Nie wiadomo mi nic o Papieżach czy Biskupach, którzy upominali się o zwrot tej nazwy, nazwy Uniwersytetu, czy zastrzeżenie jej do wyłącznego użytku Kościoła, na takiej zasadzie jak przymiotnik „katolicki”, dla uczelni akceptowanych przez Stolicę Apostolską jako reprezentatywnych dla Kościoła. Ale dzisiaj zdaję mi się, że w końcu coś takiego musi nastąpić. Inaczej kłamliwa propaganda, w zasadzie propaganda niewolnictwa, będzie wciąż lansować się na tle Kościoła.

500-tna rocznica śmierci uniwersytetu (poprzednio machnąłem się o sto lat, przepraszam, czyli 500-tna rocznica, rzecz jasna, a nie, jak utrzymywałem w poprzednich tekstach o uniwersytecie, 600-tna) to oczywiście rocznica fikcyjnego, jak wskazują niektórzy historycy, przybicia przez Marcina Lutra swoich anty-odpustowych tez w przedsionku wittenberskiego kościoła zamkowego w 1517 r. (W tle mam tu świeże wspomnienie filmu „Luter i rewolucja protestancka. Nie pamiętam jednak, co o tym fakcie mówią w nim historycy. Warto by jednak do tego filmu nawiązać w dyskusji.) Przesadzam nieco mówiąc o śmierci Uniwersytety w 1517 roku. Jest to dopiero początek, jeden z początków, jego choroby terminalnej i razem agonii. Bo innym wcześniejszym ciosem jest wystąpienia Jana Wycliffa oraz Jana Husa. A jeszcze innym pojawienie tzw. humanistów, którzy sentencję z jakiejś starożytnej komedii chcą obwołać podstawowym dogmatem: „Jestem człowiekiem i nic co ludzkie nie jest mi obce”. W istocie jest to kpina z osoby, bowiem wygłoszona jest podobno jako komentarz do ostatecznego upokorzenia wszystkich uczestników tej facecji. Zatem nie chodzi tu o objawienie starożytnej bądź nowej prawdy o człowieku, ale, jak to znajdujemy w Baśni jak niedźwiedź t. I i II, o proces przejmowania przez ośrodki władzy świeckiej i prastare organizacje finansowe (dopowiadam od siebie, np. genueńskich i weneckich Gwelfów, względnie ich rywali, Gibelinów) przekazu prawdy, dobra i piękna, które jako depozyt wiary i realizmu niesie przez dzieje Kościół Katolicki.

Jeśli „uniwersytet” świecki jest odległy od owego realizmu, to znaczy że nie był on nigdy Uniwersytetem. Deklarował on jedynie uniwersalizm nauczania, czyli propagowania prawdy powszechnej, innymi słowy dobrej propagandy. Faktycznie ześlizgiwał się ku propagandzie złej, motywowanej planami grabieży.

Uniwersytet natomiast jest powołany, do dobrej propagandy i do nieustannego rozważania i rafinowania propagowanej prawdy. Był zaś Uniwersytetem dokąd Kościół, światli i świętobliwi Papieże i Biskupi byli jego administratorami, sponsorami i cenzorami, bo te trzy funkcje są nierozłączne. Oczywiście tak rozumiany Uniwersytet żyje nadal w uczelniach katolickich, wiernych Kościołowi, wspieranych przez watykańską Kongregację ds. Edukacji Katolickiej.

Apogeum tego procesu okradania Kościoła z prawnie należnego mu monopolu na wyłączność nazwy Uniwersytet to angielski deizm pod fasadowym przywództwem Isaaca Newtona, potem oświeceniowy fizjokratym, pośrednio, a może i ściśle związany z deizmem i brytyjskimi interesami politycznymi, uporczywie propagowany przez naszą oświeceniową Komisję Edukacji Narodowej oraz ich sponsorów z tzw. Familii, to francuski encyklopedyzm, teoria kontraktualna Rousseau i jego późniejsza koncepcja sentymentalizmu, czyli apoteoza uczuć jako istoty ludzkiej natury, zarzewie szaleństwa zwanego romantyzmem.

W końcu to dialektyka Ducha wykoncypowana przez Hegla, która zmierza do udowodnienia, iż tzw. Duch najdoskonalej przejawia się w „bycie” państwa pruskiego. W istocie filozofia Hegla czyni z państwa pruskiego nowy „Kościół”, władze świętą. Daje mu sankcję sakralną. Znaczy to, że wciąż jeszcze dla mentalności 19-wiecznej, kierującej średniowiecznym a nawet starożytnym pojęciem honoru i sumienia, ważnym jest moralne, a nawet religijne usprawiedliwienie władzy i narzędzia jej propagandy czyli edukacji pro-państwowej. Edukacja jest pierwszym medium, najmniej spektakularnym, ale tylko gdy się patrzy na nią z daleka. Z bliska to kolos i to niezwykle dynamiczny, zdolny intelektualnie przemienić barbarzyńskie nawyki, obsesję przemocy i niewolnictwa na mentalność obywatelską, jak to praktykuje Kościół, na mentalność zafascynowaną wolnym sumieniem. Lecz gdy edukacja powraca do kultu przemocy jest zdolna nawet „zetrzeć” każdą przeszkodę stojącą na drodze uzurpatorskiej władzy jakoby uświęconej nową propagandą. Owo przywiązanie do moralnego i religijnego umotywowania władzy i państwowej edukacji jest dziedzictwem chrześcijańskiego średniowiecza a nawet starożytności, nawet jeśli jest zniekształcane przez bieżące, pokrętne interesy i obłędne antykościelne ideologie. Jest częścią mentalności chrześcijańskiej i przedchrześcijańskiej. Wynika również ze zwykłego oczekiwaniu stabilności otoczenia, ochrony z jego strony, oczekiwania normalnego dla niezamożnych acz przyzwoitych. Nie da się tego usunąć. Trzeba to zatem zmanipulować.

Jeśli państwo pruskie jest emanacją Ducha, jest nowym Kościołem i ma dostęp bezpośredni, dzięki heglowskiemu „objawieniu”, do Bożego umysły, do mądrości transcendentnego Ducha, mądrości, która jest samą istotą bytu, czyli wg Hegla bytowej sprzeczności między tezą i antytezą, rodzących syntezę w samej wręcz historii ludzkości. Mamy tu coś więcej jeszcze, mianowicie „prorocką mowę”, jakoby mocniejszą” niż scholastyka kościelna, katolicka, która pokornie schyla głowę przed niedoskonałością rozumu naturalnego. Niewiedza wynikająca z grzechu pierworodnego zdaje się być przezwyciężona w heglowskiej ezoteryce i uniwersytet państwowy niemiecki może wysłać uniwersytet kościelny katolicki do protestanckiego gminnego przytułka na przedmieściach Augsburga, gdzie będzie sobie dziamdział swoją scholastyczną papkę dla bezzębnych starców. Niemiecki idealizm wraz z państwem zakładają lśniące buty z cholewami, strzepują kurz z epoletów, prężą się i ruszają w świat krokiem marszowym.

Dzisiaj seksownie rozpuszcza on swoje ufarbowane na tęczowo włosy w awangardzie gender pride parade, jako babo-chłop i chłopo-baba, jako intelektualny biedak, oszukany, zmanipulowany, sponiewierany przez smagłych nachodźców, ośmieszony wobec całego wszechświata, jako samotna sierotka, która czule przytula do swojego poranionego serca swą najmilszą kochankę, fałszywą nadzieję, niezdolna dojrzeć nieskończonego piękna i mądrości Stwórcy odbitych w stuprocentowej kobiecie i w takimże mężczyźnie. Nazywa ich oboje seksistami, zabrania używania rodzimych języków i denuncjuje ich w Jugendamtach.

Kościół w zasadzie powinien zastrzec sobie monopol na tę nazwę „Uniwersytet”. Ale cóż, w czasach humanizmu, na progu reformacji, gdy rodzi się „uniwersytet humanistyczny”, a wkrótce narodzić się ma „uniwersytet” protestancki i razem państwowy, Kościół musi zmagać się z grzesznością swoich pasterzy a nawet Papieży w okresie od 1464-1559, takich jak Paweł II (Pietro Barbo), Sykstus IV (Francesco della Rovere) Innocenty VIII (Giovanni Battista Cibo) i Aleksander VI (Rodrigo Borgia), Juliusz II (Giuliano della Rovere), Paweł III (Alessandro Farnese), z ich nepotyzmem, umiłowaniem przepychu, nadużyciami finansowymi i rozwiązłością, w czym chlubnym wyjątkiem był pierwszy z owej czarnej listy, skonfliktowany z tzw. humanistami, nie poddający się pokusom erotycznym i praktykujący jedynie wystawny styl życia. Reprezentują oni interesy włoskich klanów arystokratycznych i kupieckich, dlatego sponsorują tzw. humanistów. Aleksander VI i Juliusz II stają się burzycielami starej kaplicy św. Piotra, przy czym ten pierwszy rozpoczyna „jedynie” jej przebudowę, którą kończy Juliusz II całkowitym zniszczeniem starej kaplicy. Dają oni początek pracom nad nową kaplicą sykstyńską a zatem, jak to tłumaczy gdzie indziej Coryllus, stają się transmiterami nowych przepływów gotówki wydawanej na surowce, projekty i pracę. Paweł III, ten, który przyjmuje śluby św. Ignacego Loyoli, zajmuje się mecenatem sztuki i odbudową kaplicy św. Piotra.

Jako opatrznościową odtrutkę na korupcję swoich niektórych hierarchów, Kościół otrzymuje nową wspólnotę zakonną, Towarzystwo Jezusowe i Ćwiczenia duchowne św. Igancego z Loyoli, pod których leczniczy wpływ ich autor próbuje bezskutecznie wciągnąć współczesnych mu Papieży Pawła III i IV. Ten drugi bynajmniej nie rozwiązły jak Aleksander VI, ale gorliwy sługi Kościoła, acz uparty i namiętnie oddanego własnej ambicji – stąd nieroztropne, przedwczesne zakończenie przez niego Soboru Trydenckiego, haniebny proces o herezję wytoczony heroicznemu ewangelizatorowi protestanckiej Anglii, Kard. Reginaldowi Pole, jego rywalowi do tronu papieskiego i niestety niechlubne zduszenie raportu na temat nadużyć w Kościele, którego sam był współautorem, czyli prawnego rozliczenia nadużyć za pontyfikatów jego poprzedników, również korupcyjnych, co sugeruje niejasne uwikłania i kompromisy tego skądinąd gorliwego Papieża.

Ćwiczenia to niesamowity „uniwersytet alternatywny” zafundowany przez Ducha Bożego, za pomocą umysłu i pióra św. Igancego, żywy „uniwersytet” prawdziwego Boga-człowieka, Jezusa Króla. Jeśli dopełniają je, wzięte z innej, jakoby odległej dziedziny, koleżeńskie, zapomogowe kasy zakładane przez Ignacego w czasie jego studiów paryskich, i cała późniejsza organizacja zakonna, łącznie z powołanym przez pierwszych Jezuitów Uniwersytetem Gregoriańskim i ich programem własnej zakonnej edukacji (Ratio studiorum) opartym na teologii i filozofii św. Tomasza z Akwinu, to możemy zbliżyć się do przeczucia, dlaczego warto, nam Polakom 21 wieku, zakładać dziś katolickie organizacje religijne.

Niech nam nie zdaje się jednak, że Ćwiczenia duchowne to religijny filtr, który wyłapuje delegatów agentury wpływu czy arystokratycznych i banksterskich klanów do stanu kapłańskiego. Ta zdolność jest raczej ograniczona. Może być efektywna ponad przeciętność jedynie w charyzmacie czytania w duszach, np. udzielonemu św. Pio z Pietrelciny, czy charyzmacie wyczuwania i odczytywania osobowości danego penitenta jak u samego św. Ignacego, założyciela Jezuitów, czyli w łasce kierownictwa duchowego. Nadto, jeśli jest faktycznie darem nadprzyrodzonym, musi ów charyzmat uszanować wolność samego delikwenta. I tu otwiera się całe pole dramatu który toczy się w danym sumieniu, między człowiekiem a Bogiem. Ćwiczenia duchowne, tak jak Różaniec, są jednak ważną pomocą dla ludzi nowożytnych wkręconych już w „szczurzy wyścig” i nieustający proces „reform”, którzy, inaczej niż starożytni Benedyktyni, Cystersi i "cywile" żyjący w naturalnym rytmie przyrody i liturgii, nie mają już tak swobodnego umysłu do prostego poznawania Boga w podstawowych prawdach wiary, w sprawowaniu Eucharystii i śpiewnej medytacji Psalmów. Albowiem wg Ojców Kościoła, to właśnie tu w liturgii Sanctissimum i w Słowie Bożym człowiek wierzący w pierwszej kolejności ma szansę odkryć, iż Kościół jest Ciałem Chrystusa, przez które przemawia On do niego, daje się poznawać i pociąga go za Sobą. Doświadczenie atoli współczesnego zakręcenia, bezlitosnej walki nowożytnego chrześcijanina katolika o każdy centymetr swojej wolności, czyni koniecznym inny rodzaj informacji teologicznej, taki właśnie jak Ćwiczenia duchowne, czy różaniec, czyli czas wyrwany z nieustającej „sztuki walki”, w trakcie którego podane jest do rozważenia i wpatrzenie się realistyczne wyobrażenie Zbawcy, tak jak rysują go Ewangelie, i obraz wspólnoty, którą on tworzy wokół siebie, najpierw rodzinnej, a potem zadaniowej, apostolskiej. Jest to konieczne otwarcie człowieka czasów ostatnich (które są ostatnie nie ze względu na krótki czas, ale ze względu na intensywność walki duchowej) przez prawdę historyczną, zmysłowo dostępną, na nadprzyrodzoną prawdę Sakramentów i liturgii. Jest też tam miejsce na Psalmodia. Widzimy tam bowiem Zbawcę jako człowieka religijnego, który modli się Psalmami, które to modlitwy są dosłownie napisanego dla niego, dla Mesjasza. Nadto Ćwiczenia duchowne, przez jedną ze swych medytacji, medytację sztandaru Króla Odwiecznego i sztandaru księcia ciemności, kontynuują i rozwijają kult Chrystusa Króla, jako zwieńczenie podstawowej relacji zaufania do Boga, zawierzenia się Jemu, zwłaszcza w otoczeniu tzw. ciekawych czasów, i ofiarowania Jemu swego życia.

C. D. N.

---

tagi: uniwersytet  zycie  wykolejenie  św. igancy 

	Magazynier
	16 grudnia 2017 13:44

25     2023    3 zaloguj sie by polubić