Nie sposób nie odnieść się do tych dwu poruszających przemówień, rzekłbym na miarę nowej epoki:

https://www.youtube.com/watch?v=umbpP0_AYUc

https://www.youtube.com/watch?v=olD4TArp9vA

Bardzo ważny jest fragment przemówienia Prezydenta Ukrainy, w którym cytuje on słowa św. Jana Pawła II. Mówi Zełeński: „Św. Jan Paweł II nazwał podsycanie nienawiści między nami krzyczącym, historycznym anachronizmem, niegodnym naszych dwóch wielkich narodów. W orędziu do naszych narodów Papież mówił: 'Nowe tysiąclecie wymaga od Ukraińców i Polaków, aby nie pozostawali bezwiednie zdezorientowani przeszłością. Aby budować lepszą przyszłość dla wszystkich, niech patrzą na siebie nawzajem z poczuciem pojednania. Tak wiele trudności i bólu przeżyły nasze dwa narody w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat. Niech to doświadczenie posłuży jako oczyszczenie. Oby wszyscy byli gotowi przedkładać to, co łączy, nad to, co dzieli. Szukajcie tego, co leczy. Aby razem mogli budować przyszłość opartą na wzajemnym wsparciu, braterstwie, braterskiej współpracy i prawdziwej solidarności.'

W słowach Papieża Polaka słyszę echa epilogu sienkiewiczowskiego Ogniem i mieczem, w którym pisze on o braciach podzielonych przez historyczne pomyłki.

Przemówienia obu prezydentów i akty przez nich podpisane są naprawdę początkiem nowej epoki. Oczywiście ludzkie wysiłki nawet na wysokim poziomie politycznym mają ograniczoną moc, ale w tym wypadku deklaracje obu prezydentów mają realną moc. Jej realność podkreśla nadzieja na lepsze jutro dla organizacji gospodarczych, religijnych, edukacyjnych i kulturowych tworzących nasze narody. Paradoksalnie ta nadzieja wynika z historycznych okoliczności, z ciągłego zagrożenie ze strony Moskwy, ale również ze skutków działalności moskiewskiej agentury w obu naszych państwach, z trwającej u nas walki o władzę uwidaczniającą wpływy Moskwy i zachodnich mocarstw jawnie z nią sprzymierzonych. Przeciwności, wobec których stają obie organizacjie polityczne (merkantylne) ukraińska i polska, wymuszają rzetelność decyzji.

Niestety nie znajduję tekstu przemówienia PAD. Nie zostało jeszcze zamieszczone na stronie jego kancelarii. A szkoda. Jest ono niezwykle ważne. Oprócz podkreślenia heroizmu Ukraińców w obronie przed wspólnym wrogiem, bardzo ważne są słowa o promocji Ukrainy w UE i o dalszych zabiegach o coraz mocniejsze sankcje. Na naszych oczach tworzy się i umacnia sojusz Polski i Ukrainy. Rzecz niezwykła, nie do przecenienia.

Całość przemówienia Wołodymira Zełeńskiego:

„Andrzeju,
Szanowni Członkowie Deputowani Ludowi Ukrainy,
Panie Panowie!
'Gość w dom, Bóg w dom!' Tym polskim przysłowiem witam w Kijowie naszego gościa, przyjaciela i brata, prezydenta Polski Andrzeja Dudę.
Mądrość naszego narodu mówi nam, że każdy gość jest błogosławieństwem. I to jest duch, w którym Polacy od początku wojny Rosji z Ukrainą przyjęli miliony naszych rodaków - kobiet, dzieci i innych - do których drzwi 24 lutego zapukali zupełnie inni goście. Goście, których nigdy nie chcieliśmy przyjąć i którzy mają inne konotacje i mądrości ludowe.
Rosja tworzy tę 'inność' już od 88 dni. 88 dni szaleństwa: ich rakiety, bomby i pociski lecą na budynki mieszkalne, szkoły, szpitale, muzea, teatry, świątynie, a nawet cmentarze.
W tym samym czasie, nie zdając sobie z tego sprawy, 24 lutego Rosja zniszczyła coś jeszcze. Była to owa 'składnicy' minionych konfliktów między Ukrainą a Polską. W ciągu jednego dnia stało się jasne, że wszystkie te napięca straciły swoją moc, gdy w grę weszła moc takiego zagrożenia. Zagrożenie dla przetrwania naszego narodu.
Andrzej i ja szukaliśmy prawdziwego porozumienia między naszymi narodami, razem rozładowywaliśmy tę 'składnicę'. Zaplanowaliśmy budowę Pomnika Pojednania przy naszej granicy. Ale przez granice ukraińskie przeszli ci, którzy chcą innych pomników. Poświęconych bynajmniej nie pokojowi.
24 lutego odmienił nasze narodu. Nasze kraje. Choć nie przypadkowo. Nie wiem, czy badali to zjawisko nasi astronomowie - Drohobycz i Kopernik, ale gwiazdy zawsze pojawiają się tak, że w najważniejszych okresach ciemności Ukraińcy i Polacy stają ramię w ramię wbrew dawnym swarom i 'mrokom'.
Bronimy naszego wspólnego świata, zwanego wolnością i niepodległością, w czasach, gdy dokonuje się barbarzyństwo na skalę kosmiczną.
Taka jest też skala zrozumienia, współpracy, przyjaźni i braterstwa między Ukrainą a Polską. 24 lutego rozpoczęliśmy nowy tom naszej wspólnej historii. Jedność naszych narodów będzie trwała. I już nigdy nie padną one ofiarą wrogów.
Św. Jan Paweł II nazwał podsycanie nienawiści między nami krzyczącym, historycznym anachronizmem, niegodnym naszych dwóch wielkich narodów. W orędziu do naszych narodów Papież mówił: "Nowe tysiąclecie wymaga od Ukraińców i Polaków, aby nie pozostawali bezwiednie zdezorientowani przeszłością. Aby budować lepszą przyszłość dla wszystkich, niech patrzą na siebie nawzajem z poczuciem pojednania. Tak wiele trudności i bólu przeżyły nasze dwa narody w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat. Niech to doświadczenie posłuży jako oczyszczenie. Oby wszyscy byli gotowi przedkładać to, co łączy, nad to, co dzieli. Szukajcie tego, co leczy. Abyśmy razem mogli budować przyszłość opartą na wzajemnym wsparciu, braterstwie, braterskiej współpracy i prawdziwej solidarności.”
… abyśmy nauczyli się doceniać, rozróżniać i wybierać.
Ukraina i Polska obrały ten samą szlak. Na nim nauczyliśmy się odróżniać wrogów i cenić przyjaciół. Doceniać i szanować siebie nawzajem. Nadszedł czas, o którym marzyli Jerzy Giedroyć i Bohdan Osadczuk. Juliusz Słowacki - którego pomnik stoi w Kijowie, oraz Taras Szewczenko, którego pomnik stoi w Warszawie.
Dziś z Andrzejem rozumiemy się w pół słowa. Nasze parlamenty, rządy i narody rozumieją się nawzajem jak nigdy dotąd. I nie ma znaczenia, czy jest to cyrylica czy łacina, nie ma znaczenia, jak piszemy 'wolność' i 'niepodległość'. Ważne jest to, że Ukraińcy i Polacy rozumieją te słowa w ten sam sposób. I tak samo gotowi do ich obrony.
Ukraina już to robi. Na samym czele. Broni nie tylko siebie, ale i całą Europę. Polacy znają, doceniają, szanują i pomagają Ukrainie - nie z lojalności, ale jako bracia i sojusznicy, którzy doskonale zdają sobie sprawę ze słów Lecha Kaczyńskiego o tym, kto może być następny. Nie mówią one o strachu. Mówią o gotowości do spotkania z wrogiem i do odpowiedzi jemu.
Dlatego też, na przykład, w równym stopniu akceptujemy politykę sankcji wobec Rosji. Wiemy, że nie można stosować podwójnych standardów, gdy trzeba powstrzymać agresję.
Polska jest jednym z liderów nie tylko we wspieraniu naszego kraju, ale także w obronie i egzekwowaniu sankcji, które są niezbędne, by doprowadzić Rosję do pokoju. Absolutna większość Polaków popiera embargo na surowce energetyczne z Rosji. Jest to tylko jeden z przejawów, ale ważny - w tej wojnie dostrzegamy jednak front polityczny. Wierzę, że polskie przywództwo przyczyni się do ustanowienia na poziomie ogólnoeuropejskim tego, co nasi obywatele ZAWSZE rozumieli.
Jedność naszych narodów musi pozostać niezmienna. Ani teraz, ani w przyszłości nikt nie ma prawa zniszczyć tej jedności. Ani nasi politycy, ani złodzieje, ani nawet członkowie Parlamentu Europejskiego. Naród ukraiński i polski oddały sobie nawzajem 12 punktów - dziś i na zawsze.
Chcę podziękować wszystkim Polakom za ich wsparcie. Z tej mównicy chcę wszystkim podziękować. Chcę, aby każdy samorząd, powiat i gmina to poczuły. Którego wsparcie i pomoc są odczuwalne w każdym regionie, mieście, wsi, w każdej wspólnocie ukraińskiej.

Dziękuję. Warszawa, Kraków, Łódź, Poznań, Wrocław. Dziękuję Gdańskowi, Bydgoszczy, Toruniowi, Lublinowi, Katowicom, Opolu, Szczecinowi. Gorzów Wielkopolski, Zielona Góra, Rzeszów, Białystok, Olsztyn, Kielce. Są to miasta partnerskie z naszymi miastami - Kijów, Lwów, Odessa, Charków, Krzemieńczuk, Krzywy Róg, Czerkasy, Ługańsk, Donieck, Sumy, Izium, Starobilsk, Mariupol.
Większość naszych miast jest partnerami/pobratyńcami miast polskich. Partnerami/pobratyńcami są i nasze narody. Nasze kraje są siostrami. Jesteśmy rodziną. I nie ma między nami żadnych granic ani barier. Ukraińcy i Polacy mentalnie już od dawna nie są podzieleni. Uzgodniliśmy również, że w najbliższej przyszłości wprowadzimy to do odpowiedniej umowy dwustronnej. Przede wszystkim w sprawie wspólnej granicy i kontroli celnej, a później w sprawie jednolitego korytarza umownego, gdy Ukraina stanie się członkiem Unii Europejskiej.
Jestem przekonany, że wszystkie decyzje, które Ukraina musi podjąć, aby na początku uzyskać status kandydata, a następnie stać się pełnoprawnym członkiem, zostaną podjęte w najbliższym czasie. W niemałym stopniu dzięki szeroko zakrojonej obronie przez Polskę interesów ukraińskich na kontynencie europejskim.
Jestem też wdzięczny za to, że jesteś gotów, Andrzeju, towarzyszyć prezydentowi Słowacji Zuzannie Chaputovej w podróżach do stolic europejskich w celu lobbowania w kwestii członkostwa Ukrainy w Unii Europejskiej w tzw. krajach "sceptycznych". W istocie nie są sceptykami, lecz optymistami na przyszłość. Tak właśnie widzę nasze wspólne zaangażowanie w tej dziedzinie.
W szczególności dziękuję polskiemu Sejmowi za niedawno przyjętą ustawę o pomocy dla Ukraińców. Jest to bezprecedensowa decyzja, zgodnie z którą nasi ludzie, którzy zostali zmuszeni do przeniesienia się do Polski z powodu agresji rosyjskiej, otrzymują mniej więcej takie same prawa i możliwości jak obywatele polscy. Legalny pobyt, zatrudnienie, edukacja, opieka medyczna i gwarancje socjalne. Jest to wielki gest i wielka dusza, do czego zdolny jest tylko wielki przyjaciel Ukrainy.
Ten gest nie pozostanie jednostronny. W najbliższym czasie przedłożę Radzie Najwyższej Ukrainy projekt lustrzanego odbicia. Daj Boże, aby obywatele polscy nigdy nie potrzebowali tych wszystkich świadczeń w takich warunkach, w okolicznościach wojny, . Ale te ustawy mają wielką wartość symboliczną, pokazują, że Ukraińcy i Polacy są równi. Jestem przekonany, że parlament Ukrainy poprze tę ustawę - szybko i wyraźną większością głosów.
Co więcej, przed tym wystąpieniem podpisałem dekret uznający szczególną rolę polskiego miasta Rzeszowa.
Wprowadziłem specjalny tytuł honorowy - Stolica Światowego Dziedzictwa - dla miast partnerskich naszego państwa, które dokonują dziś rzeczy niemożliwych, aby nam pomóc. W imieniu całego narodu ukraińskiego jestem wdzięczny Rzeszowowi - pierwszemu miastu-ratownikowi.
Jestem wdzięczny polskim działaczom kultury, sportowcom, duchownym i zwykłym ludziom, którzy wspierają nas, dając wspaniałe koncerty, biorąc udział w ukraińskich turniejach czy przyjeżdżając z Poznania do Bucza, by upiec chleb.
Wierzę, że już niedługo Ukraińcy i Polacy zbiorą się przy jednym wielkim stole, by dzielić się chlebem. Dzielenie się swoimi odczuciami dotyczącymi pokoju. By dzielić się smakiem zwycięstwa. I wznieśmy toast za waszą i naszą wolność. Bez silnej Ukrainy nie może być silnej Polski. Historycy spierają się o to, kto jest autorem tego zdania. Rozstrzygnęliśmy ten spór. Taka jest wola narodu ukraińskiego i polskiego.
Dziękuję wam, bracia.
Razem. I do końca.
Niech żyje Polska!
Chwała Ukrainie!”*

 

* Dla porównania podaję ukraiński oryginał zamieszczony przez Andreja Sabiha na facebooku:

'Анджею,

​Шановні народні депутати України,

​Пані та панове!

​Госць в дом, Бог в дом. Це польське прислів’я, яким я вітаю в Києві нашого гостя, друга і брата, Президента Польщі Анджея Дуду.

​Ця народна мудрість про те, що кожний твій гість божа благодать. І це світогляд, за яким поляки з початку повномасштабної війни Росії проти України прихистили мільйони наших громадян – жінок, дітей, літніх людей та всіх інших, у чиї двері 24-го лютого постукали зовсім інші гості. Гості, яких ми ніколи не хотіли приймати і які мають інші прислів’я і народні мудрості.

​Цю свою "іншість" Росія доводить вже 88 днів. 88 днів безумства: їхні ракети, бомби і снаряди летять у житлові будинки, школи, лікарні, музеї, театри, храми, навіть кладовища.

​Разом з тим, сама того не усвідомлюючи, 24 лютого Росія зруйнувала ще дещо. Це – своєрідне "сховище" минулих суперечностей між Україною і Польщею. В один день стало ясно, що всі ці суперечності – не мають сили, коли є сила такої загрози. Загрози виживанню наших народів.

​Ми з Анджєєм прагнули справжнього порозуміння між нашими народами, разом розбирали це "сховище". Ми планували збудувати Меморіал примирення на спільному кордоні. Але українські кордони перейшли ті, хто хоче інших меморіалів. І присвячених зовсім не миру.

​24 лютого змінило наші народи. Наші країни. Хоча це і не випадково. Не знаю, чи досліджували це явище наші астрономи – Дрогобич і Коперник, але зірки завжди складаються так, що у найважчі періоди затемнення – українці і поляки єднаються і стають пліч-о-пліч, попри минулі чвари і «туманності».

​Ми захищаємо спільний для нас всесвіт – під назвою свобода і незалежність, у часи, коли хтось чинить варварство космічного масштабу.

​Такого ж масштабу сьогодні сягає розуміння, взаємодія, дружба і братерство України і Польщі. 24 лютого ми почали писати новий том нашої спільної історії. Єдність наших народів має тривати вічність. Її ніколи більше не має паплюжити ворожнеча.

​Святий Іоанн Павло Другий називав розпалювання ненависті між нами кричущим анахронізмом, недостойним наших обох великих націй. У різних посланнях до наших народів Понтифік казав: «Нове тисячоліття вимагає, щоб українці і поляки не залишалися поневоленими сумними спогадами про минуле. Зобов’язуючись будувати краще майбутнє для всіх, нехай вони дивляться одне на одного поглядом примирення. Стільки гіркоти й болю пережили два наші народи за останні кілька десятиліть. Нехай цей досвід служить очищенням. Нехай кожен буде готовий поставити те, що об’єднує вище, ніж те, що розділяє. Шукати те, що лікує. Щоб разом вони могли будувати майбутнє, засноване на взаємній повазі, братерстві, братній співпраці та справжній солідарності».

​Навчіться цінувати, розрізняти, вибирати.

​Україна і Польща обрали один шлях. На ньому ми навчились розрізняти ворогів і цінувати друзів. Цінувати один одного і поважати. Настала пора, про яку мріяли Єжи Гедройць і Богдан Осадчук. Про яку писав Юліуш Словацький – пам’ятник якому стоїть у Києві і Тарас Шевченко, пам’ятник якому стоїть у Варшаві.

​Сьогодні ми з Анджєєм розуміємо один одного з півслова. Наші парламенти, уряди і загалом наші народи – розуміють один одного як ніколи. І неважливо кирилиця чи латиниця, неважливо як ми пишемо «воля» і «незалежність». Важливо, що ці речі українці і поляки промовляють однаково. І однаково готові їх захищати.

​Україна робить це вже. На самій передовій. Захищає не тільки себе, але і всю Європу. Поляки це знають, цінують, поважають, допомагаючи Україні – не з ввічливості, а як брати і союзники, які добре памятають слова Леха Качинського про те, хто може бути наступним. Це не означає страх. Це означає готовність зустріти ворога і дати йому відсіч.

​Саме тому, наприклад, ми однаково сприймаємо санкційну політику проти Росії. Ми знаємо, що не можна застосовувати напівміри, коли потрібно зупинити агресію.

​Польща є одним з лідерів не тільки у підтримці нашої держави, але й у захисті і просуванні санкцій, які необхідні, щоб примусити Росію до миру. Абсолютна більшість поляків підтримує ембарго на енергоресурси з Росії. Це лише один прояв, але який важливий – того, що ми однаково бачимо політичний фронт у цій війні. Вірю, що лідерство Польщі допоможе на загальноєвропейському рівні затвердити те, що наші народи ВЖЕ розуміють.

​Єдність наших народів має залишитись сталою величиною. Ні тепер, ні у майбутньому, ніхто не має права порушити цю єдність. Ні наші політики, ні ворожі агенти, ні навіть члені журі на Євробаченні. Український і польський народи поставили один одному 12 балів – сьогодні і назавжди.

​Я хочу подякувати за підтримку усім полякам. Я хочу з цієї трибуни згадати всіх. Щоб це почуло кожне воєводство, повІт та гміна. Чию підтримку і допомогу відчувають в кожному регіоні, місті, селі, в кожній громаді України.

​Дякую. Варшава, Краків, Лодзь, Познань, Вроцлав. Дякую Гданськ, БИдгощ, ТОрунь, Люблін, КатовИці, ОпОле, ЩЕцин. ГОжув-Великопольський, Зелена ГУра, Жешув, Білосток, Ольштин, КЕльці. Ці міста є побратимами наших міст – Києва, Львова, Одеси, Харкова, Кременчука, Кривого Рогу, Черкас, Луганську, Донецьку, Сум, Ізюму, Старобільську. Маріуполя.

​Майже всі наші міста є побратимами польських. Побратимами є і наші народи. Сестрами є наші країни. Ми рідні. І між нами немає бути кордонів чи барʼєрів. Український і польський народи ментально вони давно НЕ розділяють. Тож, ми дійшли згоди найближчим часом втілити це і у відповідній двосторонній Угоді. Спершу щодо спільного прикордонно-митного контролю, а згодом і єдиного умовного кордону, коли Україна буде членом Європейського Союзу.

​І я впевнений, що усі необхідні рішення спочатку для статусу кандидата для України, а потім і для повноправного членства неодмінно будуть ухвалені. Зокрема, завдяки багатолітньому захисту Польщею українських інтересів на європейському континенті.

​І я вдячний за вашу готовність, Анджею, здійснити разом з президенткою Словаччини Зузанною Чапутовою візити до європейських столиць з метою лобіювання питання членства України в Європейському Союзі у країнах – як то кажуть, "скептиках". Насправді, вони не скептики, а майбутні оптимісти. Саме так бачу наше спільне завжання на цьому напрямку.

​Окремо, я дякую польскому Сейму за нещодавно прийнятий закон про допомогу громадянам України. Це безпрецедентне рішення, за яким наші громадяни, які вимушено переїхали до Польщі через російську агресію, отримають майже такі ж права і можливості, як і громадяни Польщі. Легальне проживання, працевлаштування, навчання, медичну опіка і соціальні гарантії. Це великий крок і жест великої душі, на які здатен тільки великий друг України.

​І цей крок не залишиться одностороннім. Ближчим часом я подам до Верховної Ради України аналогічний – дзеркальний – проект. Дай Боже аби польским громадянам ніколи у житті не знадобились всі ці переваги за таких умов, за умов війни. Але ці закони мають велике символічне значення, які показують, що українці і поляки – рідні та рівні. І я впевнений, що депутатський корпус України підтримає цей закон – швидко і явною більшістю голосів.

​Окрім того, перед цим виступом я підписав указ, який відзначає особливу роль польського міста Жешув.

​Я запровадив спеціальне почесне звання – місто-рятівник – для міст-партнерів нашої держави, які сьогодні роблять неможливе для допомоги нам. Від імені всього Українського народу я висловлю вдячність Жешову – першому місту-рятівнику.

​Я дякую польським діячам культури, спорту, духовенству і звичайним простим людям – які підтримують нас – дають великі концерти, виходять на змагання з українською стрічкою, або приїжджають з Познані в Бучу аби просто пекти хліб.

​Я вірю, що незабаром українці і поляки зберуться за одним великим столом, аби розділити між собою хліб. Розділити між собою почуття миру. Розділити смак перемоги. І підняти тост за вашу і нашу свободу. Без вільної України не може бути вільної Польщі. Історики сперечаються хто був автором цієї фрази. Ми вирішили цей спір. Це воля українського і польського народів.

​Дякуємо браття!

​Разом. І до кінця.

​Нєх жиє Польска!

​Слава Україні!'

---

tagi: andrzej duda  kijów  wołodymir zełeński  22 05 2022  najwyższa rada ukrainy 

	Magazynier
	22 maja 2022 20:31

26     2519    16 zaloguj sie by polubić