W niedzielę 9 lipca usłyszeliśmy przedziwne słowa Boga-człowieka z Ewangelii Św. Mateusza. Jest to piękna modlitwa i jednocześnie nauka o tym, „co wysokie”. Podaję tu pierwszą część: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Wszystko przekazał Mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn, i ten, komu Syn zechce objawić.” (Mt 11, 25-27)
Dalszy ciąg tego pięknego tekstu znamy. Mowa w nim o pokoju jaki przynosi jarzmo Jezusa, Jego Serce, pokora i cichość. Treść całej tej nauki to pokarm dla niekończącej się medytacji, pokarm dla wypływających na głębię. To utwierdzenie w ufności, iż skoro otrzymaliśmy życie i wiarę, sam ich Dawca doprowadzi nas do siebie. Chrystologia zatem to nie są czcze spekulacje, lecz droga, namacalna, konkretna.

Ale pozwolicie, mili państwo, że zajmę się tu wątkiem pobocznym. W greckim oryginale mądrzy i roztropni to σοφῶν καὶ συνετῶν (sofon kai syneton). Sofon wprost kojarzy się nam z sofistami i filozofami. Ci drudzy podobno sofistom odebrali miejsce w greckiej elicie, przynajmniej częściowo. Tak naucza akademicka historia filozofii. Szkoła nawigatorów ma swoje wątpliwości co do owej różnicy między sofistami a filozofami. Wątpliwości te są oparte o konkretne dokumenty takie jak Żywoty i poglądy słynnych filozofów Diogenesa Laertiosa. Wraz z akademickimi arystotelikami przyznaje jednak rację historii filozofii w tym, że dialogi Platona i pisma Arystotelesa idą dalej niż retoryczna sprawność sofistów. Sięgają wprost do polityki. Zaś obaj myśliciele, łącznie ze swoim mistrzem Sokratesem są po uszy zanurzeni w bieżących rozgrywkach merkantylnych. W przypadku Arystotelesa w imperialnej ekspansji organizacji delfickiej, nazwanej przez Piotera kontynuatorami Olimpu, prawdopodobnie rywalizującej z organizacją Aleksandra Wielkiego, ale wykorzystującej jego podbój do własnych celów. O tym akademiccy historycy muszą już milczeć ... bo muszą. Jakieś stworzenia szczekają, ale Szkoła nawigatorów idzie dalej. 

Jeśli Hellada została stworzona właśnie na potrzeby tego podboju, jeśli pomysłodawcą tej idei był Arystoteles, jak się zdaje kolejny wybraniec Delf, mający uczynić Aleksandra narzędziem tej organizacji, jeśli potem ten sam Arystoteles był uczestnikiem propagandowej akcji przeciw Aleksandrowi, już po jego śmierci, to wolno mi przypuszczać, że projekt ogarnięcia historii Achajów i Dorów na Peloponezie pod hasłem Hellas był czymś, o co konkurowali ze sobą poplecznicy Aleksandra z jednej strony a z drugiej strony ich rywale, znaczenie potężniejsi, czyli delficcy potomkowie Fenicjan. Lecz ci mieli innych jeszcze przeciwników. Śmiem twierdzić, że była nimi nie tylko grupa zwana przez Piotera Wężowym Plemieniem, również o fenickich korzeniach. Osłabnięcie delfickich Olimpijczyków na korzyść swoich rywali oddało ostateczna interpretację helleńskiej propagandy w ręce Aleksandrytów. Dwa pożary, lub wręcz rabunki, Biblioteki Aleksandryjskiej, największego starożytnego archiwum powstałego na życzenie samego Aleksandra, w roku 273. i 391. po Chrystusie mogły być przegrupowaniem i umocnieniem spadkobierców olimpijczyków w formie odebrania wiedzy zawartej w księgach, wiedzy, która należała do nich a została przywłaszczona przez Aleksandrytów. Mitologia spisana przez Fulgenciusza na przełomie IV i V w. po Chrystusie, opisana przez Piotera jako pogrzebanie historycznej, fenickiej tożsamości Olimpijczyków, mogła być zarówno zemstą Aleksandrytów jak i zleceniem od olimpijskich spadkobierców dążących do zajęcia wygodnych miejsc w tylnym rzędzie, posiadających już narzędzia do zdalnej kontroli swoich interesów. Takich jak na przykład twory ezoteryczne typu hermetyzm (nauki Hermesa Trismegistosa) i kabała, oraz religijne typu talmudyzm i islam. By zachować „symetrię” ezoterykę neoplatońską przypisuję Aleksandrytom i podkreślam, że wszystkie sekty ezoteryczne, obojętnie jakiego „wyznania”, wykazywały się agenturalną charakterystyką, najbardziej zaś tzw. neoplatonicy.

Oczywiście w rzeczonym fragmencie Ewangelii, Jezus jest wśród swoich i przemawia prawdopodobnie po aramejsku. Używa zatem słowa "chakkyim" (mądrzy, od chakam, być mądrym lub sprytnym). Ciekawe, że słowa chakam i chakkyim, według A Hebrew-English Reference Manual To The Hebrew Text Of The Old Testament pod redakcją Muhammada Wolfganga G. A. Schmidta, są pochodzenia chaldejskiego i po raz pierwszy w Biblii pojawiają się w Księdze Daniela, spisanej w czasie babilońskiej niewoli. Nadto Manuał Muhameda Wolfganga Schmidta wprost odnosi słowo chakkyim do chaldejskich Magów. Jeshua z Nazaretu, „moc Boża i Boża mądrość”, nie może tego nie wiedzieć. Jak również nie może nie wiedzieć o tym, co tak oczywiste dla całego narodu wybranego, zwłaszcza dla studiujących Pisma Święte, mianowicie, iż względny dobrobyt Żydów w Jerozolimie i przyległościach zależy od interesów Żydów perskich, babilońskich i chaldejskich. Cała historia organizacji olimpijskiej i wężowej jest dla Niego oczywista. Nie tylko jako dla Wszechwiedzącego, ale również jako człowieka, skoro dla Jana Chrzciciela znane jest przynajmniej potoczne pojęcie Wężowego Plemienia.

Choć są to sprawy dla Niego drugorzędne, to jednak zestawia je z treścią pierwszorzędną. Pierwszorzędny jest Bóg i Boże królestwo. Ale spraw drugorzędnych nie pomija. Wspomina o nich by uczynić je tłem, wskazać na nie jako na przeciwieństwo tego, co najważniejsze, czyli przeciwieństwo poznania Boga. W tym zawiera się faktyczna, serdeczna mądrość, hebr. chokma, aram. chakam, gr. sofia. To jest życie.

Sofia owszem oznacza mądrość. Ale tak jak wiele spraw w kręgu greckim, słowo to ma w sobie naleciałości fenickie. Nic na to nie poradzę. Tako rzecze Wiktionary. Ale najpierw „syneton”. Wywodzi się od słowa „synechon”, które ma rdzeń „syn” oznaczającego trzymać się razem, i „ekho” oznaczającego posiadać, trzymać coś. Sugeruje zatem wiejskiego, wspólnotowego mędrca/zarządcę analogicznego do wodza lub szamana. Może oznaczać również króla/kapłana. A zatem również władcę o pretensjach do boskości. Takiego jako Rin-Sin (Zeus) czy Marduk (być może biblijny Nimrod), czy Inanna (Afrodyta).

Teraz słowo „sophon” a raczej „sophos” . Jest to jeszcze ciekawszy przypadek. „Sophia”, „σοφία” nie jest jego źródłosłowem. Jest na odwrót. Według Wiktionary od „sophos” pochodzi „sophia”. Podstawowym znaczeniem „sophia” jest sprawność w ciesiułce, muzyce i rzemiośle. Potem jest zdrowy rozsądek, a potem uczoność. A więc „sophos” oznacza rzemieślników, muzyków i uczonych. W przemowie Jezusa uczeni-mędrcy są w ścisłym uścisku z zarządcami-hersztami. Jeśli Jezus zestawia ich razem, oznacza to, że uczeni-mędrcy, o których mówi, to uczestnicy politycznuch intryg, społeczni cybernetycy, korzystający z profitów władzy. Na marginesie śmiem twierdzić, że nie przypadkiem sumeryjskie imię Posejdona to Merkart. Syntonia tego imienia z pojęciem merkantylizmu też nie jest przypadkiem. Słowo merkantylizm pochodzi oczywiście od łacińskiego marcator, kupiec. Ale pochodzenie słowa mercator owiane jest słuszną mgłą „tajemnicy handlowej”.

To nie wszystko. Wiktionary rzecze dalej, że „sophon” jest pochodną od Σίσυφος (Sísuphos), z czym dosłownie wiąże się Sisyphos, czyli Syzyf. Jakie to ma znaczenie, niech wypowie się Pioter. Pochodzi również od σαφής (saphḗs, “mówienie/mowa jasna”), co jest jasnym ukłonem w stronę sofistów i retoryków. I to nie koniec. Albowiem Σίσυφος jest podwojoną wymową słowa „sophos”, czyli taki zabieg poetycki i razem sofistyczny. Być może chodzi tu o podkreślenie wyjątkowej sprawności czy sprytu. Syzyf bowiem tak jak pan Twardowski oszwabił podobno śmierć związawszy ją jakimś sposobem. Nadto Sísyphos pochodzi od σίσυς (sísus, “skóra kozia”); patrz σισύρα (sisúra, “okrycie z koziej sierści”). Zatem Sísyphos może oznaczać wykonującego zbroję z koziej skóry. 

No i gdzie ten Zeus i jego tarcza? O dwa kroki stąd. Albowiem według leksykonu Crusiusa i Arnolda (A Complete Greek and English Lexicon for the Poems of Homer) kozia skóra i sierść, szorstka, wręcz kalecząca skórę, były komponentem starożytnych zbroi. Wykonywano z nich również tarcze. Tarcza po grecku to „aegis”. Zaś najsłynniejsza tarcza, od której samo słowo „aegis” pochodzi, to magiczna tarcza Rin-Sina/Zeusa, używana również przez jego syna Apollo i jego córkę Atenę.

Rzymska kopia tarczy Ateny Partenos.

Według Homera tarcza Zeusa była wykonana z metalu przez Hefajstosa. Ale Hezjod nazywa go i jego córki „aigioschos”, niosący kozę, niosący kozią skórę, „aigis” bowiem to koza. Magiczna moc owej tarczy miała pochodzić według niego właśnie z koziej skóry i sierści. Tarcza Zeusa była symbolem merkantylnego charyzmatu, ruch tarczy zwiastował groźbę pogromu. Była także symbolem „wszechmocnej” ochrony. Stąd fraza pod egidą.

Kozioł zaś znany jest z niewyczerpanej potencji rozpłodowej. Na ile znam sekty ezoteryczne, śmiem twierdzić że stąd pochodzi przekonanie o magicznej mocy koziej skóry. Nadto chór kozłów to inaczej tragedia. Tragos albowiem to kozioł. Kozły to bardzo miłe i pożyteczne zwierzęta, ale według św. Mateusza, przeciwników Boga Jezus porównuje do kozłów i na Sądzie Ostatecznym są oni postawieni po lewej stronie.

I jeszcze inny szczegół Sísuphos, sísus, i sisúra, nie wywodzą się z języka Achajów i Dorów ale z tzw. substratum, z języka, na który starożytna Greka nałożyła się lub z którym połączyła. Jest zaś jeden, główny język który był punktem odniesienia dla Achajów i Dorów, fenicki.

---

tagi: fenicja  chrystus  ewangelia  serce  mądrość  sofiści  filozofowie  biblioteka aleksandryjska  kozia skóra  tarcza zeusa  achajowie  dorowie  chaldejscy magowie 

	Magazynier
	12 lipca 2023 01:28

12     904    5 zaloguj sie by polubić