ściśle powiązanym z politycznym.

Jestem przybyszem z przyszłości. Mam nadzieję, że ta przyszłość nie nastąpi. Ale jest groźba, że korpo-socjal stworzy warunki, w których wierzący będą mogli zarabiać na rodzinę tylko żebractwem. Oczywiście „przesadzam”. Żebractwo będzie zabronione. Również pod Kościołem, a może zwłaszcza tam. Pracę mam, ale muszę zgodzić się na to, że nie będzie to już stabilne źródło dochódu. Co roku muszę wrzucać 7 bieg, żeby oblecieć okoliczne szkoły i znaleźć jakiś etat. Jestem „prawie-emerytem” na dorobku. Niespotykane dotąd stanowisko. Radzę sobie, ale wymaga to wykształcenia nowych umiejętności komandoskich, tak jak je opisuje ogniomistrz Highway.

Nota doktrynalna o niektórych aspektach działalności i postępowania katolików w życiu politycznym parafowana przez Benedykta XVI była reakcją na uwalenie politycznej kariery Rocco Buttiglione, wybitnego intelektualisty i pomocnika św. JPII. Okazała się jednak dziełem niedokończonym. Naiwni katolicy tacy jak ja nie domyslili sie tego co winno się tam znaleźć choćby między jego wierszami: „Gwarancje, głuptasku, gwarancje. Najpierw sprawdź swoje gwarancje. Potem pomagaj światu.” 

Ostatecznie, być może, nie uważnie przeczytałem Notę doktrynalną.

---

tagi: socjalizm  młodzież  benedykt xvi  kościół w polsce  św jan paweł ii  duszpasterstwo młodych  nota doktrynalna  koporacjonizm  korpo-socjal 

	Magazynier
	26 maja 2024 16:09

10     694    11 zaloguj sie by polubić