Wirtualna Polska podaje, iż premier Mateusz Morawiecki w wywiadzie dla PAP krótko i zwięźle przedstawił treść swojej rozmowy z izraelskim politykiem: „W rozmowie z premierem Izraela Benjaminem Netanjahu podkreśliłem, że państwo polskie było napadnięte i okupowane; nie ma mowy o odpowiedzialności Polski za Holokaust”. Mówił również: „Jesteśmy otwarci na dialog, chcemy rozmawiać i badać prawdę historyczną. Zwłaszcza tak boleśnie doświadczonym narodom, jak polski i żydowski, powinno zależeć na upowszechnianiu prawdziwej, a nie fałszywej narracji historycznej ... Nie brakuje w świecie ludzi, którzy niestety podejmują się zadania, by działania szlachetne przemieniać w zbrodnie. W napadniętym domu, gdzie żyją dwie rodziny i jedna zostaje wymordowana przez bandytów nie można oskarżać tej drugiej, która też została częściowo wymordowana i skatowana - o współudział – podkreślił.” (https://wiadomosci.wp.pl/mateusz-morawiecki-wyjawil-co-powiedzial-premierowi-izraela-6214518490228865a)

Wypowiadając te słowa zyskał w moich oczach wiele, co nie znaczy, iż przestałem porównywać jego słowa z czynami. Jednak wypowiedź ta ma rangę czynu. Porównajmy ją z doniesieniami np. z prasy niemieckiej. Z jednej strony znajdujemy tam komentarz brzmiąc obiektywnie: „Sven Felix Kellerhoff na łamach "Die Welt” przyznaje, że termin ‘polskie obozy śmierci’ niestety stale pojawia się, chociaż z merytorycznego punktu widzenia jest całkowicie błędny. … Nie ma najmniejszej wątpliwości, że w przypadku tych "morderczych fabryk” chodzi o niemieckie, a nie o polskie fabryki śmierci. Etniczni Polacy - z małymi wyjątkami – nie brali udziału w tych zbrodniach. Jedynie w obozach Akcji Reinhard obecni byli przede wszystkim ukraińscy «ochotnicy»” (https://wiadomosci.wp.pl/niemieckie-media-popieraja-izrael-w-sporze-z-polska-o-obozy-6214500421355137a) Ale zaraz, na jednym jednym wydechu, ten sam autor „zauważa, że większość fabryk śmierci SS znajdowała się na polskiej ziemi, i wymienia m. in. Chełmno, Auschwitz oraz Bełżec, Sobibór i Treblinkę.” Łączy natychmiast geograficzne umiejscowienie niemieckich obozów na terytorium Polski z problemem antysemityzmu w Polsce przed drugą wojną światową. Pisze, że podczas zamieszek w latach 1935-1937 zabito 79 Żydów, a około 500 zostało rannych i dodaje bardzo pokrętnie, że "niemiecki najazd doprowadził do nowej skali antysemickiej przemocy”, w czym zawiera się niejasna sugestia, że najazd niemiecki spowodował wzrost antysemickiej przemocy ze strony Polaków (sic!!!!). Liczba 79 zabitych Żydów, w domyśle w napaściach antyżydowskich, ma wskazywać na istnienie organizacji nazistowskich w Polsce, z czego wyniknąć ma rzekoma współudział naszych przodków w holocauście. Licza ta  jest zaczerpnięta z Atlas of Holocaust sir Martina Gilberta, głównego biografa Winstona Churchilla oraz badacza historii Żydów i holocaustu.

Najpierw zatem za prof. Jerzym Robertem Nowakiem (http://3obieg.pl/krwawe-basnie-aliny-calej-cz-i-i-ii), niech mi wolno będzie przytoczyć cytat z książki słynnego brytyjskiego slawisty William Johna Rosa: „nasilenie konfliktu (w latach 30-tych) między Polakami a Żydami ma niewiele albo zupełnie nic wspólnego z tak zwanym antysemityzmem i jest niemal całkowicie powodowane przez pauperyzację i przeludnienie ludzkości” (William John Rose, Polska, 1939, str. 162). Następnie wskażę na fakt, iż liczba ta została już w 2000 roku poddana w wątpliwość przez dr Piotra Gontarczyka, który w swojej słynnej książce Pogrom? Zajścia polsko-żydowskie w Przytyku 9 marca 1936 r. Mity, fakty, dokumenty, (Rekonkwista — Rachocki i S-ka, Biała Podlaska-Pruszków 2000). Dr Gontarczyk podobnie jak prof. Rose postawiał zajścia polsko-żydowskie w odmiennym świetle niż dziennikarz Die Welt. To nie rzekomy faszyzm czy nazizm polskiego ruchu narodowego z 20-lecia międzywojennego, ale kryzys ekonomiczny lat 30-tych był głównym podłożem tych konfliktów: „Tło politycznej atmosfery lat trzydziestych w Polsce – podobnie jak w całej Europie – zdominował niezwykle ostry kryzys gospodarczy, który spowodował wielkie bezrobocie i pauperyzację społeczeństwa. To zaowocowało zwiększonym zainteresowaniem polityką i radykalizacją postaw (…). Katastrofa ekonomiczna, poczucie zewnętrznego zagrożenia, nagromadzenie problemów narodowościowych, klasowych, grupowych, czyniło z Polski, zwłaszcza w latach trzydziestych, kraj niespokojny. W 1936 roku, w którym rozegrały się zajścia przytyckie, bardzo żywych i ostrych konfliktów było wiele. Na Kresach trwała irredenta ukraińska, przeciw opłatom na wyższych uczelniach protestowała biedna młodzież (…). Częstokroć padali zabici. W kwietniu 1936 r. kilkanaście osób zginęło w wyniku zamieszek sprowokowanych we Lwowie przez lewicowe związki zawodowe i bezrobotnych. Zbliżona liczba ofiar padła na początku lipca podczas zajść w Ostrowiu Tuligłowskim i Krzeczowicach (woj. lwowskie). W całym kraju na tle różnorakich konfliktów zginęło około 50 osób, co i tak stanowiło tylko małą część ofiar, które padły w 1937 roku”.

Przybliżona liczba podana przez dr Gontarczyka bliska jest liczbie ofiar podanej przez Gilberta, ale obejmuje nie tylko Żydów ale również Polaków i Ukraińców. Prof. Jerzy Robert Nowak wyciąga z tych danych oraz z własnych badań liczbę „14 zabitych osób ze środowisk żydowskich i 21 Polaków” (http://3obieg.pl/krwawe-basnie-aliny-calej-cz-i-i-ii). Jego konkluzja dotycząca tych faktów, że liczba „nie była czymś szczególnie drastycznym”, nawiązuje w do ogólnej sytuacji w Europie owego czasu. Oczywiście każda tragiczna, nienaturalna śmierć człowieka jest czymś drastycznym, zwłaszcza jako efekt mordu, ale zauważmy, że pośród Żydów byli i tacy którzy potrafili za przemoc odpłacić przemocą i to z nawiązką. Autorka zaś stojąca całkowicie po stronie żydowskiej i wręcz komunistycznej, Jolanta Żyndul, przyznawała iż: „Największe rozmiary przybierały zajścia, których punktem wyjścia było zamordowanie Polaka przez Żyda” (Zajścia antyżydowskie w Polsce w latach 1935-1937, cytat ze strony http://3obieg.pl/krwawe-basnie-aliny-calej-cz-i-i-ii). Powiecie, mili państwo, że podanie tego cytatu to manipulacja z mojej strony, bo jest on wyrwany kontekstu. Jednak ja będę się bronił wskazując, że jego wymowa i znaczenia, które ujawniają się w świetle całościowych badań relacji polsko-żydowskich, pokazują jak bardzo były one złożone, jak nieadekwatne i zakłamane są memy propagandowe. 

W sprawie polskiej ustawy nt. karalności za używanie frazy "polskie obozy śmierci" zabarł głos również Jair Lapid, izrealski dziennikarz i polityk: „który poza skrytykowaniem ustawy stwierdził, że były polskie obozy śmierci i nic tego nie zmieni.” Wirtualna Polska dodaje, że: „Po kilkudziesięciu godzinach zaczął tłumaczyć i łagodzić swoje stanowisko. Na blogu przypomina o dużej liczbie odważnych Polaków pomagających Żydom, ale też o obojętności większości społeczeństwa (sic!!!!) i kolaborację części. ‘Nikt nigdy nie powiedział, że obozy były zbudowane przez Polaków. To Niemcy je stworzyli. Ale stworzyli je na polskiej ziemi z polską pomocą, wobec polskiego milczenia’.” (https://wiadomosci.wp.pl/historyczny-kryzys-w-relacjach-polska-izrael-w-5-punktach-wyjasniamy-burze-6214555669530753a). Rewelacji pana Lapida nawet nie wypada komentować, z jednej strony z racji ich niedorzeczności, a z drugiej z racji niepokoju który wynika z jego oskarżenia Niemców i Polaków za śmierć swojej babki. Konrad Kołodziejski na portalu wpolityce.pl podaje, iż jedna jego babka została faktycznie zamordowana, ale nie w Polsce, lecz w Austrii, w obozie Mauthausen, z którego to powodu bardzo panu Lapidowi współczujemy, szczerze, bo to faktycznie coś tragicznego. (https://wpolityce.pl/polityka/378720-izraelski-polityk-utrzymuje-ze-jego-babcie-zamordowali-polacy-ale-historia-jego-rodziny-jest-inna). (Ale uwaga, tu konieczne sprostowanie. Jest godz. 21:26, 29 stycznia, dzięki komentarzowi Pink Panthery, której dziękuję, zorientowałem się, że popełniłem błąd rzeczowy. Nieuważnie przeczytałem tekst p. Kołodziejskiego, bo jest jeszcze gorzej. Pisze on tak: "Został (ojciec p. Lapida) wraz ze swoją matką (prababką Yaira) wywieziony do obozu zagłady i – wedle dostępnych informacji – zamordowany w Mauthausen (a więc w Austrii). Uratowany Yosef i jego matka (czyli babcia pana Lapida) dotarli w końcu do Izraela w 1948 roku. Gdzież więc ta zamordowana w Polsce babcia? Może od strony matki? Poszukajmy i tam. Otóż matka Yaira Lapida – Shulamit Lapid przyszła na świat w 1934 roku w… Tel Awiwie, na terytorium brytyjskiej Palestyny. Zatem babcia i dziadek od strony matki żyli przed wojną na terenach dzisiejszego Izraela. Skąd więc ci polscy oprawcy, którzy Yairowi zamordowali babcię?" No i ja, nie zmieniając reszty tekstu, dalej się pytam podobnie, nawet jeśli to chodzi o jego dziadka. Nasze współczucie jest niezmienne, ale ...) Gdzie zatem byli ci Polacy-mordrecy? Pytany przez pocztę internetową przez Kołodziejskiego o wyjaśnienie, izraelski polityk, leader partii centrowej Jesz Atid, do tej pory nie odpowiedział. Dajemy mu szansę i czekamy na odpowiedź. Jednocześnie przypominamy, że żądza zemsty potrafi przesłonić realny obraz świata, jest albowiem bardzo gwałtowną namiętnością, zaś polityk jak powietrza potrzebuje realnego oglądu spraw. Niestety rola, jaką przyjął p. Lapid, nie daje zbyt wielkich nadziei na jakąkolwiek odpowiedź.

Sęk w tym, że całość obrazu relacji polsko-żydowskich nie da się zawrzeć w pojedynczych wydarzeniach i liczbach, nawet jeśli są one prawdziwe. Żeby go naszkicować potrzeba szerokiego horyzontu. Ten zaś jest całkowicie wyeliminowany w donosach prasowych pisanych na zamówienie niecierpiące ani zwłoki ani sprzeciwu. Jednym słowem mamy tu do czynienia, ni mniej ni więcej, jak tylko z kijem i marchewką. Soczystą, dojrzałą marchewką w donosach pana Kellerhoffa mają być sprawy oczywiste. Ludzie na tzw. „poziomie europejskim”, a nawet północnoatlantyckim nie podważają ich, bo po co. (Mają inne sposoby na załatwienie kasy i rywala.) Ani niemiecki, ani żydowski, ani brytyjski, ani amerykański tzw. profesjonalizm dziennikarski nie jest w stanie zmienić podstawowych faktów. Być może nawet nie chce, bo nie jest to potrzebne. (Dlaczego? Bo: jak wyżej). Do chamskiego wymuszania wszelkich ustępstw i pożądanego haraczu służą inne techniki operacyjne i inni autorzy tacy jak Jan Gross i cała reszta harcowników rewolucji.

Jednak pismacy zatrudnieni na etacie autorytetów politycznych muszą zachować pozory obiektywizmu/racjonalizmu. Mamy zatem odetchnąć z ulgą czytając te fragmenty i pomyśleć sobie: no wreszcie jest normalnie. Jak widzimy, wcale tak nie jest, mili państwo. Bo przypomina nam o tym „kij”, którym pan Kellerhoff wraz z panem Lapidam walą nas, jednocześnie podsuwając pod nos ową „marchewkę”. Tutaj „kijem” są kłamstwa sąsiadujące w niebezpiecznej bliskości ze stwierdzeniami obiektywnymi, tzw. "marchewką". Mają oni nadzieję, że niektórzy z nas dadzą się nabrać i pomyślą sobie, że ten kij to też coś smacznego. W końcu pan Kellerhoff i Die Welt, przynajmniej w niektórych fragmentach, a nawet pan Lapid (gdy przyznaje, że to nie nasi przodkowie zbudowali obozy śmierci), przemówili do nas ludzki językiem, zrozumiałym dla nas, doświadczonych przez historię Polaków. No tak, znajdzie się kilku naiwnych, bo ci uwierzą każdemu, kto rzuci im granat lub jakąś inną bazukę, którą będą mogli groźnie potrząsać w stronę Prezesa Kaczyńskiego i Ojca Dyrektora. Zignorują ostrzeżenia przed prowokacją i grożącym nam wszystkim piekłem na ziemi, na naszej ziemi. Nie oprzytomnieją, z powodu różnorakich skrywanych a nieuświadomionych emocji.

Ale wielu z nas widzi te kłamstwa i rozpoznaje z daleka. Nie możemy wobec nich przejść obojętnie. I razem trudno oprzeć się wrażeniu, że nasze protesty, protesty ze strony lepiej lub gorzej wykształconych Polaków, wierzących, praktykujących, przynajmniej od czasu do czasu, rachujących się przynajmniej kilka razy w roku ze swoim sumieniem, nie są głosem decydującym. Dlatego to krótkie zdanie premiera Morawieckiego, który w zasadzie wyraża nasz osąd całej sprawy, jest czymś ważnym. Bo choć nasz głos nie rozstrzyga sprawy, to jednak jest wyrazem czynnego oporu. Daje do zrozumienia światu: tak myślą Polacy. Jest to brydżowy wist, który sygnalizuje gotowość walki, a także to, o co jesteśmy gotowi walczyć, i granicę, za którą się nie cofniemy. We shall stand the ground. Dotrzymamy pola. A więc jest to czyn. Ale dopiero krok pierwszy, bardzo dobry. Czekamy na kolejne posunięcia.

Bo nie oszukujmy się, ta walka jest razem grą. O co? O Trójmorze, wszystkie kredyty i inwestycje z nim związane. Niemcy kontratakują, bo tak jak Żydzi mają wiele do ukrycia, wiele brudnych spraw. Żydzi ukrywają faktyczną hierarchię i zasady, opisane przez dr Ewę Kurek w jej publikacjach, zasady obowiązujące w ich społeczności, sprzeczne z polską i katolicką zasadą solidarności, które sprawiły, że nawet po interwencji Jana Karskiego, polskiego kuriera donoszącego o powstaniu w warszawskim getcie, Żydzi amerykańscy nic nie zrobili w celu ratowania swoich rodaków. Niemcy zaś ukrywają fakt, iż wciąż są dłużnikami Polaków i że denazyfikacja ich elit była powierzchowna. Jeśli chcą kontrolować Trójmorze przez Wiedeń, muszą to ukryć, inaczej intryga się nie powiedzie.

Odnoszę jednak wrażenie, że inaczej niż w przypadku kontry Niemieckiej, która podyktowana jest wysoką stawką gry, kontra Netanjahu to tylko w jakimś stopniu faktyczny atak, w dużym natomiast sprawdzanie na co stać MM, PAD i JK. Nie całkiem autentyczny charakter tego ataku wynika z tego, że społeczność żydowska nie jest jednolita. Nawet jeśli Netanjahu, reprezentuje lobby gotowe pogrążyć Polska w steku kłamstw, to są z pewnością inni, równie możni, którzy chcieliby skorzystać z ambicji Polskiego rządu, co wnioskujemy z obecności w naszym kraju Lejba Fogelmana i pana Silversteina. A także z ostatniej wypowiedzi pani ambasador Izraela: „Rząd Izraela pragnie zachować całkowitą wolność w dyskusji o historii Holocaustu w taki sposób, by uniknąć jej wypaczeń – powiedziała Anna Azari podczas dzisiejszych uroczystości pod Pomnikiem Bohaterów Getta w Warszawie.” (https://wiadomosci.onet.pl/kraj/ambasador-izraela-o-sporze-ws-ustawy-o-ipn/lfe7ksv) Mamy zatem grę w dobrego Żyda i Żyda mściciela. Premier MM wraz z JK i PAD postawili na tą kartę, bo dla nich to oznacza polityczne istnienie. Potrzebują tego sukcesu. Rekonstrukcja rządu była zatem przegrupowaniem przed kontratakiem. Przekonuje mnie o tym również artykuł z sobotniej Wyborczej pióra Dawida Warszawskiego "Izrael nasze nowe przedmurze". Defensywa musi stać się ofensywą. Bez względu na to czy Trójmorze jest projektem dalekowzrocznym czy nie, oni muszą tę szansę wykorzystać.

Ja zatem obserwuję i uczę się. Wyciągam wnioski, trzymając przed oczyma mojego umysłu, wciąż i niezmiennie, obraz Gospodarza, czyli I Rzeczypospolitą, cały ciąg postaci, autentycznych gospodarzy z naszej przeszłości, których nie będę tu wymieniał, a których widzę skupionych w trzech postaciach bliższych naszym czasom, w Hipolicie Korwinie-Milewskim, którego ośmieliłem się nazwać ostatnim Kanclerzem Koronnym (http://magazynier.szkolanawigatorow.pl/podroz-na-litwe-ciag-dalszy-czyli-kanclerz-koronny-hipolit-korwin-milewski-i-organizacje), w Słudze Bożym Edwardzie Woyniłłowiczu i w Mieczysławie Jałowieckim. No i jeszcze czwarty Ksiądz Walerian Meysztowicz, urzędnik watykański i ambasador naszej niepodległości w najciemniejszych czasach stalinizmu, syn Aleksandra Meysztowicza, prezesa wileńskiego banku ziemskiego.

 

Ps. Na koniec, niech mi będzie wolno przytoczyć dwa fragmenty, które pojawiają się w cytowanym tu tekście prof. Nowaka, a które stanowią ciekawe tło, skrupulatnie ignorowane przez antagonistów premiera Morawieckiego i naszych. Choć nie oddają one całej złożonej prawdy o naturze społeczności żydowskiej i polskich z nią relacjach, to jednak brzmią one znamiennie. Przytaczam je tutaj również dlatego, byśmy uodpornili się na te komplementy, nie skupiali się na poklepywaniu i głaskaniu, ale na czynach i faktach, np. na spuszczeniu z gniewnego tonu ze strony p. Lapida, jest wszak politykiem, a nie mścielem:

“Polsce, która utrzymuje największą liczebność zaludnienia żydowskiego wśród wszystkich krajów Europy, przysługuje hegemonia między współczesnymi narodami odnośnie do tolerancji dla jej żydowskich mieszkańców”. (J.H. Hertz, Naczelny Rabin Wlk Brytanii: Myśli żydowskie oraz myśli o żydostwie, Warszawa 1936). “Jeśli chodzi o prawdziwą przemoc i gwałt, Żydzi nie doświadczyli niczego, co dałoby się porównać z dokonywanymi przez rząd sanacyjny brutalnymi pacyfikacjami buntowniczych chłopów czy ukraińskich separatystów; nigdy też nie spotkały ich ataki porównywalne z tymi, jakie skierowano przeciwko ich rodakom w sąsiednich Węgrzech, Rumunii, Niemczech czy na Ukrainie” (a więc w krajach, w których było o wiele mniej Żydów niż w Polsce) (Norman Davies, Boże igrzyska, Kraków 1998, t. 2, s. 336).

---

tagi: propaganda niemcy izrael karalność za polskie oboz 

	Magazynier
	29 stycznia 2018 19:44

45     3052    5 zaloguj sie by polubić