Wniosek taki wynika z prostej arytmetyki. Wszystko, co czynił Tusk, i lewica, Hołownia, Kamysz i Czarzasty, nie wskazuje na samodzielność tych polityków. Wręcz przeciwnie.

Caryca Katarzyna II, aż mnie zatyka jak dziwnie podobna do Angeli Merkel, i to bez żadnego fotomontażu ...

Kontakty Tuska z Putinem, jego wspólna z nim i Merkel opozycja wobec Prezydenta Lecha Kaczyńskiego w czasie obchodów 70 rocznicy zakończenia II wojny światowej na Westerplatte, otoczenie się esbekami i oficerami wywiadu zależnymi od kremla, jego rola przed i po zamachu smoleńskim, usunięcie ważnych osób ze składu Komisji do Wpływów Rosyjskich, w praktyce likwidacja jej, usunięcie przez Kosiniaka-Kamysza materiałów komisji ds. zamachu smoleńskiego ze strony MON, spotkanie Hołowni z nielegalnymi imigrantami pod przykrywką wigilii z bezdomnymi w fundacji Ocalenie, w końcu napad na TVP, z elementami do złudzenia przypominającym atak bolszewików na Pałac Zimowy w październiku 1917, i również pucz Janajewa w 1991 roku, bierność policji wobec szeroko zakrojonych aktów przemocy wobec polskich dziennikarzy i zarządzających polskimi mediami. Te i liczne inne szczegóły, w tym łyse zbiry zaprawione w łamaniu rąk i szczęk, wskazują na inicjatywę Moskwą. Jakub Maciejewski w Trwamie zapowiedział, iż pacyfikacja drugiej siedziby TVP prędzej czy później dojdzie do skutku. Atak na polskie media to poprostu przejęcie kluczowej stacji telewizyjnej przez wrogą, najeźdźczą armię. Dokładniej przez oddziały znanych nam z wydarzeń po-smoleńskich „seryjnych samobójców”. Jak mówi ten sam dziennikarz, dochodzą do niego informacje, iż atak na media był planowany długo przed wyborami. A to oznacza znaczną rolę możliwych oszustw wyboryczych w zwycięstwie opozycji totalnej. 

Według mojej wiedzy to nie jest współczesny niemiecki styl działania. Organizacja berlińska bryluje w manipulacjach prawnych i ekonomicznych. Mokra robota należy do Moskwy. Również oszustwa wyborcze. Nadto Danuta Kania przywołała w Trwamie głos rosyjskiego dysydenta Sergieja Sumlennego, który ostrzegał Tuska przed kolejną znacznie większą falą nachodźców. Emigranci z Afryki i Azji zakupili już tanie jak barszcz bilety do Rosji i Białorusi i zmierzają ku wschodniej granicy Polski. W organizacji berlińskiej jest wystarczająco dużo moskiewskich wtyczek i nie są to ludzie urodzeni w Rosji. Jak widzimy zwycięzcy w wyborach'2023 długo jeszcze przed wyborami dołączyli do ich grona. W pewnym moim tekście nazwałem ich urzędnikami zagłady. To co teraz robią, może zakończyć się stanem wojennym. Nazwą to operacją pokojową, czy jakkolwiek. Istota będzie ta sama. Bez udziału krasnoj armii, pod superwizją kremlowskich wtyczek, rękoma najemników wychowanych na Dodzie i wódzie, zostanie wypowiedziana wojna Polakom. I piszę to ja, pół-krwi Moskwicin, urodzony z matki Moskwicinki, ja, który znam Moskwę jak zły szeląg.
 

PS. Jako dodatkowy nieobowiązkowy materiał, apropos seryjnych samobójców, załączam tu nieco poprawiony mój tekst na temat listu carycy Katarzyny II, skomponowanego przez Waldemara Łysiaka w powieści "Milczące psy". Tym razem nosi tytuł:

„Geneza pierwsza - Seryjni samobójcy carycy Katarzyny”

Wojna na ziemi Ukraińskiej jest palącą sprawa obecnego czasu, ale dla nas ściśle związane z nią, i w zasadzie ważniejsze, są zmagania, które toczą się tu, na naszej ziemi, w naszych mediach, sądach, urzędach, szkołach, na polskiej granicy, w relacjach z naszymi sąsiadami. Są one mniej znaną, mniej nagłośnioną stroną wojny, jaką Moskowia wypowiedziała Ukrainie, krajom bałtyckim i Polsce. Swoją genezą sięgają głęboko w przeszłość.

Do czasu III wojny północnej (1700–1721) zmagania Rzeczypospolitej z Moskwą toczyły się w granicach Księstwa Moskiewskiego i na obrzeżach Litwy. Wraz z wybuchem III wojny północnej, u zarania stulecia XVIII., zostały przeniesione w granice Korony i Księstwa Litewskiego dewastując polską i litewską szlachtę wraz z miastami i włościaństwem w sposób nieprawdopodobny, bardziej niż II wojna północna (1655-1660) zwana Potopem szwedzkim. Jednak był to dopiero pierwszy krok w kierunku całkowitego przeniesienia tej morderczej rywalizacji na ziemie polskie i litewskie.

Ważnym epizodem III wojny północnej był tzw. sejm niemy (1717), w trakcie którego szantaż ze strony Piotra I, grożącego atakiem swoich wojsk obecnych już w Rzeczypospolitej, i Augusta II Mocnego, wymusił zakończenie wojny domowej między szlachtą a saskim królem wywołanej ściąganiem drakońskich kontrybucji na rzecz Augusta. Mediacja Piotra I w tym sporze za pośrednictwem jego posła Grzegorza Dołgorukowa w 1716 poprzedziła ów pacyfikacyjny sejm niemy. Dzięki niemu August zawarł kompromis ze szlachtą. W 1717 roku na sejmie Warszawskim wymuszono milczącą kapitulację senatorów i posłów wobec powyższego układu zwanego traktatem warszawskim. Propozycja gwarantowania wewnętrznego pokoju ze strony moskiewskiego księcia-cara została odrzucona zarówno przez sejm jaki i samego Augusta. Jednak wojska Moskwy przybliżyły się niebezpiecznie blisko do stolicy Rzeczypospolitej. Były tam wciąż obecne, gdy August próbował zrównoważyć zaistniałą sytuację przez układ z Karolem VI Habsburgiem i Jerzym I królem Wlk Brytanii zawarty w 1719 roku. W tym samym roku Piotr I wycofał swoich żołdaków z granic Rzeczypospolitej. Kolejne sejmy zwoływane w latach 1719 i 1720, w celu ratyfikacji układu z Austrią i Wlk Brytanią, były skutecznie zrywane. W ten sposób porozumienie z Habsburgiem i Jerzym I nigdy nie nabrało mocy. Nie można wykluczyć tu sabotażu ze strony posłów przekupionych przez Moskwę. Było to jednocześnie rozpoznaniem słabości polskiego i litewskiego środowiska politycznego. Moskiewski władca i poseł nie ośmielili się zamanifestować swojej obecności na sejmie niemy, ale to ich intryga zmusiła senatorów i posłów do milczenia. Byli obecni w sensie politycznym.

W 1764 w czasie sejmu konwokacyjnego, gdy ważyły się losy polskiego tronu, caryca Katarzyna II (Zofia Fryderyka Augusta von Anhalt-Zerbst), z niemieckiego domu von Anhalt-Zerbst, w pełni skonsumowała owoce owego rozpoznania. Nie tylko moskiewskie wojsko było w pobliżu Warszawy, ale i moskiewski poseł książę Repnin był obecny na obradach sejmu. Jest to zatem pierwsza geneza nowej formy wojny z Moskwą, jaką od owego czasu Polacy, Litwini i Rusini toczą z władcami Moskwy, nie na obrzeżach Rzeczypospolitej ani poza jej granicami, ale na własnej ziemi, w ważnych dla publicznego porządku miejscach.

Dwa dni przed oficjalnym ogłoszeniem zjazdu na sejm konwokacyjny, czyli tzw. zwołaniem, siedem miesięcy przed początkiem jego obrad, 6 listopada 1763 roku caryca Katarzyna II wysłała słynny list do swoich posłów w Rzeczypospolitej hrabiego Hermana von Keyserlinga i księcia Nikołaja Repnina. Rok wcześniej Katarzyna dokonała zamachu stanu, detronizowała swojego małżonka Piotra III i doprowadziła do zmordowania jego. Rewolucyjne metody zdobywania władzy udzieliły się pro-moskiewskiej arystokracji. Parlamentarny zamachu stanu był formą, którą wybrali Czartoryscy wraz pozostałymi uczestnikami obozu zwanego Familią. Doprowadzili do wyboru Stanisława Antoniego Poniatowskiego przy użyciu moskiewskich bagnetów i własnego wojska jako argumentu przeciw opozycji. Stanisław Poniatowski swoje drugie imię Antoni zamienił po wyborze na August. Jako pierwszy z polskich władców nie zadośćuczynił wiekowej tradycji i nie odbył pielgrzymki do grobu Świętego męczennika i Biskupa Stanisława Szczepanowskiego.

List Katarzyny podkreśla na wstępie znaczenie bezkrólewia i nadchodzącej elekcji dla interesów Moskwy. Caryca wyraża wolę odsunięcia się od bezpośredniej ingerencji w sprawy polskie i litewskie. Podkreślała konieczność potwierdzenia od sejmu Rzeczypospolite tytułu cesarskiego Rosji, pozbawienia władzy nad Inflantami (Kurlandią i Semigalią) Karola Krystiana Wettyna i ponownego osadzenia na inflanckim tronie Ernesta Jana Birona, bezpośrednio związanego z otoczeniem carycy. Konieczną „humanitarną otuliną” planowanej ingerencji w wybór polskiego króla są rzekome nadużycia poddanych polskiej korony, ich gwałty na poddanych carycy i zawłaszczenie 988 wiorst kwadratowych terytorium moskiewskiego carstwa. Rdzeniem zaś interwencji jest korumpowanie polskiej i litewskiej elity politycznej:

"Niech panowie użyją wszystkich pieniędzy, jakie macie w swoich rękach, wraz ze 100 000 rubli, zaciągniętymi na dom handlowy Clifford syn i wspólnicy w Amsterdamie, w celu zwiększenia liczby przywódców i stronników naszej partii. Nie chcemy wam przepisywać, komu, kiedy i ile macie przelać z tych pieniędzy, wiemy bowiem, że sami zrobicie z nich najlepszy użytek. Spuszczamy się w tym panie hrabio Keyserling na pańską roztropność, wierność w naszej służbie i wreszcie na doskonałą znajomość spraw tego państwa. Niemniej jednak zwracamy pańską szczególną uwagę na sejmiki, by posłowie tam wybrani działali całkowicie w naszym interesie. Jest więc ważne byśmy mieli tam swoich aktywnych emisariuszy wyposażonych w pieniądze. "

Do listu Katarzyna dołącza spis przekupionych już posłów z poszczególnych województw, sporządzony przez hrabię Władysława Gurowskiego, szarą eminencję dworu Augusta III Sasa a potem Stanisław Augusta. Gurowski jest typowym reprezentantem ambitnych statystów dobijających się do drzwi fortuny na najważniejszych dworach owego czasu, francuskim, pruskim i moskiewskim. Jest poplecznikiem Stanisława Leszczyńskiego a potem Maurycego Saskiego, nieślubnego syna Augusta II Mocnego, „oficera fortuny” o dość znacznych osiągnięciach militarnych. Podejmuje starania o tytuł księcia Inflant dla Maurycego na dworze moskiewskim. W czasie wojny siedmioletniej (1756-1763) i okupacji Wielkopolski przez wojska carycy Elżbiety jest komisarzem królewskim i nabija swoją kiesę korzystając z tzw. rekwizycji, czyli ze zorganizowanego rabunku polskich dóbr przez moskiewskie wojska. W 1764 roku dołącza do obozu Familii. Gurowski jest wdzięcznym materiałem na moskiewskiego poplecznika. Jednak caryca nakazuje Keyserlingowi zweryfikowanie autentyczności moskiewskich wpływów pośród polskich i litewskich urzędników, na które opiewa lista Gurowskiego. Tym samym zostanie zweryfikowany sam jej autor. Nadto oścień zależności od Moskwy winień wejść głęboko w umysł Stanisława Poniatowskiego:

"W sposób stanowczy ogłosicie kandydatowi, nasze zamiary osadzenia go na tronie, środki, których użyjemy do tego celu i co w sposób szczególny powinno go przekonać do naszych zamiarów, to że jeśli pieniądze, których użyjemy do osiągnięcia naszego celu zdadzą się na nic, użyjemy wtedy wszystkich zasobów, jakie powierzyła nam Opatrzność. To powinno go przekonać, bowiem sam nie miałby ani pretekstu, ani środków, żeby to osiągnąć …"

Od swoich posłów i popleczników Katarzyna oczekuje absolutnej lojalności:

"Rozkazujemy zatem, by on (Keyserling) i ci, których zjednał zdali sobie sprawę (książęta Czartoryscy i wszyscy przywódcy stronnictwa moskiewskiego w tym kraju), że ofiaruje się im nasze wsparcie i naszą życzliwość, które ofiarujemy jednocześnie ich ojczyźnie. W konsekwencji należy podjąć zdecydowane środki, niczego nie oszczędzając, także w stronnictwie opozycyjnym, tak by pierwszy sejm uznał nam i naszej koronie tytuł cesarski."

Caryca nakazuje utrzymanie wszystkich formalnych narzędzi, które dają możliwość manipulacji polskimi sprawami, w tym możliwość zrywania sejmów i szczupłość polskiej armii. Tak wygląda w wielkim skrócie program politycznej inwigilacji publicznego porządku Rzeczypospolitej przez wrogie, agresywne, bezwzględnie mocarstwo. Jego osią jest korumpowanie i degeneracja litewskiej i polskiej klasy politycznej.

W powieści Milczące psy Waldemar Łysiak zamieścił słynną parafrazę owej instrukcji. Tajny list carycy, skomponowany przez pisarza, ma pochodzić z późniejszego okresu, bezpośrednio przed pierwszym rozbiorem polskim. Jest adresowany do kolejnego moskiewskiego ambasadora Nikity Panina. Parafraza ta cytowana przez polskich polityków i duchownych jako autentyczna epistoła carycy, została nagłośniona przez licznych publicystów jako falsyfikat, jako radosna twórczość samego pisarza. A jednak, z jednej strony Łysiakowi należy przyznać rację. Ten „falsyfikat”, nakazujący wypełnienie wielkiego dzieła skorumpowania i degeneracji wysoko postawionych urzędników w priwiślińskim kraju, jest rzeczą jak najbardziej realną. Odzwierciedla istotę moskiewskiej polityki wobec Rzeczypospolitej. Z drugiej strony, z wielu przyczyn, nigdy nie zostałby napisany:

"Istnieją różne narody, a raczej różne narody mają różnego ducha. Jedne można podbić i przesiedlić w celu zagarnięcia ich ziem, a świat nie podniesie wrzasku – to małe narody, plemiona. Z innych można uczynić małym wysiłkiem niewolników i będą chętnie lizali rękę Pana – to narody o podłej duszy, od kolebki niegodne samostanowienia, w wielkich obszarach Azji roztopią się bez śladu. Z trzecimi wreszcie nie można zrobić ani tego, ani tego, przynajmniej nie od razu – to Polacy.

Nie można zaanektować ich państwa, bo trzeba byłoby się dzielić z Prusami, Austrią, Turcją i Bóg wie jeszcze z kim; narzuca to europejska równowaga sił. Po drugie nie można tego zrobić od ręki, gdyż są to znakomici żołnierze, a cały naród gdy otwarcie zagrożony, przypomina wściekłego wilka w nagonce. Zbyt dużo by to kosztowało, należy więc zdemoralizować ich do szpiku kości. Trzeba … rozłożyć ten naród od wewnątrz, zabić jego moralność… Jeśli nie da się uczynić zeń trupa, należy przynajmniej sprawić, żeby był jako chory ropiejący i gnijący w łożu… Trzeba mu wszczepić zarazę, wywołać dziedziczny trąd, wieczną anarchię i niezgodę… Trzeba nauczyć brata donoszenia na brata, a syna skakania do gardła ojcu.

Trzeba ich skłócić tak, aby się podzielili i szarpali, zawsze gdzieś szukając arbitra. Trzeba ogłupić i zdeprawować, zniszczyć ducha, doprowadzić do tego, by przestali wierzyć w cokolwiek oprócz mamony i pajdy chleba. Będą Oni walczyć długo, bardzo długo, nasze prochy przepadną, ale przyjdzie czas gdy sami sprzedadzą swój kraj, sprzedadzą go jak najgorszą dziwkę. My rozpoczniemy ten proces Panin! Korupcją „milczących psów”, którzy będą nimi rządzić. Bogactwem i głodem, które biednych podjudzą przeciw możnym, tych drugich zaś napełnią takim strachem i podłością, że uczynią wszystko dla zachowania swego bogactwa.

Zepsujemy ich kultem prywaty, złodziejstwa, rozpusty, wszelaką demoralizacją i wiodącym ku niej alkoholem. Stworzymy tam nową oligarchię, która będzie okradać własny naród nie tylko z godności i siły, lecz po prostu ze wszystkiego, głosząc przy tym, że wszystko co czyni, czyni dla dobra ojczyzny i obywateli. Niższe szczeble tych krwiopijców będą uzależnione od wyższych w nierozerwalnej strukturze formalnej i nieformalnej piramidy.

Trzeba będzie starać się, by w piramidę wpasowany był każdy zdolny i inteligentny człowiek, by zechciwiał w niej i spodlał. Niedopasowywalnych szaleńców, nieuleczalnych fanatyków, nałogowych wichrzycieli i każdą inną wartościową jednostkę wyeliminujemy operacyjnie. Zadanie to jest wielkie Panin, lecz i efekty będą wielkie. Polska zniknie w samych Polakach! Wtedy właśnie, gdy będzie wydawało się im, że mają wolność. Ale ja tego nie doczekam Panin, zaczniemy jednak ten proces."

Po części Waldemar Łysiak ma rację wkładając w umysł carycy Katarzyny tę epistołę. Tekst ten zdradza doskonałą znajomość korupcyjnych zabiegów podejmowanych przez carycę i jej ambasadorów. Realistycznie podaje nam wciąż aktywne źródła degeneracji życia publicznego na polskiej ziemi. Po pierwsze wymieńmy inercję, kumoterstwo i zwykłe lenistwo ludzi zajmujących ważne stanowiska jako obszar nieświadomej kolaboracji z moskiewskimi wpływami. Prócz tego, być może mamy tu do czynienia z dynastiami sympatyków „kultury rosyjskiej”, jak twierdzą niektórzy, a być może jest to sprawa bardziej dynamiczna czyli ciągła wymiana gangów i sympatyków, dynamiczne przekazywanie sztafety. Być może mamy tu jedno i drugie. Im bardziej złożony obraz "rosyjskiego showbusinessu" w naszej Ojczyźnie tym bliższy stanowi realnemu. Dodajmy do tego zwykłą inspirację pochodzącą z przykładu, ze sposobu zarządzania mieszkańcami Moskowii. Oraz rozrost zorganizowanej przestępczości w stolicy Polski sięgający czasów rozbiorowych.

Dość że epistoła skomponowana przez polskiego pisarza doskonale oddaje nie tylko sposób działania carycy i jej dworu, ale i późniejszych grup rządzących na kremlu. Możemy mnożyć tu przykładu zarówno „sztafety,”„inspiracji”, jak i złożenia ich: mordy na duchownych i działaczach Solidarności w roku 1989, tuż przed Okrągłym Stołem; działalność Jerzego Urbana, Józefa „Olina” Oleksego i innych; wszystko, co działo się przed zamachem smoleńskim w 2010 roku i po nim; zamach na dobre imię św. Jana Pawła II w roku 2023; obecność w środowisku PO współpracowników SB podejrzanych o mord na Słudze Bożym Ks. Franciszku Blachnickim; w końcu obecność pedofila w tym samym gronie.

Oczywiste jest, że Waldemar Łysiak nigdy nie zamierzał podawać tej parafrazy moskiewskiej mentalności jako autentyczny dokument. Jednak, faktyczna instrukcja dla Keyserlinga i Repnina, jej stylistyka i argumentacja, wskazuje, że mając wciąż na myśli korumpowanie i uzależnienie narodu politycznego w Rzeczypospolitej, Katarzyna II nigdy takiego listu nie napisałaby. Ujawnianie takich bowiem planów, jak najbardziej realnych, było wbrew jej polityce, wbrew estetyce jej komunikacji ze swoimi agentami zwanym ambasadorami. Jest to wbrew taktyce działania Moskwy, począwszy od Iwana Groźnego, skończywszy na Władimirze Putinie. Oczywiście, dotyczy to Putina do roku 2009 i jego słynnego przemówienia na Westerplatte na temat nieszczęścia, jakim według niego są tzw. po-wersalskie narodowe państwa. Takie mordercze intencje są bowiem ukrywane, otulane woalem humanizmu i walki o sprawiedliwość dziejową oraz wszechświatowy pokój. Są wyrażane wprost w rzadkich, sprzyjających okolicznościach lub wobec skrajnej presji. Po roku 2009 Putin zmienia retorykę na otwarcie agresywną. Zmienia się też retoryka moskiewskich mediów na wojenną. Prawdopodobnie wynika to z konieczności obrony jego pozycji i jego ekipy na kremlu. Być może jest to nawet kwestia jego życia i śmierci. Ale jest to odejście od właściwej tradycji moskiewskiej dyplomacji.

Wróćmy jeszcze do instrukcji carycy napisanej w roku 1763, do pewnego rodzaju hipokryzji w niej zawartej, hipokryzji, która wyklucza spojrzenie zaprezentowane w tekście Łysiaka. W liście carycy mamy bowiem do czynienia z rozdwojeniem umysłu, który nie waha się sięgnąć po środki skrajnie agresywne, łącznie z mordem (zabójstwo męża Katarzyny, Piotra III). Polityczny cel należy osiągnąć za wszelką cenę, a jednocześnie nie można przyznać się, nawet przed sobą samym, iż jest to zbrodnia i że umysł, który jest zdolny do takiej agresji, jest po prostu umysłem zbrodniczym. Tekst Łysiaka zakłada natomiast pełną świadomość moralnego zła, które usprawiedliwia interesem politycznym. Ale faktyczna sytuacja Katarzyny i jej gangu nie jest prosta. Są to politycy, którzy wciąż muszą udawać, że kierują nimi wyższe, szlachetna pobudki. Taki jest styl polityki i komunikacji w owej epoce. Zbrodniarze muszą być nie tylko dobrymi aktorami, ale i graczami nie w pełni świadomymi swojej degrengolady. Muszą umieć zakrywać przed samymi sobą swoje realne intencje. Widzimy to w instrukcji napisanej w 1763 roku.

---

tagi: moskwa  berlin  zamach stanu'2023  seryjni samobójcy katarzyny ii 

	Magazynier
	23 grudnia 2023 15:07

65     2751    8 zaloguj sie by polubić