Na wstępie zaznaczam, że będę banował bez ostrzeżenia każdego i każdą, który i która zechce tu w komentarzach nieprzystojnie dworować sobie z nazwiska pani Maneet. Na myśli mam nie stałych komentatorów na tym portalu piszących, bo to są ludzie o wysokiej kulturze wymiany zdań, ale przygodnych trolli, którzy by odnieśli fałszywe wrażenie z ironicznych fragmentów mojego tekstu. Będę również banował za sugestie, że ja sam zawarłem w tytule nieprzyzwoitą aluzję, albowiem ostatnia fraza tego tytułu jest parafrazą nazwy projektu tzw. medialnego Wszystko co najważniejsze, wytropionego i skomentowanego przez p. Maciejewskiego (http://gabriel-maciejewski.szkolanawigatorow.pl/czy-pretensjonalnosc-jest-grzechem-smiertelnym) jako kolejny przykład kultu cargo. W tym wypadku kultu cargo okraszonego „chrześcijańskim” humanizmem Krzysztofa Zanussiego, O. Zięby i O. Wiśniewskiego, geniuszem detektywistycznym p. Bondy Katarzyny i ogólnie reglamentowaną wybitnością wielu innych znakomitych przedstawicieli globalnej demokracji. Jeśli zatem mamy tu wszystko co najważniejsze, to otrzymujemy również wszystko czego można zapragnąć. Taki jest sens tej parafrazy i żaden inny. Marketing wszak jest królem handlowych pasaży. Rzecz jasna razem z atmosferyką.

Zatem przede wszystkim dziękuję p. Maciejewskiemu za opisanie tego arcyciekawego zjawiska. W zasadzie analiza tego projektu należy do bardzo modnej od lat 80-tych ubiegłego wieku szkoły tzw. studiów kolonialnych (colonial studies). Złudzeń nie mam. Nikt poza Gabrielem i blogerami ze Szkoły nawigatorów nie ośmieli się zastosować narzędzi interpretacyjnych z tego zakresu do szczegółowego opisu Wszystkiego co najważniejsze. Jest to bowiem w zasadzie wyraz rozpaczy jakoby cywilizowanych, "chrześcijańskich" czcicieli cargo, rozpaczy koślawo skrywanej za fasadą nowego salonu „intelektualnego” i atmosferyką, czyli aurą ekskluzywności stworzoną przez różne ciekawe zapożyczenia, np. przez promocję zapożyczoną od sił wyższej cywilizacji, np. w formie bankierskiej narracji i wdzięku pani Maneet Ahuja. No tak. Pretensjonalność jest grzechem ciężkim, tak jak jest nim zwykła wulgarna, goła jak blady odwłok przysłowiowej Maryny, pycha. Ale jest nim również prowokacja, tak jak nim jest intencja mordu i grabieży.

W linku: https://wszystkoconajwazniejsze.pl/autorzy/maneet-ahuja/ podanym przez p. Gabriela znajdujemy krótką acz wiele mówiącą informację na jej temat: „Ekspertka CNBC ds. funduszy hedgingowych oraz producentka programu Squawk Box. W 2011 roku współorganizowała szczyt funduszy hedgingowych Delivering Alpha. W 2009 roku otrzymała prestiżową nagrodę Enterprise za przełomowe relacjonowanie funkcjonowania tej branży. Prowadziła relacje ze Światowego Szczytu Gospodarczego w Davos. Jest producentką kwartalnych programów telewizyjnych, nagrywanych w Departamencie Pracy, podczas których towarzyszy jej Alan Greenspan — były przewodniczący Systemu Rezerwy Federalnej.” Zaś pod atmosferycznym biogramem znajdujemy linki do trzech artykułów, z których każdy zaczyna się od słów „Inwestorzy alfa. Kulisy sukcesów największych funduszy hedgingowych” (co rymuje się z konferencją przez nią zorganizowaną Delivering alpha - Wydawanie na świat, rodzenie alfa, czyli kogoś czy czego o jakość alfa) i po kolei dotyczą niebotycznego sukcesu Bridgewater Association, czyli kariery Raymodna Dalio „Raya” (zgaduję że jego „niekonwencjonalne” metody hedgingowe były inspiracją do stworzenie obrazu „niekonwencjonalnego” super-szpiega-mobstera Raya Reddingtona „Reda” w netflixowym serialu Czarna lista), następnie Davida Teppera (dobrze znane nam nazwisko z artykułu Witolda Endraszki „Piotr Fergusson Tepper czyli prawdziwy koniec Rzeczypospolitej”) i twórcy Third Point, Davida Loeba. Nie łudźmy się jednak, żadnych faktycznych zakulisowych układów tam nie znajdziemy. Nie dowiemy się nic na temat klanowych powiązań amerykańskiego Teppera, w zasadzie obiboka, który otrzymał szansę, czyli funkcję pasa transmisyjnego dla tzw. inwestycji celowych, w zasadzie dla dotacji. Nie będzie tam żadnych innych zakulisowych szczegółów narodzin inwestora alfa, prócz inspirującej ekspozycji ezoterycznych jeśli nie satanistyczynych zainteresowań p. Dalio. I "dziwnego zbiegu okoliczności", który sprawił, że obrazek poprzedzający pierwszy artykuł na temat rzeczonego Dalio przedstawia tarczę zegara, która miast cyfr ma symbole poszczególnych walut, zaś wskazówka tego zegara celuje ni mniej ni więcej tylko w symbol Euro (sic!).

Krótkie dossier uroczej ekspertki od funduszy hedgingowych to podanie na tacy wszystkiego, co najważniejsze. Fundusze hedgingowe tak dobitnie wyeksponowane w jej biogramie nie są jakimś przypadkowym ornamentem. Niedaleko bowiem od nich do kultu cargo uprawianego przez, spragnionych stabilności i aury autoryteckiej, najemników propagadny, publicystów, akademików, filmowców, tzw. teatrologów, pisarzy etc. Skąd bowiem będą oni czerpali dotacje w zamian za usługi propagandowe? Z czegoś żyć trzeba.

Fraza hedge fund pochodzi od słowa hedge: żywopłot, krzaki. Wiki: "Nie ma jednej szeroko uznanej definicji funduszu hedgingowego. Wśród charakterystycznych cech takich podmiotów można jednak wymienić: wykorzystywanie różnorodnych zaawansowanych technik inwestycyjnych i dźwigni finansowych (czyli w istocie technik spekulacyjnych – dopisek Magazyniera), stosowanie opłat za zarządzanie uzależnionych od wyników inwestycyjnych, szukanie możliwości osiągnięcia dodatniego wyniku inwestycyjnego niezależnie od tendencji rynkowych." Słowo innowacyjność nie pada w tej krótkiej definicji wikipedycznej, ale pojawia się w związku z hedge funds w innych zakamarkach sieci. Słowem chodzi tu o kreatywność najwyższego sortu, nie mniej ni więcej tylko … rachunkową. Dana firma ma paść, na przykład studio telewizyjne typu TVN, albo portal Salon 24 albo jakiś periodyk postępowy, dajmy na to Gazeta wyborcza albo Tygodnik powszechny albo Krytyka Polityczna, ale nie pada. Rzecz jasna w pierwszym rzędzie z powodu nadrzędnej użyteczności, że tak powiem, publicznej danej firmy medialnej. Ale do tego, dochodzi zlecenie, które pani inwestor alpha, np. p. Ahuja, albo David Tepper, otrzymuje zlecenie na wtopienie inwestycji/dotacji w daną firmę. Za pomocą tej inwestycji/dotacji jak widłami wali po „krzakach”, którymi dana firma medialna zarosła, i wypłasza z nich leniuchujących pracowników, tony zbędnej makulatury, zające, myszy, nornice, pardwy, wróble, żuczki świętojańskie, wszy i larwy bielinka … o wysokiej zawartości białka w ich uwodzicielskich odwłokach. Staje on/ona, jak ta bułhakowska królowa sabatu Margot, z tą inwestycją/dotacją jak z kosą nad zastrachanymi, mrugającymi oczkami tubylcami-półinteligentami i przemawia im do rozumu: "No i czego marudzicie, orki jedne! Jest co żreć? Jest. Jest czym handlować? Jest. Bierta, żryjta i handlujta. Ale to już! W podskokach! … Nie! Won mi te łapy! Nie zające i nie pardwy. To idzie na inwestycje reprezentacyjne i na eksoprt. Będzieta mieli z tego zyski. Być może. Jak odliczymy naszą działkę. Żreć myszy, żuczki i larwy. Są bardzo zdrowe i pożywne. Co brzuszki bolą? No trudno, taki wasz los. Selekcja naturalna, ewolucja, transhumanizm etcetera. Jak wam skrzela i łuski nie wyrosną, to niestety ...".

Powiecie, mili państwo, że przesadzam. Tylko trochę. A upewnia mnie o tym tryptyk pisarski pani Ahuja z wyeksponowanym obrazem tzw. inwestora alfa. Czy zatem możliwy jest przypadek inwestorzycy alfa, a raczej biurokratki alfa? O tym zapewne wkrótce się przekonamy śledząc losy Wszystkiego co najważniejsze. Na rzeczy coś jest, ponieważ w tekście na temat Raymonda Dalio p. Ahuja eksponuje jego zamiłowanie do medytacji transcendentalnej, czyli do praktykowania w zasadzie megalomanii, bardzo spektakularnie zilustrowanej w wyżej wymienionym serialu Czarna lista. Zatem zgaduję, że p. Ahuja sama praktykuje jeśli nie medytację transcendentalną, i jeśli nie yogę, to przynajmniej numerologię i kabałę, ezoterykę pochodzenia judaistycznego. Skądś bowiem zrozumienie boskości alfa, o której gęsto prawi w swoich trzech artykułach, dobywać musi. Bo musi. Jakże by inaczej mogła zajmować się promocją inwestorów alfa efektywnie płoszących tzw. potencjał ukryty w najgęstszych żywopłotach? Do tego potrzebna jest moc. To znaczy do promowania ich oraz z ich strony do inwestowania dotacji żywopłotnych. 

Ważnym uzupełnieniem mojej alegorii jest również liczne a spektakularne sąsiedztwo. Czyli obecność na portalu Wszystko co najważniejsze, takich luminarzy jak Koffi Annan, Gunter Verheugen (o którego zaangażowaniu w promocję genderu o zabarwieniu pedofilskim nie dawno dowiedzieliśmy z arcyciekawej notki @Margot http://margot.szkolanawigatorow.pl/grzechy-modosci-czyli-romans-zielonych-z-pedofilia), dalej Herman van Rompoy (demokrata jakoby chrześcijański), O. Ludwik Wiśniewski OP i O. Maciej Zięba OP i kto tam jeszcze nie. Krzysztofa Zanussiego wymieniać tu nie wypada, bowiem jego obecność jest aż nadto oczywista.

Na marginesie duchownym katolickim, którzy zgodzili się na zamieszczanie swoich tekstów na portalu Wszystko co najważniejsze, sugeruję zaznajomienie się z biografiami np. p. Verheugena oraz z doniesieniami na temat pedofilskich przygód p. Zanussiego. Być może nie są one podejrzenia wystarczająco udokumentowane, być może zakrawają na złe języki, ale ostrożność nie zawadzi, zwłaszcza w obliczu powszechnego pragnienia, w szczególności pośród luminarzy dalekich od Kościoła, głębokiego i żywego pragnienia z ich strony „oczyszczenia Kościoła z pedofilii” i ogólnie z wszelkiego świństwa. Dodajmy jeszcze na marginesie, że obecnie w Polsce jest dwu, słownie dwu eks-duchownych, odbywający odsiadkę za nadużycia seksualne wobec nieletnich. Tylko dwóm księżom na 31 tys. (ilość księży w Polsce w 2014 r.) udowodniono przemoc na tle seksualnym wobec dzieci.

O tym, że bardzo nie przesadzam szkicując powyższą alegorię, przekonuje mnie również krótki fragment z wikipedii na temat udziału hedge funds w kryzysie hipotecznym: „Według szacunków podczas kryzysu w roku 2008 fundusze hedgingowe na całym świecie odnotowały łączną stratę w wysokości 350 mld USD, na Amerykę Płn. przypadło 183 mld USD strat”. Wnioskuję stąd, że miały swój udział w doprowadzeniu do owego kryzysu a także pośrednio przynajmniej partycypowały w dotacjach ratunkowych wypłacanych z Federalnego Funduszu Rezerwy wobec bezpośrednich sprawców tego kryzysu. O czym upewnia mnie fragment angielskiej wikipedycznej notatki na temat hedge funds, który mówi o tym, iż 61 % inwestycji w fundusze żywopłotne w 2011 r. pochodziło ze źródeł instytucjonalnych. (W tym samym roku w którym p. Ahuja zorganizowała swój benefis, czyli konferencję poświęconą rodzeniu inwestorów alfa i ogólnie jakości boskich a agresywnych). Część tych 61% musiało pochodzić z Fed. Zatem p. Maneet Ahuja jako urzędnikczka Departamentu pracy wspomagana przez p. Greenspana i razem specjalistka od hedge funds uczestniczyła w transferze, zapewne nieoficjalnym, dotacji kierowanych ku owym funduszom.

Powiecie mi teraz, drodzy państwo, że mam za swoje. Ty Magazynieru, Trumpa nam tłumaczysz, przedstawiasz apologię Prezydenta Andrzeja Dudy, Premiera Morawieckiego i Prezesa Kaczyńskiego. I naści mina poślizgowa. Zrzut z jankeskiego city, czyli z Fedu, wprost z przedpiekla.

Na swoją obronę mam po pierwsze fragment przemówienia Trumpa na temat muru na granicy z Meksykiem, przetłumaczony przeze mnie w tekście http://magazynier.szkolanawigatorow.pl/jak-trump-zlinczowa-demokratow-czyli-operetkowa-jeremiada-prezydenta-andrzeja-dudy-12-06-2019-biay-dom. Sugeruje on nie tylko że biurokracja demokratyczna umaczana jest w handel narkotykowy i żywym towarem, ale nadto że relacja między Trumpem a Fedem obstawionym przez oną biurokrację nie jest prosta. Trump jest przedstawicielem wielkich producentów, którzy mają ambicję niezależności, przynajmniej względnej, wobec władzy banksterskiej. Otwarta kontestacja nie jest możliwa, skończyłaby się bowiem bankrutacją Białego Domu, jeśli nie czymś gorszym.

Po drugie opowiem wam taką historyjkę, która przydarzyła mi się w 2017 r. po wyborze Trumpa na Prezydenta. Gościliśmy w naszym magazynie pewnego wykładowcę ze Stanów, bardzo ciekawego gościa, katola, zaangażowanego w obronę ludzkiego życia od poczęcia. Towarzyszył mu jego przyjaciel, człowiek mniej intelektualny, ale bardziej praktyczny. Obszedł on sklepy spożywcze w okolicy i zakupił miód naturalny, zapewne jako prezent dla dzieci albo dla żony. Ze sposoby w jaki przerzucał z ręki do ręki ów słoik ekologicznego miodu wnioskowałem, że jest zaznajomiony z wyceną i wymianą towarów. Towarzyszyłem im przy obiedzie. Mówiliśmy o Trumpie, jego zwycięstwie, o zmianach w Sądzie Najwyższym, o nieuniknionym dążeniu do władzy elity sądowniczej. Amerykanie nas pytali o te 27 lat po Okrągłym Stole, co się w Polsce zmieniło. Ja odpowiedziałem, a osoba mi towarzysząca potwierdziła, że zmienił się nasz idealizm, wyparował nieco, staliśmy się bardziej pragmatyczni. Zdobyłem się wtedy na śmiałość i zapytałem go wprost, tego osobnika towarzyszącego, kogoś na kształt ochroniarza, zapewne na liście płac służb specjalnych jankeskich, zapytałem się skąd Trump i w ogóle republikańscy gracze na rynku produkcyjnym i usługowym biorą kredyty, skoro obecnie są w opozycji do banksterstwa. On mi podał przykład firmy Uber, znanej firmy dostarczającej usługi transportowe przez pośrednictwo sieci. Powiedział mi, że ma dochody na poziomie 4 mld dolarów, ale wycenia się na giełdzie na 5 mld dolarów. I zapytał się mnie czy rozumiem. Rzecz jasna że nie zrozumiałem, nigdy na giełdzie nie grałem, ale zrobiłem mądrą minę, i palnąłem, że aha, czyli Uber ucieka w inwestycje. Odrzekł mi że też. I taktownie zmienił temat. A jednak czegoś się dowiedziałem i to czegoś ważnego. Uświadomiłem sobie to po jakimś czasie. Czego mianowicie? Mianowicie, tego, że pomiędzy City a Trumpem jest co najmniej rywalizacja i niechęć, a zatem również między Fedem a Trumpem. Mój rozmówca albowiem nie zaprzeczył, że Trump i inwestorzy amerykańscy z rynku produkcji i usług jakoś muszą sobie radzić, jakoś ograniczają korzystanie z kredytów z City i z Wall Street, że prawdopodobnie mają jakieś wewnętrzne, być może nieoficjalne, nieopodatkowane formy kredytowania swojej działalności, a zatem prawie nielegalne. Sekret jest gdzieś w tym 1 mld dolarów różnicy między dochodem a wyceną Ubera. Coś jakby bluff. Kapitał spekulacyjny, ale w zasadzie własna rezerwa, realna ale na bazie której można negocjować np. kredyt nieoficjalny. Nie twierdzę, że Trump odcina się od hedge funds. Nic z tych rzeczy. Na pewno korzystał z ich "drakońskich usług". Kult cargo np. pośród tubylczych półinteligentów zarabiających pisaniem, robieniem filmów, reklamą i innymi spekulacjami propagandowymi, jest jak najbardziej mile widziany, pomaga w zyskach. Ale p. Ahuja nie jest z paczki Trumpa. Jest z paczki biurokratów demokratycznych dojących, co się da, z paczki Greenspana. Dojenie leniuszków, przymuszanie darmozjadów do niewolniczej pracy, zwane wydobywanie potencjału, jest dla nich, tak jak dla Sorosa dowodem na własną boskość alfa. Z niczego, czyli np. z braków półinteligencji tubylczej potrafią wykrzesać koniunkturę dajmy na to na milionowe apartamenty w zaczadzonym spalinami centrum stolicy, albo na antykoncepcję i usługi aborcyjne. Trump nie pogardzi takimi metodami, ale nie zaryzykuje zaprzeczenia swoich deklaracji prorodzinnych, choćby i był kobieciarzem i rodzinę miał w głębokim poważaniu. Postawił na inną propagandę. Kult cargo owszem, ale zdaje się, że własne problemy z groźbą bankrutacji jego firmy budowlanej dały mu do zrozumienia, że jednak nie można zjeść ciasteczka i zostawić je sobie na później. Wyszedł z tego po znajomości, ale jednak coś w nim zostało. Trick tworzenia czegoś niczego, z braku, z długu, z niemożności, z bariery prawnej (za pomocą łamania jej czyli rabunku), świeżęgo ciasteczka z zjedzonego ciasteczka jest istotą alfa boskości Rotszyldów, Sorosa, Clintonów, Bushów, Silversteina, Obamy, Schummera (pisał o nim Boson), Verheugena, Junckera i Tuska, ogólne kręgu banksterskiego i kręgu udawanej demokracji, kryjącej imperialną władzę oligarchii, władzę bynajmniej nie absolutną, za dużo ich bowiem ona kosztuje, ale mającą absolutne aspiracje. Trump natomiast za bardzo kocha własny zysk i zadowolenie klienta, by dać się uwieść temu mirażowi boskości typu alfa. Wszak o własne zyski zabiegać wolno a nawet trzeba.

Ps. Polecam wszystkim tekst Re-ora: http://re-or.szkolanawigatorow.pl/czekajac-na-depresyjny-coming-out-rothschilda, który w zasadzie bardzo zbliża się do treści mojego. Góra z górą nie pogada, ale żuczek z żuczkiem jak najbardziej. Ro-orowi polecam natomiast lekturę 39 wypraw na 9 krąg pióra Krzysztofa Osiejuka Toyaha. Chociaż pewnie to zna. 

 

---

tagi: propaganda  city  trump  kult cargo  fed  wszystko co najważniejsz  zysk 

	Magazynier
	27 czerwca 2019 01:26

44     2231    6 zaloguj sie by polubić