… Niemczech. 

Aktywiści niemieckiej drogi synodalnej albowiem, niestety również duchowni, przygotowują reformą żywcem wziętą z historii Moskwy. Zarządzanie Kościołem przez „Kirchamt” jest pierwszym krokiem w kierunku podporządkowania Kościoła władzy państwowej.
Piszę tu o rustyfikacji ponieważ, oczywistym wzorem takiej reformy jest nie tylko Albrecht Hohenzollern i protestanccy książęta Rzeszy z XVI w., ale również Piotr I, książę moskiewski. Być może władca Moskwy z XVIII w. jest nawet ważniejszy. A to ze względu na terminologię. To właśnie pod jego panowaniem urząd do spraw Cerkwi został nazwany synodem. W 1721 roku Piotr I odebrał patriarsze Moskwy władzę nad Cerkwią i poddał ją kolegium urzędników nazwanym później synodem. Owszem hierarchowie zostali dopuszczeni, ale w liczbie trzech. Większość stanowili świeccy, urzędnicy carscy. W 1772 r. władzę na tzw. synodem objął urzędnik wyznaczony przez cara.

Synodalna reforma w Niemczech idzie podobną ścieżką. Inicjatywa instytucji państwowych nie jest eksponowana. Nie powinna być. A jednak nowoczesna demokracja przejmuje od Kościoła misję zbawczą. Nie może zatem odpuścić "zbawiania" również Kościoła. Profesjonalni urzędnicy są obecni również i tam. „Komitet synodalny” ma stworzyć „radę synodalną”. Rada ma zarządzać Kościołem lokalnym. I jest to już fakt dokonany. Rada taka powstała i działa. Wprost nie ma tu mowy o zerwaniu jedności z Rzymem, ale jest to w zasadzie unieważnienie autnomii Kościoła w Niemczech.

Kilka miesięcy temu Watykan podkreślał, że taki zarząd odbiera suwerenność biskupowi miejsca. Podobnie argumentowali w liście otwartym z czerwca'2023 czterej niemieccy hierarchowie, Gregor Maria Hanke OSB Biskup Kolonii, Stefan Oster SDB Biskup Eichstätt, Ks. Rudolf Voderholzer Biskup Pasawy i kard. Rainera Marii Woelkiego Arcybiskup Ratyzbony. List podkreśla, że plan zainstalowania w Niemczech „komitetu synodalnego” i „rady synodalnej”, jest sprzeczny z wyraźną instrukcją papieża na temat organizacji Kościołów lokalnych. Obecnie wsparł ich przewodniczący Komisji Episkopatu Polski Abp Stanisław Gądecki w liście skierowanym do Papieża, w którym wskazuje, iż niemiecka droga synodalna, Synodale Weg, jest próbą dopasowania Kościoła do liberalnej polityki zachodnich demokracji. Bocznymi drzwiami wprowadza do Kościoła związki partnerskie, związki homoseksualne, ideologię gender, czyli uznanie aktywnego homoseksualizmu za naturalny i zgodny z etyką. „Istnieje jednak ryzyko,” pisze Abp Gądecki, „że ustalenia naukowe, na które powołuje się Synodale Weg są błędne, podobnie jak w przypadku innej popularnej niegdyś teorii rasizmu. Gdyby konferencjom episkopatów bądź też zgromadzeniom kontynentalnym została udzielona kompetencja doktrynalna, powyższe tezy zostałyby uznane za katolickie i – być może – zostałyby narzucone innym konferencjom kontynentalnego zgromadzenia, pomimo ich ewidentnie niekatolickiego charakteru.”

Na naszych oczach dokonuje się coś więcej niż schizma. Rozłam, który godzi wprost w wolność Kościoła nie tylko w Niemczech. Niestety nasuwa się myśli o obecności moskiewskiej agentury w niemieckim Kościele. Wystarczyłaby obecność niemieckich demokratów chętnych do urzędniczej kariery w "radzie synodalnej". Ale trudno uwierzyć że moskiewska agentura odpuściałaby obszar tak newralgiczny dla Zachodniej Europy. Kościół jest niby zmarginalizowany. Ale dlaczego w takim razie wszyscy demokraci chcą go reformować? Czy może znowu stać się decydującą siłą w Europie? 

Jeśli Kościół jest dziś najważniejszym obrońcą wolności jednostki, jeśli jest źródłem i sanktuarium wolności ludzkiej osoby, motory, które zostały uruchomione w Niemczech, silniki pseudo-demokracji, są motorami niewoli. Pod osłoną pozornej wolności obywatelskiej, wypaczonej praworządności, tolerancji i wyższej cywilizacji, odlewane są łańcuchy i kajdany przypominającej jako żywo starożytne niewolnictwo.

Nie jest przypadkiem, że w tym samym czasie głosami polskich europosłów: Róży Thun, Sylwii Spurek, Marka Balta, Marka Belki, Roberta Biedronia, Włodzimierza Cimoszewicza, Łukasza Kohuta, Bogusława Liberadzkiego i Leszeka Millera, zostały przepchnięte berlińskie reformy systemu unijnego, łącznie z zasadą zwykłej większości. Podobno decyzje PE nie są wiążące. Teraz wypowiedzieć się mają rządy poszczególnych krajów unijnych. Posłowie PiS wiążą z tym nadzieję na obalenie tych reform. Ale wyłom propagandowy został dokonany. W duecie z reformą niemieckiego Kościoła reforma Unii Europejskiej jest walcem, który na pierwszy rzut oka ma utorować drogę do absolutnej władzy Berlina. Droga Synodalna ma odebrać Kościołowi głos, gdy demokraci będą łamać demokrację i deptać ludzką wolność. Reforma UE ma uciszyć sprzeciw organizacji politycznych takich jak PiS.  Został on wszak ogłoszony głównym wrogiem „nowej wspaniałej unii europejskiej”. Niemiecka organizacja zdobyła już przychylność Francji. Będzie zabiegać o poparcie u innych organizacji, będzie kupować je, tak jak kupiła Ukraińców, albo wymuszać uległość, jak to próbuje uczynić w Polsce.

Berlin zdaje się dominować w tej pokazówce. Ale wpływy Moskwy są wyraźne w instytucjach unijnych. Moskwa zatem również przykłada ręki do kierowania tym walcem. Ale woźnica może być tylko jeden. A zatem musi tu zaistnieć rywalizacja. Rywalizacja między kremlem a bundestagiem nie jest wyraźna, tym nie mniej jest. Od czasu do czasu daje o sobie znać. Historia II wojny światowej pokazuje nam, że współpraca między Niemcami a Rosją zawsze podszyta jest rywalizacją. W końcu prowadzi do otwartego, krwawego konfliktu między nimi. Jego ofiarami są zawsze mieszkańcy środkowej Europy.

 

---

tagi: reforma kościoła w niemczech  droga synodalna  rada synodalna  pitor i  walec  reforma ue 

	Magazynier
	23 listopada 2023 22:11

37     1856    9 zaloguj sie by polubić