Czy wybrani, czyli uczniowie Chrystusa, otrzymali klucze królestwa? Nie. Zaskoczyła mnie łatwość z jaką ten mem, zapodany przez twórców „Wybranych,” wszedł w świadomość p. Juliusza. Zachęcam rzecz jasna do obejrzenia przynajmniej niektórych odcinków. Polecam odcinek przedstawiający Jezusa w Nazarecie, gdy zostaje odrzucony i skazany na śmierć przez strącenie ze skały. Polecam rozmowę Jezusa z Nikodemem i odcinek przedstawiający uśmierzenie burzy na jeziorze tyberiadzkim. Niektóre obrazy tego filmu są dobrymi ilustracjami wybranych wydarzeń z życia Chrystusa. Ale niestety tylko w oderwaniu od całości scenariusza. Serial ten nie jest Ewangelią. To jest Ewangelia poszatkowana. Jak na razie nie ma tam nic o Najświętszym Ciele i Krwi Jezusa, o rzeczywistości, bez której nie ma wiary i nie ma zbawienia. O tym jak została przedstawiona Matka Boża i św. Jan Chrzciciel pisałem już wcześniej. Pewnie mylę się jak zwykle, ale moim nieskromnym zdaniem, „Wybrani” nie są dobrym wprowadzeniem w rekolekcje. Pokazuje jednak ciekawą rzecz. Ewangelii nie da się ująć w jeden długi film. Ewangelia wymaga długiego epickiego cyklu obrazów. Takich obrazów powinno być setki. Kilka seriali na jeden rok. Niestety najważniejsza sztuka rewolucji, przemysł filmowy, podlega politycznym monopolom. Szowbiznes długo jeszcze nie otworzy podwoi dla pełnego obrazu Ewangelii. Żeby tak się stało organizacje rządzące musiałby się otrząsnąć ze szczurzych obsesji. Coż pozostaje do dodania? Chyba tylko jedno. U Boga wszystko jest możliwe.  

Insygnia sprawowania sądu nad sprawami ziemskimi otrzymał Piotr i jego następcy na Stolicy Apostolskiej. Na marginesie dodaję, że samo pojęcie „Wybrani” nawiązuje do luterańskiego dogmatu o predestynacji i ograniczonym charakterze zbawienia. Tylko wybrani, według tego dogmatu, mają być zbawieni, i tylko za nich Chrystus przyjął kaźń. Z całym szacunkiem dla dzisiejszych wyznawców protestantyzmu, którzy zostali wychowani w takiej a nie innej kulturze religijnej, przypominam, że predestynacja i ograniczenie zbawienia czyni protestantyzm nieewangelicznym.

W czerwcu tego roku w święto św. Piotra i św. Pawła Papież Franciszek powiedział, że klucze symbolizują posługę władzy, którą Piotrowi powierzył Jezus, aby służył całemu Kościołowi: „Ponieważ władza jest służbą. Władza, która nie jest służbą jest dyktaturą”. Papież podkreślił, że aby dobrze to rozumieć, trzeba pamiętać, że Jezus opisuje królestwo „nie jako sejf czy opancerzone pomieszczenie, ale za pomocą innych obrazów: małego ziarna, cennej perły, ukrytego skarbu, odrobiny zaczynu (por. Mt 13, 1-33), zatem jako coś cennego i bogatego, owszem, ale zarazem małego i nierzucającego się w oczy”. Dlatego, aby zdobyć królestwo, nie trzeba otwierać jakiegoś zamku, lecz „pielęgnować cnoty, takie jak cierpliwość, czujność, stałość, pokora”.

Niemal tysiąc lat temu na temat władzy Biskupa Rzymu wypowiedział się św. Grzegorz VII, Papież skuteczności, jak go nazwałem w książce „Papież, cesarstwo i jurysprudencje kreatywna”. Papież, który doprowadził do końca dzieło rozpoczęte przez jego poprzedników i mentorów Klemensa II, Leona IX, Stefana IX, Mikołaja II i Aleksandra II, dzieło wyrwania duchownych owego czasu spod władzy świeckich książąt. Dokonał tego za pomocą kanonów zabraniających kupowania i dziedziczenia urzędów kościelnych, zabraniających prezbiterom małżeństw, zabraniających władcom wpływania na wybór Biskupów a zwłaszcza Biskupa Rzymu. Do Henryka IV pisał wprost iż zrobi wszystko by znieść prawo książąt do wyboru Papieża. Żądał wręcz od niego, by nie zgodził się na jego pontyfikat.

W 1075 roku Grzegorz ogłasza zakaz symonii, nepotyzmu i małżeństw duchownych, i pozbawia urzędu Biskupów zezwalających na małżeństwa duchownych. Ogłasza kanon, według którego ekskomunice podlega każda osoba, nawet cesarz i król, który wprowadzałaby samowolnie swego kandydata na jakikolwiek urząd kościelny. Jest to pierwszy krok w kierunki uwolnienia hierarchów i prezbiterów od zależności wobec świeckich patronów. Przeciwnicy Grzegorza, którym odebrał biskupstwa, na czele z Guibertem z Rawenny, czują, iż grunt powoli usuwa się spod ich stóp. Grzegorza popierają liczne Pataria gromadzące szlachtę i mieszczan włoskich komun, zbuntowaną przeciw samowoli aristoi i duchownych zależnych od możnowładców. W Wigilię Bożego Narodzenia Grzegorz zostaje porwany przez najemników w czasie sprawowania liturgii, wywleczony na ulicę, pobity, zaprowadzony do wieży i poddany torturom. Ma tam umrzeć w mękach na postrach dla innych radykałów wiary. Ratują go mieszczenie rzymscy i rycerze mający swe domy w Wiecznym Mieście.

Oponenci Grzegorza chronią się pod opiekę Henryka IV. Cesarz zwołuje pseudo-synod w Wormacji, na którym ogłoszony zostaje dekret odbierający Grzegorzowi godność papieską. Grzegorz ekskomunikuje cesarza po raz pierwszy. Nie jest to jedyny powód. Równie ważnym powodem jest prowokowanie wojny domowej w Cesarstwie, a także prześladowania Kościoła w Saksonii i samych Sasów, uwięzienie saksońskich Biskupów i zabójstwo kilku z nich. Jednym z nielicznym hierarchów, którzy nie uznali dekretu, był Herman Biskup Metz.

W roku 1081 Grzegorz po raz drugi ekskomunikuje Henryka IV. Pisze wówczas słynny list do Hermana, w którym wyjaśnia przede wszystkim rolę Papieża jako strażnika porządku publicznego w całej Christianitas. Między wierszami tego listu można wyczytać przekonanie, że Biskupi Rzymu nie potrzebują żadnych znaków uznania i przywilejów od cesarzy i książąt, gdyż ich uprawnienie wynikają z nadania św. Piotrowi władzy moralnego osądu nad społecznością wierzących: „Ty jesteś Piotr, i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go. I dam ci klucze Królestwa Niebios; i cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w niebie, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie.” (Mt 16, 18-19). Grzegorz stawia retoryczne pytanie: „Nunquid sunt hic reges excepti, aut non sunt de ovibus, quas filius Dei beato Petro commisit?” – „Czy królowie są wyjątkiem od tej reguły, czy też nie są oni z owiec, które Syn Boży powierzył błogosławionemu Piotrowi?”. Kościół Rzymski jest mater universale. Począwszy od Soboru Efeskiego w roku 431 dokumenty rzymskie wskazują, iż Biskupi Rzymu są następcami św. Piotra. Wraz z rzymskim biskupstwem dziedziczą piotrową władzę rozstrzygania spraw ziemskich. Grzegorz zadaje retoryczne pytanie: „Jeśli komuś dana jest władza otwierania i zamykania niebios, czy owa osoba nie ma prawa sądzić o sprawach ziemskich?” Powołuje się na św. Grzegorza I zwanego Wielkim. Dodaje: "Również Papież św. Grzegorz I zadecydował, aby pozbawić godności królów, którzy ośmielają się łamać dekrety Stolicy Apostolskiej". Przytacza jego słowa: „Jeżeli jednak którykolwiek z królów, księży, sędziów i osób świeckich, świadom tych naszych praw, spróbuje wystąpić przeciwko nim, powinien zostać pozbawiony władzy, czci i godności, oraz powinien wiedzieć, że jest skazany przez boski sąd za niesprawiedliwość, której się dopuścił; i jeśli nie uzna tego, co niesłusznie podważył, lub nie zapłacze w godnej pokucie za czyny bezprawne, zostanie odłączony od najświętszego Ciała i Krwi naszego Pana i Odkupiciela, Jezusa Chrystusa.” Całość listu streszczam w swojej książce.

W archiwum Grzegorza VII pośród wielu dokumentów jest tzw. Dictatus papae, który zawiera 27 punktów określających uprawnienia Biskupa Rzymu, łącznie z ekskomunikowaniem władców ingerujących w godności kościelne. Do dziś nie jest jasne, kto jest autorem tego dokumentu. Najnowsze teorie głoszą, iż został on sporządzony na zlecenie Grzegorza VII jako zestaw głównych tez opisujących uprawnienia Papieża, jako szkic rozdziału przyszłego, pełnego zbioru prawa kanonicznego. Dictatus papae nigdy nie został wykorzystany przez Grzegorza VII ani w czasie synodów rzymskich, ani w korespondencji z hierarchami i książętami. W swojej książce wskazuję, iż faktycznym Dictatus papae jest list do Biskupa Metzu. Tekst ten został rozesłany do innych biskupich i dworów arystokratycznych. Stał się encykliką Grzegorza VII.

Powiecie państwo, iż dziś mamy inne czasy. Mamy demokrację. Zaś Papież rządzi Kościołem wraz z kardynałami i soborem. Owszem, ale są sprawy, w których ma głos decydujący. Sprawy doktrynalne oraz inwestytura. Po dziś dzień, mimo uporczywych medialnych wysiłków marginalizujących go, mimo likwidacji państwa kościelnego (1871), mimo nacisków i intryg np. godzących w finanse Watykanu, Papież wciąż jest arbitrem swojego czasu. Był, jest i będzie. Im bardziej będzie spychany na margines, tym wyraźniejsza będzie publiczna strona jego misji.

Zauważcie, mili państwo, jaka intencja zawarta jest w reformacji i w kolejnych rewolucjach. Skuteczna, ale tylko częściowo. Reformacja chce odebrać Papieżowi władzę osądu i przekazać ją zbawionym-wybranym. Władcy protestanccy jakoby podlegają jedynie osądowi boskiemu. Następnie rewolucje uzurpują osąd dla jedynie słusznej linii partyjnej. Partie zaś zostały stworzone w XVIII w. w Anglii spustoszonej przez purytańską rewolucję. a potem domową wojnę, wojnę wszystkich przeciw wszystkim, zwłaszcza przeciw władzy Stuartów. Rywalizujące organizacje merkantylne dały wówczas początek tzw. partiom, czyli pierwszym organizacjom lobbystycznym. Miejsce władców w XIX w. zajmują politycy jakoby mający mandat demokratyczny. Politycy, bardziej niż władcy, zostają jakoby wyjęci spod bezpośredniego osądu papieskiego. Faktycznie, zostają postawieni poza owczarnią Chrystusa. Ale Biskup Rzymu rozstrzyga również sprawy dobra powszechnego, tylko pozornie niezwiązane z wyznaniem chrześcijańskim i chrześcijanską moralnością. Ale, powie ktoś, są przecież inne religie oraz inne moralności. Owszem są inne, albowiem są religiami i etykami merkantylnymi. Jednak i tam są ludzie. Podlegają zatem osądowi własnych sumień. 

---

tagi: wybrani  papież  grzegorz vii  henryk iv  predestynacja  ograniczone zbawienie  władza kluczy 

	Magazynier
	23 listopada 2024 23:06

41     1183    10 zaloguj sie by polubić