Jeśli to prawda, że amerykańskie służby zataiły info o irańskich planach zamachu na Trumpa, to znaczy, że w rzeczonych organizacjach są wtyki mocarstw wrogich Amerykanom, wtyczki nie tylko Iranu, ale być może Moskwy, Berlina, Indii, itp. Nie daleko od Iranu do Indii, nie tylko z racji bliskości geograficznej, ale z racji współpracy w ramach Organizacji Szanghajskiej, zacieśniającej się, szczerze mówiąc, na złość i na pohybel jankeskiemu deep state. Iran albowiem, spadkobierca Wielkiej Persji, z wszystkimi jej starożytnymi praktykami politycznymi, militarnymi, merkantylnymi i sekretnymi, jest najważniejszym nieprzyjacielem interesów amerykańskich na środkowym wschodzie. Rok temu ta współpraca, jak głosi artykuł ze strony New Dheli TV, została wprowadzona „na wyższy poziom” w czasie wizyty Ajita Dovala, Indyjskiego Doradcy d.s. Bezpieczeństwa, w Teheranie. Bardzo interesujące, zwłaszcza że p. Doval nie jest ani ministrem finansów ani przemysłu, ale doradcą ds. bezpieczeństwa.

Rzecz jasna nie ma to nic wspólnego z Kamalą Harris i jej pochodzeniem. Wszelkie zbieżności z osobami realnymi są przypadkowe. Ale to absolutnie, całkowicie, niezwłocznie i pod wszelkim względem przypadkowe. Nie ma to również nic wspólnego z tym, że Joe Biden nie lubi Bogu ducha winnej rzeczonej aktywistki genderowej i pod wszelkim względem postępowej. Ani z tym, że Biden spotkał się już z Trumpem, oraz że, na ile mu zdrowie pozwalało, kontynuował tę samą politykę zaciskania pętli wokół smoczej szyi Pekinu, tej samej, co jego poprzednik, jakoby tak bardzo znienawidzony.

Info o biernym przyzwoleniu służb na zamach, a raczej to, co wszyscy widzieli i słyszeli, tzn. wcześniejsza nadgorliwa dyskrecja w podawaniu danych wrażliwych w tej sprawie, mogły być również zabiegiem deep state mającym zwiększyć sympatii dla prezydenta elekta. Może też oznaczać pęknięcie w ramach deep state. Co raczej jest mniej prawdopodobne z racji wyżej wymienionych faktów dotyczących rzeczonego trójkąta Trump-Biden-Kamala. Animozje i rywalizacja w ramach deep state być muszą, bo muszą, ale śmiem twierdzić, że nie sięgają aż tak daleko. Decyzja o mordzie politycznym jest b. poważna. Emocje i ambicje są tu raczej wykluczone.

Jestem optymistą i sądzę, że prawdę poznamy prędzej czy później. Nie podaną bynajmniej wprost w wypowiedziach przedstawicieli Białego Domu czy służb, oczyszczonych z obcej agentury, ale poznamy ją w faktach. Trzeba tylko zaopatrzyć się w dużą ilość orzeszków i limoniady, bo może trzeba będzie czekać długo. A może krótko?

Co to znaczy dla nas? Mianowicie, że aktywiści jednej z partii, zasiadającej w koalicji 13 12, mającej silne struktury na terenach wiejskich, zdolne wpływać na wyniki wyborów, aktywiści wspomniani niedawno przez p. Maciejewskiego, niekoniecznie są „ludźmi sułtana”. Mogą być „ludźmi szacha”. Szach albowiem jest aryjsko-irańskim ekwiwalentem sułtana. Słowo „aryjsko-irański” to masło maślane. Iran bowiem to Eran lub Aryan. Kolejny znak bliskości Iranu i Indii. Jeśli Recep Erdogan jest namiastką sułtana, to Ebreihm Rais, prezydent Iranu, jest dzisiejszym szachem. Obaj są zainteresowani eksportem ludzi niechcianych z bliskiego i średniego wschodu, jak i ludzi szkolonych. Możliwe są zatem układy z szachem. W pierwszej kolejności w Berlinie i Brukseli.

Oznacza to również, że dyskretne prowadzenie naszego polskiego Donalda przez Londyn, jest częścią gry prowadzącej do wpuszczenia organizacji Olafa Scholza w pułapkę offsetową. Są tam oczywiście aktywiści postępu z górnej, międzynarodowej półki. Ale teraz chroni ich tylko Czerwona Tarcza. Inne organizacje globalne mają już dość postępowych innowacji, które, jak przystało na rozwiązłość i inne choroby duszy, przynoszą straty finansowe. Deep state jako pierwszy zmierza do postawienia tamy rękoma Trumpa. W samej Wielkiej Brytanii postęp został wpuszczony w kolejną pułapkę przez anonimowy donos na znaną pisarkę Alison Pearson w sprawie jakiegoś jej wpisu sprzed roku. Naszli ją właśnie policjanci, w zasadzie nie wiadomo po co. Chyba po to, żeby zrobić z tego skandal dosłownie na cały świat. U nas zaktywizowali się nagle nauczyciele i podejmują działania przeciw robieniu jajecznicy z naszych dzieci. Nawet ZNP ich popiera. Oczy przecieram. A raczej przecierałem, do kiedy nie przeczytałem info o „zamachu” na p. Pearson. Międzynarodówka postępowa spieszy się z deprawacją naszych dzieci, jak nie przymierzając z łapaniem wszy na pościeli. Nie wiadomo albowiem, jak to będzie po następnych wyborach, a może nawet za rok. Zaś akcje Trumpa i „Głosu wolności” idą w górę.

Mówi się w mediach amerykańskich o groźbie kolejnego zamachu. Serial „Wybrani” może być dedykowany Trumpowi, jako sugestia, iż jest on jednym z wybranych przez Jezusa. Trump rzecz jasna ma ważną misję do spełnienia, mijsę zleconą mu przez organizację i przez historię, dlatego również przez Opatrzność. Ale wypełnienie jej zależy od jego wiary. W "Wybranych" jest taka scena, w której filmowy Jezus, tuż po jego śmierci Jana Chrzciciela, widzi go we śnie. Ten zaś zmierza ku niemu jakąś teksańską doliną, rozrywa kajdany, jakby były z plastiku i wskazuje mu drogę ku Jerozolimie. Albo ku Waszyngtonowi?

Jednak Jezus ewangeliczny nie musiał mieć sennych widzeń Jana Chrzcieciela, jest On bowiem mocą i mądrością Bożą, Bożą wszechwiedzą. Ewangeliczny Jan Chrzciciel zaś nie musiał ukazywać się Jemu we śnie. Sam go bowiem spotkał, jako Boga, na odwiecznym tronie. Niestety autorzy filmu bardziej ukochali albo ukryte cele polityczne, albo swój obraz Zbawcy, z okrojoną prawdą o Jego Matce, Niepokalanej i św. Janie Chrzcicielu. Gdyby Najwyższy był dla nich na pierwszym miejscu, zrobiliby serial przedstawiający ortodoksyjny obraz Zbawcy, Jego Matki, apostołów i św. Jana Chrzciciela, obraz historyczny i teologiczny. Są oczywiście dobre momenty. Takie jak obraz rozmowy Jezusa z rabbi Nikodem, świetnie przedstawiony w filmie w doskonale wyreżyserowanej i zagranej scenie, wiernej Ewangelii.

Obraz wart medytacji obok obrazu Jezusa kroczącego przez sztorm na jeziorze tyberiadzkim, ratującego Piotra przed utonięciem i uciszającego burzę:

Podobnie warte uwagi są sceny cudownych uzdrowień, wskrzeszeń, w tym wskrzeszenia Łazarza, jest to jeden z tych obrazów w tym filmie, które są wierne Ewangelii. Ale prócz tego mamy cały cykl fantazji o tyle nieprawdopodobnych, że, tak jak słynny przebój amerykańskich Baptystów „Mario czy ty wiesz?”, arogancko odrzucają całą prawdę o Maryi, o jej wiedzy na temat natury Jej Syna, i celu, ku któremu zmierza, mianowicie ofierze z własnego życia, ale również zmartwychwstaniu i wiecznym królowaniu w Kościele i przez Kościół. Scenarzyści tego filmu nic nie wiedzą o doskonałej niepokalanej miłości Maryi do Boga, i o jej mistycznej jedności z Sercem Jej Syna. Poznajemy ją w scenie, w której uczniowie Jezusa przy ognisku wywnętrzają się, jak przed rówieśnikami szkolnymi lub na kręgu terapeutycznym, na temat swoich blokad religijnych i emocjonalnych. Wywnętrzanie się, które w kulturze żydowskiej i jakiejkolwiek w tym czasie było nie do pomyślenia. Filmowa matka Jezusa mówi tam o swoim wątpieniu w Jego powołanie, gdy widzi go jako noworodka, umazanego krwią i wodami płodowymi. 

Nie jest zatem Maryją z Ewangelii, której dziewictwo zostało zachowane przy porodzie, jako znak jej całkowitego oddania Bogu.

Na polityczne zlecenie zakrawa obraz Jana Chrzciciela jako religijnego radykała, przedstawiony w dialogu między nim a Jezusa, w domyśle jako na pół konserwatywnego, na pół pentakostalnego rewolucjonisty rodem z protestanckiej, nad-emocjonalnej pobożności charyzmatycznej.

Rozumiem intencję. Chodzi o to, żeby pokazać aktywistom lewackim, a przede wszystkim młodzieży, że może się wyżyć również w protestanckiej pobożności, w aktywnym składaniu świadectwa swoim religijnym, jakoby ewangelicznym emocjom. A nawet w radykalnej działalności republikańskiej. To nie jest faktyczny św. Jan Chrzciciel, jakiego znamy z Ewangelii. Tradycja wschodnia nazywa go Aniołem pustyni. Bł. Katarzyna Emmerich widzi go jako wielkiego kontemplatyka. Radykalnego tylko w posłuszeństwie wobec woli Najwyższego.

Oczywiście, film jest świetnie zrobiony od strony wizualnej. Aktory są dobrzy. Jonathan Roumie, pochodzenia egipsko-ormiańskiego, jest dobrym aktorem, podobno pobożnym katolikiem. Ale widocznie niedouczonym. Przeciętny, pobożny katolik nie zgodziłby się na taki scenariusz. Rozumiem, kariera w szowbiznesie ma swoje wymagania. Scenarzyści też są nieźli, ale jest to obraz typowo protestancki, daleki od ortodoksji, promujący emocjonalizm którym szczyci się amerykański styl życia. Oczywiście innego obrazu amerykańscy protestanci nie mogli by w stanie wyprodukować. Musieliby powrócić do Kościoła i znacznie wzbogacić swoją wiedzę na temat
Ewangelii. Na razie to niemożliwe. Mocne jest bowiem pragnienie twórców tego filmu by wesprzeć spontaniczny protestantyzm średniej amerykańskiej klasy.

Dlaczego jest to serial torujący drogę Trumpowi? To wynika z podtekstów politycznych. Przede wszystkim ze wsparcia dla biblijnej teologii moralnej, którą żyją amerykańscy średnioklasowi protestanci, i dla średniego amerykańskiego biznesu, a może i dla wiekszego, którym często zajmują się pastorzy. Oraz z wyżej opisanego widzenia Jana Chrzciciela we śnie Jezusa. Nadto sanhedryn, w którym rządzą faryzeusze, jest jak Kapitol opanowany przez demokratów i biurokratów. Rzymianie o dziwo są nieco są lepsi. Zgodnie z Ewangelią są pośród nich tacy jak Gajusz, preator Kafarnaum, wierzący w Jezusa, którego syna Jezus cudownie uzdrawia. Rzymianie, co ciekawe, zresztą mówią czystą angielszczyzną, niektórzy nieco brytyjską, jak stuknięty, okrutny poprzednik Gajusza, Kwintus. No i na wiarę nawracają się, albo są bliscy nawrócenia tajni agenci Rzymu, tacy jak Attikus, oficer rzymskiego wywiadu …

---

tagi: kościół  iran  wybrani  zamach  trump  protestantyzm  służby  biden   harris  ortodoksja  amerykański styl  

	Magazynier
	17 listopada 2024 22:44

29     1730    12 zaloguj sie by polubić