Rozumiem. 

przedostatni akapit zamiast 1989 powinno być 1979.

Dziękuję .

Pięknie piszesz Magazynierze.

Ale najbardziej ciekawe jest, jak bardzo osobiście dotknął każdego z nas, tych, którzy żyli w tym samym czasie. Czy bez tego mogłoby się cokolwiek zdarzyć w większej skali?

Te dwa zdarzenia- śmierć Jana Pawła II i katastrofa smoleńska są jak kamienie milowe, myślę, że nie tylko dla mnie. 

Po tych wielkich przeżyciach, związanych z umieraniem i śmiercią Jana Pawła II, jak już mogłam wydobyć z siebie głos nie płacząc,  śpiewałam na cały głos, na góralską nutę, na strychu właśnie budowanego domu (tam było najlepsze echo):

Imię Jana Pawła nigdy nie zaginie,                                                                                                                                                  imię Jana Pawła nigdy nie zaginie,                                                                                                                                                    ani na wiersycku ani na dolinie, hej,                                                                                                                                                ani na dolinie!

I było mi lepiej.

Ps. Tu pozwolę sobie wyrazić chyba nie tylko moje życzenie lepszego doboru portretów św. JP II na tak ważnych publikacjach.

Moim zdaniem jedno z najlepszych zdjęć Jana Pawła II to jest to:

http://photos1.blogger.com/img/7/1435/640/jpiifanon.jpg

z tej uroczystości:

http://ikomutoprzeszkadzalo.pl/papiesko/na-zatybrzu/?lang=pl

Ja na ścianie mam to:

https://www.google.com/url?sa=i&source=images&cd=&ved=2ahUKEwjR-KOJ_t7iAhXpk4sKHfsLBwYQjRx6BAgBEAU&url=https%3A%2F%2Fsaltandlighttv.org%2Fblog%2Fgeneral%2Fjohn-paul-ii-transmitting-an-experience&psig=AOvVaw2ntzDQqS-evcTQ4CtiX3GO&ust=1560258515579754

Zgadzam się z moim przedmówcą.

Zamówiłem w Watykanie.

http://www.photovat.com/index1.htm

Heroizm wiary św. JP II nie wynika z emocjonalnego stosunku Polaków do niego. Heroiczny stopień wiary nawet w jednej dziedzinie wystarczy, nawet przy błędach w innych dziedzinach. Zagadnienie wiary u św. Jana od Krzyża czytałem. Powracam do niego często. Nie znajduję w nim heterodoksji. Św. Jan od Krzyża tak jak św. Ignacy z Loyoli też mieli swoje przejścia z Inkwizycją, które o mało pierwszy z nich nie przypłacił życiem. Wątpliwości i oskarżenia to jeszcze nie dowód na heterodoksję. Tę sprawę trzeba dokładnie zbadać samemu. Powtarzać za kimś nie uchodzi, nie uchodzi. 

Dzień Islamu, Dzień Judaizmu, Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan - wszystkie te imprezy sprowadzają się do tego, że kapłani katoliccy lekceważą własne kapłaństwo, by stwarzać wrażenie równości między nimi samymi a przedstawicielami innych wyznań. Pojawiły się one w Kościele katolickim w Polsce za Jana Pawła II. Pastorzy i intendenci protestanccy nie mają ważnych święceń, a są tytułowani księżmi i biskupami przez biskupów katolickich. Nie można nad takimi kwestiami przechodzić do porządku, uznając je za drobne. Niemniej one funkcjonują w ramach dialogu międzyreligijnego, za którym JPII opowiadał się lata przed rozpoczęciem obrad SWII, bo już w latach czterdziestych występował z pozycji fenomenologizmu.

Finis zatem.

Więcej tu: https://www.youtube.com/watch?v=RLoDtIS1VE0 od 9:30. Doktorat księdza Wojtyły nie został opublikowany w latach czterdziestych. Znam panią doktor Annę i przecztałem jej doktorat.

To bardzo ładnie z twojej strony :-{)>

Trudno, co nie zmienia faktu, że doktorat nie został opublikowany, choć obowiązywał taki wymóg, a Angelicum nie wydało autorowi dyplomu doktorskiego przez prawie trzydzieści lat. Trzeba poza tym dodać, że w Polsce nie toczy się poważna dyskusja o działalności Jana Pawła II co do okresu sprzed 16 października 1978 roku ani co do pontyfikatu. Żaden polski autor nie napisał pełnowymiarowej biografii papieża, brakuje rzetelnych polskich opracowań dorobku papieża pod kątem teologii i filozofii. A jeśli ktoś w ogóle takową napisał jako może doktorat lub habilitację, to wydał w znikomej liczbie egzemplarzy. Tyle w Polsce jednostek zajmujących się teologią, insytutów i centrów JPII, a dorobek ledwie zauważalny.

Warto zastanowić się nad przyczynami tego stanu rzeczy.

Pisze ze smartfona. Czyli mialo byc : ze sie za nim ujmujesz. 

Nie wiem o jakim opracowaniu mowi pani Mandrela (szkoda i troche nieladnie, ze jednak nie powolala sie na zrodlo, mowi: "to tylko wiemy z jednego opracowania, ze Garrigou-Lagrange nie byl zadowolony z tej rozprawy.."). Ja natomiast mam przed oczami fragmenty ksiazki:"Karol Wojtyla : un papa venuto dall'Angelicum con la tesi dottorale in lingua latina: Doctrina de fide apud sanctum Ioannem a Cruce / Giuseppe Marco Salvati - Alberto Lo Presti (edd.). - Roma : Citta Nuova, 2009."

Autor jednego z rozdzialow tej ksiazki, karmelita o.Jesus Castellano Cervera, pisze o "spotkaniu" z jedna z pierwszych kopii doktoratu, egzemplarzu nalezacym do o.Garrigou-Lagrange , ktory dzieki staraniom innego karmelity trafil do biblioteki Teresianum. Pisze, ze zawiera ona uwagi i notatki promotora, oraz ze zachowaly sie nienaruszone cztery strony opinii ojca Garrigou-Lagrange, "(...)napisane po łacinie przez tego wybitnego teologa, eleganckim i wyraznym pismem, i prawdopodobnie posluzyly mu do oceny pracy podczas publicznej obrony tezy. Strony te zawierają bardzo pochlebna opinie o pracy."

Pierwsza wzmianka o pracy doktorskiej Wojtyly oraz obszerna jej synteza, autorstwa Fr.Tomasa de San Juan de la Cruz - kolegi ze studiow , ukazala sie w hiszpanskim czasopismie "El Monte Carmelo"nr 52 w 1948 r.

Nie znam dobrze jezyka wloskiego, i nie czytalam rozprawy doktorskiej Karola Wojtyly, jednak czytajac pobieznie fragmenty tej ksiazki,  prozno doszukiwac sie w niej wzmianek o negatywnym stosunku ojca Garrigou-Lagrange do mysli przyszlego papieza. Wrecz przeciwnie.

Odnosze wrazenie, ze tradycjonalisci szukaja "haka" na sw.Jana Pawla II juz w kazdym okresie Jego zycia, nawet tam, gdzie nie ma sie doprawdy o co przyczepic.

Z rozmowy pani Mandreli z panem redaktorem z CEP niezorientowani mogliby wywiesc niesluszne wnioski jakoby praca doktorska Wojtyly byla jakos "nie bardzo" i nawet mu jej nie wydrukowali. A praca uzyskala 50 punktow na 50 mozliwych i bardzo dobre oceny. Przyczyna byla prawdopodobnie bardzo prozaiczna- Wojtyle nie stac bylo na wydanie jej drukiem. Kilka miesiecy pozniej Wojtyla nostryfikowal swoj doktorat na macierzystej uczelni - UJ. 

Z "Kalendarium zycia Karola Wojtyly" fragment:

"10 XI (data na pieczątce Dziekanatu) Podanie o dopuszczenie do egzaminu doktorskiego:

Do Dziekanatu Wydziału Teologicznego UJ w Krakowie. Podpisany załączając rozprawę pt. De fide apud S. Joannem a Cruce prosi o dopuszczenie do egzaminu doktorskiego. Rozprawa została wypracowana podczas studiów na rzymskim Uniwersytecie Papieskim „Angelicum”, owszem, była nawet tam broniona w letniej sesji egzaminów roku bieżącego. Niemniej zapoczątkowanie powyższej pracy miało miejsce już w czasie studiów na Wydziale Teologicznym UJ w Krakowie. Na tym też wydziale posiada stopień magisterski, którego dokument załącza, jak również dokumenta stwierdzające wyniki uzyskane w „Angelicum”. Ks. Karol Wojtyła (Niegowić k. Bochni).

Wyniki uzyskane w Angelicum (według notatki ks. Karola Wojtyły sporządzonej dla Dziekanatu Wydz. Teologicznego UJ i załączonej do podania o dopuszczenie do egzaminu doktorskiego):

pro examine praevio 50 pkt. na 50 możliwych,

pro defensionae dissertationis 50/50,

wynik ogólny 100/100 tj. summa cum laude."

"Dlatego ośmielam się tutaj pisać otwartym tekstem: św. Jan Paweł II politykiem był, albowiem politykiem był. I to wielkim. Mężem stanu i politykiem w klasycznym, arystoteleswoskim znaczeniu tego słowa."

Polityk i mąż stanu jak rozumiem to człowiek dobierający sobie jak najlepszych współpracowników i rządzący za ich pośrednictwem.

Chyba możemy się wszyscy zgodzić, że najlepiej był ów mąż stanu obeznany z potencjalnymi współpracownikami made in Poland.

Rzućmy zatem okiem na szereg najważniejszych z nich, których mianował nasz Św. Papież na biskupów Kościoła Powszechnego:

• abp Józef Kowalczyk ps. Cappino
• abp Józef Życiński ps. Filozof
• abp Józef Michalik ps. Zefir
• abp Juliusz Paetz ps. Fermo
• abp Wiktor Skworc ps. Dąbrowski
• abp Józef Wesołowski - nuncjusz na Dominikanie
• abp Stanisław Wielgus ps. Adam Wysocki, Grey
• abp Wojciech Polak
• abp Henryk Muszyński ps. Henryk
• kard. Kazimierz Nycz
• kard. Stanisław Dziwisz

a czy TY cokolwiek czytałeś tego autora o ktorym tak prawisz? 'Miłość i odpowiedzialność' znasz?

Owszem, fragmenty encykliki Redemptor hominis oraz Osoby i czynu. Ta pierwsza zawiera np. niezrozumiałe pojęcia jak Kościół nowego Adwentu (tak jakby Duch Święty mógł został posłany z nieba więcej niż jeden raz) i świadomość Kościoła, samoświadomość Kościoła. Autor powtarza za soborem watykańskim drugim: On, Syn Boży, przez wcielenie swoje zjednoczył się jakoś z każdym człowiekiem, powołuje się na prawa człowieka i broni wolności religijnej - co oznacza, że odbiorca ma do czynienia z niejasnym uniwersalizmem. Praca Osoba i czyn w porównaniu do przejrzystości wykładu np. Summie teologii św. Tomasza z Akwinu też jest niejasna.

Trwa o tym dyskusja w Polsce? Tylko w kręgach tak zwanych tradycjonalistów, czyli w nielicznych rozproszonych grupkach.

Zstąpienie Ducha Świętego z nieba na ziemię dokonało się tylko raz i więcej takiego wydarzenia nie będzie. A Pan, skoro odrzuca sobór trydencki, nie jest katolikiem. Neokatechumenat i jego uczty to Pański wybór. Dalsza dyskusja nie ma sensu.

Dobra, ułatwię Panu i wytnę nadmiar słów, aby wreszcie było jasne czym jest:

"Adwent [...] okres przypominający oczekiwanie na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa." 

Pewnie Pan wie, który z darów Ducha Świętego pozwala zrozumieć czytany tekst. 

Twierdzenie, że sobór trydencki zdeformował mszę świętą, równa się odrzuceniu tegoż, a sobór trydencki nie mógł niczego zdeformować, bo tylko powtórzył to, co istniało od wieków. Sobór watykański drugi wprowadził mnóstwo nowinek jak wolność religijna i kolegializm.

Pięćdziesiątnica dokonała się tylko raz, dwa tysiące lat temu. Następna się nie wydarzy.

To tak było. 

Każdy z nas ma na swoim koncie...złożone działania. 

Zdaje się  żyjemy w czasach ostatecznych 

.

Nie denerwuję się.

Podaję to, czego nie rozumiem. Wymienione pojęcia są niezrozumiałe w kontekście tego, co Kościół głosił przez wieki. Nie wiem, jak połączyć wolność religijną z Kościołem. W efekcie nie wiadomo, co może trafić do człowieka, który od Kościoła dowiaduje się, że wolność religijna jest dobra.

wolność zawsze jest od czegoś/kogoś, natomiast  zniewolenie  zawsze jest: do.

Od Kard. Dziwisza trzeba zacząć. Rekomendacje należały do niego. św. JPII ufał mu i zatwierdzał je. Zdania nie zmieniam co do heroiczności jego służby wobec Kościoła. Mimo nawet niekorzystnych zmian w prawie kanonicznym. I z "demokraty" Król dziejów potrafi wydobyć genialnego namiestnika Swego. Św. Wojtyła był zaś "demokratą" o wysokiej kulturze intelektualnej. To właśnie fundament tomistyczny, bytowy był bardzo ważnym podłożem dla całej jego msji. Obwinianie św. JPII za to że otrzymał taką a nie inną edukację w II Rzpospolitej i w gimnazjum wadowickim jest poważnym błędem, który zaciemnia rozumienie jego zasług. Szczerze mówiąc błąd ten polega na dokrynerstwie i idealizmie że tak powiem historycznym. 

Ja do Pana nic nie mam. Pan najwyraźniej ma coś do mnie. Tak nie wygląda normalna dyskusja. Mam nadzieję, że administrator weźmie to pod uwagę. Więcej Panu nie odpowiem ani słowem.

Czy ty, drogi Krzysztofie, jesteś wyznawcą filozofii de Meistra? Chyba nie. Co do Meistre, Bodina i Chautobrianda to chyba się zgodziliśmy że są jednak kryptoheretykami, ze powodu deterministycznego rozumienia wiary i ludzkiej woli. Dla nich przecież jak to nam ładnie tłumaczył w swoim tekście prof. Bartyzel, dostępnym również gdzieś w sieci, wiara i moralność to przymus zewnętrzny. Wolna wola nie istnieje. 

Kościół nie może negować wolności religijnej bo zanegowałby wolność sumienia i wolność woli. I to jest bardzo ciekawy trop z antropologicznego punktu widzenia. Zastanów się sam, czy przypadkiem w doktrynie Kard. Lefevbre'a nie ma śladów jansenizmu. Zaś jansenizm jest kolejną wersją protestantyzacji wiary, czyli uczynienia z niej zestawu mechanicznych trików. Zaś życie człowieka jak naucza Luter to "apfen spiel", "zabawa/gra małp". Bodin jednak zostawił trwałą ciągłość kryptoherezji i jej agentury w katolicyzmie francuskim.

Stawiam na filozofię św. Tomasza z Akwinu, nie de Maistre'a, dlatego uważam, że wolna wola istnieje. U arcybiskupa Lefebvre'a nie da się znaleźć śladów jansenizmu, bo arcybiskup powtarzał to, co mówili bł. Pius IX, św. Pius X i inni papieże.

W dokumencie soboru watykańskiego drugiego Dignitatis humanae 2 wyraźnie jest napisane:

Obecny Sobór Watykański oświadcza, iż osoba ludzka ma prawo do wolności religijnej. Tego zaś rodzaju wolność polega na tym, że wszyscy ludzie powinni być wolni od przymusu ze strony czy to poszczególnych ludzi, czy to zbiorowisk społecznych i jakiejkolwiek władzy ludzkiej, tak aby w sprawach religijnych nikogo nie przymuszano do działania wbrew jego sumieniu ani nie przeszkadzano mu w działaniu według swego sumienia prywatnym i publicznym, indywidualnym lub w łączności z innymi, byle w godziwym zakresie. Poza tym oświadcza, że prawo do wolności religijnej jest rzeczywiście zakorzenione w samej godności osoby ludzkiej, którą to godność poznajemy przez objawione słowo Boże i samym rozumem. To prawo osoby ludzkiej do wolności religijnej powinno być w taki sposób uznane w prawnym ustroju społeczeństwa, aby stanowiło prawo cywilne.

Żaden sobór nie może ogłaszać, że osoba ludzka ma prawo do wolności religijnej, bo w ten sposób ogłasza, że osoba ludzka może wybrać religię inną niż katolicka (zdanie pierwsze). Nie może też pochwalać rozdziału Kościoła od państwa (zdanie ostatnie), bo deklaracje te stoją w sprzeczności z Syllabusem błędów, w którym wolność religijna i rozdział Kościoła od państwa zostały potępione jako herezje. Nie chodzi tu o arcybiskupa Lefebvre'a, ale o sobór jako taki, bo leży on u podstaw świata powstałego po drugiej wojnie światowej: istnienia ONZ-u i Państwa Izrael oraz potęgi Stanów Zjednoczonych Ameryki i Związku Radzieckiego.

Nie mam na myśli wystawności ceremonii tej lub tamtej, ale kwestię korzystania przez papieża nadprzyrodzonych uprawnień przypisanych urzędowi św. Piotra. Piastun tego organu władzy kościelnej ma prawo i obowiązek głosić wszystkim ludziom, że doktryna Kościoła katolickiego nie może się zmienić, a więc skoro św. Pius X nie uznał ruchu syjonistycznego, żaden z jego następców nie może uznać Państwa Izrael, bo Kościół katolicki jest Izraelem. Papież nie może zgodzić się na teologię holokaustu.

Poza tym wychodzą na jaw dalsze fakty związane z kardynałem McCarrickiem, homoseksualisty, pedofila i łapownika, który służył jako łącznik między biskupami amerykańskimi a mafią Sankt Gallen (porównaj ostatni wywiad The Washington Post z arcybiskupem Viganò. Kiedy ta sprawa zostanie wyświetlona, znikną przewagi modernistów w Kościele katolickim. Papież Benedykt XVI pośrednio potwierdził to, co mówi arcybiskup Viganò, np w sprawie przyjmowania homoseksualistów do seminariów duchownych. Stąd wynikają między innymi nerwowe ataki na Kościół katolicki w Polsce i na całym świecie, np. ustawy uderzające w tajemnicę spowiedzi świętej.

czy Ty rozumiesz treści którymi epatujesz? wiesz co to logika? chcesz wszystkich wymordować?

No więc logika tego fragmentu jest realistyczna. Ponieważ nie ma wiary bez wolnej woli. Wiara może być tylko wybrana i rozwijana w wolności. Wolność zaś powoduje ryzyko błędnego wyboru. Kościół może głosić wolność religijną z tego właśnie powodu. Nie ma w tym sprzeczności ponieważ wybór wyznania wiary wynika również z wychowania religijnego w rodzinie. Zaś Kościół nie szczędzi sił by zapewnić dzieciom i rodzinie katechezę i właściwe środowisko rozwoju duchowego. Do tego służy parafia, media katolickie, edukacja, ruchy świeckich etc. 

Poprawka: św. Pius V potępił tezy Bajusa, a później podobne tezy, przedstawione przez pseudosynod w Pistoi, potępił Pius VI. W wieku czternastym Marsyliusz z Padwy głosił, że cesarz ma prawo rządzić Kościołem i papieżem - tezy tegoż rektora Uniwersytetu Paryskiego zostały potępione. Ta konstatacja wynika z Enchiridionu symbolorum: błędy prędzej czy później zostaną w taki czy inny sposób naprawione.

Nawet państwo rządzący Hollywoodem pogodzili się z tym faktem, bo wyemitowali w HBO serial Młody papież. Nie powstrzymali się od bluźnierstw, szyderstw i przeinaczeń, niemniej pokazali papieża w tiarze, niesionego na sedii gestatorii, oraz msze święte w tradycyjnym rycie rzymskim jako standard. W swoim stylu zapowiedzieli, że takie rzeczy wrócą, a podobno miały one zniknąć na zawsze.

OK. Zbadam to dokładniej. Ale czy i sylabus błędów nie podlega krytycznej uwadze Oficjum Wiary? Na tym dyskusję kończę. Zapraszam do komentowania mojego kolejnego tekstu.  

Dzięki. Sięgnę. 

W jakich warunkach rzeczywistych funkcjonował "słowiański papież" najlepiej opisuje Malachi Martin: " Dom smagany wichrem", zawsze i wszystkim polecam! 

Zgadza się.