Czym jest gwarancja, nade wszystko nie pisana, udzielana jednostce i grupie aktywnej w życiu publicznym przez organizację silniejszą, jaka jest jej relacja do gwarancji spisanej w prawie stanowionym, doświadczyłem w tym roku otrzymując ku mojemu zaskoczeniu wypowiedzenie stosunku pracy. Było to dla mnie zaskoczenie, ale atmosfera, jaka od kilku lat wokół mojej osoby narastała, sprawiła że nie był to wielki szok. W roku 2015 wraz z kilkoma przyjaciółmi z mojej organizacji związkowej napisaliśmy oficjalne oświadczenie, opublikowane w prasie, podważające akademicki charakter podyplomowych studiów gender, które miały być wprowadzone w moim miejscu pracy. Potem była nieudana próba prowokacji ze strony zagranicznego studenta wyznania homoseksualnego, nieudana sprawa dyscyplinarna, zakończona oczyszczeniem mnie z podejrzeń o homofobię. Przez jakiś czas był spokój. Byłem potrzebny do statystyki. Ale znowu coś popsuło. Przyszedł rok pandemii. Ledwo zdołałem wystawić zaliczenia na koniec semestru. Podpadłem moim koleżankom dydaktykom krytykując brak zajęć z praktycznej gramatyki j. angielskiego w nowym modelu studiów anglistycznych. Potem podpadłem pewnej zasłużonej emerytowanej pani profesor. Szefowa katedry, w którą zostałem wepchnięty jak worek z kartoflami, zaczęła manifestować zdecydowaną niechęć do mojej osoby. Ostatecznie pracodawca uznał, że można mi odebrać ze dwadzieścia punktów z oceny pracownika. I przyszło wypowiedzenie.

Z jednej strony jakiś to problem jest, bo muszę szukać nowego źródła dochodu. Z tym nie łatwo. Ale coś się dzieje w tej sferze. Inny problem to naruszenie prawa ze strony pracodawcy, bezprawne odebranie mi punktów, w zasadzie naruszenie moich dóbr osobistych, okradzenie mnie z owoców mojej pracy. Nadto naruszenie prawa w postaci zlekceważenia ochrony mojej osoby jako członka komisji związku zawodowego.

Z drugiej, jest to przysługa wobec mnie ze strony pracodawcy, który faktycznie stoi wobec poważnych trudności finansowych, organizacyjnych i intelektualnych. W zasadzie czas najwyższy zmienić miejsce pracy, bo nie tylko gender, ale i punktoza czyli akademicki wyścig szczurów czyni ze szkół wyższych, zwłaszcza wydziałów humanistycznych, po prostu parodię edukacji akademickiej. Przy czym słowo parodia jest tu naprawdę bardzo złagodzonym określeniem tego stanu. Brutalniej mówiąc jest to stan pogłębianej ciemnoty, niewiedzy, wtórnego analfabetyzmu. Nie mówię o wszystkich kierunkach i o wszystkich wykładowcach/badaczach. Mówię kierunkach i nauczycielach najbardziej narażonych na poprawność polityczną i opłakane rezultaty punktozy. Innymi słowy w nowoczesnym, dobrze wyposażonym WUMLu*, całkowicie kontrolowanym od strony ideowej, znacznie lepiej niż stalinowskie jaczejki, nie da się pracować. 

Przyczyn mojego zwolnienia było kilka. Pośród nich była również siła lub słabość gwarancji. Jakieś gwarancje miałem: gwarancję opartą na prawie pracownika do punktów które sobie wypracował, i gwarancja działacza związkowego do szczególnej ochrony prawnej. Pierwsza była zawarta w uchwale o szkolnictwie wyższym, tzw. reformie Gowina, w rzeczywistości reformie rektorów polskich, i w samym fakcie zatrudnienia w szkole wyższej. Druga przez prawo pracy i przez organizację związkową, w którą od dawna byłem zaangażowany. Prócz tego były jeszcze dwie organizacje społeczne, poza uczelnią, w których uczestniczyłem.

Oprócz tego próbowałem wypracować dla siebie gwarancje publiczne. Tak bym je nazwał. Przez wydanie dwu książek: Relacji o państwie Polonia, tłumaczenia raportu na temat XVI-wiecznej Rzeczypospolitej autorstwa angielskiego wywiadowcy Johna Peytona, i autorskiej książki Merkantylizm, ezoteryka i reformacja w XVI w. Obie były pięknie wypromowane przez Klinikę Języka i jej właściciela Gabriela Maciejewskiego i mojego znajomego dziennikarza Bolka Bezega w lokalnej prasie. Obu jestem ogromnie wdzięczy.

Ale tu był chyba kolejny problem. Te książki, a jeszcze bardziej ich promocja rozdrażniła ludzi, niechętnie spoglądających na ten głos w debacie publicznej, obawiających się innej narracji niż neomarksistowska, postmodernistyczna, czy po prostu innej niż uległa wobec medialnych trendów. Rozdrażniła być może pracodawcę, osoby wokół niego, w tym rzeczoną emerytowaną panią profesor i szefową katedry, w której pracowałem. Chodziło o to, że jakiś doktorek, nieudacznik habilitacyjny (wydział, na którym pracowałem, nie dopuścił mnie do kolokwium habilitacyjnego w 2015), z dziurawym dorobkiem akademickim, którego nie lubią homoseksualni, zagraniczni i tubylczy studenci, antyreklama postępowego uniwersytetu, zabiera nagle głos w jakichś sprawach, które chce eksponować jako ważne. Pisze coś o Zamoyskim, o Wenecji i Anglii w XVI w., o Zygmuncie III Wazie, o Iwanie Groźnym, o jakichś kabalistach, hermetykach, wywiadowcach. Ludzie, co się dzieje? Jakim prawem!? Na mocy jakich gwarancji!? No i udowodniono mi i organizacjom, w które byłem zaangażowany, że gwarancje, które były mi przez nie dane, są nieważne, nieskuteczne. Nie są żadnymi gwarancjami. To nie do końca prawda. Ale zaraz do tego przejdę.

Rzecz jasna wcześniej musiały nastąpić zmiany w szkolnictwie wyższym i w systemie prawnym. Gwarancje prawne, związkowe i nieformalne udzielane mi przez dwie organizacje społeczne musiały zostać osłabione. Musiała nadejść era gowinowskiej/rektorskiej punktozy, epoka wszystkiego co da się na kanwie punktozy zrobić, i era nowych sędziów z nominacji Komorowskiego i Prezydenta Andrzeja Dudy (niestety sędzie która zajmuje się moją sprawą otrzymała ją od PAD), którzy przez niewiedzę albo złą wolę dopomogą w okradzeniu doktorka-parweniusza z tego, co mu wydaje się, że ma. Sędziowie z poprzedniego AWSowskiego nadania, mieli w zwyczaju szybko rozstrzygać sprawy o naruszenie prawnej ochrony związkowca. Teraz pani sędzia, która się tym zajmuje, przede wszystkim od dwu miesięcy ustala, ile zapłacę za rozprawę. W efekcie, również dzięki niej, jestem bezrobotny, na szczęście wkrótce to się chyba zmieni. Ale pewna szkoła wyższa, która zainteresowała się moją ofertą, wycofała swoją propozycję zatrudnienia, gdy dowiedziała się że mam niezamkniętą sprawę sądową z poprzednim pracodawcą. To się nazywa wilczy bilet. Pani sędzia, w tym znaczeniu, przyłożyła rękę do naruszenia moich tzw. dóbr osobistych, do naruszenia mojego dobrego imieniu i pogorszenia mojej sytuacji materialnej. Pracodawca miał w tym rzecz jasna pierwszą inicjatywę. Ale wszystko jest legalne, bo do rozprawy dojdzie, tylko nie wiadomo kiedy. Jest to oburzające z jednej strony, z drugiej oburzać się i spinać nie ma sensu. Z powodów różnych różnistych.

Między innymi z tej racji, że ja swoje gwarancje mam i wynikają one przede wszystkim z tego, że jestem, istnieję i nie jest to przypadek. Opieką otacza mnie mój Stwórca. Stwórca mojej duszy i ciała, Którego własnością jest moje całe życie. Ta myśl, że moje istnienie ma takie właśnie Źródło, źródło które trudno opisać, jest naprawdę czymś niesamowitym, czymś co nie przestaje mnie zadziwiać. 

Moje gwarancje wynikają również z życzliwości ludzi, którzy mi ufają i pomagają, którym ufam ja, z którymi się przyjaźnię. Wszyscy oni i one to ludzie wierzący, wyznania rzymsko-katolickiego, była jedna protestantka, bardzo poczciwa, ale zmarła, ludzie wysokiej kultury. Że jestem im wdzięczny, nie muszę nawet dodawać. Co tu dużo mówić. Gwarancje, które czerpię z tego źródła to najtwardsza waluta jaką znam. Twardszą jest tylko łaska mojego Stwórcy. Dlatego ich gwarancji, choćby nie wiem jak pomniejszonych, nie zamieniłbym na nic ani za nic.

Znowu, po co ja to piszę? Dla rozrywki intelektualnej. Dla odreagowania i dla przyszłego pożytku poznawczego, być może taki będzie. Czyli nawiązuję do poprzedniego mojego tekstu http://magazynier.szkolanawigatorow.pl/czy-min-czarnek-podwazy-konstytucje-w-asksim-15-10-2022. Opisane tu doświadczenie ma naturę polityczną. Pokazuje, że prywatności nie da się całkiem oddzielić od polityczności z powodu gwarancji. Na tym tle widać wagę gwarancji. Nawiązuję tu do tego, co wyczytaliśmy wspólnie z konstytucji 1997, z jej preambuły. Mianowicie, że dwie grupy, o których mówi preambuła: wywodzący z wiary uniwersalne wartości (a raczej przymioty tego, co realne, czyli transcendetale/uniwersalia) i wywodzący je z innych źródeł, to nie są zwykli obywatele. To są obywatele wyróżnieni. Sądząc, że praca akademicka i działalność społeczna jakoś mnie wyróżniają, dają gwarancję jakiejś nienaruszalności i tytuł do pouczania bliźnich w sprawach publicznych, ośmieliłem się opublikować dwie książki i wypromować je w mediach. Osoby z mojego zawodowego środowiska „wywodzące uniwersalne wartości z innych źródeł niż wiara” zostały zaniepokojone moim eksperymentem. Zadecydowały, że trzeba temu położyć kres, odciąć dostęp do sfery publicznej dyskutantowi, który burzy ich poczucie komfortu.

Przypomnijmy, że te uniwersalne przymioty tego, co realne, to prawda, sprawiedliwość, dobro i piękno. Zatem albo ja zbrukałem te uniwersalia, albo źródło, z którego oburzeni wywiedli je, jest takie, że wywodzona przez nich prawda sprawiedliwość, dobro i piękno jest jakimś przeciwieństwem prawdy, sprawiedliwości, dobra i piękna w realnym świecie. Czyli prawda, sprawiedliwość, dobro i piękno wyprowadzone z wiary, czy z filozoficznego dowodu na istnienie Boga, a nawet z realnego poznania, to coś przeciwnego wobec prawdy, sprawiedliwości, dobra i piękna wyprowadzonych „z innych źródeł”. Jeśli „innymi źródłami” są gwarancje udzielane przez dominujących graczy politycznych, wówczas wszystko jest jasne. Wymiana myśli między dwoma grupami wymienionymi w preambule jest niemożliwa. Możliwa jest tylko wymiana ciosów. Co w zasadzie nastąpiło. Zatem na ile to możliwe moja narracja została wyrzucona poza lokalny obieg, jako wroga cywilizacji i komunikacji wywodzącym uniwersalia z politycznych gwarancji. Ja to akceptuję, choć niedoskonale. Jak widać cicho siedzieć nie potrafię.

Zatem skuteczne gwarancje to rzecz realna w życiu publicznym. Ważna. Bez niej nic. Dwie grupy o których mowa w preambule to beneficjenci skutecznych gwarancji. Zatem minister Czarnek może być posłem i ministrem z powodu gwarancji, które daje mu jego organizacja polityczna. Tak samo jego przeciwnicy ideowi. Mają gwarancje, ale z innego źródła. Jeśli min. Czarnek rezygnuje z ingerencji w sprawy polskiej akademii, mimo iż tytuł jego urzędu mówi o zarządzaniu nauką, to znaczy, że cofa się przed siłą gwarancji udzielanych z innych źródeł osobom i grupom aktywnym w świecie akademickim. Nie osądzam tego podejścia. Zapewne taka jest taktyka organizacji PiSowskiej w tej sferze. Stwierdzam tylko, że wywodzący uniwersalia i ich polityczne znaczenie z realnego poznania, nie mają czego w zasadzie szukać w szkolnictwie wyższym. Najwyżej w AKSiM. Tylko tam wiara i patriotyzm mają prawo istnieć. Dlatego inne szkoły wyższe w zasadzie są jednostkami eksterytorialnymi, tworzącymi jakąś inną Polskę lub zaplecze komunikacyjne zgoła jakiegoś obcego państwa. 

Na koniec wracam do pierwszego zdania tego tekstu, które mówi o porównaniu gwarancji formalnych do nieformalnych. Zauważam, że gwarancje niepisane są silniejsze niż gwarancje pisane, na przykład spisane w ustawie o szkolnictwie wyższym, o związkach zawodowych, czy ogólnie w prawie pracy i prawie cywilnym.

-------------------------------------

*WUML - Wieczorowy Uniwersytet Marksizmu Leninizmu, instytucja edukacyjna bardzo aktywna w okresie stalinowskim w Polsce, mająca podnosić poziom ideowy kadr urzędniczych "socjalistycznej ojczyzny".

 

---

tagi: prawo  życie publiczne  gwarancje  szkolnictwo wyższe 

	Magazynier
	20 października 2022 11:03

36     2177    18 zaloguj sie by polubić