… kilka uwag na marginesie przemówienia św. Jana Pawła II do przedstawicieli polskich uniwersytetów (KUL, 09.06.1987). I nie tylko de academia rzecz jasna.

Pełny tekst przemówienia, a nawet całe nagranie znajdziecie państwo pod tym linkiem https://www.kul.pl/art_75285.html. Drugie przemówienie do pracowników KUL https://www.kul.pl/art_75284.html . To pierwsze zostało nazwane „Przemówieniem Ojca Świętego do świata nauki”. Ja jednak rozszerzam go zastępując „świat nauki” „przedstawicielami polskiej akademii”. Albowiem wówczas i dziś akademia to nie tylko świat nauki. A więc jaki jeszcze świat przyczaił się w uniwersytecie? O tym za chwilę.

Najpierw co to jest uniwersytet według Jana Pawła II i czym uniwersytet nie jest. A więc według niego uniwersytet to wyjątkowa wspólnota, „w której spotykają się uczeni i uczniowie, profesorowie i studenci, przedstawiciele różnych pokoleń, zespoleni wspólnym celem i wspólnym zadaniem.” A „jest to zadanie pierwszorzędnej wagi w życiu człowieka, a także w życiu społeczeństwa - narodu i państwa.” Osoba, wspólnota, naród, państwo i uniwersytet – te sprawy są JPII naczyniami połączonymi.

Zatem przemówienie niejakiego Jażdżewskiego, zatytułowane „Skok w nowoczesność”, wygłoszone na Uniwersytecie Warszawskim, 3 maja roku pamiętnego, było częścią słowotoku, który miał, tak jak książka Maxima culpa, unieważnić świadectwo Papieża Polaka. Skok w nowoczesność okazał się jednak skokiem w betonowy rynsztok. Betonowym dnem, o który lewica rozbiła swoją łepetynę, okazał się jej lord protektor we własnej osobie. Nauczanie Papieża zostało unieważnione, ale tylko we łbach staliniątek. Lecz zwrócmy uwagę na miejsce wygłoszenia tej mowy. Było ono nieprzypadkowe. Okazało się więc, że obok świata nauki, która na szczęście wciąż ma swój poziom, a z której to nauki uniwersytet czerpie tytuł do swojej misji i swoich dochodów, jest jeszcze świat niejawny sterowany przez książąta tego świata, dla których uniwersytet, jest tylko wydmuszką, tubą do uwodzenia maluczkich. Państwo zaś może być tylko pruskie, względnie moskiewskie. Państwo polskie być nie może.

Ojciec Święty mówi dalej: „Wiemy, że był Ktoś, kto powiedział: Poznacie prawdę, a prawda uczyni was wolnymi (por. J 8,32). W okresie Kongresu Eucharystycznego w Polsce, którego jestem gościem i uczestnikiem, te słowa Chrystusa odżywają ze szczególną mocą właśnie tu, w auli uniwersyteckiej, w kontekście spotkania z polskim światem nauki. Odżywają, a zarazem znajdują swe naturalne dopełnienie w słowach świętego Pawła: Prawdę czyńcie w miłości (por. Ef 4,15).” Prawda bowiem i dobro to dwa źródła ludzkiej wspólnoty. Ale rozważając powołanie uniwersytetu „jest rzeczą nieodzowną sięganie do "początku", do arché.” Dla czytelników SN jest jasnym, że arche to nie tylko początek, to również władza. Nie podważa to znaczenia które Ojciec Święty ma na myśli. To co jest na początku, jest fundamentem, decyduje zatem o teraźniejszości, sprawuje nad nią duchową władzę. Władza duchowa oznacza również władzę stanowienia porządku, a więc władzę nad życiem publicznym.

Papież mówi dalej o trosce o przyszłość uniwersytetu brzmiącej w głosach ludzi nauki. Wskazuje im, czym jest przyszłość akademii. „Mamy wielu bardzo zdolnych młodych ludzi, nie brak talentów w pokoleniu współczesnych studentów, młodych pracowników nauki, którzy zaludniają nasze uczelnie akademickie! Czy mają wszystkie warunki potrzebne do tego, aby ich studia przynosiły pełny owoc? Tu, na ziemi ojczystej? Pytanie to dotyczy teraźniejszości, wyposażenia uniwersyteckich warsztatów pracy, kontaktów z ośrodkami przodującymi w nauce światowej. Pytanie to dotyczy również przyszłości. Jakie są perspektywy tego pokolenia? Perspektywy pracy - ten problem istnieje również w wielu krajach europejskiego Zachodu. Perspektywy życia, przede wszystkim mieszkania! Dachu nad głową dla młodych małżeństw i rodzin.”

Ojciec Święty trafił w dziesiątkę. Po magisterce dostałem propozycję zatrudnienia jako asystent anglista. Innej pracy sobie nie wyobrażałem. Pchałem się tam. Ożeniłem się. Pracę miałem ale nie miałem mieszkania. Najpierw wynajmowaliśmy. Gdy skończył się prezent ślubny, zamieszkaliśmy w hotelu asystenta. Te kazamaty trwały długie lata. Mieszkaliśmy na poddaszu. Na dole była ruchliwa ulica. Latem spaliny nie pozwalały na otwieranie okien. Sufit zionął żarem. Moja żona rozchorowała się. Jej dolegliwości nie przeszły całkowicie. Trwają do tej pory. Dzieci nie mamy. Napisałem pracę doktorską po angielsku. Po kilkunastu latach napisałem książkę habilitacyjną w tymże języku. Były najpierw ogromne problemy z wydaniem tej książki. Coś było nie tak z moim światopoglądem. Za dużo cytatów z O. Krąpca i św. Tomasza z Akwinu. Wydałem ją. Ale do kolokwium mnie nie dopuszczono. Wszystkie recenzje były pozytywne. Były albowiem uwagi krytyczne recenzentów dotyczące błędów językowych i światopoglądu. Był to pretekst do niedopuszczenia mnie do obrony. Mogłem się procesować, ale za duże było ryzyko porażki. W końcu władze uczelni uznały, że można mnie wywalić z nawet z naruszeniem prawa. Miałem ochronę jako członek komisji związku zawodowego, ochronę, którą uczelnia zignorowała – bezkarnie. Co do pracy naukowej, zajmowałem się głównie scholastyczną teorią metafory (analogia entis, analogia bytowa/metafizyczna i metaforyczna) i metaforą w poezji. Znalazłem tylko dwu profesorów filozofii zresztą z Kulu zainteresowanych metaforą bytową i jednego językoznawcę zainteresowanego metaforą, ale zupełnie od innej strony.

Gdzież ach gdzież ta akademia?!

Pozwałem rektora przed sąd pracy. Pani sędzia przedłużała procedury do niemożliwości, jakby była w zmowie z rektorem. Pewien pracodawca był już gotów mnie zatrudnić, ale gdy się dowiedział, że procesuję się, wycofał ofertę. Oddalająca się rozprawa groziła przedłużeniem bezrobocia. Jakąś pracę z marnym dochodem zacząłem dopiero po kilku miesiącach. Normalna praca była poza zasięgiem. Rektor wiedział, że przekroczył prawo i jednocześnie, że sąd pracy sprzyja mu. Zaproponował ugodę. Zgodziłem się z powodu potrzeby znalezienia nowej, stałej pracy.

Przepraszam jeśli przesadzę, ale śmiem twierdzić, że niewielu słuchaczy rzeczonego przemówienia Ojca Świętego przejęło się sytuacją mieszkaniową młodych pracowników uczelni. Próbowałem uprosić u rektora interwencję w ratuszy i zarekomendowanie mnie jako pracownika niezbędnego dla uczelni. Powiedziałem, że mam propozycje z innych uczelni. Usłyszałem, że nikt mnie nie zatrzymuje. Nie chciałem. Za bardzo byłem związany z ludźmi i perspektywami, które jakoby się przed nami otwierały. Jedyną osobą, która przejęła się moją sytuacją mieszkaniową był mój pierwszy szef, pierwszy dyrektor mojego instytutu. Ale po kilku latach zmarł. Dopiero po kilkunastu latach, za AWS, dostałem poparcie ze strony dyrektora kolegium języków obcych, wykorzystałem możliwość wykupienia mieszkania za 20% ceny rynkowej i zamieniłem się na mieszkania, po długich poszukiwaniach, z pewną panią, wdową, która chciała mniejszego mieszkania. Powiecie mili państwo, że skarżę się. Owszem, wolno mi. Że chęć odwetu przeze mnie przemawia. Do tego się nie przyznaję. Owszem, pracę z perspektywą godziwego zarobku i aż do emerytury mam dopiero teraz. Ale nie chcę pracować na uczelni, gdzie poprawność polityczna i poprawność pro-niemiecka jest przymusem. Niestety, mimo iż wszędzie wciąż są ciekawi autorzy akademiccy, władze wielu uniwersytetów okazują gotowość rozbijania polskich interesów. 

Jan Paweł II powiedział dalej: „Uniwersytet z natury swojej służy przyszłości człowieka i narodu. Jego zadaniem jest stale wywoływać sprawę tej przyszłości w świadomości społecznej. Wywoływać w sposób niestrudzony, nieustępliwy. Mamy tylu młodych, obiecujących ludzi. Nie możemy dopuścić do tego, aby nie widzieli dla siebie przyszłości we własnej Ojczyźnie. Więc – jako również syn tej Ojczyzny – odważam się wyrazić pogląd, że trzeba przemyśleć wiele spraw życia społecznego, struktur, organizacji pracy, aż do samych założeń współczesnego organizmu państwowego, pod kątem przyszłości młodego pokolenia na ziemi polskiej. Uniwersytety, uczelnie, nie mogą odsunąć się od potrzeby dawania świadectwa w tej dziedzinie istotnej i podstawowej dla samego bytu Polski.”

Znowu 100/100. Cóż to mogą być założenia współczesnego organizmu państwowego? Czy to możliwe, że chodziło mu o doktrynę? Doktrynę, w której jest ujęta przyszłość państwa i narodu. No ale przecież … "współczesny organizm państwowy" jak najbardziej myśli o przyszłości, przede wszystkim o przyszłości młodego pokolenia wychodzącego z rodzin urzędników państwowych. To oni tu znajdują przyjazny grajdołek. Powiecie państwo, że zazdrość przeze mnie przemawia. Być może, ale jeśli tak, to nieświadomie. Jakiś uraz mam, ale z drugiej strony nie chciałbym być w ich skórze, gdy odezwie się sumienie, lub gdy staną przed sądem historii, lub sądem ostatecznym. Bardzo niełatwa jest ich sytuacja moralna, i starych i młodych: żyć na pasku „złotej kaczki” kwaczącej raz po niemiecku a raz po rosyjsku, kosztem milionów mówiących tym samym językiem, wysyłanych na zmywak do Amsterdamu. No ale cóż, jaka „doktryna”, tacy urzędnicy państwowi.

I cóż tu powiedzieć na koniec? Chyba tylko to jedno. Ojcze Święty, ty już wiesz, że Rzeczpospolita coraz bardziej staje się ugorem, jeśli nie stajnią Augiasza. Im dalej w przyszłość, tym więcej roboty. Bez twojej modlitwy nie poradzimy sobie.

---

tagi: akademia  kul  św. jan paweł ii  przyszłość  doktryna państwa  mieszkania  młodzi pracownicy  jażdżewski  skok w nowoczesność  maxima culpa 

	Magazynier
	20 października 2024 21:37

17     1011    12 zaloguj sie by polubić