Porównanie zasugerowane w tytule jest kuszące, jest w nim coś, ale ... zacznę od opinii Prof. Anny Łabno, konstytucjonalisty z Uniwersytetu Śląskiego, która ostrzega: "Jesteśmy na granicy anarchii, sąd złamał prawo". Na granicy anarchii oznacza na granicy bezprawia. Nie całkiem się z nią zgadzam, ale o tym za chwilę. Zgadzam się natomiast, że pod resztkami naszej prawnej "tamy" ładunki odpalili sędziowie z SN, wyraźnie zaangażowani w walkę o władzę w Rzeczypospolitej A. D. 2023. SN jak wiemy podważył rozstrzygnięcie TK w sprawie prawa łaski zastosowanego przez PAD wobec Mariusza Kamińskiego i Macieja Wąsika. Podważył osąd TK uznający prawomocność decyzji Prezydenta. Podważył zatem kompetencje zarówno TK jak i Prezydenta, a nawet samą konstytucję, za którą gotów był ongi "oddać życie". W ten sposób podjął próbę przewrotu w dwu porządkach, w porządku prawa Rzeczypospolitej Polski i w porządku legalnej władzy. Rację ma Premier oskarżając SN o próbę wprowadzenia sędziokracji. Zakwestionowanie decyzji Prezydenta i TK, czyli sięgnięcie po wyższą władzę przez SN, nie przysługującą mu, toruje drogę do przewrotu politycznego, do kolejnego „lewego sierpniowego”. Jest to napaść skorelowana z atakiem TSUE na polski parlament i rząd, atakiem godzącym w reformę sądownictwa i prawo Polaków do obrony przed moskiewskimi wpływami w życiu publicznym.

Dodajmy że troje z sędziów obecnego SN w przeszłości uniewinniło posła PO, który zataił swoją współpracę z SB, sędziów oskarżonych o kradzież i nadużycia swoich kompetencji, a także uznało za przedawnioną sprawę mordu na Grzegorzu Przemyku. Działali zatem na korzyść środowiska przestępczego związanego z peerelowską SB czyli ekspozyturą kremla. W tym świetle nie można uznać za przypadek niedawną emisję filmu zaciemniającego okoliczności zabójstwa Przemyka.

Jednak osąd obecnej sytuacji ze strony Prof. Anny Łabno mija się z prawdą. My nie znajdujemy się na granicy anarchii, czyli bezprawia. My jesteśmy w nim zanurzeni. Jak biało-czerwona łódź podwodna dryfujemy na głębokości peryskopowej. Prof. Łobno raczy nie dostrzegać faktu, że nasza „tama” zostało rozbita w 1939 roku i do tej pory nie odbudowano jej. Wybory 1991 podzieliły władzę nad tanią siłą roboczą (t.j. średnią klasą) w Polsce między gang Jaruzelskiego a gang Geremka. Tym soposobem odebrały nam możliwość odbudowy naszej tamy. Zastopowały lustrację, dekomunizację i doprowadziły w 1997 r. do stworzenie pokracznego dokumentu zwanego konstytucją, chyba na złość nam.

Prof. Łobno, jak większość polskich akademików nie wie również, że „tama” naszego prawa zaczęła pękać w roku 1922. Dlaczego w 1922 roku? Dlatego, że wtedy w grudniu 1922 roku, w przeddzień pierwszych wyborów parlamentarnych w tzw. II Rzeczypospolitej, dokonano nie tylko mordu na pierwszym Prezydencie, ale nade wszystko przypuszczono frontalny, agresywny atak na gen. Józefa Hallera, bohatera wojny z Moskwą i główny autorytet dla wierzących Polaków. By zapewnić sobie zwycięstwo w wyborach, w dzień zaprzysiężenia Gabriela Narutowicza, PPS usiłował wepchnąć Hallera w zamieszki przeciw Prezydentowi i w jego zabójstwo. Ponieważ Haller był zwierzchnikiem ZHP, zaś harcerze zorganizowali się by oddać honory Narutowicza, PPS i Piłsudczycy usiłowali wskazać Hallera, harcerzy i ogólnie sympatyków generała jako "moralnych sprawców" zamachu z 11 grudnia 1922. Wyznaczony przez Piłsudskiego na kolejnego po Daszyńskim pemiera (w 1919 roku), współtwórca lewackich bojówek zwanych milicją PPS, Jędrzej Moraczewski tego dnia tuż przed mordem na Narutowiczu rzucił w twarz zaskoczonemu Hellorowi oskarżenie, wbrew naocznym faktom, o wszczynanie zamieszek przeciw Narutowiczowi. Adiutant Hallera, człowiek w istocie podstawiony przez PPS-owców, próbował sprowokować generała do stanięcia na czele demonstracji. Gdy zabójca Prezydenta stanął przed sądem wykreowano, go na endeka, wbrew jego faktycznym, piłsudczykowskim afiliacjom. Prowokacja przeciw Hallerowi nie powiodła się. W trakcie procesu Niewiadomskiego natomiast udało się ukryć faktycznych inicjatorów tego zabójstwa i ich motywy. Nieudany zamach na Hallera i jego zwolenników skończył się całkiem udanym zamach na wymiar sprawiedliwość w II Rzeczypospolitej.

Niszczona stopniowo przez sanacyjnych socjalistów, nasza „tama” ostatecznie została zburzona przez rewolucyjne armie niemiecką i moskiewską we wrześniu 1939 roku. Dlatego „eksplozji tamy” już się nie boimy. Od 1922 roku żyjemy bowiem jak na wulkanie, albo nawet jak pod zwalistą grozą „asteroidy” wiszącej nad nami. Pływamy w otmętach, ocierając się o niejawne acz gigantyczne garby bezprawia i anarchii sąsiadujące z nami. Radzimy sobie całkiem nieźle, jak na skazańców. Sądy i prawników omijamy szerokim łukiem, dopóki nie zaatakuje nas … któraś z tych gór lodowych. Nie jesteśmy całkiem bezbronni, prawo działa do jakiegoś stopnia. Właśnie - do jakiegoś stopnia. I do jakiegoś momentu, dopóki nie dotrzemy do niepisanych, jakoby nieistniejących przywilejów kast przestępczych czy nawet do inercji urzędniczej. Odkrywamy wówczas ograniczenia naszej pozycji jako taniej siły roboczej. Po zakończeniu procedury, obdzierając niewinne stokrotki z płatków, wróżmy sobie: spadnie nam na łeb ten gruz, czy nie spadnie? W ten sposób rozmyślamy również nad nadchodzącymi wyborami.

W dyskusji pod teksem Gabriela Maciejewskiego „Król vs. parlament i administracja vs. sądy” oburzaliśmy się na Prezydenta z racji odmowy ratyfikacji reformy sądownictwa w lipcu'2017, która miała zdyscyplinować sędziów i prawników. Pamiętamy zdziwienie JK i PiS. Owszem Prezydent ma przywileje i władzę, lecz nie jest to władza absolutna. Przywileje prezydenckie łagodzą skutki kolizji z peerelowskim bezprawiem, ale nie dają mu pełnej władzy nad nim. Poprawcie mnie jeśli się mylę, ale jeśli unik przed kolizją z górą lodową jest skandalem, to jednak świadome czy nieświadome zejście z kursu kolizyjnego pomniejsza jego proporcje. Owszem naiwność PAD, jeśli to była naiwność, nie podoba mi się. Jest w końcu prawnikiem i teoretycznie mógł dostrzec sprzeczność w preambule konstytucji'1997, a nawet zasiew konfliktu między „wywodzącymi uniwersalne wartości z wiary w Boga”, jak głosi preambuła, a „wywodzącymi” te wartości z „innych źródeł”. Przypomnę że nie chodzi tu o zwykłych obywateli wierzących i niewierzących, ale o aktywistów organizacji politycznych stających w roli reprezentantów jednej albo drugiej grupy. Użycie pojęcia wartości jest o tyle fatalne, iż przedłuża skutki ideologicznej indoktrynacji, zaciemnia to, co faktycznie istnieje. To, co istnieje zawsze ma jakąś wartość. Ale tu chodzi o to, że tzw. „inne źródła” uniwersalnych wartości po prostu nie istnieją. Jeśli dla jakichś ludzi rzeczywistość Boga nie istnieje, zwłaszcza w ciekawych czasach pozostają im tylko wartości materialne. Te niosą w sobie nieubłaganą logikę walki wszelkimi możliwymi metodami przed niedostatkiem. Wartości moralne istnieją dla nich tylko jako sentymentalne więzi z najbliższymi. Szerszy horyzont nie istnieje. Być może wiara w moc wartości uniwersalnych wywodzonych z „innych źródeł” jest unikiem, lecz jednocześnie wciąga w gęstwinę kolejnych gór lodowych, gdzie uniki są już niemożliwe.

Wracając do decyzji TSUE i Sądu Najwyższego, widzimy również, że wojna nie skończyła się w 1945 roku. Rewolucyjne organizacje, germańska i moskiewska, nie odpuszczają. TSUE nadal atakuje Polskę podważając nasze prawo do normalnego porządku publicznego, do autonomii polskiej administracji i parlamentu. Wolno mi twierdzić zatem, że wysadzenie tamy w Kachowce zostało skorelowane z atakiem na nas, czyli na zachodnią część Nowej Rzeczypospolitej. Moskwicini dobrze wykorzystali rytm wydarzeń. Jednocześnie obecność moskiewskich wpływów w TSUE jest coraz bardziej prawdopodobna.

---

tagi: contra tsue wobec lex tusk i reformy sądownictwa  atak sn na pad i tk  eksplozja tamy w nowej kachowce 

	Magazynier
	8 czerwca 2023 23:33

15     1290    7 zaloguj sie by polubić