Po długich latach męki, szkodliwej dla zdrowia zwłaszcza dla mojej żony, w zakładowym pokoju z łazienką, czyli w budynku, wynajmowanym młodym pracownikom przez moją korporację, udało mi się kupić własne mieszkanie. Długa historia. Dzięki ulgom wprowadzonym przez AWS stać mnie było na wykupienie całkiem przyzwoitego metrażu na własność.

Wprowadzenie się do nowego mieszkania było niebywałym wysiłkiem sportowym. Uczestniczyła w tym cała ekipa moich znajomych, ale raczej nie z mojego miejsca pracy. Przeprowadzka była błyskawiczna. Mimo zmęczenia, to była radość, prawdziwa radość, nowe życie, nowy wiatr w żagle. Nadto kolejną radością było porządkowanie i urządzanie nowego mieszkania. Dostałem naprawdę kopa i jak tylko odzyskałem siły, a stało się to nieprawdopodobnie szybko, zacząłem biegać po pobliskim lesie, przypominając sobie dawny, krótki, kilkumiesięczny trening kyokushinkay, improwizując amatorskie ćwiczenie szermiercze, rozciągając się, robiąc pompki, itp. To było lato, piękny nieupalny sierpień'2004.

Na trzeci-czwarty dzień po przeprowadzce, gdy z grubsza wszystkie meble były ustawione, łącznie z naszymi dwoma fotelami, wchodziłem po schodach w stanie rzekłbym odmiennego stanu świadomości. Zbliżałem się do moich drzwi, schodek po schodku, mając wizję przedziwną, ale przewidywalną.

Zahipnotyzował mnie bowiem zwiastun Władcy pierścieni, zwłaszcza scena gdy drużyna idzie ośnieżonym grzbietem tych nowozelandzkich gór. Do tego momentu, szczerze pogardzałem kinem, wyrzekłem się go całkowicie. I nagle, bach. Ta krótka scena obudziła we mnie dawny głód gór, na studiach zaliczyłem kurs skałkowy, świeżego powietrza, którego w zakładowym mieszkaniu nad ruchliwą ulicą nie było wcale, i ćwiczenia swojego ciała na przyrodzie. Oczywiście sięgnąłem znowu po doznania kinowe w formie dysków cd, po bardzo długiej przerwie, w czasie której moja wyobraźnia, karmiła się tylko kontemplacją poszczególnych obrazów i scen z życia Odkupiciela.

Stało się to jeszcze w naszych zakładowych kazamatach. W owym „okresie błędów i wypaczeń” udawało mi się wyrywać z zaduchu miejskiego rowerem, często też z żoną, która bardzo tego potrzebowała, ale brakło jej sił na długie wycieczki. Dlatego czasem sam wyprawiałem się daleko poza miasto. W nowym mieszkaniu mieliśmy luksus powietrznej świeżyzny, a nawet po upalnych dniach dosłownie sosnową inhalację z sąsiedniego gospodarstwa leśnego. Nie musiałem wyprawiać się daleko by konsumować czar lasu, tak umiejętnie podany przez Petera Jacksona.

Marzenie, które pojawiło się, gdy powoli kontemplowałem schodek po schodku podejście pod moje mieszkanie, marzenie to bynajmniej nie podsuwało mi czaru lasu. Pewnie dlatego, że był blisko. Widziałem natomiast w mojej wyobraźni psa, który biegł przede mną, razem z kudłatym chłopcem, a raczej hobbitą, który otwierał drzwi, a dalej jakby przez uchylone drzwi widziałem mój fotel, a w nim siwobrodego starca, czyli tolkienowskiego maga-druida, podpierającego głowę na dłoni, z łokciem spoczywającym na poręczy fotela, jakby czekającego na mnie, by mnie wysłuchać.

Ponieważ z małżonką prowadzimy intensywne życie małżeńskie – wspólne modlitwy, kłótnie, pojednania, dialogi, nie tylko o naszych sprawach, ale i o ojczyźnianych, radiomaryjowych, blogerskich i globalnych – nie miałem czasu, ani nawet jakiejś potrzeby powrotu do tego widziadła. Zastąpiło je pisarstwo, próba napisania dalszego ciągu Władcy pierścieni  jako korekty majaków Tolkiena, napisanych przede wszystkim z potrzeby portfela, pewnie z nadzieją zyskania kasy na publikację, o której marzył, którą ledwie naszkicował w tzw. „Notion club papers”, a przez którą którą chciał być może ostatecznie dowalić imperium nie znającego łez ani litości, imperium druidyczno-normańskiego. Dużo radości sprawiła mi ta praca pisarska, a jeszcze więcej krótki i błyskawiczny osąd mojego znajomego, która ocenił ją łagodnie rzecz ujmując jako „łajno na patyku”. Zastopował tym samym moje plany publikacji tej korekty. Inna sprawa że zacząłem mieć wiele wątpliwości co do szansy na sensowną korektę produktu Tolkiena. Coraz bardziej uświadamiałem sobie, że w zasadzie wszelkie sequele do niego, będą wbrew moim intencjom promocją imperium. Zbiegło się to z odkryciem blogu Coryllusa i jego refleksjami nad Tolkienem i Steinerem. Wtedy byłem przytomny raczej nieuleczalnego pozytywizmu brytyjskiej propagandy, w przedziwny sposób splecionego z demonolatrią czyli druidyzmem, który to węzeł coraz wyraźniej wychylał się z pozornie niewinnej tolkienowskiej mitologii dla podstarzałych chłopców w krótkich spodenkach. Bardziej myślałem o ideologii napędzającej imperium niż o samej organizacji. 

Widzenie druida w moim fotelu, słuchającego mnie, czerpało nie tylko z Władcy pierścienia. Postać czekającego na mnie w fotelu, gotowa mnie wysłuchać w mojej wyobraźni związana była również z ćwiczeniami duchownymi św. Igancego Loyoli, czyli ze szkołą pobożności, która „postawiła" mnie na moje „obie nogi”, ratio et fides, a może raczej pozwoliła im się rozwinąć jak skrzydłom. Tak, to nie pomyłka, ćwiczenia duchowa okazały się szkołą nie tylko fides, ale i ratio. Ciągle lecę mocą Chrystologii i reguł rozeznawania duchów św. Ignacego. Po drodze zgarnąłem reguły św. Jana Ewangelisty, św. Tomasza z Akwinu i św. Jana od Krzyża. Reguły rozeznawania duchów stały się dla mnie również regułami rozeznawania znaczeń. Do tego doszła Szkoła nawigatorów.

Skąd w tej igancjańskiej szkole postać słuchającego? Z kierownictwa duchowego, z długiej praktyki korzystania z niego aż do czasu obecnego. Swoją drogą, zobaczcie państwo jak diabelstwo potrafi wykorzystywać obrazy i symbole z Bożego nadania. Gandalf, czy może, nie daj Boże, sam Ian MacKellen, wcisnął się bowiem w siedzisko należne nie tylko Bożemu słudze, ale wręcz samemu Słowu Wcielonemu.

Oto trzy moje teksty (medytacje), które jak mi się zdaje najlepiej oddają czym jest dla mnie słuchanie i kierownictwo duchowe. Podaję je tu nie do podziwiania, bo są takie sobie, może niezłe ale i niedoskonałe, po prostu proza medytacyjna z niby-stroficznym układem słów. Podaję je jako corpus delicti. Daty tych kompozycji pokazują, że duchowy dialog z kierownikiem duchowym i z samym Synem Człowieczym miał ugruntowane miejsce w moim umyśle grubo ponad dekadę przez przeprowadzką i tolkienowską zwidą.

Pierwsza medytacja i razem wyznanie, bez tytułu, żadna z nich nie ma tytułu, cyferki w nawiasie na końcu do data skomponowania jej:

 

Moim wierszem jest Chrystus.

Ścigam go po tropach słów

i gestów, goniąc blednące kształty

obrazów. A przecież słowa są tak

wyraźne. Tak wyraźnie i wyzywająco

siedzi na przeciw mnie

w fotelu i słucha ze spokojem.

A ja mówię i gadam.

Jak nieprzytomny talefax,

składam podania i wydruki,

które On ujmuje w dłonie

uważnie i delikatnie jak kwiaty (03.95)

 

Druga medytacja-wyznanie:

 

Wiem

że cokolwiek wymówię

Ty będziesz uważnie słuchał

zawieszony na moim słowie

jak szerokoskrzydły

na wstępujących

prądach swej myśli

jak ojciec

jak góra

 

Wystarczy że

wsłuchamy się

w prądy

naszego milczenia

a ścieżka odsłoni się

odkryje (02.95)

 

Trzecia:

 

O nic nie muszę się martwić

ząb boli mnie i cóż z tego

mogę pójść do dentysty

lecz po co

umysł krwawi mi

jak co niedziela

mogę pójść do analityka

lecz ten w niczym mi nie pomoże (03.92)

 

Wczoraj byłem na Mszy Świętej. Z całym polskim Kościołem odmówiłem i przemedytowałem akt odnowienia poświęcenia naszej ojczyzny, mojego małżeństwa, rodziny i samego siebie Najświętszemu Sercu Zbawiciela. Piękna modlitwa, piękne treści. Poświęcenie tak naprawdę oznacza intronizację. Chilijski franciszkanin, zapomniałem jego nazwiska, który propagował tę praktykę pośród rodzin, początkowo nazwał ten akt intronizacją, poddaniem władzy odwiecznego Króla. Św. Józef Pelczar tego słowa nie zmienia, jego akt oddania się władzy Serca Odkupiciela jest intronizacją. A ponieważ akt ten dotyczy małżonków, ludzi którzy są razem, a przynajmniej powinni być, Serce Zbawcy i Jego władza oznacza, iż On słucha jako Bóg i jako człowiek, i razem wzywa swoim Słowem do wzajemności, do naśladowania Go w słuchaniu.

Tym sposobem odzyskuję królestwo, moje miejsce w nim, w królestwie, które jest ... ludzkim Sercem Zbawcy i Jego Boskiej Osoby w Jego Sercu obecnej. Tak, On jest królem i razem królestwem. Zaś ono ma swój przyczyłek w naszych fotelach, mojej żony i moim. Ledwo to do mnie dociera, ale twarz mojej żony, przecudnie uśmiechnięta - naprawdę uśmiech mojej żony jest po prostu nieziemski - albo zamyślona, poważna, albo cierpiąca, zasmucona, jest w zasadzie twarzą Zbawcy. Mieszka on bowiem w jej duszy i ciele. Nadto zasiada w tym naszym fotelu, który w naszym byciu razem, gadaniu i słuchaniu, jest namiastką królewskiego tronu, tronu Tego, który słucha … i wzywa.

Ps. Ciekawe, że do tej pory nie spotkałem się z żadnym łacińskim tekstem, który nazywałby Zbawcę imperatorem/cesarzem. Pantokrator to słowo greckie. Chyba że państwo znacie jakiś zachodni, katolicki tekst odnoszący imperatorski tytuł do Zbawiciela. 

---

tagi: słuchanie  serce zbawcy  tolkien  mieszkanie 

	Magazynier
	12 czerwca 2021 16:03

14     1282    10 zaloguj sie by polubić