Poprzedni odcinek wywołał burzliwą i niezwykle ciekawą dyskusję na temat matematycznych i logicznych znaczeń w „Alicji w krainie czarów”, za którą bardzo dziękuję jej uczestnikom. Uświadomiła mi ona moją niewiedzę, co do istotnych inspiracji (właśnie matematycznych) owego dzieła Carolla/Dodgsona. Trochę poirytowałem swoich interlokutorów uporczywym trzymaniem się mojej naiwnej, żuczkowej filozo-politologii i odpornością na wiedzę ścisłą. Moi rozmówcy uświadomili mi, że w zasadzie ograbiłem Carolla/Dodgsona i Alicję z ich ukochanych kontekstów algebraicznych, i przywłaszczyłem sobie monopol na interpretację tej bajki, do czego przyznałem się od razu. Nadto bezczelnie zarzuciłem im, że nieuważnie przeczytali streszczenie arcyciekawego tekstu (https://swiatowaliga.blogspot.com/2017/01/szachy-ezoteryka-i-masoneria.html) na temat wolnomularskiej symboliki szachownicy. Być może niesprawiedliwie, ale nie dali mi przesłanek bym inaczej zinterpretował ich skupienie na oryginalnych, bez wątpienia najważniejszych dla zrozumienia dzieła, algebraicznych znaczeniach „Alicji w krainie czarów”, ze szkodą dla znaczeń zawartych zalinkowanym powyżej tekście dla mnie równie ważnych.

Ponieważ ja raczkuję jeszcze w tej dziedzinie i nie mam pewności, że kiedyś stanę na własne nogi na tym gruncie, muszę odłożyć na bok ten twardy rdzeń powieści Carolla/Dogdsona. Być może logika i algebra i pojęcie tunelu Riemanna dadzą się zastosować do wyjaśnienia lub opisu relacji politycznych, jako, wg nieco uproszczonego opisu pani Maryli Sztajer, wspinania się po ruchomych schodach pod prąd, w kierunku przeciwnym do ruchy schodów. Ale na razie jeszcze mi czegoś tu brakuje.

Mianowicie brakuje mi Wielkiego Szachisty, czy jako globalnego kredytowca, który bynajmniej nie jest wszechmocny ani wszechobecny, ale kredytuje skuteczne manipulacje polityczne i prawne, czy jako Króla odwiecznego. Zaimputowałem Carollowi/Dodgsonowi przymusowe zetknięcie się z masońską sektą, typowe dla epoki i szerokości geograficznej, i jej symboliką szachownicy, a zatem mniej lub bardziej wyraźne przeczucie niejawnej władzy kryjącej się za nimi, acz nie w nich. Jeśli znaczenia algebraiczne są najważniejsze w Alicji w krainie czarów, to jednak znaczenia polityczne są również obecne, jako odreagowanie. Znaczenie polityczne szachownicy, do którego „naginam” epizod jałowego biegu po białym polu królowej i Alicji, jest dla mnie ważniejszy niż sama istota baśni Carolla/Dodgsona.

Podkreślam jeszcze raz: jałowy bieg Alicji i królowej po białym polu jest dla mnie tylko i wyłącznie pretekstem do zwrócenia uwagi na relację między niejawną władzą globalnych kredytodawców a jawną władzą niesamodzielnych polityków. Oraz na sytuacje ujęcia ich „w dwa ognie” przez z jednej strony niewidzialną i absolutną władzę Stwórcy, niewidzialną acz wyraźnie doświadczaną jako miłosierna Opatrzność, a z drugiej strony przez oczekiwania i marzenia tzw. plebsu, w Polsce w dużej części katolickiego, który ciągle może stać na nowo pospolitym ruszeniem, może nie od razu i nie w tych okolicznościach historii, ale w innych na pewno. O paradoksie, są te znaczenia mniej lub bardziej wyraźne w masońskiej symbolice szachownicy. Zwłaszcza w pewnej sprzeczności tej symboliki, mianowicie w tym, że z jednej strony z jednej strony, jak podaje ów tekst, mądrzy ludzie nie grają w szachy, bo wiedzą, że utożsamiając z regułami gry są od razu przegrani jako zakładnicy albo i nawet niewolnicy właściciela gry, względnie Wielkiego Szachisty, którą włada szachami, a z drugiej szachy symbolizują wyższość elity nad katolickim plebsem, czy jakimkolwiek plebsem. Sprzeczność ta sugeruje wielopoziomowość znaczeń symbolicznych szachów i szachownicy, aż po poziom transcendenty, nawet sprzeczny z karbonarskim, masońskim deizmem, czyli absolutną i łaskawą władzę Świętej Mądrości Boga Trójjedynego, który posługuje się swoim Kościołem.

Bardzo ciekawa była również wymiana komentarzy z panem Qwertym, który w końcu przymusił mnie do napisania, że ta wielopoziomowość znaczeń zawiera w sobie odniesienie do całego procesu historycznego, którego celem było stworzenie czystej demokracji „autentycznej”: „Było ono celowym procesem rozkładu ustroju mieszanego (monarchia, arystokracja, demokracja – charakterystycznego dla RON, co nie znaczy że traktuję ustrój mieszany jako zbawienia ludzkości) i uczynienie bezbronnymi średniozamożną szlachtę owego czasu, i niezamożne mieszczaństwo, bezbronnymi, bo same prawa niewiele znaczą gdy nie ma ich komu egzekwować. Zaś prawa i obowiązki były strzeżone przez władzę monarszą i przez arystokrację, gdy się jej to opłacało. Usunięcie jedynowładztwa i arystokracji, drogą korupcji i zamachów, o których gęsto niedawno Panthera, otwarło drogę do tzw. autentycznej demokracji, której ostatnią odsłoną były oszukane wybory samorządowe 2014, czyli w zasadzie ogłoszenie końca agonii demokracji. Usunięcie to służyło do wprowadzenia innej monarchii i innej arystokracji, niejawnej (a raczej ukrytej tyranii i oligarchii).” Niejawność ta jest korzystna dla nowych monarchów-tyranów i nowych oligarchów-arystokratów z racji takiej, „że niejawność władzy daje same korzyści i nie grozi żadną odpowiedzialnością przed trybunałem żuczków-ciułaczy.”

Zakończyłem swój tekst na stwierdzeniu faktu naocznego, mianowicie, że szachownica ma pola czarne i białe. Zapytałem się: czy to znaczy że białe to są dobre pola, a czarne złe? Tego niestety tekst o szachach nie tłumaczy.

Żeby zepsuć pointę mojego tekstu od razu przywalę z grubej rury, a dokładniej z owej dubeltówki zawieszonej na samym początku mojego poprzedniego tekstu, i to amunicją, której nie ma w wyżej zalinkowanym tekście; mianowicie, że podział na białe i czarne pola oznacza ważne zadanie tajnego stowarzyszenia streszczające się w znanej rzymskiej sentencji: dziel i rządź. Co nie znaczy że tajne stowarzyszenie rządzi absolutnie, lub że jest ostatecznym, najwyższym poziomem władzy niejawnej. Spełnia tylko jakąś rolę w tym niejawnym zarządzie, ważną ale nie najważniejszą: podtrzymuje podziały i wprowadza nowe, by ułatwić rządzenie niejawne. Stąd propaganda antypolska, medialna i akademicka, stąd to obsesyjne powtarzania, jak w zaciętej płycie, tej śpiewki o rzekomym polskim antysemityzmie. Stąd wmawianie, że jesteśmy skazani na śmiertelny konflikt z Niemcami i Rosją. Konflikt jest, ale ja twierdzę, że teraz jest do rozwiązania drogą dyplomatyczną.

Pan Qwerty w dyskusji podawał szereg przykładów przestępstw dokonywanych przez skorumpowanych sędziów, prawników i urzędników, a nawet posługiwanie się przez nich wiedzą zastrzeżoną dla służb specjalnych, tzw. profilowaniem. Nie zakładam wcale, że są to działania inspirowane przez stowarzyszenia tajne, być może są tylko indukowane przez naszą współczesną zapaść kulturową. One ilustrują tylko realność podziałów i konfliktów. Sama korupcja przecież eskaluje przestępczość, jest równią pochyłą. Społeczeństwo podzielone łatwiej można wykorzystać ekonomicznie. Łatwiej utrzymać je na poziomie taniej siły roboczej. Trudniej mu stać się rywalem i razem partnerem ekonomicznym i politycznym dla graczy liczących się na tych polach. Trudniej mu wypracować skonsolidowany budżet, który zostanie przeznaczony na ekspansję, kolonialną czy misyjną połączoną z handlową (pożądana jest oczywiście ta druga). A raczej jest to w ogóle niemożliwe. Rozwój średni jest zabetonowany, w sam raz by uzupełniać braki w kadrze wykwalifikowanej średniego szczebla społeczeństw zamożniejszych. Jeśli zaś kadra średnia wróci do kraju, będzie stanowić dobry materiał do rozbudowania ekonomicznych przyczółków. Mirosław Kokoszkiewicz w ostatniej Polsce Niepoległej pisze o Polsce jako o surowcowym Eldorado, geotermia, rudy żelaza, metali rzadkich, kruszców szlachetnych. Jest tu co eksploatować, i nie tylko „zasoby ludzkie”. Niech tubylcy skaczą sobie do gardeł, tracą czas i pieniądze na obronę swoich podstawowych praw, albo niech sobie grają w ciekawe, rozwojowe gry komputerowe, np. strzelanie do pisowskich zombi, kto inny tymczasem zaopiekuje się ich złożami.

Niemożliwe jest przywództwo w takim społeczeństwie. Zastanawiamy się, o co chodzi opozycji totalnej. Moim nieskromnym zdaniem, chodzi o utrzymanie swojej atrakcyjności jako najemnika do „krzewienia wyższej cywilizacji”, czyli wycinania rodzimej kultury, opłacanego z obcych budżetów, nie wprost, nie do łapki, ale przez jakieś pośrednie promocje, wyjazdy, kontakty i poklepanie po ramieniu.

Ja wiem, że te uogólnienia są blade, ale mają one przecież faktyczne odpowiedniki w tym, co widzimy na co dzień na tych migających ekranach.

Trzeba by teraz znowu przywołać Brzytwę Coryllusa w jej tezach dotyczących propagandy, ale tekst się rozrasta, trzeba zmierzać do konkluzji, i warto zwrócić uwagę na to, że arogancja pana Maciejewskiego i Toyaha, wszak rzekoma i pozorna, sól w oku pani Szafrańskiej i propagandowej elity patriotycznej, to jest po prostu ledwie kubeczek zimnej wody na orzeźwienie i otrzeźwienie. To jest wyzwanie do polemiki. Ja wiem, że takie ujęcie proporcji nie przekona naszą elitę propagandową, zafascynowaną swoimi nowymi „zabawkami” zafundowanymi mocą przepchnięcia przez Państwową Komisję Wyborczą sukcesu wyborczego w zasadzie wszystkich Polaków, którym brzuchy przyrosły do pleców pod planem ośmioletnim PO. Ale niniejszym składam świadectwo swojej preferencji. Wolę, żeby mnie i moje uczucia patriotyczne „opluwał” Coryllus z Toyahem do spółki, niż żebym moje myśli miały toczyć się według ściemy doktrynerskiej i propagandowej szczującej mnie przeciw innym Polakom. Widzę albowiem w tym polskim tradycyjnym antagonizmie zasadę szachownicy: dziel i rządź. Fajnie, że Prezes PiSu przełamał te antagonizmy. Ale próby wmówienia lewicy ze strony Gazety Polskiej, że jest patriotyczna, tak jak hołubienie jakoby polskiej tradycji socjalistycznej, to fundowanie nowych konfliktów. Dziel i dój. 

Konflikty i napięcia są nieuniknione. Wydaje się, że Coryllus generuje nowe. A jednak ośmielam się twierdzić, Brzytwa/Szpada/Maczeta Coryllusa, jakkolwiek nieschlebiająca naszym jakoby historycznym, a w zasadzie propagandowym, sentymentom, czesząca je pod włos, a nawet tnąca żelazem po szkle, oprócz innych możliwości, daje szansę na odcięcie nadliczbowych konfliktów, które należy uniknąć. Nie zawsze się zgadzam z panem Maciejewskim Coryllusem, np. nie podzielam jego negatywnej oceny wypowiedzi Ks. Guza. Nie mam też złudzeń co do przyswajalności jego pisarstwa przez środowiska patriotyczne. Nie zmieniam jednak zdania co do wartości i przydatności jego koncepcji. Dobrze przynajmniej, że docenia go pan Józef Orzeł.

Na końcu poprzedniego tekstu z tego cyklu, poleciłem państwu odnaleźć piosenkę Jacka Korabity Kowalskiego "Wczele Czyli Legenda Zagłobitów", gdzie zdaje się sam sienkiewiczowski pan Zagłoba, czy jego przodek, jako więzień szacha, staje do partii szachów, która może kosztować go życie. A jest to partia szachów z księżniczką turecką, mistrzynią szachów, której rękę zdobędzie tylko ten, kto wygra z nią w szachy, a jeśli przegra zostanie ukrócony o głowę. Księżniczka jest nie do pobicia, dlatego trup ściele się gęsto i nikt już nie chce z nią grać. Staje więc pan Zagłoba i w krytycznym momencie, gdy już ma zapaść na niego wyrok, porywa szachownicę i wali nią w łeb turecką piękność. Stąd w herbie Zagłobitów jest szachownica a w klejnocie smagła księżniczka z przewiązaną głową. Pan Kowalski dalej snuje opowieść twierdząc, że czyn ten zdrożny, niespodziwanie, budzi wdzięczność ze strony szacha za uwolnienie go od przekleństwa, itd..

Nawet pan Qwerty jak sądzę uzna użycie przemocy przez pana Zagłobę za uprawnioną samoobronę. Nadto krotofila ta sarmacko-turecka, jako żywo, nasuwa mi skojarzenia ze sporem między naszą elitą propagandową a panem Maciejewskim Coryllusem, który wywraca do góry nogami dęte zasady propagandowego savoir vivre i może nie tyle bije szachownicą po głowie, co strąca wszystkie figury szachowe, kładąc na nią argumenty nie do obalenia, wspomnienia Ks. Tokarzewskiego, Korwina-Milewskiego, Sługi Bożego Edwarda Woyniłłowicza, i własny donos na polskich socjalistów „Socjalizm i śmierć”. Trzeba tylko nad tym pochylić się i poświęcić tym treściom jakiś czas. Nie wątpię, że ich świadectwo nie zostanie przyjęte i zamiecione pod dywan. Ale ono jest i teraz będzie trwać wymuszając na nas nowe podejście do tzw. jedności narodowej.

---

tagi: brzytwa  król odwieczny  szachownica2 

	Magazynier
	5 listopada 2017 10:45

67     2402    3 zaloguj sie by polubić