W marcu 2015 roku świat obiegła następujące wieść:

„Don Antonello Mennini powiedział specjalnej komisji ds. porwania i morderstwa działacza chrześcijańsko-demokratycznego przez lewicowych terrorystów, że nigdy nie przebywał w kryjówce brygady, gdzie Moro był przetrzymywany.

Powiedział również, że nie otrzymał żadnych dokumentów ani przedmiotów od Moro, porwanego 16 marca 1978 roku i przetrzymywanego przez 55 dni, zanim został zamordowany, pomimo apelów na najwyższych szczeblach, w tym od papieża Pawła VI.

Niektórzy uważali, że Mennini faktycznie słyszał ostatnią spowiedź Moro i mógł mieć informacje, które rzuciłyby światło na tę sprawę. Fakt, że rząd pod przewodnictwem Giulio Andreottiego odmówił negocjacji z terrorystami, a służby bezpieczeństwa nigdy nie były w stanie znaleźć Moro, który był przetrzymywany w Rzymie, wywołał dziesięciolecia teorii spiskowych.

Mennini, który później został ambasadorem Watykanu, pojawił się przed wcześniejszymi komisjami ścigania, ale utrzymywał, że nie ma nic do powiedzenia. Istniały nadzieje, że jego stanowisko zmieni się, ponieważ papież Franciszek niedawno zniósł jego immunitet dyplomatyczny, zezwalając Menniniemu na wystąpienie.

Mimo to, Mennini w poniedziałek nadal milczał, mówiąc komisji, że nawet papież nie może rozwiązać poważnej obietnicy, jaką złożył jako ksiądz, by nigdy nie omawiać tego, co zostało powiedziane w spowiedzi. "Spowiedź to sytuacja tajemnicy... to prawo boskie, a nie coś, w czym ktoś może interweniować" – powiedział.”

Końcowy cytat, świadectwo Abp Menniniego dotyczące tajemnicy spowiedzi, dotyczy wcześniejszych spowiedzi Aldo Moro, hierarcha był bowiem wcześniej wikarym w kościele Św. Klary, opodal której mieszkali państwo Moro. I tam podobno spowiadał się przewodniczący Chadecji a potem premier Włoch. Podaję ten cytat ponieważ w dyskusji pod moją poprzednią notką pojawiły się przypuszczenia, że to właśnie Ks Mennini przekazywał listy Aldo Moro. Jeśli ów duchowny kłamie, jeśli jest prawdą, że został wprowadzony do kryjówki porywaczy i owe listy przekazywał, to kłamstwo to niesie komunikat znacznie ważniejszy niż gdyby jego słowa były prawdą. Ksiądz nie powinien kłamać. Czyżby? Jeśli kłamie pro publico bono, wolno mu, a nawet ma obowiązek ukryć prawdę niegodziwą, czyli tą, która nie należy się nieprzyjaciołom Aldo Moro i Kościoła. Tak jak kapelan zbrojnej organizacji podziemnej winien na mękach podać fałszywe informacje przesłuchującym go. Ale całkiem możliwe, że Abp Mennini mówi prawdę.

W dyskusji wyraziłem niepewność co do tego, czy Moro robił co mógł, czy był naiwny. Ktoś postawił tezę, że z pewnością naiwny, bo dał się zastrzelić. Zapytałem go, czy był we Włoszech. Uznał, że to bez znaczenia. A jednak to ma znaczenie. Parę dni we Włoszech, z punktu widzenia wierzącego, daje jedno podstawowe wrażenie, dajace się łatwo odczytać na podstawie architektury i urbanistyki: Kościół jest obstawiony, tak by nie mógł ekspandować w przestrzeni miejskiej, republika obstawiła go ze wszystkich stron. Watykan to bardzo ładny kompleks architektoniczny, dobrze umocniony, ale to wyspa pośród republikańskiego molocha, zresztą bardzo eleganckiego, zaprojektowanego z wielkim smakiem. Taki przykład z Genui. Sanktuarium Najświętszego Oblicza Jezusa jest zabudowane tak fasadą eleganckiej kamienicy fin de sciecle, tak by nikt nie zgadł, że za nią znajduje się świątynia. To osaczenie Kościoła wygląda na obsesyjne i systemowe. Całość zaś życia codziennego w mieście daje jedno wrażenie: społeczeństwo socjalistyczne, trochę zamożniejsze niż Moskwa, ale podobne do niej.

Spowiedź i to, co ją poprzedza, czyli rachunek sumienia, jest wprowadzeniem w duchowe „oko cyklonu”. Jest zbliżeniem do Serca Władcy Istnienia. Pisałem o Nim w niedawnym moim tekście . Oczywiście rachunek sumienia bywa gwałtowną bitwą emocji. Lecz emocje, a nawet poczucie winy, to nie jest głos sumienia. Głos sumienia to świadomość dobra i grzechu. A więc nie jest dręczącą obsesją winy. Jest podobny do tego, co św. Eliasz doświadczył na górze Horeb:

„Kiedy Achab opowiedział Izebeli wszystko, co Eliasz uczynił, i jak pozabijał mieczem proroków, wtedy Izebel wysłała do Eliasza posłańca, aby powiedział: «Chociaż ty jesteś Eliasz, to jednak ja jestem Izebel! Niech to sprawią bogowie i tamto dorzucą, jeśli nie postąpię jutro z twoim życiem, jak [się stało] z życiem każdego z nich». Wtedy Eliasz zląkłszy się, powstał i ratując się ucieczką, przyszedł do Beer-Szeby w Judzie i tam zostawił swego sługę, a sam na [odległość] jednego dnia drogi poszedł na pustynię. Przyszedłszy, usiadł pod jednym z janowców i pragnąc umrzeć, rzekł: «Wielki już czas, o Panie! Odbierz mi życie, bo nie jestem lepszy od moich przodków». Po czym położył się tam i zasnął. A oto anioł, trącając go, powiedział mu: «Wstań, jedz!» Eliasz spojrzał, a oto przy jego głowie podpłomyk i dzban z wodą. Zjadł więc i wypił, i znów się położył. Powtórnie anioł Pański wrócił i trącając go, powiedział: «Wstań, jedz, bo przed tobą długa droga». Powstawszy zatem, zjadł i wypił. Następnie mocą tego pożywienia szedł czterdzieści dni i czterdzieści nocy aż do Bożej góry Horeb. Tam wszedł do pewnej groty, gdzie przenocował. Wtedy Pan skierował do niego słowo i przemówił: «Co ty tu robisz, Eliaszu?» A on odpowiedział: «Żarliwością rozpaliłem się o chwałę Pana, Boga Zastępów, gdyż Izraelici opuścili Twoje przymierze, rozwalili Twoje ołtarze i Twoich proroków zabili mieczem. Tak że ja sam tylko zostałem, a oni godzą jeszcze i na moje życie». Wtedy rzekł: «Wyjdź, aby stanąć na górze wobec Pana!» A oto Pan przechodził. Gwałtowna wichura rozwalająca góry i druzgocąca skały [szła] przed Panem; ale Pan nie był w wichurze. A po wichurze - trzęsienie ziemi: Pan nie był w trzęsieniu ziemi. Po trzęsieniu ziemi powstał ogień: Pan nie był w ogniu. A po tym ogniu - szmer łagodnego powiewu. Kiedy tylko Eliasz go usłyszał, zasłoniwszy twarz płaszczem, wyszedł i stanął przy wejściu do groty. A wtedy rozległ się głos mówiący do niego: «Co ty tu robisz, Eliaszu?»”

By usłyszeć głos sumienia, Eliasz musi przejść przez wszystko, co go zagłusza. A więc najpierw lęk przed śmiercią gna go na pustynię. Uczucie, w którym jest pragnienie własnej śmierci, bardzo przypomina uczucie winy. By przełamać tę depresję, Eliasz musi pokrzepić ciało i duszę. W tym sęk – ciało i duszę. Naturalna gorliwość uczuć religijnych jest zwodnicza i wyczerpuje siły. Eliasz podejmuje wędrówkę ku świętej górze, doświadcza żywiołów wobec których jest pyłkiem. Tak jak pyłkiem jest wobec mocy możnych a mściwych czcicieli Baala. To wicher historii wygania go na pustynię, wicher doskonale opisany niedowano przez p. Maciejewskiego. Zaraża go lękiem, gdy na pierwszym miejscu stawia moc uczuć religijnych. A co miałby w takim razie postawić na pierwszym miejscu? Na pewno nie  uczucia. Przede wszystkim wszechmocy Słowa-Serca-Stwórcy. Czy to znaczy że ma nic nie robić? Tak, dokładnie tak. Ma posprzątać wokół siebie, zjeść coś, coś porobić, żeby znowu coś zjeść, i tak w kółko. Modlitwa owszem, ale ona i moc Najwyższego przyjdą, kiedy trzeba. Mam na myśli modlitwę "wymuszoną" pragnieniem, może być, że lękiem, potrzebą, deprechą, presją z zewnątrz, brakiem kasy, etc., ale nie własną "wolą mocy". O Nietschem i manii wielkości też już wspomniałem. Gdy uznaje niemoc swoich uczuć, rodzi się w nim przestrzeń do przyjęcia „łagodnego powiewu” wszechmocy Słowa-Serca-Stwórcy: „Co ty tu robisz, Eliaszu?”. Tak jak słudzy weselni w Kanie Galilejskiej, Eliasz musi podjąć ogromny wysiłek, który jednak okazuję się czymś podobnym do wlewnia wody do stągwi. Ta zamienia się w wino najwyższej próby dopiero pod dotknięciem Słowa-Serca-Stwórcy.

Droga Aldo Moro przypomina ucieczkę Eliasza. Nie znam jego biografii, ale zaryzykuję tezę, iż nie ma tam nic, co przypominałoby egzekucję 400 kapłanów Baala, własnoręcznie ściętych przez Eliasza. Za to jest coś w rodzaju kompromisu z Iezebel (moskiewska agentura we Włoszech) i czcielami Baala (republika, włoska komuna i Czerwone Brydany). Kompromisu wymuszonego osaczeniem Kościoła opisanym wyżej. Przypuszczam jednak, że do końca nie zdaje sobie sprawy jak ważną rolę odgrywa wokół niego "Iezebel". Dalej jest ucieczka, porwanie i zamknięcie w „jaskini”, w tej hurtowni tekstylnej. Właśnie, dlaczego w hurtowni tekstylnej? Czy w zakładzie produkującym ubrania? To niemożliwe bez współpracy właściciela. Właściciel zaś Włoch? Czy Turek? Czy Hindus? Czy Rusek? Dlatego właśnie ten wątek śledztwa został porzucony.

Jaskinia siłą rzeczy sprzyja opadnięciu emocji. Jeśli był bity i podłączany pod prąd, to przeżywał inne emocje. I lęk przed śmiercią. Ale jeśli Moro był takim wierzącym, jak tego chce postulator jego procesu beatyfikacyjnego, wówczas w długich momentach samotności, w czasie bezsennych nocy, musiał zabrzmieć w nim głos sumienia. Kolejny znak nieautentyczności. Moro z pewnością liczył się ze śmiercią. Dla wierzącego oznacza to konieczność pojednania się ze swoim sumieniem. Nic nam nie wiadomo, by w tych listach był wyrażony jakiś rachunek sumienia. Moro robi w nich rachunek sumienia, ale swojemu otoczeniu, nie sobie. Jeśli w jego życiu Bóg był na pierwszym miejscu, częste rachowanie się ze swoim sumieniem było czymś oczywistym. Głos sumienia towarzyszył mu zawsze.

Jeśli Bóg jest na pierwszym miejscu, to wszystko jest na swoim miejscu. Czy jest możliwa zatem naiwność? Czy są możliwe błędy w wyborach politycznych? Tak. Są możliwe. Bo dobre decyzje w tej sferze zależą nie od wychowania religijnego, ale od informacji. Moro wiedział, że niezależność Włoch zależy od amerykańskiego i brytyjskiego protektoratu. Ale nie wiedział, że zależy w aż takim stopniu. Czy wiedział, że Romano Prodi jest współpracownikiem KGB? Zakładam że nie. Na na pewno nie wiedział, że zastęp moskiewskich wtyczek wokół niego jest tak liczny. Skąd my to wiemy? Z tego co obecnie dzieje się we Włoszech i w Niemczech. Powiedzmy, co działo się we Włoszech do czasu, gdy Amerykanie wzięli się tam za wybory parlamentarne. Wiemy to również z przebiegu poszukiwań Moro i śledztwa. Ktoś zauważył podobieństwo między tym co działo się po mordzie na Moro a tym co działo się przed i po zamachu Smoleńskim

Czy Amerykanie i Brytyjczycy wiedzieli, że włoskie instytucje i partie są naszpikowane „rodzynkami” moskiewskimi? Śmiem twierdzić, że skoro uznawali Moro za moskiewskiego współpracownika nie znali całej prawdy. Jeśli prawdą jest że Londyn snuł plany przewrotu we Włoszech, to mamy kolejny znak niewiedzy zachodnich organizacji na temat stopnia moskiewskiej infiltracji. Kissinger, aktywista dwu organizacji, amerykańskiej i żydowskiej traktował Moro jako moskiewską wtyczkę. A wnioskował o tym na podstawie jego koncesji na rzecz Palestyńczyków, korzystających z moskiewskej pomocy dyplomatycznej i broni. Z naszego punktu widzenia to ogromna naiwność. Ale czy Moro miał możliwość dostrzeżenia, że to była naiwność? Twierdzę że nie. Uważał że działa racjonalnie. Przypomnijcie sobie, mili państwo, wypowiedzi św. JPII w obronie prawa Palestyńczyków do posiadania swojego państwa. No i co? On też reprezentował wpływy moskiewskie?

Twierdzę natomiast, że dopiero na zapleczu tego zakładu czy hurtowni tekstylnej Moro miał możliwość uświadomienia sobie rozmiarów swojej naiwności. A także rozmiarów infiltracji włoskich środowisk przez KGB. Dlaczego brygadziści od razu go nie kropnęli? Moje przypuszczenie jest takie, że z powodu negocjacji prowadzonych albo z Moro albo z innymi włoskimi politykami i bankierami. Kreml był w bardzo trudnej sytuacji. Wydał miliony na agenturę po to, żeby wyprzedzić o kilka kroków gwiezdne wojny Reagana. Ich dni były już policzone. Wiedzieli o tym, dlatego potrzebne im były na gwałt kredyty, np. włoskie. Oczywiście na zbrojenia, na ciężką wodę i na wojnę w Afganistanie. Negocjacje nie przyniosły skutku. Moro albo ktokolwiek na kim próbowali wywrzeć presję, odmówił współpracy. Musieli zwinąć interes pod tytułem ZSRS. Ale jak widzimy, tylko w sensie przestrzennym. Modus operandi pozostał ten sam. Realizują go te same organizacje o tej samej mentalności.

Czy Lech Kaczyński też był naiwny? Może i był. Nie był na przykład dogadany z systemem. Ale z kim miał się dogadywać? Z Barakiem, czy z Makrelą, koleżanką Putina? No tak, z Rotschildami, z Sorosem i z Morganem. Wolne żarty. Może jeszcze Basf i niemiecką izbą przemysłu i handlu? Wszak te typy od zawsze wolały bandytów, zboczeńców i bojówkarzy, takich jak na przykład towarzysz Dżygaszwili, złodziej, morderca i psychopata. Ludzi uczciwych nigdy nie traktowali poważnie. Ciekawe czemu? Mnie i nie tylko mnie uderzyło podobieństwo między śledztwem w sprawie Moro a śledztwem smoleńskim. Taki sam modus operandi. Rzekłbym moskiewski. Taka sama ściema na ściemie, ściemą poganiająca. Nikomu za bardzo nie chce się konkretu. Tym którzy chwytają go, brakuje albo odwagi, albo dopracowania, albo prawnego zapleczna, albo instytucjonalnych możliwości propagowania prawdy, albo czegoś, czego nie potrafimy do końca nazwać. Wokół zaś rozbrzmiewają liczne i sprzeczne dementi. 

---

tagi: lech kaczyński  historia  moskwa  zamach smoleński  słowo  pokój  aldo moro  abp a. mennini  cylkon  oko cyklonu  wyścig zbrojeń 

	Magazynier
	20 stycznia 2025 00:29

32     1632    9 zaloguj sie by polubić