Ołeksji Mykołjewicz nie wierzył w napaść Moskwy na Ukrainę rzecz jasna na pełną skalę, na skalę którą teraz widzimy, i tą niewiarę wyraził w tym wywiadzie:

https://www.youtube.com/watch?v=aPmz3YsCjF4&t=1279s

W tej rozmowie Arestowicz, as Ukraińskiego rozpoznania taktycznego, wyraża pogląd i powtarza go kilka razy, że wierzy w prowokację na granicy z Białorusią albo w rejonie spornym, ale nie w pełną napaść Moskwy na Ukrainę. Prowokacja, jak twierdzi, byłaby o tyle opłacalna dla kremla, o ile mogłaby sprowadzić zachodnie sankcje na Ukrainę. Gdybym słuchał Arestowicza w okresie przed-wojennym, przyjąłbym jego spojrzenie i umocniłbym swoje merkantylne. Rosyjska generalicja umie liczyć, mówił wówczas Arestowicz, i nie ma ani tyle rakiet ani tyle sprzętu ani tyle piechoty co koalicja anty-iracka w Iraku. Zaś Ukraina ma siły pięć razy większe niż Irak wtedy. W innych wywiadach kilkakrotnie powtarza, że już w grudniu'2021 wiedział, że wojna będzie, ale nie wiedział, z której strony Rosja zaatakuje. Tu wyjaśnia się, że zakładał, że będzie wojna lokalna, ale wykluczał agresję na pełną skalę. Gdybym słuchał Arestowicza w okresie przed-wojennym, pisałbym to samo, co pisałem, ślepnąc na zasadniczą nierównowagę między moskiewską doktryną, w istocie programem wojennym, a merkantylnymi celami kremla.

Cykl trzech znakomitych wykładów o Albigensach i okcytańskiej krucjacie Szymona de Monfort, Gabriel Maciejewski rozpoczął od celnego ciosu w koncepcję merkantylizmu. Powiedział, że przejrzał artykuły różnych autorów na temat tego, co działo się przed wojną rosyjsko-ukraińską, zapoznał się ze spekulacjami ekonomicznymi na temat tego regionu i stwierdził, że tak naprawdę nic nie wiemy. To są tylko spekulacje. Podkreślił znaczenie doktryny danej organizacji państwowej. Zasugerował jednym słowem iż oprócz interesów ekonomicznych jest coś więcej. Jest doktryna danej organizacji, czyli 'silnik i wektor' który napędza wojnę o pieniądz, o surowce energetyczne i o wszelkie strategiczne dobra, a również o ziemię. Nie wiem czy czytał moje teksty na ten temat, ale od razu pomyślałem o moich merkantylnych domysłach w moich kilku przed-wojennych, czarnomorskich tekstach. Tak, niewiele wiedziałem na ten temat, albowiem, zapomniałem o roli doktryny w moskiewskiej polityce, a raczej uważałem, że obecność Rotschild Consulting Co. w Moskwie jest gwarancją tego, że kreml przyswoił sobie zachodnie doktryny merkantylne, czyli tak jak niegdyś Wenecja, Genua i Florencja, jak dziś Włochy i Francja, po części jak Niemcy, rozumie ekspansje jako zdobywanie rynków. Plany militarne są podporządkowane planom ekonomiczno-politycznym, czyli merkantylnym.

Czas jakiś temu w dyskusji na swoim blogu Gabriel sformułował myśl o przemożnym parciu Rosja na Krym. Wcześniej zaś ktoś pisał tam o Krymie jako ważnym punkcie na Nowym Jedwabnym Szlaku. Napisałem wówczas, że pchając się na Krym Rosja wchodzi w konflikt ze swoim sojusznikiem, ChRL. Że to jest głupota ze strony kremla, bo na dodatek traci kasę na rzecz jałową. Gabriel wówczas odpowiedział mi, że mijam się z rzeczywistością. Zamilkłem, nie mogłem zrozumieć, gdzie się z nią mijam.

Wojna i tragedia Ukraińców pokazała mi, gdzie się z nią minąłem. Te brutalne wydarzenia, które tak radykalnie odmieniły nasz świat, i tych kilka słów p. Maciejewskiego, prócz innych spraw, doprowadziły mnie do jednego pytania: jaka jest relacja między doktryną organizacji a jej aktywnością merkantylną. Czy merkantylność jest, lub może być tożsama z doktryną? Nie jest. Nawet w przypadku imperiów merkantylnych takich jak starożytna i średniowieczna diaspora żydowska, czy średniowieczna Wenecja, czy Anglia Tudorów, czy Stany Niderlandzkie w 17 i 18 w..

Po części uświadomiła mi to moja własna książka, jej dwa pierwsze rozdziały o hermetyce i o kabale: 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/merkantylizmem-ezoteryka-i-reformacja-w-xvi-w-hermetyka-kabala-medyceusze-wenecja-tudorowie-i-ksiestwo-moskiewskie/

Hermetyka jako twór grecki od początku służyć miała przede wszystkim zyskom późnej helleńskiej elity sponsorującej ją. Idee religijne były obecne w niej, ale na marginesie rzetelnej technologicznej wiedzy mającej dać konkretne efekty ekonomiczne. Tym nie mniej te idee były. Stanęły w centrum dopiero, gdy na arenie śródziemnomorskiej Izrael i judaizm zaczęły odgrywać wiodącą rolę i ideową i merkantylną. Dlaczego? Wyjaśniam w książce. 

Kabała pojawia się w epoce ekspansji Islamu, gdy zwiększa się presja na diasporę i gdy narastają militarne konflikty. Od początku jako zasłonę dla wiedzy technicznej kabała stawia na pierwszym miejscu talmudyczną symbolikę religijną. Ale oprócz funkcji zasłony symbolika religijna spełnia rolę kluczową, jest jądrem doktryny, jej źródłem, osią tożsamości żydowskiej diaspory. Jest punktem wyjścia do ekspansji, utrzymania jej dynamiki i jej rozwoju. Jest również dyscyplinującym cuglem. Kabała bowiem przeznaczona jest dla bystrych umysłów, które własna inteligencja może pociągnąć do nielojalności.

Oczywiście w interesujących czasach organizacja o charakterze merkantylnym, a taką naturę ma diaspora, musi rozszerzyć granice apostazji daleko poza poprawność religijną. Dobrym Żydem musi być i ten, który wyparł się wiary ojców, uczynił to bowiem dla dobra diaspory.

Merkantylną organizacją jest również Anglia pod rządami najpierw Henryka VII Tudora, mistrza w pozyskiwaniu budżetów i jego syna Henryka VIII, który tej maestrii niestety nie posiadł, który po ojcu odziedziczył tylko ogromne polityczne ambicje. Stąd grabież dóbr kościelnych, wprowadzenie reformacji jako modus cummunicatio z Wenecją, reformacja wywodzi się albowiem z Wenecji, owszem również z Florencji, ale florencki humanizm i neoplatonizm inspirują przede wszystkim ezoteryków utrzymywanych przez niemiecką arystokrację walczącą z imperialną władzą Habsburgów. Wenecja zaś jest dostawcą nie tylko towarów luksusowych dla Londynu, ale i architektów, aktorów, malarzy, pismaków i demogagów, czyli heretyków. Herezja zaś potrzebna jest Henrykowi VIII również do utrzymania kontaktów z niemiecką arystokracją i do udziału w walce o wypływy w Danii i Cesarstwie. Chodzi mu o oskrzydlenie Francji, gdyż naczelnym jego celem, i w ogóle celem Tudorów, a wcześniej Plantagenetów, z którymi skoligaceni są Tudorowie, jest zdobycie Francji. To jest oś angielskiej doktryny, drang nach sud. I to jest kolejne miejsce, w którym doktryna góruje nad merkantylnością. To pokazuje, że doktryna nie jest tożsama z merkantylnością. Co więcej może być w stanie nierównowagi z nią. Poddani albowiem Henryka VIII tracą na jego dążeniu do tronu paryskiego. Jego kupcy są zaniedbani przez His Majesty. Zapomina o nich, bo musi jakoś przypodobać się sponsorom kupców hanzeatyckich, niemieckiej arystokracji. Kupcy niemieccy zyskują przywileje w Londynie, podczas gdy Hanza zaczyna sekować angielskich kupców w miastach jej poddanych.

To nie jest przypadek że Anglia Tudorów przypomina pod kilkoma względami Rosję leninowską i stalinowską. Przede wszystkim terror, krwawe, pokazowe, sadystyczne egzekucje księży i katolików, i donosicielstwo, sieć szpiegów i łowców księży. To nie jest jeszcze Wielki Terror Stalina 1934-40, brakuje tam ulicznych łapanek i obozów zagłady, ale jest to już krajobraz surrealistyczny rodem z Hieronima Boscha. Surrealizm wynika z wszechpanującego strachu o własne życie. Lęk zniekształca obraz świata. Do niego dochodzi inny surrealistyczny element: kult retoryki, mowy kwiecistej, czyli moc propagandy, i niebywała kariera teatru w tudorskiej Anglii. Dlaczego surrealistyczny? Dlatego, że kontrastuje on w sposób kosmiczny z nędzą onego czasu i z państwowotwórczą przemocą. W Rosji lat 20. i 30. występuje podobny kult kultury. Wykwit talentów literackich i teatralnych jest fantasmagorycznie skorelowany z nędzą i terrorem bolszewickim. Na marginesie zauważmy, że gdy nędza odbiera możliwości normalnych twórczych interesów, pozostaje skrobanie na papierze.

Tudorski kult mowy kwiecistej, talentu oratorskiego i spójnej argumentacji prowadzi np. do tego, że najwybitniejszemu pisarzowi katolickiemu, jezuicie św. Edmundowi Campion, uwięzionemu po rozrzuceniu pamfletu '10 powodów' (w domyśle wyższości katolicyzmu nad protestantyzmem), sam Robert Dudley (hrabia Leicester, faworyt Elżbiety I, nieformalny kandydat na jej męża) w trakcie przesłuchania przez reprezentantów Privy Council składa propozycję ułaskawienia i nie tylko. Campion jest kuszony przez niego obietnicami prestiżowego biskupstwa Canterbury, wszelkich zaszczytów i dochodów, pod warunkiem przejścia na stronę protestancką, wówczas w Anglii silnie skalwinizowaną. Campion oczywiście odmawia. Tym samym pieczętuję swój męczeński los. Nic innego zrobić nie mógł. Dlaczego? Wyjaśniam w książce.

Na szczęście Anglia i Wielka Brytania przeszła długą drogę w kierunku większej kultury obywatelskiej i względnej tolerancji wobec Kościoła. Ważnym przystankiem na tej drodze jest rywalizacja z Rosją w 18. w. w Afganistanie. Potem wojna krymska w latach 50-tych 19. w. Niedawnymi stacjami tej długiej drogi jest zupełnie niepotrzebny i niemądry kompromis Winstona Churchilla ze Stalinem, oddanie Polski pod jego władzę. Po czym następuję faktyczna najczarniejsza noc churchillowskiem Brytanii, mianowicie dojście do jej świadomości wrogiej i niezwykle niebezpiecznej natury stalinowskiej organizacji, czyli ogłoszenie żelaznej kurtyny w 1948 r., potem cios kolejny: ujawnienie szpiegowskiej siatki  w postaci oksfordzkiej piątki na rzecz stalinowskiej organizacji. W końcu na początku 21. stulecia wojna finansowa ze spekulacyjnymi pustymi inwestycjami moskiewskimi w angielskich bankach, wspieranymi przez niemieckich finansistów korzystających z życzliwości kremla i rosyjskich budżetów, w sumie walka z moskiewską agenturą w Unii Europejskiej. W tej samej drugiej dekadzie 21. wieku miejsce ma kuszenia organizacji szkockiej do kolaboracji z Niemcami, pośrednio z putinowską Rosją, pokusa przezwyciężona, zapewne słono okupiona. I dziś Londyn jest nie tylko sojusznikiem Polski, motorem projektu nowego Międzymorza polsko-ukraińskiego, ale i fundatorem merkantylnej osi Londyn-Warszawa-Kijów, gwarantodawcą dla Ukrainy dającym jej perspektywę zwycięstwa nad moskiewskim kolosem. Jest również dostawcą broni dla niej i dla Polski. Jest niewzruszonym oponentem putinowskiej agentury, który potrafi odpowiedzieć na nuklearne pogróżki kremla obietnicą oddanie 'pięknym za nadobne'. To jest zasługa i przykład jaki daje współczesnemu światu organizacja Borysa Johnsona.

Ale w czasach Tudorów Anglia, tak jak Moskowia w obecnej epoce putinowskiej, realizuje swoją doktrynę wbrew swoim merkantylnym interesom. Kreml traci dziś wiele pod względem ekonomicznym i politycznym czyli w sumie merkantylnym, po to żeby zyskać cel ideologiczny, zideologizowany, rozszerzenie granic Rosji. Dlatego, jak sądzę, Arestowiczowi i 'niektórym blogerom' ze Szkoły nawigatorów nie mieściła się w głowie tak agresywna, niszcząca, nieludzka kampania rosyjskiej armii na Ukrainie. W jakimś innym wywiadzie Arestowicz zastanawia się, ironicznie rzecz jasna, czy przypadkiem Putin nie jest po prostu agentem CIA, za jego rządów albowiem Moskowia doznaje niebywałych strat, tysięcy haniebnych śmierci mężczyzn w wieku produkcyjnym, żałoby i depresji całych rodzin, i coraz większych strat finansowych.

 

---

tagi: londyn  wenecja  moskwa  arestowicz  maciejwski  doktryna contra merkantylność  merkantylizm ezoteryka i reformacja 

	Magazynier
	14 maja 2022 22:16

47     2769    13 zaloguj sie by polubić