http://www.eprudnik.pl/luter-przerazil-a-ks-prof-dr-tadeusz-guz-oczarowal-relacja-po-spotkaniu-18-01-2018-w-kinie-diana-w-prudniku/

Nagranie audio w trzech częściach znajdziecie, mili państwo, pod powyższym linkiem w środku artykułu tak właśnie zatytułowanego, napisanego pod niebywałym wrażeniem zarówno filmu jak i prelekcji. I ja tam byłem, i jadłem i piłem, i forsę wydałem na b. ciekawe książki (O. Woronieckiego OP), które nam dostarczyli bohaterscy organizatorzy tego spotkania, których tu serdecznie pozdrawiam. Wielka im wdzięczność za ten trud. Ja drugi raz filmu nie oglądałem, bo bardzo chciałem z nimi poplotkować i pomagałem po projekcji w zbieraniu datków na Fundację Osuchowa. I o samej Osuchowej też warto poszukać w sieci, bo to miejsce wybrane przez Niepokalaną Królową Polski. W artykule onym jest też krótki wstęp samego reżysera, (https://youtu.be/P2jL6yZ6Juw, wklejam bo nie wiem czy okienko z filmem zadziała), w którym wymienia on rolę jaką spełnili właśnie organizatorzy tej projekcji i prelekcji, a była to rola niepoślednia. Wrażenia zaś, jak można było widzieć po reakcjach oglądających, były nader mocne.

Odnośnie prudnickiego wykładu Ks. Tadeusza Guza (18. 01, na temat: „Co w sensie chrześcijańskim znaczy rozdział władzy kościelnej od państwowej”) wyjaśnię, że wybór kina Diana, wymuszony okolicznościami różnistymi, był fantastyczny. Dał albowiem znakomitemu prelegetowi scenografię i scenę lepszą jeszcze niż w Amicusie. To była prawdziwa monodrama połączona z prawdziwym dialogiem, sami posłuchajcie. Niestety oświetlenie było do tego stopnia profesjonalne, że sprzęt organizatorów nastawiony na zwykłe oświetlenie w pomieszczeniu nie dostosowała się i twarz Ks. Guza zdawała się na filmie oślepiać światłem. Dlatego nasi przyjaciele zdecydowali się tylko na zamieszczenie wersji audio.

Odnośnie rzeczonej szachownicy, ani razu, rzecz jasna, nie użył on tego słowa. To jest moje bezczelne lansowanie się na jego tle. Na swoje usprawiedliwienie mam to, że "katolicka koncepcja szachownicy" jest krótszą frazą niż "katolicka filozofia i teologia polityki". A mamy tu filozofię i teologią polityki, która stoi na przeciwnym biegunie do tego, co zwykliśmy nazywać na SN teologią polityczną. I jeśli Ks. Guz w pewnym momencie mówi o tym, że prawo to nic innego jak Mądrość Stwórcy, Mądrość, która sama w sobie jest prawem wiecznym, zaś odzwierciedlona w stworzeniu jest prawem naturalnym, to, mili państwo, stawia to nas na realnej szachownicy kosmicznej, zwanej rzeczywistością, której fundamentem jest ni mniej ni więcej tylko politka czyli res publica, rzecz publiczna (nie mylić z republikanizmem). No i patrzcie moi drodzy, znowu wychodzi, że Coryllus ma rację. 

Być może niektórzy z nas zaprotestują i zawołają gniewnie: "A rodzina! A dzieci! A miłość prawdziwa, od pierwszego wejrzenia! A poezja i kontemplacja! A mistyka oblubieńcza! A dylematy egzystencjalne! Nie udawaj, dziadu przemądrzały, że nie wiesz, o co chodzi!" I prawda, dziadem jestem, powiem nawet więcej, jestem podróżnym dziadem sznurkowym, który tylko czeka okazji by prysnąć spod czujnego oka pobożnej a poczciwej małżonki, żeby z koleżkami popijać limoniadę - ja limoniadę, im zaś do kulfa nie zaglądam - i żeby bałakać a to o Wiśle a to o przemyśle. Ale jestem też dziadem honorowym! Udawać ani myślę! 

I powiem wam, że jeśli w przytomności świadków kawaler w Kościele, kawaler obwąchany przez panią matkę i jej kumoszki wraz z całą jego rodziną, ślubuje pannie wierność i miłość, i że ją nie opuści, to owoż mamy tu życie publiczne, które chyłkiem podkrada się i wkrada w bajkowy świat młodych a zakochanych, jak nieprzymierzjąc imć Onufry w zaloty pana Michała i Ketlinga do panny Krzysi i w sercowe sprawy panny Basi Jeziorkowskiej. "Witaj mi witaj", śpiewa Jacek Korabita Kowalski w znanej niektórym pieśni ("Oświadczyny i ich przyjęcie"), "i niech rozkwita z naszą miłością Rzeczpospolita". Tak tam stoi. Uparł się i tak napisał, nic na to nie poradzę. Nic na to nie poradzę, że taki jest polski obyczaj katolicki, katolicki jak sam Ojciec Święty, ale nie "bardziej" niż on. 

Zaś o mistyce oblubieńczej powiem tylko tyle, że Jezus Król nie przypadkiem samego siebie nazwał Chrystysem, bo Christos po grecku znaczy namaszczony, tyle co Messiah po hebrajsku. A jeśli Namaszczony, to ów Oblubieniec naszych dusz, bo Jezus Pan jest nim prawdziwie, jest i Królem i Prorokiem, i Arcykapłanem. A zatem jest prawdziwie władcą również spraw publicznych, bo wszystkie te trzy charyzmaty mają wymiar publiczny. 

O "dylematach egzystencjalnych" nadto już napisał Coryllus. Ja tylko dodam, że jeśli ojcowie egzystencjalizmu literackiego, jak James Joyce i Ezra Pound, jako swego sponsora, który załatwił im publikację i kasę na whiskey, mieli amerykańskiego rezydenta MI6 Johna Quina, oficjalnie prawnika na usługach wielkiej bankowości, który żywo interesował się Alisterem "Bestią" Croweleyem, choć raczej czasowo i raczej nie był jego oficerem prowadzącym, to, ciemny gwint, znowu ten cholerny Coryllus ma rację.  

Wracając znowu do szachownicy, jeśli Ks. Guz naucza, że rolą państwa jest zabezpieczenie jak najlepszego rozwoju człowieka w kierunku dobra naturalnego zaś rolą Kościoła zabezpieczenie jak najlepszego rozwoju człowieka w kierunku dobra nad-naturalnego w porządku łaski, to jeszcze precyzyjniej określa nam parametry tego, co nazwałem szachownicą kosmiczną i razem publiczną. Dodam tylko, że o dobro naturalne Kościół też dba, a nawet w obszarze edukacji lepiej niż państwo. Państwo ma tylko zabezpieczać warunki. Starczy tego wymądrzania, bo najważniejszy jest tu wykład Ks. Guza. Miłego i zajmującego słuchania. 

I na koniec pięknie dziękuję Toyahowi za przedprzedwczorajszy świetny tekst i dedykowanie go mojej nieskromnej acz dziadowskiej osobie.  

---

tagi: ks. tadeusz guz  filozofia i teologia polityki  prudnik  film p. brauna 

	Magazynier
	3 lutego 2018 17:22

16     1916    8 zaloguj sie by polubić