Wiara jest łaską, z którą "trzeba" współpracować jeśli ma być żywą relacją, a nie tylko garścią mądrych regułek/zasad by sobie "zasłużyć" na radość/szczęście w bukmacherskim rozliczeniu kolumn plusów i minusów. Dlatego bez zmiany myślenia, do którego nas świat od małego przyucza, nic nie da największa nawet wiedza teologiczna i przyrodnicza. Nic nie da dostrzeganie i piękne opisy absolutu w przyrodzie, bo głowa pełna logicznych i empirycznych doświadczeń to nie serce. A Słowo, traktowane jako pałka na drugiego człowieka staje się przekleństwem i brzemieniem. Zamiast budzić nadzieję "pokazuje" i doszukuje się wszędzie podstępu i zniszczenia. Nie chodzi o udawanie że tego wszystkiego, czyli działania zła, nie ma, ale o wpychanie duszy w poczucie beznadzieji, bez chwili na refleksję o możliwości wykorzystania przeciwności do hartowania siebie, a przede wszystkim do postawienia siebie we właściwej perspektywie jako tego, który sam (bez Zbawiciela) nic nie jest w stanie uczynić.

Wielu ludzi deklarujących się jako wierzących w Boga, w rzeczywistości jest od niego bardzo daleko, a czasem zachowuje się wręcz bezczelnie rzucając mu wyzwanie poprzez wchodzenie w Jego kompetencje. Bo tak naprawdę nie starają się o Jego chwałę, ale o swoją reputację, zasługi, uznanie, zauważenie. Tymczasem ludzie prości (jak ich Pismo Święte nazywa) żyją w "nieświadomości" bardzo blisko Niego. Nie potrafią za bardzo mówić, czy pisać o wierze i Bogu, ale życiem i nieudawaną prostotą obycia z drugim człowiekiem, są Jego świadkami i robotnikami w Jego winnicy... Nie są zakłamani bo nie palą drugą ręką ogarka diabłu, od czego niestety nie potrafią się uwolnić "bystre" umysły zakochane we własnej inteligencji, samoświadomości, proroctwach/wiedzy czy innym talencie (zwłaszcza w tzw "sztukach wyzwolonych")... Broń Boże nie chcę tu generalizować, ale niestety tak to wygląda z perspektywy moich osobistych doświadczeń, kiedy pod wpływem czyjejś błyskotliwej logiki, tudzież racji której ciężko odmówić, poddając się urokowi zbudowanej w ten sposób "wagi problemu", człowiek zaczyna być niezadowolony z otaczającej go rzeczywistości, i ma potrzebę "podzielenia się" tym nowo odkrytym problemem z Bogu ducha winnym otoczeniem. Pod wpływem pierwszych lepszych "trudności", zapomina o tym pięknie które widział i opisywał do tej pory, i zaczyna oddawać hołd czemuś innemu. Zaczyna szemrać. Bóg i Jego obietnica stają na szarym końcu, bo najpierw JA muszę wszystkim pokazać jak błądzą i jak brzydko jest wokół nich. I że tak umrą jeśli nie zaczną mnie naśladować w tym "patrzeniu". I to jest prawdziwa plaga dzisiaj. Najczęściej grzeszymy i siejemy zgorszenie słowem, w przekonaniu że głosimy "prawdę", oskarżając jednocześnie braci jak ten  diabeł... Znając Pismo święte na wyrywki, modląc się po kilka razy dziennie, nic z tego w nas nie zostaje. Owoc jest taki że Duch Święty, zasmucony milczy albo ucieka. Zgorzknienie frustracja pretensja smutek i niepokój zdobywają coraz więcej terenu, a mylnie uznane za Boże rozeznanie, dopingują do dalszych "śledztw".

Prości ludzie bywają po prostu marudni, ci drudzy natomiast nie poprzestają na marudzeniu - muszą swój bunt wyrazić bardziej dobitnie, i szukają wspólników zbrodni poprzez toksyczną publicystykę. Człowiek uBogi nie ma na to czasu. Zajęty jest prawdziwym życiem, z którym bierze się za bary, i dźwigając ten prymitywny ciężar codzienności, czasem w równie prymitywny sposób domaga się błogosławieństwa, nie zdając sobie z tego sprawy. Robi to pod nosem tak by nikt nie widział, i trafia jego modlitwa do Ojca.

o Włodzimierz Zatorski - Milczeć aby usłyszeć

https://youtu.be/ehS6ITV8Wrs

uprościłbym rzecz  do takiej oto maksymy:

bodaj każdy uważa, że zasłużył na więcej, niż dotychczas w swoim życiu otrzymał , ale nikt nie uważa, że otrzymał  więcej, niż na to zasłużył.

To najbardziej trafna  definicja pychy, jaką poznałem.

Na tym polega wolna wola, ze nie ma przymusu przyęcia wiary.

Jesli o mnie chodzi, to irytuje mnie najbardziej (i czasem reaguję) jakieś idiotyczne uzasadnienie dla niewiary, niejako szczycenie się nią, ze to jakis rodzaj nobolitacji , odznaka wyższej  iteligencji, i podobnego rodzaju pomysły. Czyli gimnazjalista mający kłopoty z pamięciowymi operacjami na poziomie tabliczki mnożenia, oznajmia "światu", że on własmnie przestał  "wierzyć w Boga", bo taka  wiara to tylko zabobon,   dobry dla ludzi niewykształconych. I że znajdują się tacy, którzy traktują taka dziecinadę  serio, bo to jest dopiero prawdziwe nieszczęście.

Dzięki.

W tym sęk jednak że się objawia, ale teleskopem do obserwacji tych objawień jest wiara. 

https://www.youtube.com/watch?v=PV07lcZttmw

Mnie już nie irytuje, bo wiem jaka to bieda i nieszczęście, niosące naprawdę poważne skutki... Staram się wtedy, jeśli wiem że starczy mi cierpliwości, dopytać o przyczynę i w jakiś sposób podpowiedzieć że to nie tak jak sobie osoba myśli... Potraktować taką osobę serio to szansa na pozyskanie. Kpiną czy szyderstwem wpycha się taką osobę w jeszcze większyy upór, i upewnia w przeświadczeniu że wierzący to nadęty pychą o własnej wyższości bufon... Nie stać mnie na oddanie takiej "przysługi" Bogu. To już lepiej zmilczeć

Ja raczej mało mam w sobie z misjonarza. Chyba sporo więcej z templariusza.

jaki morał?

Problemem w tym, że Pan już wydał wyrok na Boga, i jakby nawet On chciał Panu wytłumaczyć dlaczego takie dziecko cierpi, to Pan nie potrafi wznieść się ponad cierpienie... Nie ma nic bardziej ułomnego na tym świecie pełnym cierpienia, jak dać się zamknąć na wiarę człowiekowi który maskuje swoją niewiarę cudzym cierpieniem

No i chemikalia (rózne lakiery i farby, maseczki, kremy , etc.)  plus farmaceutyki hormonalne, którymi szprycują się na potęgę  kobiety, poczynajac od coraz młodszych nastolatek,  też chyba mają swój udział.

I będę stale o tym przypominał. Nie da się inaczej

Jan Pawel II Co to znaczy modlić się? Castelgandolfo 27.07.1980

Dziękuję. 

Cały świat stworzony " A Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre." jest jednym wielkim znakiem i cudem. I "odbywa się" on nieustannie od początku czasu. Jako Wszechmogący i Ten który prawdziwie Jest, spełniony w Trójcy gdzie panuje idealna relacja, nie musiał się przecież Pan Bóg w to wszystko bawić. W stworzenie a potem zbawianie i naprawianie tego co myśmy zepsuli. A jednak. Bo taka jest miłość. Chcę się dzielić i jest w tym kreatywna, zaprasza (ale nie zmusza) do szczęścia wszystko co spotka na swojej drodze... Otóż jeśli się w to nie uwierzy, nie dostrzeże już na tym naszym prymitywnym i ciągle szczątkowym poziomie poznania, tak siebie jak i tego co wokół, to pozostaje tylko wieczna rozpacz i szemranie... Osobiście bardzo mi żal tych pierwszych i do nich w zasadzie można podejść bez obawy. Tych drugich natomiast, jeśli nie wykazują dobrej woli zwykłej ciekawości świata, bez cynizmu, staram się unikać bo są jak zaraza, a już najgorzej jeśli podają się za wierzących.

Chwała Panu!

Nikt nie zasługuje na dar wiary. Po prostu albo przyjmie ten dar albo jego żebracza dłoń wstrzyma się. Są różne powody nieprzyjmowania daru. 

Nic nie bywa proste. Co najwyżej takie moze się wydawać.

Np.:

Geet van den Bossche:

https://www.youtube.com/watch?v=STq5_Vm3LkA

Wiara jest realizowana poprzez uczynki miłosierdzia (tzw. dobre uczynki), zwłaszcza wobec słabszych i potrzebujących wsparcia. W nich wiara w Boga przejawia się w pełni w tzw. realu, nie zaś w filozoficzno-doktrynalnych subtelnościach  czyzawiłościach, tj. bytach imaginacyjnych. Relacja Bóg - Człowiek to widzenie w drugim człowieku boskie stworzenie (czyli wszyscy jesteśmy "dziećmi bożymi").

A ja  sądzę ,że wiara w Boga zaczyna się od wychowania, w okresie dzieciństwa,a źródłem w późniejszym czasie jest rozum. Do dzisiaj tkwi we mnie wspomienie wierszyka z dzieciństwa: "

Gdziem uj­rzał słoń­ce i gdziem po­znał Boga,
Gdzie oj­ciec, bra­cia i gdzie mat­ka miła
W pol­skiej mnie mo­wie pa­cie­rza uczy­ła. "

Tak zaczynała się moja Biblia......Więc wiara i rozum dla mnie jest źródłem poznania Boga. I zgoda "bez próby udowodnienia ,że tak właśnie jest"

Ten Greet raczej uważa, że jest proste.

Każdy musi sam ocenić, np: mam 77 lat czy mam się zaszczepić, czy mam zaufać odpowiedzi immunologicznej mojego organizmu, a skąd mam wiedzieć jaką mam odporność? Zdać sie na opowieść Pana Greet'a?

Pan Greet operuje na skali globalnej a nie widzi pojedyńczych przypadków bo to zakłóciłoby jego wywód, a niestety - "Nic nie bywa proste. Co najwyżej takie moze się wydawać."

To co on mówi to ja wiem bez jego wykładu ale co z tego?

To jest tak jak z tymi, którzy wsiedli do pontonu  na rozlewisku w kanionie colorado i nagle zauważyli , że nurt sie wzmaga a oni sami w tym pontonie i nie są pewni swoich możliwości..

Czy przed Abrahamem nie było wiary?

Odnoszę wrażenie że ludziom bardzo zależy żeby to od nich zależało i stosują dziwną zasadę jakiegoś związku przyczynowo skutkowego... Zupełnie jak dylemat jajko czy kura... Odpadam

Nie rozumiem o jakich subtelnościach Pan mówi, i w jaki sposób mają one  przeszkadzać w wypełnianiu wiary w realu... Co jest takiego zawiłego albo imaginacyjnego w tym cytacie? Czy tam gdzieś jest mowa o unikaniu relacji z drugim człowiekiem i traktowaniu go gorzej od siebie? Nie. Jest tylko mowa o szukaniu relacji z Bogiem, bo od Niego wszystko mamy. Dobre uczynki też. Możemy co najwyżej wybierać między nimi a tymi drugimi, i tyle naszej zasługi, co w zasadzie też należy wziąć w cudzysłów bo to rozeznanie pochodzi również od Boga.

Co to znaczy że uczynki są dobre? Kto o tym decyduje? Czy to nie Bóg decyduje co jest dobre? I że żadna w tym nasza zasługa, bo „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”, a i tak "wszystkie nasze dobre czyny jak skrwawiona szmata".

"...8 Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga: 9 nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił. 10 Jesteśmy bowiem Jego dziełem, stworzeni w Chrystusie Jezusie dla dobrych czynów, które Bóg z góry przygotował, abyśmy je pełnili..."

Chodzi o czasy przed Abrahamem... O uświadomienie sobie że tamci też posiadali chyba jakieś prawo i że byli również stworzeni na obraz i podobieństwo Boże. Nie mieli tego szczęścia co my dzisiaj (stąd i obowiązek i konsekwencje dużo większe) czyli korzystania z sakramentów i popisywania się uczynkami zgodnymi z prawem. A jednak Jezus umarł za wszystkich i pofatygował się po nich do Szeolu.

Ciekawe czy przeżywali podobne rozterki, jak dzisiaj ludzie "wierzący" w jakiś "łomot", zamiast wierzyć w słowa Zbawiciela o tym co musi nastąpić, żeby niedowiarki wreszcie uwierzyli, i że koniec będzie tylko jeden... Zwycięstwo. Liczy się tylko wierność Chrystusowi, który już wszystko zrobił. Nam tylko zaufać i kochać pozostało... No ale jeśli ktoś bardziej zakochał się w tym życiu, bo myśli że bez niego nie jest w stanie "się zbawić", to ma rzeczywiście problem.

O czasach  przed Abrahamem ,który żył w II tysiącleciu p.n.e,a umarł w wieku 175 lat niestety wiem niezbyt dostatecznie,aby podjąć się oceny ,jakie przeżywali rozterki w tym czasie ludzie...Abraham  nazywany jest ojcem narodów ...Jezus  pofatygował się po wszystkich do Szeolu,a z apokryficznej relacji o Zstąpieniu wynika, że śmierć Chrystusa  położyła kres istnieniu Szeolu... 

Nie można w dzisiejszych czasach lekceważyć tego "łomotu" w kościół katolicki Odysie i zaufać,że każdy człowiek zostanie obdarzony wiernością Chrystusowi... i wydaje mi się ,że także to pojmujesz... U nas w Polsce kościoły w okresie pandemicznym zostały by z pewnością zamknięte na głucho,gdyby nie Konkordat.

"artykuł 8, par. 3, zgodnie z którym miejscom przeznaczonym przez właściwą władzę kościelną do sprawowania kultu i grzebania zmarłych Państwo gwarantuje nienaruszalność." Zamknięcie przez państwo kościołów podobnie jak np. cmentarzy parafialnych musiałoby się więc wiązać ze zmianami Konkordatu, lub dodania do niego aneksu. Art. 27 Konkordatu stwarza możliwości zawarcia odpowiednich umów między układającymi się stronami . Więc jesteśmy na tej drodze ,że "krzewiciele" zdrowia zaczną manewrować do sumienia tak jednej jak i drugiej strony.Ale mam nadzieję ,że nie...

Rostworowski jest wielki. Ale z tego wynika, że trudno o rozwój wiary bez zdrowego rozsądku, czyli bez zafuania rozumowi i jego zdolności rozpoznania co jest prawdziwym bytem acz niekoniecznym, a co/kto jest koniecznym i prawdziwym Bytem.  

Dziecko mądre. Ja miałem problemy z tą "kupą mocy".