Zilustrowana cytatem z serialu Krzemień (cytatem którym zakończyłem poprzedni rozdział), artystycznie wpleciona w dzisiejszą moskiewską czyli sowiecką propagandę, demonolatria jest z jednej strony wyznaniem nieustającej lojalności rosyjskich organizacji żyjących ze znoju raboczewo naroda, wyznaniem niejawnej "wiary" (czegoś jednak chętnie ujawnianej), z drugiej strony produktem obliczonym na upłynnienie na zachodnich rynkach wyższej popkultury. Jeśli jest wyznaniem lojalności, to wobec kogo ta lojalność? O tym za kilka akapitów. Ze sprzedażą demonolatrycznych symboli rzecz jasna jest problem, bo trzeba się przebić. Krzemień to nie Ramstein, nie ma managera z holiłudu rodem, choć bardzo by chciał. Pozostaje zatem kokieteria. Choćby krwią pisali sowieccy sataniści wszystkie swoje wiersze na czerpanym papierze, to nie przemogą, bo jednak potrzebne są wejścia, a te są kontrolowane jak bramki Białego Domu.

Zanim o lojalności, ekspozycja innego, genialnego w swej prostocie, samo-obnażenia moskiewskiej tv społecznie zaangażowanej i ogólnie moskiewskiej władzy – monolog głównego bohatera Krzemienia (pierwszego sezonu), fragment 2 h 54': https://www.youtube.com/watch?v=QtY5TH5nLOg

Za chwilę go przetłumaczę. Najpierw muszę jednak wyjaśnić, że główny bohater nazywa się Szamanow i jest tym nawiedzonym wywiadowcą, wspomnianym w poprzedniej części, z którym sprzęgło się metafizyczne zło w jak najbardziej szczytnym celu zwalczania zła społecznego. Gra go Włodzimierz Epifancew, namaszczony na następcę Wołodi Wysockiego, za pomocą innego filmu Fartowyj (Szczęściarz) o syberyjskim łagrze (https://www.youtube.com/watch?v=W71NCBJ5n8A&t=28s). Film ten bowiem jest dedykowany bynajmniej nie więźniom łagrów, ale właśnie Wysockiemu, który w łagrze nie był ani razu, nawet jako aktor grający ku umoralnieniu łagierników. Co ciekawe Epifancew nie śpiewa i nie komponuje, za to jest napakowany i dobrze odgrywa łamanie szczęk i gnatów. Jest fotogeniczny i utalentowany jako aktor i reżyser, w tym reżyser obu sezonów Krzemienia, dobrze wyselekcjonowany przez moskiewskie służby. Jest jednym z głównych przekaźników treści zlecanych przez putinowski kreml, FSB i GRU. Przy czym z pomocą utalentowanych scenarzystów czyni to z wdziękiem, nie licząc scen rzeźnickich. (Że jest pornografem-satanistą od początku swojej kariery, dowiedziałem się dopiero z komnetarza j130567.)

Rzecz jasna nie jest to wdzięk, który zadowoli polskich historyków sztuki, ale wystarczy dla poddanych Moskwy, zasiadających przed telewizorem po całym dniu zapierniczania za tym nędznym tysiącem rubli, do obiado-kolacji, której wartość odżywcza zależy od bliskości do Stolicy. Rosja bowiem istnieje, ponieważ istnieje Moskwa i Sankt Petersburg. Cała Rosja łącznie z Syberią pracuje na kremlowski luksus i na standard tych dwu metropolii. Standard nędzny, sztucznie ograniczony do mafijnej elity, ale luksusowy w porównaniu z awitaminozą prowincji. Relacja ziemszczina-opricznina, ustanowiona przez Iwana Groźnego A. D. 1564 trwa do dziś. Ziemszczina to obszary odległe od stolicy, drenowane z wszelkich dóbr przez centralę czyli opriczninę. Coś tam oczywiście musi zostać w ziemszczinie, bo niewolnicy nie mogą zdechnąć za szybko, mają robotę do odwalenia. Ale konfitury kręci się w Moskwie albo Piterze, jak Rosjanie nazywają Sankt Petersburg. Inna sprawa, że dystans do stolicy daje możliwość prowincji ukrycia przed centralną administracją niektórych dóbr. W XX w. brylowali w tym wschodni Syberianie, którzy np. obok kołchoźnianych krów na tym samym pastwisku, w tej samej oborze, hodowali własne stada ... żeby przeżyć. W końcu wypracowali sobie standard całkiem całkiem, z satelitą i japońskim sprzętem z przemytu.  

Wracamy do Krzemienia, w którym Epifancew/Szamanow jako major specnazu na urlopie przyjeżdża do Karelii, by spotkać się z przyjacielem z czeczeńskiej wojny, natyka się na skorumpowany komisariat policji terroryzujący karelskie miasteczko i rozpoczyna wojnę, całkiem jak rewolwerowcy Eastwooda. Zostaje skarcony przez swego przełożonego, który twierdzi, że całe spokojne miasteczko postawił na nogi, ludzie żyli spokojnie a on tu nagle … W odpowiedzi Epifancew/Szamanow eksploduje: „Spokojnie czy może ich uspokoili gwałtem? Nastraszyli jak owieczki a oni ogłupieli ze strachu. … Wiesz co? Nie mogę patrzeć jak człowieka chwyta ktoś za jaja, trzyma go i inteligentnie pyta się: 'No jak? Przyjemnie?' A ten kurczy się z bólu i odpowiada: 'Tak, tak, to nic. Proszę ścisnąć mocniej. Pocierpię. Dziękuję'”.

Wystarczy, nieprawdaż? Dla nas jest oczywiste, że scenarzysta Epifancewa opisuje tu naturę działania sowieckiej/moskiewskiej władzy, żeby nie było wątpliwości, aktywnej po dziś dzień. I szerzej: wydmuszkowej „odgórnej demokracji” – „odgórnej” czyli będącej zaprzeczeniem faktycznej demokracji średniej szlachty. Społecznie zaangażowana rosyjska tv zdradza tu swoją naturę. A jest to natura wentyla i razem zasłony dymnej. Zależność moskiewskiego kina i telewizji od putinowskich, resortowych i oligarchicznych organizacji, sugeruje zadanie, które ona wypełnia, a jest nim stworzenie fatamorgany wolności słowa. Tym samym ujawnia swój współudział w ucisku zwykłych ludzi tak malowniczo opisanym przez scenarzystę Krzemienia.

W komisariacie, który w pewnym momencie zostaje przejęty przez Epifancewa/Szamanowa, na honorowym miejscu jest plakat czy nawet portret Dzierżyńskiego. Powracamy zatem do wspólnego mianownika rosyjskich filmów/seriali społecznie zaangażowanych. Rosja zatem to wciąż „ojczyzna realnego socjalizmu”, to wciąż ZSSR. Dlaczego? O tym zaraz.

Owszem w filmach tych jest podana brutalna prawda o nędzy wokół, o korupcji polityków, policjantów i wysoko postawionych oficerów. Znowu dlaczego? Dlatego, że za Stalina, Chruszczowa i Breżniewa było lepiej. Taki jest tu pociskany prosty wniosek, komunikat podprogowy, prosty acz nielogiczny, albowiem korupcja i kryminał kwitły również wtedy. Dlaczego jednak moskiewska tv wciąż pociska te gnioty? Dlatego, że Rosja ma taką samą funkcję w planach współczesnych Fuggerów, jak Augsburg i jego dzielnica dla ubogich za życia faktycznego Jakuba Fuggera, bankiera Karola V Habsburga, fundatora owej dzielnicy z której rekrutowały się piekielne zastępy luterańskich landsknechtów trzęsące całą Europą. Jest to odpowiedź na pytanie o kierunek emisji przez moskiewskie organizacje wyrazów rewolucyjnej czujności vel lojalności w formie "subtelnych aluzji" satanistycznych. Chodzi o to, że niektórzy współcześni "Fuggerowie" chcą by Moskowia była wylęgarnią fanatycznej siły militarnej. I tu mamy odpowiedź na drugie pytanie: dlaczego Rosja to wciąż „ojczyzna realnego socjalizmu”? Wszak jak pouczał nas p. Budzisz, Rosja stoi resortami siłowymi, doktryna państwowa Moskwy do doktryna wojenna, defensywna albo ofensywna zależnie od ekipy, ale wojenna.

Owoż i pała, o której był wspomniał "anonimowy" bloger, niejaki Gabriel Maciejewski, pała w rękach niemieckich koncernów energetycznych i resortów siłowych, a przede wszystkim w ręku współczesnych „Fuggerów”. Posłużyć się tą pałą nie jest nieprosto, tak ja nieprosto okiełznać syberyjskiego miśka, tym bardziej że tu mamy cały oddział miśków. Ale miśki można utrzymywać w rewolucyjnej gotowości jako straszak na konkurencję i na nieposłusznych. W razie czego miśki można sprowokować, zdyscyplinować, poszczuć i wykorzystać, trzeba tylko założyć i oszacować straty i zastanowić się, czy się opłaca i kiedy się opłaca.

Na chwilę uwierzyłem, że Moskwa nie jest zainteresowana Polską. Tylko na chwilę. Gospodarcza ekspansja Moskwy jest związana z jej wojenną doktryną. Nawet jeśli nie w postaci tanków na Mazurach, Mazowszu, Podlasiu i Roztoczu, to w postaci nieformalnej ekspansji Moskwa będzie oddziaływać na Polskę. Będzie nas zasysać w ruskij mir. Przecież już zasysa: romans Kaczmarskiego, Olbrychskiego i całej warszawskiej bohemy z Wołodią Wysockim, tow. Oleksy obsadzony w roli Olina, seryjny smoleński samobójca, Nocne Wilki, podpalenie budki strażniczej przy rosyjskiej ambasadzie w czasie Marszu Niepodległości, tzw. Sputnik, Rodowicz na festiwalu w Witebsku, Paweł Delong i inni polscy aktorzy w rosyjskich filmach, etcetera, etcetera. Multikulti i niemiecka/unijna degrengolada będą dobrym tłem dla „zdrowego proletariacko-prawosławnego” kręgosłupa moskiewskiego. Polak Rusek dwa bratanki, zwłaszcza po flaszce. Wszak my Słowianie. A Moskwicini to już najbardziej, czysta kwintesencja Wielkiej Lechii. Oczywiście, że kwintesencja, bo Wielka Lechia to produkt moskiewskiej razwiedki, SVR albo i GRU.

Współpraca zaś Moskwy z Berlinem musi zamienić się w konflikt, bo Berlin nie popuści, będzie chciał wydoić Moskwę i wicewersa. „Fugger” mający kuratelę nad Berlinem i Moskwą będzie miał trochę problemów, ale ostatecznie poradzi sobie, wpuści Moskwę w zadłużenie, Jinpingowi da kredyty na syberyjskie inwestycje. Berlin raczej musi wygrać. Za dużo tam „Fugger” ma swoich włości, za blisko jest City.

Napisałem w pierwszej części cyklu, że Mistrz i Małgorzata to konwencja/format. Propagandowa konwencja/format służy zaś do komunikacji. Z kim Moskwa komunikuje się za pomocą tego formatu? W pierwszej kolejności ze współczesnymi „Fuggerami”. Mistrz i Małgorzata był zaprojektowany przez autora i zleceniodawcę jako produkt na rynek zachodni naśladujący ezoteryczną konwencję powieści austriackiego pisarza Gustawa Meyrinka autora m.in. Anioła z zachodniego okna, autora poczytnego w latach 20. i 30. ubiegłego stulecia, wciskającego na rynek niemiecki brytyjską ezoterykę (aluzje do Johan Dee i Elżbiety Tudorówny), czyli będącego pomostem między elitami Wlk Brytanii a Niemiec. Serial Zabór/Zachwyt opisany w pierwszej części, wykorzystujący bułhakowską konwencję, służy częściowo tylko do komunikacji z poddanymi. W większej mierze zgłasza nieustającą rewolucyjną gotowość organizacji moskiewskiej wobec „Fuggerostwa”. Czyni to w sposób nader elegancki i kokieteryjny. Jeśli ma dystrybucję na zachodzie, kokietuje również tzw. tamten rynek popkultury.

Do komunikacji ze swoimi poddanymi Moskwa ma inne formaty, typu szamanizm/satanizm w serialu Krzemień, czy tuszowanie afer typu rozjechanie ciężarnej kobiety na pasach przez pijanego deputata do Dumy, tuszowanie za pomocą dętego serialu z tym samym Epifancewem jako mężem rozjechanej, dochodzącym do brutalnej prawdy, że to jednak jego przyjaciel za kasę miał skompromitować deputata, skradł jego wóz i rozjechał niewinną niewiastę. Musi że deputat miał chody w FSB, skoro taką produkcję zaserwowano moskiewskiej niewolniczej masie.

Chociaż z drugiej strony moskiewski szamanizm/satanizm, wprost ze dewastowanych czarnobylskich poligonów, nadaje się na rynek niemiecki, angielski i amerykański, na rynki, na których treści inferno heavy metal techno dobrze chodzą. Trzeba tylko wynegocjować dystrybucję. W tym jednak cała zagwozdka. Biednieńka ta Moskowia, oj biednieńka.

---

tagi: propaganda  tv  demonolatria  za dnieprem 

	Magazynier
	7 czerwca 2021 13:07

45     1945    8 zaloguj sie by polubić