Jak to gdzie? Wbrew pozorem wcale nie w szczegółach. W historiografii. Dokładniej w polskiej, akademickiej historiografii. Jakoby polskiej, jakoby akademickiej. Oczywiście każda dziedzina ma takiego diabła na jakiego „zasłużyła”. Choć „zasługi”, o których tu mowa, z reguły są zasługami wąskiego grona osób. Być może nawet jednej, dwóch, trzech, nieznanych, a raczej znanych choć nie rozpoznanych jako organizatorzy danej dziedziny, wypracowujący owe „zasługi”. Analogią jest tu rynek sztuki i książki, o których wystarczająco dużo napisał Gabriel Maciejewski.

Każda dziedzina ma też swojego Anioła Stróża posłanego przez Stwórcę w wiadomym celu. Jego obecność i straż nie wynika bynajmniej z zasług, nawet tych ujętych w cudzysłów. Jest prezentem i wezwaniem do realności. Po czym poznaję, że Anioł Stróż działa? Po tym, że kiedy szukam źródeł na konkretny temat przeważnie coś znajduję. W sieci albo w bibliotece. Czasem trzeba zainwestować w przesyłkę zagraniczną. Powiecie państwo, że w sieci jest po prostu wyszukiwarka, która konotuje moje tematy. Oczywiście. Ale wyszukiwarka nic by nie znalazła gdyby nie Anioł Stróż historiografii, który poprowadził poszczególnych autorów ku ważnym pytaniom i odpowiedziom, ku nowej konfiguracji znanych wydarzeń historycznych, ku odczytaniu i udokumentowaniu nowej interpretacji znanych faktów a także mniej znanych. Tym sposobem nie tylko przetłumaczyłem Relację o państwie Polonia Peytona, ale również zredagowałem przypisy i napisałem wstęp: https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/relacja-o-panstwie-polonia-i-prowincjach-polaczonych-z-ta-korona-john-peyton-jr/ Bez ciężkiej pracy innych historyków nie byłbym w stanie tego zrobić. Oczywiście to jest ich praca. Ale skądś mieli ten talent do odczytywania historycznych konfiguracji.

Po czym poznaję, że działa również demon? Po nieprawdopodobnych problemach komunikacyjnych z autorami, którym wiele zawdzięczam, z pracy których czerpałem. Po napięciach w relacji z nimi. Znacie już państwo krytyczną recenzję mojego wprowadzenia. Znacie również moją odpowiedź na to wezwanie do posłuszeństwa wobec zaszufladkowania, wobec przymusu zaliczania punktów za osiągnięcia ściśle zdefiniowane. Definicje te, skrajnie nieadekwatne, rujnujące wszystko co ma wspólnego z prawdą i poznaniem, są owocem pracy całego zastępu anonimowych geniuszy, którzy ściągnęli objawienie naukowości wprost z nieba gwiaździstego za pomocą prawa formalnego wpisanego w ich umysły. Prorocy po prostu. I podali te normy na papierowych tablicach w nieprzytomnych ilościach. Recenzja która w konkluzji powołuje się na to objawienie ma dwu autorów. Jeden z nich napisał artykuł, który okazał się bardzo dla mnie pomocny w przygotowaniu wprowadzenie do Relacji. Cytowałem go, powoływałem się na niego. Ale ośmieliłem się podać inne datowanie wydarzeń niż podane w tym artykule. I tylko w przypisie. To nie jest jednak rzecz najgorsza. Co jest najgorsze, zaraz o tym napiszę.

Napisałem emaila do innego innego autora, którego obszernie cytuję w wstępie do Relacji, bez którego książki nie byłoby nic. Napisałem na email podany mi przez znajomego nie mając pewności czy email jest właściwy, czy ktokolwiek mi odpisze. Miałem sprzeczne dane na temat tego autora. Nie wiedziałem czy jest wśród żywych czy nie. Ale nie miałem nic do stracenia. Nic oprócz moich złudzeń. W emailu zawarłem prośbę o recenzję Relacji wciąż nie wiedząc jak z tym autorem jest.

… Tutaj w oryginalnej wersji podałem streszczenie mojej korespondencji z tym panem. Wykreślam je z szacunku dla jego wrażliwości, dla jego, jak sądzę, ciężkich doświadczeń w świecie akademickim, i dla jego osiągnięć naukowych. Podobnie wykreślam kolejny akapit, w którym pisałem o moich domniemaniach, zapewne fałszywych, na temat powodów takiego a nie innego podejścia do mojej osoby …

Więc co jest najgorsze? Państwo na pewno już wiecie. Tak, brak gwarancji. Brak biletu wstępu do polskiej historiografii. Jakoby polskiej. Brak gwarancji, którą wydaje kwalifikowane gremium w postaci tytułu akademickiego z danej dziedziny. Jak państwo wiecie starałem się o ten tytuł i nie otrzymałem go. Dlaczego? Tak, znowu gwarancje, ale wyższego rzędu, brak gwarancji niepisanych, udzielanych przez tych którzy mają władzę nad „zasługami” w danej dziedzinie. Nazwijmy ich archontami.

Po czym poznaję że tacy archonci są? Po dossier Andrzeja Smolara. Po galopującej genderyzacji kierunków zorientowanych na kulturę, sztukę, literaturę itp. Po fakcie, że niektórzy mają dostęp do zeznań sowieckich żołnierzy na temat nadprzyrodzonego zjawiska towarzyszącego walkom pod Radzyminem w sierpniu 1920 roku, a reszta nie ma. Po neurotycznym lęku polskich historyków przed najdrobniejszymi nieścisłościami, przed nieżyczliwą opinią środowiska, przed oskarżenien o tzw. autoplagiat (sic!). Absurd absurdów, jakby niewolono było korzystać autorowi z własnego dorobku. W końcu po tym, co Gabriel Maciejewski pisze na temat rynku książek akademickich. Rynku kontrolowanego, reglamentowanego, sprofilowanego na jeden cel. Tym celem jest tworzenie zamkniętych gremiów i kręgów. Niestety kręgów przed-piekielnych, w których piecze się owszem całkiem ładnie wyglądające treści, ale niestety z ukrytymi zakalcami, z brakami pewnych informacji. 

Nad tym ktoś musi czuwać. Musi również czynić wysiłki by owe braki były podawane jako infromacje. Białych plam w historiografii być nie może. Siłą rzeczy kiepsko mu to wychodzi, zakalce wyglądają bowiem jak dziury w ścianie zamazane gipsem. Siłą rzeczy, ponieważ trudno podrobić rzeczywistość. Po czterech dekadach przeżytych w Polsce nie sposób nie widzieć zagipsowanych dziur.

Dlaczego nie dostałem biletu wstępu do wyższego poziomu akademii? Ponieważ ów gipsownik zyskał pewność, że nie przyjmę żadnej oferty ze strony wyższego gremium. Nie da się ze mną negocjować. Przyznaję rację. Taki temperament. Kresowo-antymoskiewski. Antymoskiewski, dlatego właśnie, że tam się urodziłem i z bliska widziałem to, co tam. I to jest wyrok po prostu. Szlaban na gary. Żadnych nadziei na resocjalizację nie rokuję. Jestem ciałem obcym, niechcianym, tak samo moje teksty, co dał mi poznać ów autor.

Czy ja twierdzę że moi adwersarze są na zdalnym prowadzeniu gipsownika? Żadną miarą. Wystarczy, że są przewidywalni. Oszczędność środków nakazuje polegać w pierwszej kolejności na psychoanalizie czyli na profilowaniu. 

https://basnjakniedzwiedz.pl/produkt/merkantylizmem-ezoteryka-i-reformacja-w-xvi-w-hermetyka-kabala-medyceusze-wenecja-tudorowie-i-ksiestwo-moskiewskie/

---

tagi: akademia  gwarancje  rynek akademicki  archonci 

	Magazynier
	15 grudnia 2022 22:23

32     1751    12 zaloguj sie by polubić