Dzisiejsze przemówienie p. Zełeńskiego:

https://youtu.be/1Q7haFWRKWU

Chapeau bas! Ukraina niezłomna. 

Miałem zamilknąć. Ale wybaczcie, jestem nałogowcem pisania. To mój sposób na odreagowanie i pomniejszenie napięcia.

Więc, co ja widziałem? Widziałem moskiewski przepych i rosyjską/moskiewską biedę, również ukraińską. Z bliska, na żywo, kilka, może kilkanaście razy. Te obrazy na zawsze wryły się w moją pamięć. Ostatni raz byłem tam, w Moskwie w 1988 roku. Pieriestrojka. Głasnost. Ściema. Tak jak pisał św. p. Włodzimierz Bukowski, autor słynnej książki Proces moskiewski, w której opisał swoją misję w Moskwie, na kremlu i skanowanie kremlowskiego archiwum, w tym dokumentów obciążających gen. Jaruzelskiego. Bukowski zawsze podkreślał, że pieriestrojka była scenografią ustawioną na potrzeby wynegocjowania przez Moskwę nowych kredytów z zachodu. Bukowskiego wielce szanuję, umysł oddany stanowczej konsekwentności. Wszystkie obrazy z moich podróży do Rosji zapamiętałem bardzo dobrze, ponieważ były tłem dla tragedii mojej rosyjskiej rodziny.

Moja mama jest rodzoną Moskwiczanką. Mój tata jest Polakiem, wygnańcem z Kresów litewskich. Domyślacie się więc skali tego mezaliansu, z którego ja się narodziłem. Tata studiował rusycystykę na UW. Dostał stypendium w Moskwie. Tam poznał moją mamę.

Jaką rodzinną tragedię mam na myśli? Mianowicie taką. Na przestrzeni kilkunastu lat, od pieriestrojki do końca zeszłego stulecia wszyscy mężczyźni, mój dziadek, dziadek-wujek, dwaj wujkowie odeszli z tego świata. Dwaj wujkowie zostali zabici. Mój dziadek zmarł na zapelenie płuc w szpitalu, facet który nigdy nie chorował, do lekarzy chodził tylko na badania okresowe, ani razu do dentysty, miał żelazne zdrowie, kozak syberyjski. W szpitalu, gdy miał gorszy dzień, bił się z pielęgniarzami. Miał już demencję i miewał stany agresywne. Pięlęgniarze, wszak nie wymoczki, nie zawsze potrafili sobie z nim poradzić. No więc moja mama ma swoje domysły na temat jego śmierci. Podzielam je, ale nic nie dało się udowodnić. Jeden wuj, kuzyn mamy, narkoman, wyszedł onegdaj z domu i nie wrócił. Durgi, jego brat, został utopiony w jakiejś kałuży błota, gdzieś na skraju osiedla. Chyba za długi, handlował wódką. Bardzo kochany, ale alkoholik. Spędziłem z nim całą godzinę przy pewnej okazji debatując na temat czy ja go szanuję. Jego syn wsiąknął w świat kryminalny. Zniknął z horyzontu. Pisał tylko jakieś dziwne listy z łagru. Ciocia-babcia nie odpowiadała na nie. Ojciec obu wujków zmarł na raka, podobnie ich mama, i siostra, zamężna, ale jej małżeństwo się rozpadło. Zdaje się że tylko jej syn miał więcej szczęścia i jego ojciec pomógł mu wykształcić i zdobyć jakąś porządniejszą robotę, ale szczegółów nie znam.

Babcia od strony mamy została przez nią w końcu zbarana do Polski. Rosja to nie jest kraj dla ludzi leciwych z problemami zdrowotnymi. Została tylko brat mamy, jego żona i syn. Kontakt się z nimi urwał. Telefon przestał odpowiadać. Mama w trakcie jakiegoś ostatniego swojego pobytu słyszała coś o możliwej ich przeprowadzce.

Przepych, o którym wspomniałem na początku, miał i ma głównie charakter propagandowy. W 88 r. widziałem kika wystaw malarstwa, monastery, cerkwie, dwie sztuki teatralne na kanwie opowiadań Bułhakowa, i szereg prywatnych eventów na tzw. Arbacie. Pomnika Okudżawy jeszcze nie było. Oczwiście Wysocki był wtedy eksportowym towarem, ale czegoś nie znalazłem wtedy jakiegoś szołbizensu na kanwie jego tekstów. Poza tym szczury w piwnicach sklepów. Przemoc po zmroku. Brat mamy, mój kochany wuj, mój nauczyciel rysunku i akwareli, doznał poważengo urazu ręki, bodajże złamali mu. Chcieli zabrać od niego dokumenty. Jeden szczur gapił sią na mnie wprost z piwnicznego wlotu jakiegoś sklepu mięsnego. Metro jeździło tak jak dawniej. I nic poza tym. 

Aha, nie, przepraszam. Było coś jeszcze i nadal jest. Kościół św. Ludwika na przeciw molocha kagiebeckiej Łubianki. Klasycystyczny malutki budyneczek przytłoczony ogromem aparatu inwigialacji, państwowej przemocy, wywiadu, propagandu i czego tam jeszcze nie. Na Mszy Świętej bywałem tam b. często, co drugi, co trzeci dzień. Stary Ksiądz. Nie pamiętam jego nazwiska. Kościelny, Polak, rówieśnik Księdza. Bywałem zawsze wieczorem. Widziałem jego zmęczenie po całym dniu. Zagadałem go kiedyś, po polsku, rzecz jasna: "Ciężką miał pan dzisiaj robotę?". Odpowiedział: "To Bóg miał dzisiaj ciężką robotę. Natrudził się."

Innym wcześniejszym razem, już jako nastolatek, odwiedzając swoją moskiewską rodzinę, wybrałem się z mamą i jej szwagierką na plażę nad błotnistą, brozową jak Mississippi, rzeką Moskwą. Owszem jako dzielny młodzieniec zanużyłem się w niej kilka razy. Potem pojawili się młodzi żołnierze na tej plaży. W zasadzie pryszczate małolaty. Większość z nich nawalnona i naćpana. Kilku trzeźwych, jako czujki. Miałem ochotę zwiewać stamtąd natychmiast. Pietra miałem nieziemskiego. Jako honorowy polski małolat, dziecko wolnomyślicieli zasłuchanych w radio Wolną Europa i radio Swaboda, wnuk żołnierza AK, wyobrażałem sobie, jak te stworzenia dostawiają się do mnie, jak się im stawiam i jak dostaję manto. Na szczęście chudzi, niedożywieni, ledwo-pełnoletni bojcy zajęci byli swoimi jakimiś sporami i porachunkami. Na szczęście do rękoczynu nie doszło. Czujkowi interweniowali. Na szczęście to było jedyne moje zbliżenie do sławnej, moskiewskiej przemocy.  

Byłem też na Ukrainie, w Czerkasach, razem z mamą i jej studentkami na tzw. praktyce studenckiej. Bieda rzecz jasna większa niż w Moskwie. Praktyka polegała na zbieraniu w tropikalnym upale patisonów na "bezkresnym" kołchoźnym polu. Oczywiście, pole było okolone sadami jabłkowymi i brzoskwiniowymi, niekończącymi się. Były też bezkresy kukurydzy. Jechaliśmy na właściwe pole przegrzanym kołchoźnym autobusem ze 40 minut. Dziwię się, że żadna z panien Polek nie dostała udaru słonecznego. Chyba jakaś zasłabła. Widziałem też dzień w dzień pracowników kołchozu, ludzi zaniedbanych, pozostawionych na pastwę niedostatku, radzących sobie, jak się da. Mężczyźni przeważnie chudzi, żylaści, niektórzy schorowani. Kobiety przy kości, zaniedbane, źle ubrane.  

Potem mieliśmy "oddych" w jakimś ośrodku nad fantastycznym Dnieprem. Dziewczyny oczywiście przywiozły jeansy i magnetofony na handel. Wymieniały na złote ozdoby. Bardzo sympatyczna, drobna przewodniczka naszej grupy, okazała się oczywiście oficerem KGB i nie omieszkała zgłosić mamie, iż nielegalny proceder został zauważony, artefakty przejęte. Oznaczało to zagrożenie aresztem dla przemytniczek. Jakoś to załagodzono. Ktoś musiał dostać w łapę. 

Byłem też w Charkowie, w 1990 roku, z naszym tutejszym lokalnym teatrem amatorskim. Program w opaciu o Pieśń nad pieśniami i teksty św. Wojtyły. Wymiana między studentami teologii a studentami z Charkowa, którzy też mieli swój teatr amatorski pod kierunkiem profesjonalnego reżysera. Byliśmy w Kijowie, Charkowie, we Lwowie tylko na dworcu. Bieda większa jeszcze niż w 1988 r. Dwa lata potem Charkowianie przyjechali do Polski z "Samobójcą" współczesnego autora rosyjskiego. Nasz reżyser, aktor opolskiego teatru i student teologii, zabarał ich do Częstochowy. Reżyser z Charkowa mówi: "Zazdroszczę wam tej nowej Polski. U nas nawet dzieci są wściekłe."

To było to, co widziałem. Teraz, co widzę. Tak jak na wszystkich, Zełeński zrobił na mnie wrażenie całą swoją postawą, wszystkimi swoimi przemówieniami. Determinacja Ukraińców jeszcze większe wrażenie. Zełeński zdumiał mnie już na samym początku tej wojny, gdy usłyszałem jedno ze jego pierwszych wystąpnień w wojskowym tiszercie khaki. Zauważyliście, mili państwo? Mówił wtedy o gwarancjach. W imieniu całej Ukrainy apelował o gwarancje dla niej, dla siebie, dla swojej rodziny, która została wybrana przez Moskwę na wroga nr 2. Oczywiście on na wroga nr 1. I pytał się wprost, jakie państwa udzielą nam gwarancji? Zatkało mnie. Pytał właśnie o gwarancje.

Zełeński jest b. dobrze przygotowany do zadania, które teraz wykonuje. Zadanie karkołomne. Przygotowanie adekwatne. 

Oglądałem też kilka angielskich i australijskich dokumentów na temat walczących Ukraińców. W tym nielegalnych ochotników, na profesjonalnym militarnym poziomie, np. zestrzeliwujących drony za pomocą emitera fal, na bazie rkmu, fal zakłócających wewnętrzny program dronów. Moją uwagę przykuł spokój tych ludzi i determinacja. Taka sama jak determinacja Zełeńskiego. Oni nie popuszczą. Na szali stawiają cenę swego życia i śmierci. Warunki życia na Ukrainie coraz gorsze. Armia czerwona dosłownie wraz z pociskami i rakietami zrzuca na Ukrainę coraz większy, coraz bardziej niebezpieczny, nieznośny bardak. 

Gra toczy się oczywiście o niepodległość. Niepodległość jednak nie jest tu tylko porywem serca, nieokreślonym uczuciem. Oznacza szansę lepszego, normalniejszego życia na Ukrainie. Ukraińcy, w tym Zełeński, zobaczyli szansę na inne życie, przede wszystkim na nowe zyski, szansę merkantylną. Sądzę, że są pośród nich tacy, którzy marzą o odnowieniu merkantylnej potęgi Kijowa, stolicy świata rusińskiego, świata wschodnich Słowian. Jego pradawną stolicą nie jest Moskwa. Przywłaszczyła sobie tę rolę po zniszczeniu Kijowa w 1226 roku przez Batu-chana. W swoich najlepszych czasach Kijów był bogatym, dynamicznym portem czarnomorskim. Był nim do XII w., do czasów Jerzego Długorękiego, który swoją stolicę przeniósł do Włodzimierza (1169) i zapoczątkował proces osłabiania Kijowa. Kijów odzyskał swoją dynamikę na przełomie XIX i XX wieku. Wtedy większość Rusinów żyjących na ziemiach dawnej Rusi Kijowskiej o szerokim, regionalnym handlu nie myślała. Wychodziła dopiero spod rosyjskiego feudalizmu jako włościaństwo aspirujące do lepszego bytu, i o Kijowie jako trampolinie dla swoich ambicji myślała przede wszystkim w kategoriach politycznych. Rusiński merkantylizm dopiero kiełkował. Rusińskie włościaństwo pięło się w górę, o paradakosie, dzięki socjalizmowi. Socjalistyczne organizacje włościańskie na początku XX w. stanowiła największą siłę w kijowskiej dumie. Co ciekawe, drugą po nich była organizacja polskich ziemian. Odnowioną prosperitę Kijowa zniszczyła bolszewicka rewolucja. 

Dziś Ukraińcy są ludźmi walki, interesu i handlu. Są bojownikami i merkantylnymi aspirantami. W uporze Ukraińców przeciw bezwolnym, rosyjskim rotom, pchanym wolą kremlowskiej ekipy, widzę tę właśnie intencję, by Ukraina nigdy nie wróciła do moskiewskiego wyzysku, do harówy za darmo w pansłowiańskim kołchozie na utrzymanie propagadnowego, fasadowego przepych Moskwy i kremlowskiego układu władzy, słowem do rosyjskiego bardaku.       

---

tagi: niepodległość  przemówienie zełeńskiego 01 03 2022  moskiewskie bagno  inne życie 

	Magazynier
	1 marca 2022 15:59

64     3522    29 zaloguj sie by polubić