„Utknęli w mroźnym lesie a Twierdza Europa nie chce ich wpuścić” – tak brzmi tytuł artykułu autorstwa Joy Neumeyer pisarki i historyczki zajmującej się Rosją i Europą Wschodnią. Czytając ten tekst można by pomyśleć, że Joy Neumeyer to nowy pseudonim Olgi Tokarczuk albo że to powstały z grobu Stefan Żeromski lub Igor Newerly, albo jakiś reporter wprost z Gazety wyborczej lub Oko.press. Szkoła w każdym bądź razie ta sama. Bezbłędne przeszkolenie w polowaniu na świadomość, i to na świadomość tysięcy i milionów niewtajemniczonych w arkana geopolityki, uprzednio sformatowanych przez powszechny, humanistyczny sentymentalizm. Dodam tylko, że jako ilustrację do mojego tekstu załączam dwa artykuły z NY Times, ten wymieniony na wstępie i jeszcze jeden.

Przypominają one technikę wabienia ofiary, którą Stwórca obdarzył niektóry głębinowe ryby. Mają one długą wypustkę z fosforyzującym zakończeniem. Jego światło przyciąga małe rybki w wiadomym celu.

Tutaj zaś mamy pole namiotowe z całym tłumem kobiet i dzieci zwiezionych głównie z Iraku, których widok ma wabić szczere ludzkie uczucia, tak jak to fosforyczne światełko przyciąga karmę dla głębinowej ryby. Któż jest tą głębinową rybą na granicy białorusko-polskiej? O tym za chwilę. Obóz pod Kuźnicą jest urządzony właśnie jak wabik. Według polskiej straży granicznej od polskiej strony widać najpierw dzieci, potem kobiety. Trzeba dobrzez przyjrzeć się żeby dostrzec grupy mężczyzn. W sieci jest film który pokazuje nieco inny obraz, ale pochodzi sprzed kilku dni i wabikiem pozostaje. Widać tam biednych, spokojnych ludzi, którzy krzątają się wokół własnych spraw. Są oczywiście też inne filmy pokazujące tych ludzi w akcji. 

W każdym bądź razie obiektyw ofiarnych i obiektywnych reporterów łapie przede wszystkim siedzące na mrozie dzieci a potem kobiety. Trudno tu mówić nawet o patokomunikacji. Jakakolwiek albowiem komunikacja jest tu radykalnie wyeliminowana. Możliwy jest tylko przekaz w jedną stronę. Apodyktyczne narzucanie melancholii.

Na marginesie jeśli w obozie tym są ludzie o kryminalnej przeszłości i sabotażyści, los tych dzieci i kobiet jest tragiczny. Strona polska może zaproponować przyjęcie tych dzieci i kobiet i wyekspediowanie do kraju pochodzenia lub bardziej zamożnego kraju tamtego regionu. Niech się w to włączą bardziej humanitarne kraje i dorzucą swoje relacje dyplomatyczne na Bliskim Wschodzie i swojego grosza np. Izrael. 

Jednak ujęcia z kamery eksponowane w mediach to za mało. Fosforyczne światełko musi dotrzeć też do światłych, czytających. Z resztą „cała prawda” musi być udokumentowana i zarchiwizowana. Dlatego mamy cały cykl artykułów rozsianych w publikatorach całego świata, w Gazecie wyborczej, w Oko.press, we Wprost, w Jerusalem Post, w Die Welt, w New York Times i gdzie jeszcze nie. Bandytyzm Łukaszenki i „zbrodnicza bezduszność polskiego skrajnie prawicowego rządu” jest sprawą globalną, nad którą każdy szanujący się humanista musi pochylić się, pokręcić z dezaprobatą głową i westchnąć: „Ach, ci faszyści.”

Wczoraj rzeczone zjawiska omawiali na antenie Radia 24 red. Michał Rachoń i prof. Andrzej Zybertowicz. Red. Rachoń trochę pomylił tytuły artykułów z NYT, ale treść oddał wiernie. Prof. Zybertowicz wskazał na niechęć do rzetelnej informacji ze strony amerykańskich publicystów i dziennikarzy, ich zadufanie i przekonanie o wyższości ich cywilizowanego stylu życia. Coś w rodzaju zadufanego idealizmu. I tu nie potrafię powstrzymać się od sarkazmu. Przekonanie o wyższości swej postawy? Swych przekonań czy może stylu życia? U publicystów i dziennikarzy, którzy jak kaczki na gumnie szperają w błocku w poszukiwaniu pędraków? Które biegają od korytka z ziarnem do progu, na którym pani ich życia i śmierci wysypuje resztki z obiadu? Czy prof. Zybertowicz jako jeden z pisowskich doradców, takie same mądrości serwuje p. Kaczyńskiemu? Jeśli tak, to Jarosław Kaczyński jest geniuszem, który heroicznie, niemal na oślep, wbrew swojemu otoczeniu osiąga skuteczność działania. Albo po prostu ma własne rozeznanie. Doradcy zaś potrzebni są mu dla zmylenia przeciwników politycznych. Czy może raczej prof. Zybertowicz nie dzieli się ze słuchaczami Radia 24 całą swoją wiedzą? Dlaczego? Być może jest ostrożny. Pozycja zobowiązuje do dyskrecji. Rozumiem. Nie mam pretensji.

Moja pozycja jest prawie żadna. Mogę więc sobie pozwolić na szczerość. Opiszę więc innymi słowy wyżej wspomnianą propagandową technikę. Adekwatnie i zwięźle opisuje podobną techniką Czesław Miłosz w poemacie „Dziecię Europy”: jeśli wołasz, że dom płonie, nie zapomnij go podpalić. Co prawda w kryzysie hybrydowym na naszej wschodniej granicy, ani media ani globalni gracze, wykorzystujący go dla swoich potrzeb, nie muszą podpalać całej sytuacji, o to zadbali już Łukaszenka i Putin. Ale to co czytamy w globalnych mediach jest bliskie tej propagandowej bolszewickiej, NKWDowskiej technologii, opisanej przez Miłosza. Nie daleko stąd również do „renesansowej”, humanistycznej techniki, polegająca na rzuceniu na pożarcie układom politycznym, sięgającym wówczas aż do kardynalskich tronów, takich harcowników jak Jan Hus czy Giordano Bruno, czy jakichś pomniejszych ezoteryków i mesjaszy. Być może to samo przydarzyło się znacznie wcześniej irańskiemu prorokowi dualizmu i mesjaszowi znanemu jako Manicheusz, umęczonemu w 276 r. po narodzinach Zbawcy. W tej dość szokującej strategii ofiara zostaje bowiem uwieczniona jako wabik, na kształt fosforycznego światełka na wypustce głębinowej ryby, wabik na szlachetne uczucia rodzące się w zasadzie z niewiedzy o tym co kryje się za kulisami takiego męczeństwa.

Rzeczywiście, nie jest przyjemne ani łatwe zaglądanie za kulisy takich wydarzeń jak przepychanie ekonomicznych emigrantów z Bliskiego Wschodu i sabotażystów. Nie chodzi tu o dość oczywiste, pekuniarne motywacje Łukaszenki i Putina, zapożyczone od prezydenta Turcji. Lecz o tę właściwą „rybę głębinową”. Nie jest ona jakąś jedną siłą polityczną. Mamy tu bowiem zwykłe acz gigantyczne i globalne, nie całkiem jawne sprzężenie ekonomii z interesami politycznymi mocarnych organizacji.

Rzecz jasna ja nie znam wszystkich szczegółów tej merkantylnej konfiguracji. Widzę tylko ogólne zarysy tego masywu. Nie mam dostępu do szczegółowych informacji. Wszyscy jednak widzimy zmasowaną propagandową akcję, której ton nadają środowiska zależne od Wall Street i Telavivu. Oczywiście organizacje żydowskie mają jakiś interes w pogrążaniu pisowskiej Polski, a nawet Unii Europejskiej. Pisowska Polska nie jest sojusznikiem Niemiec ani unijnych organizacji. Jej partnerem strategicznym w tej chwili jest przede wszystkim Wielka Brytania. Zatem rozgrywka toczy się między Telavivem a Londynem. Najemną siłą Telavivu jest Moskwa, Mińsk i propagandowe/humanitarne organizacje niemieckie. Najemnym taranem Londynu jest polska organizacja pisowska. Gra toczy się o szlaki transportu i dystrybucji energetycznych surowców. Londyn przegrał jedną bitwę, mianowicie bitwę o rurociąg Keystone XL z Kanady do Zatoki Meksykańskiej i dalej na cały świat. Na przegranie bitwy o szlak Via Carpatia (Międzymorze) nie może sobie pozwolić. Jeśli przegra, wiele straci. Będzie musiał prawdopodobnie wpuścić do swojego finansowego obiegu puste, złodziejskie inwestycje moskiewskie i niemieckie. Będzie musiał się ukorzyć przez interesami organizacji pochodnych od Rotszyldów.

Zauważmy jednak, że tu chodzi o próbę stworzenia kosztów, które opóżniłby a może i zatrzymały międzymorskie inwestycje w Polsce. Wpychanie imigrantów do Polski przez Mińsk i Moskwę, jest propagandowo wykorzystywane przez Telaviv jako próba obciążenie Polski nieprzewidywalnymi kosztami masowej migracji i ewentualnej anarchii. Bennetowi i Lapidowi nie chodzi o przejęcie Międzymorza przez Niemcy. Organizacjom izraelskim i żydowskim (nie wiem czy również Rockefellerom, którzy zdają się być po prostu obojętni na tę sprawę) chodzi o zatrzymanie inwestycji w Międzymorze. Jeśli bowiem Polska ma hub gazowy i rafinerie ropy, równolegle do Via Carpatkia powstaną rurociągi dystrybułujące kanadyjski gaz i ropę. Zauważmy że i Niemcy i Unia są na celowniku tej propagandy. Czy to znaczy, że czas żywota Unii Europejskiej jest już policzony? Takie podejrzenie jest raczej przesadą, ale obswerwujmy przebieg wypadków. Waszyngton ucieszy się z merkantylnego osłabienia Brukseli. Podobnie Londyn. Telaviv wręcz o to zabiega. Moskwa nie chce likwidacji swojego rynku zbytu, ale ten rynek będzie dalej istniał, nawet jeśli UE rozleci się. Nad upadkiem Brukseli płakać będą tylko niektóre niemieckie organizacje, francuskie i włoskie.  

Nadto w tym momencie Brytania jest rozdzielona, Szkoci są po stronie unijnej i rotszyldowskiej. Nie zazdroszczę. Zwiastunem tego była na początku tego stulecia próba niespodziewanej bankrutacji Royal Bank of Scotland, mimo nazwy instytucji związanej z Londynem i z City. Ważniejsze jest w tej nazwie słowo Royal (królewski). Był to sabotaż, choć zneutralizowany w zarodku. Dlatego znowu winniśmy mówić nie o interesach brytyjskich ale angielskich.

Nie wiemy, na ile Anglicy są zdeterminowani. Ale gra toczy się nadal. Dla Telavivu z kolei bardzo ważny jest rurociąg z Zatoki Perskiej do Askalonu, mający dostarczać ropę dalej w świat. Chodzi tu zatem o energetyczny podbój świata. Ukraina na pewno jest ważnym ogniwem w tym łańcuchu energetycznym. Dlatego wbrew donosom raczej chyba nie zniknie. Będzie ofiarą, wydmuszką i polem bitwy, ale jest zarys pozostanie. Los Nord Streamu zależy od nastrojów w Telavivie i w żydowskich organizacjach finansowych. Kredyty bowiem zostały już pobrane i nie da się cofnąć inwestycji w rurociąg w Askalonie. Ottawa, Texaco i Londyn stracili już swoje inwestycje. Kolejnej okazji londyńskie organizacje nie chcą przepuścić.

Wymuszenia za pomocą bliskowschodnich imigrantów to ważna część tej gry. Dają one paliwo dla zasłony dymnej w postaci akcji propagandowej z imigrantami jako wabikiem. Zapewne nie chodzi o to, by wszyscy uwierzyli. Chodzi raczej o zafałszowanie opisu bieżącej historii, o utrwalenie tego fałszerstwa. To świetna inwestycja na przyszłość. Da platformę do odbicia się i podjęcia nowych takich inicjatyw. Anglicy są w kropce. Żeby zneutralizować ten fałsz, tak jak hagadę o Kosińskim, musieliby teraz pójść wbrew ogólnej propagandzie filosemickiej i zachęcić pisowską Polską do ponownego wniesienia na sejmową wokandę karalności za używanie frazy „polskie obozy koncentracyjne”. Kto wie? Ale to by mogłoby oznaczać również przymus otwarcia własnych archiwów i ryzyko wydobycia kompromitujących, ciemnych kart własnej historii, a te są dość liczne. Dlatego śmiem twierdzić propaganda na imigranta zostanie utrzymana. Najwyżej będzie pomniejszona przez ewentualny sukces Anglii w walce o Międzymorze. Przypomnę, że o szlak z Bałtyku do Lewantu i dalej na Daleki Wschód Anglicy starali w XVI w. Nie wyszło im. „Ktoś” ciągle stał im na przeszkodzie. I nie był to tylko Josef Nasi. W grze była wówczas również Wenecja. Genua była raczej w odwrocie. Z tyłu czaiła się Florencja.

Co zrobią dzisiaj włoskie organizacje finansowe? Sądzę że już zrobiły. Stanęły po stronie Telavivu. Ale Londyn nie rezygnuje. Negocjuje z Włochami. Włosi zaś to dawni merkantylni partnerzy Anglii.

P.s. Doniesienie z ostatniej chwili. Port elbląski, Via Carpatia i CPK są przedłużeniem Keystone XL. Zaś w Keystone XL musiał być zaangażowane kredyty/interesy londyńskie. Keystone XL został zastopowany m.in. przez Biały Dom. Anglikom pozostała druga część projektu. Jakoby mniej ważna. Ale można zacząć od "mniej ważnej". O czym świadczy spotkanie w Polsce brytyjskiego ministra obrony Roberta Wallace'a, to znaczy chciałem powiedzieć, Bena Wallace'a z min. Błaszczakiem i gest szczerego angielskiego serca: mijsa brytyjskich wojskowych inżynierów i logistyków na naszej wschodniej granicy. Jeśli sądzić po intensywności oporu przeciw "mniej ważnej" części projektu, to jego waga znacznie wzrosła po anulowaniu umowy między Białym Domem a Ottawą opiewającej na budowę Keystone XL.
 

Appendix

 

„Utknęli w mroźnym lesie a Twierdza Europa nie chce ich przyjąć nie chce ich wpuścić”

Joy Neumer jest pisarką i historyczką, która przeprowadziła reportaż z granicy między Polską a Białorusią. (Na marginesie dodam, że p. Neumeyer nie koniecznie była na wschodniej granicy fizycznie, wystarczy że znalazła się tam w duchu. Wszystkie bowiem dane są dostępne i udostępniane na życzenie zbawców ludzkości przez polskich aktywistów „armii zbawienia”.)
W rozległej puszczy, która leży pomiędzy Polską a Białorusią, żubry pasą się pod starymi drzewami obok uchodźców, osłabionych z zimna i głodu. Przybysze z Iraku, Afganistanu, Syrii, Nigerii i Kamerunu mają różne historie, ale łączy ich wspólna sytuacja. Wszyscy kupili bilety lotnicze do Mińska na Białorusi z obietnicą, że zostaną przewiezieni do Unii Europejskiej, ale w końcu utknęli w lesie.
Pozostawieni na pastwę losu w lodowatych warunkach, migranci są ofiarami prezydenta Białorusi Aleksandra Łukaszenki. W odwecie za sankcje Unii Europejskiej wobec jego reżimu, podobno zwabia on ludzi do Mińska, a następnie deponuje ich na granicy kraju z Polską. Ale problem wykracza poza Białoruś. Polski rząd, przedstawiający się jako obrońca narodu przed inwazją, odmówił migrantom wstępu - a w niektórych przypadkach aktywnie wypchnął ich z powrotem do lasu.
Podejście Polski nie tylko nie spotkało się z krytyką, ale zyskało poparcie Unii Europejskiej. Jest to w końcu mniej więcej to, co Unia robiła przez ostatnie pięć lat. Aby uniknąć powtórki z kryzysu migracyjnego z lat 2015-16, kiedy to ponad milion osób szukało schronienia w Europie, blok próbował odgrodzić Kontynent od kolejnego napływu ludzi.
Ale te wysiłki, często drakońskie i brutalne, zawiodły. W następstwie przejęcia władzy w Afganistanie przez talibów i w miarę jak na całym świecie trwają niepokoje, więcej ludzi będzie zmierzać do Europy. Nadszedł kolejny kryzys migracyjny.

Podejście Polski nie tylko nie spotkało się z krytyką, ale zyskało poparcie Unii Europejskiej. Jest to w końcu mniej więcej to, co Unia robiła przez ostatnie pięć lat. Aby uniknąć powtórki z kryzysu migracyjnego z lat 2015-16, kiedy to ponad milion osób szukało schronienia w Europie, blok próbował odgrodzić Kontynent od kolejnego napływu ludzi.
Ale te wysiłki, często drakońskie i brutalne, zawiodły. W następstwie przejęcia władzy w Afganistanie przez talibów i w miarę jak na całym świecie trwają niepokoje, więcej ludzi będzie zmierzać do Europy. Nadszedł kolejny kryzys migracyjny.
W sytuacji, gdy szlaki południowe zostały odcięte, wschodnia granica bloku stała się głównym punktem wjazdu. Od sierpnia tysiące osób próbowało przekroczyć polską granicę poza oficjalnymi punktami kontrolnymi. Jest to ryzykowne przedsięwzięcie: Od prawie dwóch miesięcy grupa 32 osób z Afganistanu jest uwięziona w pobliżu polskiej wsi granicznej Usnarz Górny. Afgańczycy otrzymują skromne racje żywnościowe, brakuje im świeżej wody, a według pracowników organizacji pomocowych tracą siły i z trudem się poruszają.
Polska zareagowała bardzo ostro. Rząd zignorował orzeczenie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, który jest oddzielny od Unii Europejskiej, aby zapewnić żywność, odzież i opiekę medyczną. Ogłaszając stan wyjątkowy, zabronił dziennikarzom i pracownikom organizacji pomocowych zbliżania się na odległość trzech kilometrów do strefy przygranicznej. Nie poprzestając na medialnym zaciemnieniu, Polska, podobnie jak sąsiednia Litwa, stawia wzdłuż granicy płot.
Przyjmując taką postawę, polski rząd idzie za własnym przykładem. W 2015 r., w szczytowym momencie kryzysu, lider skrajnie prawicowej partii Prawo i Sprawiedliwość, Jarosław Kaczyński, twierdził, że muzułmańscy uchodźcy są nosicielami pasożytów. Po wykorzystaniu strachu przed uchodźcami do osiągnięcia sukcesu wyborczego, partia zrealizowała swój antyimigrancki program i odmówiła przyjęcia kwot uchodźców przyznanych przez Unię Europejską. Dołączyły do niej Czechy i Węgry, których premier, Viktor Orban, rozpoczął budowę muru na granicy Węgier z Serbią i Chorwacją.
Ich podejście wydaje się teraz prorocze. W "twierdzy Europa" zamknięcie jest nową normą. W ciągu ostatnich pięciu lat blok zapłacił Turcji i Libii za powstrzymywanie migrantów i patrolował Morze Śródziemne, podczas gdy państwa członkowskie, w tym Austria, Grecja i Bułgaria, zainstalowały nowe fortyfikacje graniczne. Unia pracuje obecnie nad porozumieniem finansowym z sąsiadami Afganistanu, aby zapobiec napływowi ludzi do tego kraju.

Coraz częściej dochodzi do brutalnych przepychanek na granicach, nielegalnych działań, które zdaniem krytyków są wspierane przez agencję graniczną bloku, Frontex. Przesłanie jest jasne: nowi przybysze muszą zostać odrzuceni, bez względu na koszty.

 

Europejscy urzędnicy upierają się, że taka polityka jest konieczna. Ylva Johansson, europejska komisarz do spraw wewnętrznych, powiedziała pod koniec września, że blok musi "stanąć razem, by chronić nasze granice zewnętrzne". Ale jaki rodzaj polityki umożliwia Unia Europejska?

27 września polskie ministerstwo spraw wewnętrznych zorganizowało konferencję prasową, na której oskarżyło uchodźców o terroryzm, zoofilię i pedofilię. Jako "dowód" przedstawiło prezentację zdjęć rzekomo wykonanych z telefonów komórkowych migrantów, na których widniały m.in. dekapitacje dokonywane przez Państwo Islamskie i mężczyzna uprawiający seks z koniem. Dziennikarze ujawnili, że zdjęcia te w rzeczywistości pochodziły z internetu i nie miały żadnego związku z migrantami.

Prezentacja była "szalona i zła, ale też głupia i źle zrobiona" - powiedział mi niedawno Franciszek Sterczewski, poseł na Sejm RP z opozycyjnej partii Koalicja Obywatelska. Poseł Sterczewski trafił na pierwsze strony gazet w sierpniu, kiedy został sfilmowany, jak próbował ominąć żołnierzy i strażników granicznych, aby dostarczyć torby pełne zaopatrzenia uchodźcom w Usnarz Górnym. Jego wyczyn wywołał prawicowe parodie w mediach społecznościowych, a także deklaracje poparcia. "W tej chwili to rząd kontroluje historię" - powiedział. "Powinniśmy mieć silną reakcję".

Nie ma czasu do stracenia. Co najmniej pięć osób, według polskich urzędników, już zmarło. Ale Piotr Bystrianin, szef Fundacji Ocalenie, polskiej organizacji charytatywnej zajmującej się uchodźcami, która stara się pomóc ludziom utkniętym na granicy, powiedział mi, że prawdziwa liczba jest nieznana i prawdopodobnie wyższa. Przytoczył przypadek 16-letniego chłopca z Iraku, którego rodzina zadzwoniła do Ocalenia po tym, jak został zepchnięty z powrotem do lasu. W momencie nawiązania kontaktu chłopiec wymiotował krwią; rano organizacja dowiedziała się, że nie żyje. Pan Bystrianin powiedział, że wraz ze spadkiem temperatury może zginąć ich znacznie więcej.

W książce "Obcy u naszych drzwi", napisanej podczas kryzysu w latach 2015-16, Zygmunt Bauman, polski socjolog i weteran II wojny światowej, przekonywał, że zmilitaryzowane granice są błędną odpowiedzią na nieproszonych gości. Jedynym rozwiązaniem na strach, pisał, jest zastąpienie wrogości gościnnością, pokazując formy solidarności, które uznają naszą współzależność jako gatunku. Pan Bauman, który zmarł w 2017 roku, nie doczekał się realizacji swoich nadziei.

Zamiast tego, gdy coraz więcej ludzi przesiedlonych przez konflikty zbrojne i zmiany klimatyczne jest odrzucanych przez bogatsze narody świata, uchodźcy są pozostawiani na pastwę losu w europejskich lasach. Ich los wydaje się być mroczną zapowiedzią przyszłości, która już nadeszła.

 

Kryzys graniczny

Sytuacja na granicy białorusko-polskiej nie jest podobna do ostatnich kryzysów imigracyjnych.

 

Richard Pérez-Peña

17 listopada 2021Uaktualnienie: 9:49 ET

W ostatnich latach tłum migrantów próbujących przekroczyć granicę wydaje się przerażająco znajomy. Widzieliśmy masy zdesperowanych ludzi szukających schronienia na obcych ziemiach: Syryjczycy uciekający przed wojną domową, Rohingya brutalnie wypędzeni z Myanmaru, Afgańczycy uciekający przed rządami Talibów.

Ale sytuacja na granicy białorusko-polskiej, gdzie tysiące migrantów koczuje w zamarzniętym lesie - a kilku z nich już zmarło - jest zupełnie inna. Wczoraj doszło do najgorszego starcia, gdy setki migrantów zaatakowały punkt kontrolny, a polskie wojsko wystrzeliło armatki wodne i gaz łzawiący, by ich stłumić. Dziś wyjaśnię, w jaki sposób geneza, skala i implikacje tego konfliktu wpływają na jego wyjątkowość.

Wyprodukowana sytuacja kryzysowa

Po pierwsze, wygląda to na zaaranżowany kryzys, stworzony przez Aleksandra Łukaszenkę, autokratycznego władcę Białorusi, w celu przysporzenia kłopotów Unii Europejskiej.

Białoruś nie pozwala na istnienie niezależnych mediów informacyjnych ani znaczącej opozycji politycznej. Twierdzenie Łukaszenki, że w zeszłym roku wygrał reelekcję uzyskując 80 procent głosów, zostało powszechnie uznane za farsę, a setki tysięcy ludzi protestowało. Władze stłumiły demonstracje przy użyciu siły. W odpowiedzi Unia Europejska nałożyła sankcje na Białoruś, która nie jest członkiem Unii, a Łukaszenko bardzo chce ich zniesienia.

W ostatnich miesiącach wpuścił tysiące turystów, którzy chcą się dostać do znacznie bardziej wolnych i bogatszych krajów Europy Zachodniej i Północnej. Oznacza to, że najpierw trzeba dostać się do jednego z krajów członkowskich Unii Europejskiej, które graniczą z Białorusią - Polski, Litwy lub Łotwy.

 

The New York Times

W sierpniu liczba osób przepływających przez Białoruś gwałtownie wzrosła, większość z nich to Afgańczycy. W ostatnim miesiącu wzrosła liczba osób z Iraku i Syrii, z których wielu to etniczni Kurdowie.

Łukaszenko i jego rząd zaprzeczają, jakoby celowo wykorzystywali migrantów do niepokojenia Unii Europejskiej - choć wielokrotnie grozili, że właśnie to zrobią. Ale dowody są niepodważalne, począwszy od liberalnego przyznawania wiz osobom z biletami lotniczymi w jedną stronę do Mińska, stolicy Białorusi.

Niektórzy migranci donoszą, że zostali przewiezieni na granice UE.

przez władze białoruskie, które namawiały, a nawet zmuszały ich do przekroczenia granicy. Twierdzą, że władze te dały im nożyce do cięcia drutu, by mogli łamać ogrodzenia, pomagały w burzeniu barier i uniemożliwiały im powrót do miast.

Gra w europejską politykę

Szacuje się, że na granicy z Polską koczuje około 4 tysięcy migrantów, a na Białorusi od 10 do 20 tysięcy. Liczby te nie są może ogromne w porównaniu z milionami, które uciekły z Syrii lub milionami zmuszonymi do opuszczenia Myanmaru, ale polityka migracyjna jest w Europie tak niestabilna, że nawet mała grupa może wywołać napięcia.

Prawicowa partia rządząca w Polsce od dawna nazywa pozaeuropejskich migrantów zagrożeniem dla polskiej kultury i suwerenności, a jej reakcja na obecną grupę była przewidywalnie gorąca. Opisuje ona warunki jako atak Białorusi i wysłała tysiące żołnierzy, aby utrzymać migrantów z dala od Polski.

W latach 2015-16 ponad milion osób, głównie Syryjczyków, napłynęło do Europy. Wynikający z tego backlash napędził prawicowych nacjonalistów na całym kontynencie, a od tego czasu politycy głównego nurtu niechętnie przyjmują imigrację.

Sześć lat temu niektóre kraje, zwłaszcza Niemcy, przyjęły migrantów, podczas gdy inne, w tym Polska, odmówiły przyjęcia więcej niż kilku, ścierając się z przywódcami Unii Europejskiej. Nie było jednak zagrożenia, że sprawa przerodzi się w konflikt zbrojny.

Teraz nikt nie oferuje przyjęcia migrantów, nawet jeśli cierpią oni w warunkach zagrażających ich życiu. Unia Europejska jest zjednoczona za Polską, która przedstawia się jako pierwsza linia obrony bloku, a Warszawa i Mińsk wymieniają złowieszcze groźby.

Migranci, ale niekoniecznie uchodźcy

Wielu mieszkańców Bliskiego Wschodu na Białorusi to migranci ekonomiczni, którzy nie kwalifikują się jako uchodźcy, ale to nie czyni niebezpieczeństwa, w którym się znaleźli - co najmniej 11 osób zmarło na mrozie - mniej realnym. Międzynarodowe porozumienia definiują uchodźców jako osoby z uzasadnionymi obawami przed przemocą lub prześladowaniem i dają im prawo do azylu. Dla wielu osób represyjne rządy w Syrii i Afganistanie nadal stanowią poważne zagrożenie, ale wojny w tych krajach ucichły. Irak jest stosunkowo bezpieczny.

Podobnie jak Latynosi, którzy próbują nielegalnie przedostać się do Stanów Zjednoczonych przez południową granicę, wielu ludzi z Białorusi i Polski opuściło Irak i Syrię w poszukiwaniu możliwości ekonomicznych. Nie kwalifikują się oni do otrzymania azylu.

Polskie i litewskie władze podobno znęcały się nad migrantami, zmuszając ich do powrotu na Białoruś. Teraz migranci są uwięzieni w potencjalnie śmiertelnym międzynarodowym starciu.

"Staliśmy się jak kurczak w klatce w rękach białoruskiej i polskiej policji" - powiedział w wywiadzie telefonicznym Bayar Awat, iracki Kurd, który utknął na granicy z żoną i małą córeczką.

"Jedna z nich nie pozwala nam wrócić do Mińska, a druga nie chce nas wpuścić" - kontynuował. "Białoruś bawi się z nami w dowolny sposób".

Image

 

Całun tajemnicy

W przeciwieństwie do wielu kryzysów migracyjnych, w tym przypadku nie było praktycznie możliwe, aby osoby z zewnątrz wiedziały, co tak naprawdę się dzieje.

Polska i Litwa zabroniły dziennikarzom i grupom broniącym praw człowieka wstępu na granice, które obejmują jedne z najdzikszych regionów Europy i nieliczne zachowane puszcze.

Białoruś w ostatnich dniach zaczęła udzielać reporterom ograniczonego dostępu.

Polskie władze są zaangażowane w grę w kotka i myszkę z migrantami na drogach i polnych ścieżkach przez lasy. W regionie panują silne nastroje antyimigranckie, a aktywiści, którzy próbują pomóc migrantom, rozbijają swoje samochody.

"Sytuacja jest bardzo napięta i frustrująca, ponieważ brakuje informacji" - powiedziała Monika Pronczuk, reporterka Timesa, która przebywa tuż za zamkniętym dla dziennikarzy, szerokim na trzy mile polskim pasem granicznym.

"Poszliśmy do lasu z aktywistami i zostaliśmy zatrzymani przez żołnierzy trzy razy na przejażdżce, która powinna trwać 10 minut" - powiedziała. Nie napotkali żadnych migrantów, ale znaleźli dowody na ich istnienie: kartę pokładową na lot z Damaszku do Mińska, receptę na leki napisaną po arabsku.

---

tagi: propaganda  anglia  izrael  new york times  kuźnica  interesy globalne 

	Magazynier
	18 listopada 2021 10:04

125     3460    14 zaloguj sie by polubić