Dzisiejszy tekst p. Maciejewskiego „Czy warto naśladować Jezusa” stawia ważne pytanie: dlaczego Biskupi polscy przyjmują ugodową postawę wobec jawnej acz umiejętnej manipulacji, jaką jest film braci Sekielskich „Nie mów o tym nikomu”, będący w zasadzie częścią akcji wyborczej, propagandowej, film pośrednio odrzucony przez ogromną część Polaków poprzez głosy oddane na PiS? Odpowiedzi na ten film Ks. Prymasa Wojciecha Polaka, Abp Stanisława Gądeckiego i Eiskopatu Polski, w formie listu pasterskiego z 26 maja br., a także w formie wypowiedzi medialnych budzą rozczarowanie. A jednak ośmielam się bronić ich strategii.

Sądzę raczej, że nie ulegli oni owej psychotechnice, opisanej przez p. Maciewskiego w konkluzji jego tekstu jako: „całego systemu uzależnień, oczekiwań i gwarancji, które tworzą współczesnego człowieka." P. Maciejewski pisze dalej: "Jeśli okazuje się, a zawsze się tak okazuje, że to wszystko jednak szwindel, pojawia się ktoś, kto mówi – poczekajcie, ale możemy to przecież porównać z sytuacją ewangeliczną, tam przecież też są emocje." Sytuacja ewangeliczna, która według p. Gabriela miałaby wyjaśniać tę ugodowość to tzw. „nadstawianie policzka”. Śmiem twierdzić jednak, że tutaj bardziej chodzi o pragmatykę i zdrowy rozsądek, o którym Zbawca również naucza: "król, mając wyruszyć, aby stoczyć bitwę z drugim królem, ... usiądzie wpierw i ... rozważy, czy w dziesięć tysięcy ludzi może stawić czoło temu, który z dwudziestoma tysiącami nadciąga przeciw niemu? 32 Jeśli nie, wyprawia poselstwo, gdy tamten jest jeszcze daleko, i prosi o warunki pokoju." (Łk 14 31-32) Za chwilę napiszę o tym coś więcej.

Teraz wyrażę swoje przekonanie, że Biskupi polscy wraz z Ks. Prymasem wiedzą dobrze, iż Zbawca dokładnie ilustruje własną postawą, co znaczy nadstawianie policzka, kiedy dostaje w twarz od strażnika świątynnego (J 18:19-23): 19 Arcykapłan więc zapytał Jezusa o Jego uczniów i o Jego naukę. 20 Jezus mu odpowiedział: «Ja przemawiałem jawnie przed światem. Uczyłem zawsze w synagodze i w świątyni, gdzie się gromadzą wszyscy Żydzi. Potajemnie zaś nie uczyłem niczego. 21Dlaczego Mnie pytasz? Zapytaj tych, którzy słyszeli, co im mówiłem. Oto oni wiedzą, co powiedziałem». 22 Gdy to powiedział, jeden ze sług obok stojących spoliczkował Jezusa, mówiąc: «Tak odpowiadasz arcykapłanowi?» 23 Odrzekł mu Jezus: «Jeżeli źle powiedziałem, udowodnij, co było złego. A jeżeli dobrze, to dlaczego Mnie bijesz?» *(przypis końcowy)

Nadstawianie policzka jako bierność wobec przemocy to skrajność. Takiej skrajności Zbawiciel również doświadczył. W końcu musiał zmilczeć przewrotność i okrucieństwo swoich oprawców. Ale tu w sytuacji sporu i oskarżenia, bierność, kładzenie uszu po sobie to prowokowanie gwałtowników do grzechu, tak jak w przypadku złodzieja i tworzenia okazji dla niego.

Dlaczego zatem Biskupi tak ulegle przyjmują winę na siebie? Po pierwsze z powodu tego, że wojna propagandowa nie jest ich priorytetem. Priorytetem jest bezpieczeństwo wierzących, przede wszystkim rodzin, ale również instytucji kościelnych zajmujących się edukacją, propagowaniem wiary, służbą wobec rodzin i dziełami miłosierdzia, typu domy samotnej matki, domy dla bezdomnych. Ewangelizacja czyli uczłowieczanie wierzących przychodzących do Kościoła ze świata pogańskiego i jedną nogą wciąż tam tkwiących możliwa jest jedynie w atmosferze względnego zaufania. Obecność kapłanów o skłonnościach homoseksualnych i pedofilskich, nawet w ilościach znikomych, jest ciosem w owo poczucie bezpieczeństwa.

Powiecie państwo, że owa uległość wobec koalicji antyeuropejskiej (i antykościelnej), w sumie wobec zorganizowanej przestępczości rewolucyjnej, również podważa zaufanie do Kościoła. Na co ja odpowiem, że to podważa tylko w naszych oczach, w oczach pasjonariuszy prawdy, dociekliwych a wierzgających, czarnych baranków, których w społeczeństwie i Kościele jest znakomita mniejszość. I tacy są w owczarni Chrystusowej i z nimi Kościół musi sobie jakoś poradzić. Ludzie zatroskani o byt codzienny swoich rodzin, o bezpieczeństwo dzieci mają znacznie mniej czasu na śledztwa i walki propagandowe. Większość z nich być może nigdy nie dowie się, iż za siłami podstępu stoją bezosobowe organizacje i konkretni globalni oligarchowie, iż wielu z nich jest koszernych. Dotyczy to również kapłanów. Niewielu z nich zaświta podejrzenie, że być może księża pedofile czy homoseksi, to nie tylko ludzi przypadkowi, ale również, być może w większości, ludzie wydelegowani do seminariów przez organizacje państwowe, komunistyczne i nie tylko, i przez organizacje banksterskie, w celu kontroli Kościoła, przez donosicielstwo, zagęszczanie „atmosfery humanistycznej” w środowisku kościelnym i szantaż „bombą” obyczajową z opóźnionym zapłonem.

Fakt, że wojna z Kościołem jest nieustannie prowadzona od 600 lat, od 6 wieków na szeroką globalną skalę, w sposób systematyczny i nieustępliwy, nie mieści się w głowie większości świeckich i kapłanów. W większość ludzie, którzy obejrzeli film Grzegorza Brauna „Luter – rewolucja protestancka” wyparli ten ponury obraz ze swojej świadomości, uciekło w troski i radości codzienne. Wszak słońce nadal świeci, jest budżet urlopowy, dziewczyny i plaże nad Bałtykiem nadal są cudowne, świat nie może być aż tak zły. Polska była rajem dla Żydów i demokracji, Hugo Kołłątaj i Kościuszko utorowali dla niej drogę, zaborcy dostali w kość, znaleźli się ojcowie narodu Piłsudski, Paderewski i Wałęsa, zaś św. JPII to nasza wtyczka w niebie. Nikt nie domyśli się, że oprócz św. Papieża Polaka większość tych ojców narodu to słupy. To się przecież nie mieści w głowie.

Nawet kapłani nie będą mieli czasu na śledztwa historyczne. Wychowanie samego siebie, i dalej dzieci i dorosłych zabiera tyle energii i czasu, że na inne rzeczy ich nie starcza.

Polacy odrzucili narrację koalicji antyeuropejskiej i braci Sekielskich, nie z powodu własnych śledztw, ale ponieważ ich codzienne doświadczenie przeczy ponuremu a zmanipulowanemu obrazowi Kościoła przedstawionemu w filmie Sekielskich. Oczywiste jest dla nich, że bywają dziwni Księża, ale nie aż tacy. Owoż i mamy statystykę pedofilii w Kościele polskim. Nie ma jej po prostu, bo ludzie jej nie widzą.

Powiecie wtedy, że tym bardziej Biskupi winni i mogą zmienić narrację i wytoczyć machiny propagandowe przeciw koalicji rewolucyjnej. Wytaczają, ale nie przeciw tej kampanii. 

Dlatego, że dla Biskupów nawet jeden przypadek gwałtu na dziecku, jeden na 30 lat to tragedia. Bo faktycznie, gwałt na dziecku, w zasadzie psychiczny mord, i to jeszcze dokonany przez kapłana, nawet raz na kilkadziesiąt lat, jest potwornym ciosem zadanym ofierze, całej jej rodzinie i Kościołowi. Koszty leczenia, koszty cierpień, zła sława przypisana Kościołowi, trudno nawet wyborazić sobie pełną listę koszmarów z tym związanych.

Nadto do takiej skrupulatności, nawet kosztem ignorowania kontekstu socjotechnicznego, zobowiązuje Biskupów ich własne oświadczenie wydane w listopadzie zeszłego roku: „Zero tolerancji wobec pedofilii” i preferencje ich Szefa globalnego, reprezentowane przez Nuncjusza apostolskiego.

I teraz o liczeniu sił na zamiaru, czyli nawiązanie do obrazu „króla”, który szacuje, czy jego 10 tys. krzyżowców sprosta 20 tys. najemników wroga. Mam dziwne przeczucie, że mimo braku dokładnej wiedzy historycznej i politycznej, Biskupi wiedzą, ile jest wtyczek w Kościele. Powiedzmy może nie dokładnie, ale mniej więcej są bliscy prawdzie. Być może owe wtyczki znajdują się w takich okolicznościach przyrody, że sami oligarchowie i mafiozi, którzy ich wydelegowali, nie mogą się doliczyć. Chodzi o to, że kapłani i świeccy, którzy podpisali cyrograf, nie są całkowicie straceni dla Kościoła. Jest dla nich nadzieja, choćby na kształt tlącego się knota i nadłamanej trzciny. Są zagrożeniem dla innych i nie chodzi mi tu o pedofilię, raczej o szeptaną „propagandę humanistyczną”, rozwadnianie Ewangelii. I to nie zawsze, częściej potencjalnie. No przecież wtyka ma swoją ambicję, i nie chce pokazać, że jest kiepem. Wszak filozofię i teologię kuma, a nawet napisze doktorat. Można ich po prostu obstawić i ustawić, tak by byli przydatni dla Kościoła, zaangażować ich w sprawy Kościoła. Wszak w niektórych przypadkach sumienie może się obudzić. Wiele musi się wydarzyć, by dany Biskup zaniechał wszelkiej nadziei wobec trudnego kapłana, podejrzanego o podpisanie cyrografu.

W sumie Biskupi i Watykan nie chcą się kopać ze wściekłą kobyłą globalną, która podrzuca im swoje najemne rewolucyjne wszy. Bo nie jest to pierwsze zadanie Kościoła, wyznaczone mu przez Zbawcę. Trzeba z tymi wszami jakoś sobie radzić, dlatego że wojny propagandowej z pogaństwem globalnym Kościół nie wygra. Pogaństwo bowiem nie tylko wystawiło „20 mln” najemników przeciw „1 mln” krzyżowców, ale również opanowało logistykę i zabrało Kościołowi zaplecze ekonomiczne. W Polsce, według mojej wiedzy, Kościół otrzymał 1/4 swego majątku zagrabionego przez komunę. Poprawcie mnie, jeśli się mylę. To stanowczo za mało by wyprawić się na propagandową wojnę z pogaństwem. Budżet militarny Kościoła został spławiony przez średniowiecznych prowokatorów, którzy skierowali Kościół w stronę krucjat. Drenowanie funduszy Państwa Kościelnego na cele nepotyczne, a potem na przebudowę bazyliki św. Piotra i przez tzw. humanistów przyniosło dalsze straty. Dlatego Klemens VII, Juliusz de Medici, mimo swojej doktryny wojennej nie znalazł właściwych funduszy na własną akcję militarną, na obronę przed Sacco di Roma w 1527 roku. W ubiegłym stuleciu natomiast, kiedy Benedykt XVI ośmielił się wytoczyć swoją machiną propagadnową, w sumie bardzo dyskretną, gdy wygłosił swoje słynne przemówienie w Westminsterze obwiniające globalsów za głód krajów ubogich i zamknięcie im drogi rozwoju, wtyki oligarchów doprowadziły do afery banku Ambrozjano i wynoszenia dokumentów z Watykanu. Papież musiał abdykować, co przez „ostrożność procesową” zostało nazwane emerytowaniem Papieża. Przecież Ks. Charamsa nie jest i nie był jedynym delegatem sił podstępu w Kościele hierarchicznym.

Priorytetem dla Biskupów jest stworzenie minimalnych warunków duchowego rozwoju dla rodzin, rodziców i dzieci, czyli dla zabawienia realizowanego jako dobre sumienie oświecone wiarą i nadzieją, i praktykujące dobro. Tylko tyle i aż tyle, jak mawia klasyk. Trzeba jednak na to warunków. Większość świeckich i kapłanów nie skonsumuje tych dóbr "pod mostem". Zaś nawracanie pogan odbywa się tylko w jeden sposób, przez tworzenie z wiernych wspólnoty połączonej mocą dobrej i mądrej woli, czyli miłością. To tworzy atmosferę, która przyciąga do wiary byłych wierzących i pogan. Na to potrzebne są środki, którymi dziś Kościół nie dysponuje. Dysponują nimi organizacje państwowe i globalne. Owszem, opanowane przez pogan koszernych i innej maści, ale trzeba sobie z tym jakoś radzić. Od tych dotacji zależą szkoły kościelne, uniwersytety, media i kościelne budownictwo. Wierni katolicy zostali pozbawieni dostępu do władzy nad pieniądzem, w skutek czego nie są w stanie finansować swego Kościoła na większą skalę. W takiej przecież jesteśmy sytuacji, w większości przypadków, my świeccy katolicy.

Dlatego Biskupi polscy zignorowali konteksty szersze acz ukryte, które opisał p. Maciejewski, znane im skądinąd, może niejasno, w przybliżeniu, ale znane. Bo walka z tymi siłami niejawnymi, dostrzegalnymi dla dociekliwych, czasem, nie wiem jak często, przekracza moce propagandowe i finansowe Kościoła. Nadto nie jest ona najważniejszym celem i zadaniem Episkopatu. Czasem pozwoli sobie na ironię czy słowa krytyki wobec nich Bp Stefanek, Abp Dzięga czy Bp. Dec, a nawet Abp Gądecki. Ale w sumie ich zadanie to nie apologetyka, tylko nauczanie wiernych i zarządzanie posługą wobec wspólnoty wierzący.

Ks. Prymas Wojciech Polak i Abp Gądecki nie podlegają wyborom demokratycznym. Ich funkcje w Kościele są zatwierdzane przez Papieża. Nie muszą cieszyć się popularnością pośród pasjonariuszy prawdy, czyli w naszym środowisku. Mają margines swobody na podejmowanie decyzji niepopularnych dla nas, są albowiem arystokratami, książętami Kościoła. I co z tego, że Abp Polak odprawia publiczne nabożeństwa, typu Intronizacja Chrystusa jako Króla Polski, jakby z duszą na ramieniu, z bladym przerażonym obliczem. Mnie się to nie podoba, ale jakie to ma znaczenie. Co z tego, ze kumpluje się z Kard. Nyczem i być może nie lubi Radia Maryja. Jest przydatny dla Kościoła. Podobnie i Kard. Nycz, cokolwiek byśmy o nim sądzili, jest przydatnym zarządcą archidiecezji warszawskiej. Kapelusz kardynalski otrzymał nie za stłumienie kultu krzyża na Krakowskim Przedmieściu, ale z powodu licznych a drobnych zasług w zarządzaniu Kościołem. Powiecie że z powodu powiązań z elitami władzy? To też się przydaje Kościołowi. Ustosunkowani arystokraci, nawet pseudoarystokraci, są przydatni dla Kościoła, który musi poruszać pośród lotnych piasków świata pogańskiego.

W sumie oświadczenie i uległość Episkopatu wobec ataków na tle rzekomej pedofilii w Kościele postrzegam jako przybliżoną analogię do tego, co uczynił Abp Zygmunt Szczęsny Feliński na rok przed powstaniem styczniowym, mianowicie do zakazu śpiewania pieśni patriotycznych w Kościołach warszawskich. Powszechnie było to odbierane jako uległość wobec władz carskich. Faktycznie była to tama postawiona rewolucji socjalnej, przebierającej się w szaty patriotyczne. Przyznanie racji Sekielskim na "kilka chwil" rozbroiło zaciekłość ataku. A może na dłużej. Owoż walka bez walki.

Czy to znaczy, że czuję się zobowiązany do przyjęcia jako swojego programu Biskupów polskich wobec rewolucji propagandowej? Ależ skąd, że tak powiem. Decyzję i postawę Episkopatu rozumiem i szanuję. Jednak dociekanie prawdy i propaganda to moja namiętność. Wolno mi walić w Smarzowskiego, Sekielskich i ich sponsorów do woli. Śmiem również twierdzić, że większość duchownych oczekuje od nas, ludzi piszących o sprawach publicznych, takiej właśnie postawy. W kwestii obrony Kościoła przez kontratak, nam, świeckim wolno więcej niż kapłanom. 

Nadto wolno mi spodziewać się, że moje odkrycia dotyczące Komisji Edukacji Narodowej, Familii, Staszica i Kołłątaja i inspiratorów ich fizjokratyzmu dotrą do pożądanej liczby świeckich i kapłanów, choćby i za 20 lat. Wolno p. Maciejewskiemu krytykować Biskupów. Wolno nam nie rozumieć ich dyplomacji. Choć warto zrozumieć jej przyczyny.

__________________________

* Ponieważ widzę, że nie jest ten fragment Ewangelii oczywisty, pozwolę sobie na wyjaśnienie w tym przypisie. Nadstawianie policzka, o którym mówi Zbawca, polega na podjęciu sporu z napastnikiem, nie walki, ani nie ucieczki, ale sporu na poziomie prawdy, na poziomie siły argumentu. W końcu jest ryzyko, że napastnik zignoruje prawdę, wykorzysta argument sily i przyłoży z drugiej strony. Dlatego Zbawiciel nazywa to nadstawianiem policzka. W końcu w przypadku Jezusa do tego przecież doszło. Po nocnym przesłuchaniu w Sanhedrynie, dostał drugi raz, trzeci, dziesiąty i setny.

---

tagi: kościół  dyplomacja  rzekomy problem pedofilii w kościele  oligarchia globalna  najemna rewolucja  uległość  propagadna 

	Magazynier
	6 czerwca 2019 20:37

34     1666    12 zaloguj sie by polubić