Wyjaśniam na wstępie, że nie zamierzam tu przekonywać do niczego tradycjonalistycznych krytyków Papieża i jego Motu Proprio Traditionis Custode. Ten tekst kieruję do wąskiego grona tradycjonalistów papistów, którzy biorą za dobrą monetę fakt, iż w Kościele rządzi kolegium kardynalskie i Papież, nawet jeśli przyjął miano Franciszka „bez numerka”, nawet jeśli wyrósł w religijnym środowisku które o wartości tradycji wie niewiele. 

Mamy tu zatem benefis papistów, choć rzecz jasna pośród wciąż nowych "eksplozji", w znoju, kurzu i pyle bitewnym, w okopach, na które spadają „szrapnele” zarówno lewicowej propagandy (Onfray, Tygodnik powszechny, Terlikowski, Szustak), jak i jednostek, które zdawały się własnymi, podawały się za zakonserwowane, lecz nimi nie były, dowodzenie w nich przejęli bowiem ludzie o innym wektorze lojalności niż papistyczna. W onych okopach i okowach odbijamy limoniadę, a może nawet szampana. I świętujemy.

Nie znaczy to że Franciszek jest dla mnie idealnym Papieżem. Porównując go z dwoma prorockimi poprzednikami-intelektualistami św. Janem Pawłem II Polakiem i Benedyktem XVI Bawarczykiem nie trudno dostrzec braki. Brak wyczucia wartości tzw. religijnych obyczajów i tradycji kulturowych związanych z europejskim katolicyzmem, skłonność do przesadnych gestów ekumenicznych. Jeśli jednak weźmiemy pod uwagę że pochodzi z kontynentu, na którym tradycja jest nieobecna, który zasiedlają ludzie-dzieci modlące się w takt samby, 90% których żyje w niewyobrażalnej nędzy, materialnej i edukacyjnej, przestaniemy się dziwić Fanciszkowi.

Dla mnie przedmiotem coraz większego podziwu jest geniusz Ducha Zbawcy, Jego prowadzenie narzędzia, które w kontekście europejskim i polskim ma pewne braki, narzędzia, którym jest właśnie Papież Franciszek. Budzi to we mnie nadzieje, że i mnie Zbawca potrafi wykorzystać jako pożyteczne narzędzie mimo moich licznych niedoskonałości. Znaczącym, choć w zasadzie drobnym symbolem tych braków jest fakt, że Franciszek nie jest Franciszkiem I, czyli złamanie tradycji "numerowania" Papieży na podobieństwo głów koronowanych, i razem wyraz kultu ubogich obecnego w duszy tego Papieża, kultu który nawiązuje do biblijnego Łazarza, św. Aleksego i Św. Franciszka, a przed wszystkim do rzeczywistości latynoamerykańskiego ubóstwa.

W sumie gdy spojrzymy na kolosy, pośród których uwijać się musi Papież, brak numerka za jego imieniem to rzecz mało ważna. To tak jak sztucznie rozdmuchana afera basenu, który sobie zafundował św. Jan Paweł II. Dziennikarze prześcigali się w komentarzach i próbach sfotografowania Papieża Polaka w basenie, udanych próbach. Co JPII skomentował, że mniej będzie kosztować basen w Watykanie niż rychły pogrzeb kolejnego Papieża (Jan Paweł I zmarł ledwie kilka tygodni o nominacji). Atoli zamach na JPII w 1981 r. całkowicie położył kres tej dętej propagandzie.

Podobnie i dzisiaj wspólny chóralny zaśpiew Tygodnika powszechnego, redaktorów i kaznodziei jakoby katolickich i lewicowego, francuskiego filozofa, Michela Onfray'a, jest faktem rozstrzygającym. Za p. Maciejewskim cytuję Onfray'a: „Franciszek woli, by kościoły były puste, niż żeby były pełne na tradycyjnej mszy. Mamy do czynienia z konsekwencjami soboru watykańskiego II, czyli z likwidacją świętości i transcendencji.”

Głos ateisty miłośnika liturgii św. Piusa V, czy co? Raczej „co”. Innymi słowy, poważny błąd ze strony globalnych organizacji. Głos który w sposób oczywisty pokazuje, że wszystkie te giganty są mocno zainteresowane przejęciem zarządu nad aktywami i nieruchomościami Kościoła i życiem religijnym, a więc świadomością wiernych Kościoła Rzymsko-Katolickiego. Jest to porażająca oczywistość.

Wyłania się ona z naszych dyskusji, z komentarzy O. Mniszyska oraz z wywiadu zalinkowanego przez niego z Bp Jean-Pierre Batutem, ordynariuszem diecezji Blois: https://www.ekai.pl/francuski-biskup-ludzie-bez-skrupulow-wykorzystali-motu-proprio-benedykta-xvi/ . Cytuję go w całości jako appendix do tego tekstu wraz z komentarzami O. Mniszyska.

Od innej strony ujmując tą sprawę, nadgorliwość agentów wpływu globalnych merkantylnych potęg ma swoje dobre strony. Wiele z niej możemy wyczytać. Dlaczego jednak nie chcą tego wiele odczytać sympatycy Mszy Świętej tzw. trydenckiej?

Przypominam, że moim celem nie jest przekonywanie krytyków Franciszka i jego decyzji ograniczających praktykowanie Mszy łacińskiej. Co jest więc tym moim celem? Jest nim analiza duszy spragnionej tego czegoś, co jest w liturgii św. Piusa V i całej religijnej kulturze wokół niej narosłej.

Sam jestem sympatykiem łacińskiej liturgii i łaciny. Uczę się łaciny i odmawiam czasem brewiarz po łacinie. Łacińska liturgia fascynuje mnie, choć miejsce zamieszkania, obowiązki rodzinne i zawodowe odbierają mi możliwość uczestniczenia w niej. Mam jednego znajomego Księdza, który ma wielką sprawność w liturgii św. Piusa V i kilku zaufanych znajomych, godnych w moich oczach wielkiego szacunku, regularnie uczestniczących w niej, sięgających nawet do historii Kościoła zarówno pod kątem liturgicznym, misyjnym jak i merkantylnym, czyli dotyczącym zmagań Papieży o utrzymanie i wzmocnienie Państwa Kościelnego.

Mam zatem jakieś podstawy do takiej analizy. Po części jest to analiza mojej własnej duszy. Podkreślam, że chodzi tu o analizę duszy mężczyzny szczerze oddanego tej sprawie, nie zaś krytykującego Franciszka z powodów służbowych bądź z racji zobowiązań wynikających z tzw. agentury wpływu.

Będzie to krótki szkic oparty o trzy pojęcia: czystość, porządek i determinizm. Kilka akapitów, które jednak mogą być rozwinięte w dyskusji.

A zatem czystość. Chodzi tu o czystość doktryny, liturgii i wspólnoty. Pragnienie tej czystości zwłaszcza czystości wspólnoty, wynika u mnie ze stanu wojennego i całego mojego uczestnictwa w historii po-okrągło-stołowej i rosnącej świadomości nieczystości społeczeństwa, w którym żyję, czyli niebywale intensywnej, podstępnej inwigilacji kilku organizacji, które miałem zaszczyt współtworzyć, ze strony służb różnych i różnistych organizacji w tym lokalnych korporacyjnych, zarządzających miejscami pracy. U moich znajomych z racji dłuższego żywota pragnienie czystości wzięło się z czasów gierkowskich, z tego co doświadczyli wtedy w pracy, z czasów solidarnościowych, bo są to weterani I Solidarności, czyli również ze stanu wojennego i uczestnictwa w 30-leciu po-okrągło-stołowym. Milicyjne, zomowskie, kiszczakowskie a potem michnikowskie interwencje i inwigilacje, które na nich spadły, dostarczyły im, a także mnie, podstawowego słownika służącego do opisu społecznej rzeczywistości wokół nas, w tym również opisującego Kościół, ten bliski, lokalny jaki i globalny. Moi znajomi bardzo łatwo przyjęli narrację opisującą nauczanie Soboru Watykańskiego II jako formę inwigilacji (Ks. Malachy Martin, Dom smagany wichrami). Inna narracja raczej nie była już dla nich do przyjęcia (O. John O'Maley SJ, Co się stało na Soborze Watykańskim II). Książki Malachy'ego nie przeczytałem w całości. Objętość jej powaliła mnie. No cóż, w tym szaleństwie jest metoda. Książka O. O'Maleya jest dla mnie nie wystarczająca. Nie uwzględnia w ogóle propagandowych i merkantylnych nacisków na Biskupów z różnych stron świata. Na marginesie, propaganda jest częścią tzw. systemów merkantylnych. Dodam tylko, że dyskrecja O. O'Maleya jest wyraźnym znakiem jego posłuszeństwa wobec Kościoła. Narracja Ks. Martina dziś, po ujawnieniu kolaboracji ze służbami amerykańskimi Kard. MacCarricka, i możliwej kolaboracji innych amerykańskich duchownych, wygląda trochę dziwnie, bardziej jak dziennikarstwo śledcze z New York Times, o możliwych powiązaniach ze służbami, niż jak głos człowieka Kościoła.

Potrzeba poczucia bezpieczeństwa i zaufania wobec najbliższego otoczenia u mnie i u moich znajomych, czyli potrzeba czystości, sprawia również to, że w jakimś stopniu nie chcemy analizować i dopatrywać się możliwych błędów i manipulacji, a tym bardziej interwencji agenturalnych w tym, co dla nas święte. Moje wykluczenie z wszelkich podejrzeń Kard. Saraha, propagującego liturgię łacińską, jest jednak uzasadnione jego posłuszeństwem wobec Papieża i kolegium kardynalskiego. Wykluczenie z wszelkich podejrzeń „twardego rdzenia” Bractwa św. Piusa X przez moich znajomych jest motywowane raczej lojalnością wobec wspólnoty i przekonaniem o jej nieomylności równej papieskiej (bo prawdziwy Papież może tylko praktykować liturgię łacińską i odrzucić całkiem Vaticanum Secundum). Łączy się to z nauczaniem misjonarzy Bractwa delegowanych do Polski, być może związanych z frakcją Bp Williamsona wydalonego z Bractwa za antysemickie prowokacje, nauczaniem niestety w dużej mierze zmanipulowanym (np. zmanipulowana do niemożliwości afera tzw. „porwania Siostry Łucji” zdemaskowana przez betacoola w dyskusji, co utrwaliłem w moim tekście http://magazynier.szkolanawigatorow.pl/zniszczyc-porozumienie-miedzy-bractwem-piusa-x-a-papiezem-czyli-dlaczego-gospodarz-zbanowa-p-adriana-lenza), godzącym tym sposobem nawet w św. Jana Pawła II i Kard. Wyszyńskiego. Przy czym moi znajomi wierzą w świętość tych dwu książąt polskiego Kościoła, ale nie przyjmują niektórych zmian wprowadzonych przez nich typu nowy Kodeks prawa kanonicznego, czy utrwalenie liturgii posoborowej.

Porządek i determinizm jako kolejne pragnienia duszy tradycjonalistycznej wynikają wprost z pragnienia czystości wspólnoty. I o nich krótko. Obydwie dotyczą skuteczności najbliższej wspólnoty, skuteczności religijnej, czyli chodzi tu o niezawodne działanie sakramentów, i politycznej, czyli o skuteczność propagandową. Ortodoksja zapewnia porządek. Nie wątpię. Oczywiście utrzymanie porządku wymaga wysiłku umysłu i woli, ale w sumie ma prowadzić, a nawet prowadzi do efektywności modlitwy, sakramentów i działań zewnętrznych. Ja się z tym zgadzam. Tak działa łaska, z którą współpracują umysły i wola wierzących.

Jednak pojawia się tu również u niektórych moich znajomych pragnienie deterministycznej efektywności, pewnego perfekcjonizmu: raz uruchomiony mechanizm niech działa niezawodnie w wymiarze i moralnym i zewnętrznym, politycznym. Trzeba go czasem popchnąć. Ale tylko trochę. Tę mechanikę zapewnia wierność tradycji. Właśnie mechanikę. Z podejściem mechanicznym i deterministycznym nie zgadzam się. Z wielu powodów przyjmuję, iż dramatyzm relacji, napięcia, niepewność, wahania, niechciane przypadki, stwarzają ogromną przestrzeń dla duchowej walki, dla intensywnej, wręcz dramatycznej aktywności umysłu i woli. Takie są moje własne doświadczenia w społecznej działalności. Moje doświadczenia przekonują mnie o nadrzędnej roli umysłu (porządku poznania) i wolnej woli (dynamiki i porządku czynu), nadrzędnej wobec determinizmu, który pozostaje naturalnym tylko dla świata materialnego. Dlatego przyjmuję, iż Franciszek przy całym swoim niepełnym docenieniu tradycji, jest skutecznym narzędziem w ręku Boga, w jego imieniu tworzącym warunki potrzebne dla zaistnienie dobra w Kościele. Jest skutecznym narzędziem z racji wysiłku i wewnętrznej walki którą podejmuje, a która sprawia iż jego decyzje przerastają jego braki.

Dla "imperialnej" i "cesarskiej" agentury te nasze preferencje są oczywiste. Nie darmo od wieków wydaje grubą kasę na utrzymanie i dyscyplinowanie kabalistów/hermetyków/astrologów/alchemików/profilerów.

(Jeśli podoba, proszę o plus. Zaraz pod tekstem na niebieskim polu jest "daj plusa". Plus jest ważniejszy niż klikalność.)

Appendix - Komentarze O. Mniszyska i nie tylko:

O Mniszysko: Za Alpami papieskiego Rzymu, rozwija się niemiecka droga synodalna, która rości sobie prawo, do bycia jedynym autentycznym depozytariuszem soboru watykańskiego II.

W przypadku jej sukcesu i sukcesu tradsów z czym Rzym zostanie?

To nie jest li tylko burza w szklance wody o to, jak często i dlaczego odprawiać mszę św. według mszału Piusa V i akademicka dyskusja o to, czy sobór watykański II został zrealizowany.

Co to oznacza w praktyce? Ano to, że formuje się nowy, kompletny i odrębny obrządek. A tam gdzie pojawia się nowy obrządek i związany z nią ryt, musi pojawić się i hierarchia ze swoim kodeksem prawa kanonicznego, która będzie strzegła czystości i zwartości nowego porządku, czyli, że wraz hierarchią powinien pojawić się nowy autonomiczny Kościół mówiąc krótko patriarchat.

Idźmy dalej. Jak ma nazywać się ten nowy patriarcha, który chce strzec starego i według tradycjonalistów lepszego rytu? Rzymski? Myślę, że każdy rozumie, że nie mogą istnieć dwa patriarchaty, które czują się dziedzicami i kustoszami tradycji św. Piotra.

Myślę, że to dlatego papież Franciszek włączył ręczne hamowanie, nawet jeśliby, doprowadziłoby to do wstrząsów pasażerów siedzących w pojeździe. Papież zrozumiał mechanizm finezyjnej i podstępnej gry.

Wbrew pozorom sprawa toczy się o rzecz najważniejszą: Kto jest prawowitym dziedzicem i kustoszem sukcesji ciągnącej się od samego św. Piotra.

Myślę, że w tym świetle ostatnie motu proprio papieża w formie listu apostolskiego jawi się od zupełnie zaskakującej strony.

Moje pytanie do O. Mniszyska: Ale w takim razie wydaje mi się, bo pewności nie mam, że najlepszym rozwiązaniem byłby monopol na liturgię św. Piusa V. Motu proprio zdaje się idzie w tym kierunku, ale jakoś tak delikatnie. Czy chodzi o to, że jest wielu duchownych niechętnych liturgii św. Piusa V i łacinie w Kościele? 

Owszem, bez ironii, Kościół tak się rozwinął że praktycznie lingua franca nie jest potrzebna. Tłumaczy wśród wierzących jest na pęczki. Bogu dzięki. Ale łacina wciąż jest potrzebna do studiowania Ojców Kościoła i scholastyki i starożytnej historii.

Odpowiedź O. Mniszyska: Motu proprio idzie delikatnie, bo nie chce wywoływać silniejszych niż to konieczne, tąpnięć w Kościele. Obecnie jest dokładnie tak, jak opisuje to Coryllus w starej odsłonie swego bloga.

Z lewej strony burty statku jest niemiecka droga synodalna. Z prawej strony burty statku jest szykujący się patriarchat, który uważa się za jedynego prawowitego spadkobiercę mszału Piusa V. Jeśli po ludzku papieski Rzym przegra obie te bitwy, to czego spadkobiercą się jawi?

Wbrew pozorom jesteśmy świadkami frontalnego ataku na dziedzictwo św. Piotra, na papieski Rzym. Papież zaczyna - według mnie - od gaszenia pożaru tam, gdzie jest najłatwiej licząc na formalne deklaracje tradsów. Zobaczymy teraz, na ile są one rzeczywiste a na ile zmyłką.

Proszę zauważyć, że zarówno św. Jan Paweł II jak i Benedyk XVI nie chcieli zgodzić się na wyświęcenie biskupa dla tzw. zwolenników starego rytu. Doskonale wiedzieli, czym to się może skończyć. Od tego zaczęła się schizma z lefebrystami. Papież Franciszek ma odwagę - jak w pokerze - powiedzieć: "Sprawdzam" i podporządkowuje cały ruch tzw. miłośników starego mszału, zwyczajnej hierarchii Kościoła Katolickiego.

Zobaczymy, co z tego wyjdzie.

Dla mnie osobiście pozostaje wiara, że to Jezus Chrystus jest Panem swojego Kościoła i pisze prosto w krzywych liniach historii.

https://www.ekai.pl/francuski-biskup-ludzie-bez-skrupulow-wykorzystali-motu-proprio-benedykta-xvi/

Bp Batut: ludzie bez skrupułów wykorzystali Motu Proprio Benedykta XVI

Były proboszcz paryskiej parafii, w którem Mszę świętą sprawowano zarówno w rycie przedsoborowym, jak i posoborowym, bp Jean-Pierre Batut, ordynariusz diecezji Blois, przyznaje, że Motu proprio papieża Franciszka w sprawie Mszy trydenckiej jest „surowe”, ale konieczne. Jego zdaniem, było zbyt wiele ekscesów. Hierarcha udzielił wywiadu Guillaume Poli z portalu tygodnika katolickiego „Famille chrétienne”.

FC: Jak Ksiądz Biskup odpowie tym, którzy uważają, że motu proprio Franciszka tylko i wyłącznie podważa nadzwyczajną formę Mszy świętej?

– Motu proprio nie zakazuje sprawowania nadzwyczajnej formy. Jest to nadal możliwe pod pewnymi warunkami, które z pewnością są bardziej rygorystyczne. Jaki sygnał wysyła Franciszek? Uważa on, że przywiązanie do formy nadzwyczajnej nie powinno przeszkadzać w odkrywaniu bogactwa posoborowej liturgii Kościoła. Obowiązkiem wiernych jest to, aby z miłości do Kościoła pozostali otwarci na to odkrycie, nawet jeśli nadal uczestniczą we Mszach św. w formie nadzwyczajnej.

FC: Czy rozumie Ksiądz Biskup obelżywe reakcje środowisk tradycjonalistycznych?

– To prawda, że ten tekst może wydawać się surowy, ponieważ jest wezwaniem do posłuszeństwa. Ale jest to posłuszeństwo, które odwołuje się do inteligencji. Musimy spróbować zrozumieć głębokie powody tej decyzji. Franciszek z powagą przyjmuje do wiadomości niepowodzenie Benedykta XVI. Sądził on, że jego Motu proprio pomoże z czasem uzyskać akceptację dla liturgicznego bogactwa Vaticanum II. Ale niestety nie zawsze tak było.

FC: Jak to?

– Motu proprio Franciszka zostało wydane po szerokich konsultacjach z biskupami z całego świata. W pewnej liczbie przypadków odnotowano znaczące działania nieprawidłowe. Oczywiście nie jest tak w każdej diecezji na świecie (i nie w mojej, na przykład). Jednak w wielu miejscach zdarzały się przypadki przekraczania ciągłych białych linii. Wywołało to prawdziwe „zaniepokojenie” ze strony papieża.

FC: Jakie białe linie?

– To, co niepokoi papieża Franciszka, to wszystkie ekscesy, które są sprzeczne z Motu proprio jego poprzednika. Pierwszym przekroczeniem jest stawianie obu form rytu rzymskiego na tym samym poziomie, tak jakby forma nadzwyczajna była tylko w jakiś sposób formą zwyczajną „bis”. Forma nadzwyczajna nie może stać się formą zwyczajną dla tych, którzy ją wybierają. Stoi to w sprzeczności ze stwierdzeniem Benedykta XVI, że obecny Mszał Rzymski jest zwyczajną formą modlitwy Kościoła. Drugie przekroczenie nie jest wspomniane w dokumencie Papieża, ale zdarza się często we Francji i bez wątpienia w innych krajach. Od Mszy św. w formie nadzwyczajnej przeszliśmy do wszystkiego innego: brewiarza, sakramentów, katechizmu itd. Elementy te zostały „przemycone” wraz z formą nadzwyczajną.

Ostatnie przekroczenie jest najpoważniejsze. Polega ono na zachowaniu się tak, jakby sam Sobór Watykański II – z którego wyłoniła się Msza Pawła VI – został zdyskwalifikowany. Niektóre środowiska błędnie zrozumiały, że forma zwyczajna jest formą liturgiczną drugiej kategorii, podrzędną Mszą świętą… Ludzie bez skrupułów wykorzystali Motu proprio Benedykta XVI. Osoby te (które często nawet nie czytały dokumentów soboru) powiedziały w istocie: „Rzym już ustąpił w sprawie Mszy św., więc wkrótce Rzym wycofa się także w sprawie Soboru Watykańskiego II… My jedynie antycypujemy wyrzeczenie się Soboru przez Rzym i wyrzucamy go do kosza”.

FC: Jednakże Papież uznaje, że niektórzy celebrują formę zwyczajną dość swobodnie, sprzecznie z literą Soboru?

– Franciszek powtarza istotnie, że obowiązująca forma liturgiczna nie może być modyfikowana według uznania celebransa. Mówi, że trzeba trzymać się tego, czego wymagają rubryki, aby wydobyć całą głębię duchową i teologiczną. Innymi słowy, to, że Franciszek ma tak zdecydowane stanowisko w sprawie formy nadzwyczajnej, nie oznacza, że popiera ekscentryczne interpretacje formy zwyczajnej.

FC: Czy to oznacza, że te dwie formy już nigdy nie będą mogły się wzajemnie ubogacać?

– Jest to delikatna kwestia. Benedykt XVI mówił o wzajemnym ożywianiu się tych dwóch form. Nie opowiadał się jednak za mieszaniem form, ale stawiał na uspokojenie w dłuższej perspektywie. Stanowisko papieża Franciszka jest dziś inne. Chce on wyjaśnić, że Msza Pawła VI jest faktem tradycji, a nie czymś, co powstało w sposób niejednolity w dziejach liturgii. Oznacza to, że Msza Pawła VI jest zakorzeniona w najbardziej autentycznej Tradycji: iluzoryczne jest zatem zachowanie, jak gdybyśmy musieli czerpać z uprzedniej formy, aby poprawić rzekome błędy lub braki obecnego porządku liturgicznego. Tradycji należy zaufać. Papież słusznie cytuje pierwszą modlitwę eucharystyczną, która należy do liturgicznego skarbu Kościoła. Kanon Rzymski – wychwalany już przez Sobór Trydencki – jest jak perła liturgii Mszy św. widziana w jej ciągłości.

FC: Jak wspomina Ksiądz Biskup doświadczenia jako proboszcza „birytualnej” parafii św. Eugeniusza i św. Cecylii w Paryżu?

– W tej paryskiej parafii praktykujemy obie formy. Pozwoliło to ludziom kuszonym integryzmem pojednać się z Kościołem powszechnym. Z głęboką szczerością zrozumieli, że nie powinni się od niego oddzielać. Ale miałem też do czynienia z ludźmi, którzy uważali, że w ich parafii forma zwyczajna nie ma prawa obywatelstwa! Czasami musiałem walczyć o dopuszczenie celebracji w formie zwyczajnej… Kiedy zaprosiłem arcybiskupa Paryża, kilku parafian zniknęłoby, gdyby celebrował on w formie zwyczajnej. Dla tych nielicznych osób jedyną słuszną formą była forma nadzwyczajna.

FC: Czy te sytuacje są nie do przyjęcia dla Franciszka?

– Tak. Minimum, jakiego musimy wymagać od tych, którzy przywiązani są do formy nadzwyczajnej, to uznanie prawowitości formy zwyczajnej. Musi to znaleźć odzwierciedlenie w akceptacji przez kapłanów celebracji w formie zwyczajnej. Nie do przyjęcia jest sytuacja, w której niektóre wspólnoty, pod pretekstem, że ich „charyzmatem” jest celebrowanie w formie nadzwyczajnej, kategorycznie odmawiają celebrowania w formie zwyczajnej. Dotyczy to również Mszy św. krzyżma wokół biskupa. Ten punkt nie podlega dyskusji. Pamiętam, że kilka lat temu odmówiłem z tego powodu wyświęcenia diakona. Nie miałem nic przeciwko celebrowaniu w formie nadzwyczajnej. Ale kiedy zapytałem tego przyszłego diakona o jego gotowość do odprawiania w formie zwyczajnej, na przykład z powodu pilnej potrzeby duszpasterskiej, odpowiedział, że jest to dla niego niemożliwe.

FC: Jak można pedagogicznie wyjaśnić tę decyzję Papieża tym, którzy czują się zdradzeni lub opuszczeni?

– Szczerze współczuję wszystkim ojcom opatom wspólnot tradycyjnych, których znam i którzy kochają Kościół. Będą musieli sprawić, by niektórzy z ich wiernych posłuchali rozumu i wzięli się do roboty. Jest to zadanie trudne, ale konieczne, bo dotyczy wiary w Kościół. Główna lekcja, jaką można wyciągnąć z tego Motu proprio, jest taka, że moim zdaniem nie mamy prawa pozwolić nikomu wierzyć, iż Kościół mógłby pewnego dnia wycofać się z Vaticanum II, który jest soborem powszechnym, i z reformy liturgicznej, która z niego wynika. Ta idea jest ułudą, sprzeczną z ruchem Tradycji, do której ci ludzie sądzą, iż są przywiązani.

Rozmawiał Guillaume Poli, „Famille chrétienne”.

---

tagi: franciszek  jpii  dusza tradycjonalistyczna  traditionis custode  wyszyński  profilerstwo 

	Magazynier
	24 lipca 2021 13:35

37     1885    15 zaloguj sie by polubić