We własnym życiu na pewno. Czego oczekiwać od innych?  Noo ..może,  ze są lepsi niż ja. Hm..

.

Ok. Honor i zaszczyt po mojej stronie.

Super! A może by jakiś tekścik, streszczonko, albo impresyjki na SN? Z tej prelekcji ma się rozumieć.

No właśnie ja to teraz widzę trochę inaczej. Nie wystarczy zacząć od siebie. Trzeba zacząć na raz od życia publicznego i własnego.

OK

Przez ogródek dał mi to kiedyś do zrozumienia, jak ważna jest sfera publiczna O. Józef Augustyn. Usłyszałem w jednej z jego konferencji właśnie coś takiego: dojrzałość duchowa sprawdza się w zaangażowaniu społecznym, w odpowiedzialności. To nie jest dokładnie to, co napisałem, ale jego słowa prowadzą do takiej konkluzji.  

No wlasnie...

... trzeba zaczac na raz... i od zycia publicznego i od wlasnego.

Co nie? Właściwie to wypływa samo z siebie. Nie trzeba nawet wielkiej teorii. Poprostu jeśli wierzący nie jest zdrowy na umyśle, ocknięty ze swoich spraw jaskiniowych, to zaraz weźmie się za jakąś komunikację. Ocknie się np. oglądając nawet to co pani nazywa merdiami, Republika czy nawet Tvp. Zrobi coś, napisze albo zorganizuje coś, co dotrze przynajmniej do kilku osób. W pracy u siebie, jeśli firma w miarę normanlna, albo w parafii, albo w mieście. Albo go zaraz proboszcz weźmie do noszenia baldachimu na Boże Ciało. To też jest akt publiczny. Albo wciągnie do jakiegoś klubu dyskusyjnego, grupy rekonstrukcyjnej, do gazetki parafialnej. Albo przyłoży rękę do pikniku rodzinnego. Wiadomo, że chłopy przeważnie pracują po kilkanaście godzin i potem tylko już chrapanko przed tv. Ale ja widzę jak takich nasz proboszcz bierze do roboty, z kilku zrobił już ministrantów i szafarzy. 

"Zwykły grzesznik-choleryk, katolik niedzielny, niewiele wiem o męczeństwie. W obliczu przemocy najpierw szukam jakiegoś narzędzia, modlę się dopiero potem. Ale to jedno do mnie dociera: męczeństwo, faktyczne martyrium, świadectwo wiary złożone aż do przelania krwi z woli Najwyższego, nie jest owocem samodzielnej decyzji człowieka. Jest darem łaski. W zasadzie cudem. Wynika ono albowiem z cudownego przekroczenia naturalnej, i jak najbardziej pożądanej, niechęci do cierpienia. Cierpienie jest złem i można zgodzić się na nie tylko mocą szczególnego daru, mianowicie aktu poddania się złu tylko jako bramy do najwyższego dobra, jakim jest sam Bóg. Stąd ta wyjątkowa wolność wewnętrzna, niezawodnym znak martyrium. Bynajmniej nie dobre samopoczucie ani euforia, ale wolność wbrew upokorzeniu i cierpieniu, najpierw wewnętrznemu, które przychodzi wraz ze świadomością losu."

Coś pięknego. Dziękuję Magazynierze.

"Stąd ta wyjątkowa wolność wewnętrzna, ...."

Pwn tłumaczy Prozelityzm w ten sposób: "dążenie do pozyskania nowych wyznawców jakiejś religii lub idei". Wiki: "W wydanej 14 grudnia 2007 przez Kongregację Nauki Wiary "Nocie doktrynalnej na temat niektórych aspektów ewangelizacji" mówi się, że prozelityzm rozumiany jako niezdrowy przymus do zmiany wyznania nie powinien mieć miejsca w chrześcijańskiej ewangelizacji. Jednak nie można mówić o prozelityzmie (w negatywnym tego słowa znaczeniu), gdy "chrześcijanin niekatolik, z przyczyn sumienia i przekonany o prawdzie katolickiej, prosi o wejście w pełną jedność z Kościołem katolickim". Pochwala się za to prozelityzm oparty na wzajemnym dialogu i dążeniu do prawdy."

Wiki pisze o krytyce misji katolickich ze strony Prawosławia jako prozelityzmu. Misjonarstwa św. Boboli nawet wobec prawosławnych nigdy bym nie nazwał prozelityzmem, najwyżej w dobrym tego słowa znaczeniu, bo ci prawosławni to byli unici, grekokatolicy siłą zaciągnięci do Prawosławia.

Dalej też jest coś ciekawego: "Negatywne zabarwienie określenia prozelityzm widoczne jest w wypowiedziach papieży: Benedykta XVI podczas swojej homilia w Aparecida (podróż apostolska do Brazylii 9-14 maja 2007 (13.05.2007)) stwierdza, że Kościół nie uprawia prozelityzmu. On rozrasta się raczej przez «przyciąganie»: tak jak Chrystus «przyciągnął wszystkich do siebie» mocą swojej miłości, która osiągnęła swój szczyt w ofierze krzyża, tak i Kościół wypełnia swą misję, jeżeli zjednoczony z Chrystusem, realizuje swe dzieło zgodnie z duchem i konkretnym przykładem miłości swego Pana. O tym przypomniał również papież Franciszek w dokumencie Evangelii Gaudium napisał, że Kościół nie rośnie przez prozelityzm, ale „przez przyciąganie”" 

I dla mnie prozelityzm takie ma znaczenie, raczej negatywne, przymus, przymuszanie. W sektach - szantarz, emocjonalny czy społeczny, ale szantarz, który wykorzystuje niewiedzę delikwenta, jego deficyty i niedojrzałość. Między wierszami tego, co mówi Benedykt XVI jest jedna z najważniejszych zasad biblijnych i kościelnych: Najwyższy zawsze ma pierwszeństwo, również w misjonarstwie, misjonarstwo, działalność charytatywna, kościelna edukacyjna, czy jakakolwiek, a nawet małżeństwo, musi być z Jego inicjatywy, zaczyna się od przeżycia przez misjonarza, czy innego wierzącego pasjonariusza zjednoczenia z Chrystusem, tak jak Apostołowie w Zstąpieniu Ducha Świętego. Mówienie językami to tylko środek do celu, niezwykły ale w sumie środek, wypływający ze Źródła, które zmierza do celu. Dopiero wtedy po otrzymaniu tej łaski, charyzmatu, czy wręcz łaski wlanej (mistycznej), byli oni zdolni do głoszenia Ewangelii i pociągania współczesnych do wiary. To jest historia każdego z założycieli zakonów, Benedykta, Franciszka, Dominika, Ignacego, Jana Bosko, Faustyny itp.. Arbitralny wybór swojej misji, "z krwi, z praganienia ciała, z woli męża" (Jan 1:13) to jest właśnie prozelityzm. Żeby dokładnie zrozumieć negatywne znaczenie prozelityzmu, trzeba uwzględnić łaskę nadprzyrodzoną, dokładniej jej brak. A jeśli jej bark, to pustkę po niej zajmuje mętna intencja a nawet inspiracja piekielna. Przykład - darwinizm społeczny, propaganda pseudopatriotyczna i rewolucyjna. 

Duchowni sprawują Sakramenty. My, świeccy, mamy władzę wprowadzić łaskę i sprawiedliwość w życie cudze tylko wobec małżonka - bo to jedyny Sakrament, który sprawujemy.

Świadectwo wiary to nasze życie - raczej czyny, niż słowa. Trzeba, oczywiście, indywidualnie rozpatrywać, bo i powołanie jest indywidualne, ale zapał kaznodziejski u świeckiego zazwyczaj nie od Boga pochodzi. Tak ogólnie mówiąc, bo różnie Pan nam w życiu ustawia. My tu sobie dyskutujemy, teologowie amatorzy, ale powołanie do męczeństwa to już wysokie progi. Zawsze należy rozpatrzeć, czy w naszym, zwyczajnym przypadku nie jest to przypadkiem chorobliwy masochizm, czy gorzej, zatruwanie życia sobie i bliźnim. Z biegiem lat mój sceptycyzm wobec wiary ostentacyjnej jakoś nie maleje, w każdym razie. Bardzo się cieszę, oczywiście, że prezydent mojego kraju bierze udział w uroczystościach religijnych, ale jeszcze bardziej, gdy widzę, że kocha żonę.

Reasumując: wprowadzić się nie da, można pokazać innym to, co oświeca nas samych (jeśli oświeca). Ale to na ogół widać bez specjalnego pokazywania.

Dzięki za wyczerpującą odpowiedź. Tak też właśnie myślałem... Intencja/źródło i metoda oddziaływania determinuje prozelityzm raz jako dobro a raz jako zło

Magazynierze, dzieki za piekny tekst.

Przysluchuje sie rozmowie o "prozelityzmie" i szczerze powiem, ze nie widze zadnego zagrozenia. Mam wrazenie, ze ta "izdebka" zwykle zaslaniaja sie ludzie, ktorym brak odwagi w gloszeniu Zmartwychwstalego. Dzisiaj w Kosciele widze raczej postawe odwrotna - wycofywania sie, "zeby ludzi nie zrazic" (to nagminny argument na Zachodzie) Troche krzywdy narobily dziesieciolecia postawy "prywatnej wiary", bardzo w niektorych srodowiskach- zwlaszcza inteligenckich -gloryfikowanej. Poboznosc ludowa, wiara "ostentacyjna", byly postrzegane jako cos gorszego. To sie ciagnie za nami.

Anegdotka dotyczaca "poboznosci ludowej": 13 maja, w rocznice objawien fatimskich, opiekun polskiej misji chcial zorganizowac procesje z figura Maryi wokol kosciola. Kosciol jest nam uzyczany przez katolicka wspolnote szwajcarska. Problem maja oni taki, ze nie sa w stanie zaakceptowac wizerunkow Maryi (rzadzi wszystkim nie proboszcz, ale jakas swiecka, sprotestantyzowana wspolnota). Kiedy mamy swieto maryjne, przynosimy obraz, po mszy swietej zabieramy. Tym razem stal sie cud- nie dosc, ze figure MBFatimskiej zaakceptowano we wnetrzu kosciola na caly miesiac maj, dodatkowo proboszcz miejsca zglosil chec uczestnictwa we wspolnej procesji. Ludzi spoza polskiej misji przyszlo co niemiara, rozaniec byl odmawiany w dwoch jezykach, figure Maryi niesli pieknie ubrani skauci (tutaj skauci istnieja tylko przy katolickich parafiach), szlismy tak wokol kosciola ze spiewem i modlitwa, wzbudzajac zainteresowanie, a co najwazniejsze- widzialam, jacy uczestnicy tej procesji byli szczesliwi, ze w niej uczestnicza. Wszyscy sie do siebie nawzajem usmiechali. Polski ksiadz stwierdzil pozniej, ze stal sie tutaj prawdziwy "cud Slonca".

Przez ostatnie tygodnie czytane sa Dzieje Apostolskie - straszliwy prozelityzm oni tam uprawiali nieprawdaz :), tam nie ma  mowy o cichej izdebce. Zreszta te slowa Jezusa dotyczyly konkretnej postawy - modlow na pokaz, skierowane byly do konkretnego srodowiska. Czy dzisiaj publiczna modlitwa chrzescijanina moze byc dla poklasku? Moim zdaniem nie, wymaga za to odwagi. Sprobujmy zrobic rzecz prosta:modlic sie cicho na rozancu, np. w autobusie.

Ostatnio doskwiera mi dotkliwie brak zrozumienia, kiedy pytam wsrod znajomych, po mszy swietej, co moglibysmy zrobic, zeby zyc bardziej we wspolnocie, zeby sie wspierac we wspolnym wyznawaniu Chrystusa na codzien - jak pierwsi chrzescijanie w niesprzyjajacych srodowiskach. Jakies spotkania dla dzieci, jakas wspolna poza-niedzielna modlitwa, cokolwiek...Nie widze entuzjazmu, ale tez probuje nie tracic nadziei, bo widze ze niedlugo takie wspieranie sie bedzie koniecznoscia.

Piękna ta uroczystość fatimska. Serce ściska

.

W tym sęk.

"doskwiera mi dotkliwie brak zrozumienia, kiedy pytam wsrod znajomych, po mszy swietej, co moglibysmy zrobic, zeby zyc bardziej we wspolnocie, zeby sie wspierac we wspolnym wyznawaniu Chrystusa na codzien"

Mnie nie brakuje tego, zwłaszcza towarzystwa innych cholerycznych "krzyżowców". Rozumiemy się bez słów. Zwłaszcza gdy sobie "prawimy uprzejmości". Dlatego współczuję pani. To jest problem. Bo pani po prostu chce tego co normalne a nie schizofreniczne. Pomodlimy w tej sprawie się z moją żoną i z kolegami. My grzeszni, grzeszników Jezus Pan nie wysłuchuje, ale za to Jego Matka mało, że święta to jeszcze Niepokalana. Tylko ona.

Jezus wysłuchuje głównie grzeszników. Jego Matka też. To tylko nam, biednym, śmierdzącym grzesznikom łatwiej sie do Niej zwrócić.

Dziekuje za obiecana modlitwe!

Z tym "prozelityzmem" to jak tak zazartowalam troche. Ale dziekuje za porzadny wyklad przy okazji.

Odnosze czasami wrazenie (moze sie myle), ze ludzie ze srodowisk inteligenckich chetnie sie na te "izdebke" powoluja, usprawiedliwiajac tym samym wlasne tchorzostwo w przyznawaniu sie do Chrystusa. I wcale nie chodzi o ostentacyjnosc.

To dla Panstwa jeszcze piosenka. Przy okazji wspominkow o panu Zbyszku, wyszperalam:

http://www.dailymotion.com/video/xi55kl_zbigniew-wodecki-godnosc-srubki_music

I jeszcze doprecyzowanie. Moze widzimy to troche inaczej ze wzgledu na otoczenie. Ja tutaj jestem na pustyni, ze tak to ujme. Chrzescijanstwa w przestrzeni publicznej nie ma. Az prosi sie, zeby wreszcie ludzie zaczeli wychodzic z katakumb, bo idzie jakas zaglada duchowa. Moze w Polsce takie dyskusje o ostentacyjnosci maja jakas podstawe..chociaz nie: pamietam wszechogarniajace uczucie radosci w czasie Swiatowych Dni Mlodziezy, ze wlasnie tak- publicznie i glosno mozna swoja wiare wyrazac.

Wszystkie tajemnice. Różaniec zawiera w sobie całą teologię. I jako jej wykład dla szeregowego wiernego jest absolutnie kompletny i wystarczający.

W kwestii tego, co idzie, to warto przeczytać List polskich Biskupów z okazji 100 rocznicy objawień fatimskich:

"3. Aktualność przesłania fatimskiego

Według przekazu Sługi Bożej, siostry Łucji, Pani Fatimska wskazuje na dwie drogi ocalenia świata. Pierwszą z nich jest powrót do Ewangelii oraz osobiste wejście na drogę nawrócenia i pokuty. Jest to droga, którą zaplanował Bóg zachęcając przez swego Jednorodzonego Syna do modlitwy ekspiacyjnej w intencji nawrócenia grzeszników. W czasach, kiedy Bóg jest znieważany, prawa Boże deptane a świat pogrąża się w ciemności zła, konieczne jest zadośćuczynienie Bogu w Chrystusie, zgodnie ze słowami Matki Bożej wypowiedzianymi do dzieci z Fatimy: „Ofiarujcie się za grzeszników i powtarzajcie wielokrotnie – zwłaszcza gdy będziecie podejmowali jakąś ofiarę – «O Jezu, czynię to z miłości dla Ciebie, w intencji nawrócenia grzeszników oraz jako zadośćuczynienie za grzechy popełnione przeciwko Niepokalanemu Sercu Maryi»” (Objawienie z 13 lipca 1917 roku).

Jeżeli jednak zabraknie osobistego i wspólnotowego zadośćuczynienia – ostrzegała Maryja – Bóg poprowadzi ludzkość inną drogą ratowania świata, poprzez bolesne oczyszczenie: cierpienia, prześladowania, wojny i śmierć. Wtedy liczni chrześcijanie dołączą do ukazanej w trzeciej tajemnicy fatimskiej wielkiej rzeszy kapłanów, osób zakonnych i świeckich wyznawców Chrystusa, podążających pokornie za papieżem. Jak wiemy ze wspomnianej wizji, wszyscy oni przemienili się w orszak męczenników, za którymi postępowali aniołowie, zbierający do kryształowego naczynia krew męczenników, zjednoczonych w swej śmierci z odkupieńczą śmiercią Chrystusa, a wszystko działo się pod wielkim krzyżem na wzgórzu za miastem, będącym symbolem Golgoty."

4 punkt to wezwanie do podjęcia nabożeństwa fatimskiego. List kończy się modlitwą do Matki Bożej, ale nie ma w nim łatwych pocieszeń. 

Zgadzam się z moim przedmówcą. Różaniec to jest to co Jezuici nazywają kontemplacja ewangeliczna.

Oczywiście że tak. Teraz chodzi o odpowiedź-nawrócenie nie zwykłych ludzi, bo tych wydaje mi się, że jest dość, ale o ludzi skorumpowanych stosunkami z tzw. elitami. Gdyby nagle w niemieckij i francuskiej telewizji publicznej nagle zaczęły pojawiać programy o Fatimie, to byłoby ten znak, że elita, przynajmniej jej część, zaczyna się kruszyć w duchy. A wtedy to by poszło.

Bardzo dziękuję za tak piękne rozwinięcie kontekstów religijnych Objawień Fatimskich.Miałam napisać wcześniej komentarz, ale grzebałam "w Kaukazie" i mimo, że notkę przeczytałam parę dni temu, to "mi umknęła". Obajwienia Fatimskie, zamachy na katolickich królów i mordy na katolickich Zakonnikach zarówno przed wiekami jak i te w Peru łączy to samo źródło zła działającego w historii czyli - herezja. Gdyby pan Czou Enlai, długoletni minister spraw zagranicznych ChRL  nie studiował w Paryżu i nie został członkiem Francuskiej Partii Komunistycznej, która wywodzi się z europejskiej herezji - może nie byłoby tych maoistowskich "partyzantek" i bojówek. Ale nie forma jest ważna tylko "treść" a tą jest : nieustanny atak na Kościół Rzymsko Katolicki. Serdecznie pozdrawiam.